ตำหนักที่ 2หวังเฟิง（4)

บ้านซอมซ้อหลังหนึ่ง

“หวังอี้ เจ้าพบร่องรอยหรือไม่”

หวังอี้ผู้นี้เป็นญาติผู้น้องของเขา ยามนี้ตระกูลหวังทั้งตระกูลถูกแม่ทัพหลี่คุมตัวไว้ที่ไหนซักแห้ง

“พี่ใหญ่ เราสืบตามที่ต่างๆ ไปทั่วภาคกลางแล้วไม่พบร่องรอยแม้แต่น้อย”

ครึ่งปีก่อนจู่ๆ คนตระกูลหวังถูกจับทั้งตระกูล ความจริงตระกูลหวังไม่มีศัตรูที่ไหน ทางบ้านประกอบอาชีพคุ้มกันสินค้า เวลาเพียงคืนเดียวทหารทางการหลายร้อยคนบุกยึดคฤหาสน์ จับตัวผู้คนทั้งหมด

“เจ้าไปหาอาเล็กที่เป่ยจิง ด้วยเส้นสายของเขาสมควรช่วยเหลือเราได้”

หวังอี้รับคำ ขณะจะจากไปกลับถูกหวังเฟิงเรียกไว้ “หวังอี้ เราไม่แน่ว่าจะสามารถออกจากวังมาพบเจ้าได้อีก หากถึงเวลานัดหมายเราไม่มา ไม่ว่าพบคนทางบ้านหรือไม่ ให้เจ้าคิดว่าเราตายแล้ว เข้าใจหรือไม่”

***

หวังอี้จากไปแล้ว นี่เป็นญาติของเขาไม่กี่คนที่ยังไม่ถูกจับกุม โชคดีตอนนั้นญาติผู้น้องคนนี้ออกไปท่องเที่ยวภายนอก กว่าเขาจะกลับมากคนทั้งตระกูลก็หายตัวไปหมดแล้ว

ก่อนเข้าวังหวังเฟิงทิ้งสัญลักษณ์ติดต่อไว้ภายนอก หวังอี้พบเห็น ทั้งสองจึงสามารถลอบติดต่อกันได้

หวังเฟิงลอบกลับเข้ามาภายในวัง ยามนี้ฟ้าใกล้มืดค่ำแล้ว เขาซอกแซกเข้ามาจนถึงตำหนักใหญ่หลังหนึ่ง จู่ๆ มีทหารยามเดินออกมาจากหัวมุม

“พรึบ!”

หวังเฟิงลอยตัวขึ้นไปบนหลังคา รอจนทหารกลุ่มนั้นเดินจากไปไกล เขาจึงคิดจะซอกแซกกลับตำหนักฮองเฮา

เพียงแต่เรื่องราวไม่เป็นเช่นนั้น จู่ๆ ขบวนเสด็จฮ่องเต้ก็มุ่งมาทางที่เขาซ่อนตัวอยู่ หวังเฟิงจึงทำได้เพียงหมอบอยู่บนหลังคา รอให้ฮ่องเต้เสด็จผ่านไป