ตำหนักที่ 2หวังเฟิง（3)

“พับ พับ พับ”

หวังเฟิงล็อกเอวนางไว้แน่น เขาจัดให้นางหันหน้าออกทางประตู ตนเองยืนประกบอยู่ทางด้านหลัง หลี่ฮองเฮาทำได้เพียงยืนถือชายกระโปรงตนเองไว้ ปล่อยให้เขากระแทกเข้าออกรูร่องนางตามใจปรารถนา

“อืมม อืมม อืมม”

เสียงครางในลำคอของหลี่ฮองเฮายิ่งทำให้ขันทีด้านหลังคึก หวังเฟิงรัวสะโพกใส่นางราวกับสุนัขตัวผู้ตัวหนึ่ง ฮองเฮาด้านหน้าไม่มีที่ยึดจับจึงเซถลาแทบล้มลง

“ซีดด..เจ้าเบาๆ หน่อยข้ายืนไม่ไหว”

“พับ พับ พับ”

ท่านไปเกาะโต๊ะตรงนั้นดีหรือไม่ หวังเฟิงค่อยๆ โยกเอวดันนางเข้าไปหาโต๊ะตัวหนึ่ง

“อืมม อืมม อืมม”

หลี่ฮองเฮาเดินตามแรงกระแทกเจ้าขันทีปลอมด้านหลัง นางค่อยๆ เอื้อมมือข้างหนึ่งค้ำยังโต๊ะตัวนั้นเอาไว้

***

ตำหนักเย็น

ลี่เฉินฟูมฟายจนหมดแรงแล้ว นางถูกส่งเข้าตำหนักเย็นเพียงเดือนเดียว ร่างกายที่เคยงดงามอวบอัดมีน้ำมีนวล ยามนี้ผอมลงจนใบหน้าเรียวตอบ ถึงเป็นเช่นนี้ลี่เฉินในวัยสามสิบยังคงงดงาม

“เจ้าออกไปได้แล้ว”

ขันทีผู้หนึ่งไล่นางกำนัลที่เดินนำเข้ามาออกจากห้องไป

“พระชายาท่านสบายดีหรือไม่”

ลี่เฉินเงยหน้ามองผู้มาใหม่ นอกจากนางกำนัลที่คอยส่งอาหารทุกวันแล้ว นี่เป็นขันทีคนแรกที่มาหานางในตำหนักแห่งนี้

“ฮ่องเต้ส่งเจ้ามารับข้ากลับไปใช่หรือไม่ ใช่หรือไม่ ใช่หรือไม่”

นางพุ่งเข้าใส่ขันทีนั้น มือทั้งสองกำคอเสื้อเขาไว้ นางออกแรงเขย่าจนศีรษะขันทีผู้นั้นกระเด็นไปมา

“พระชายาท่านปล่อยเราก่อน”

หวังเฟิงไม่ทราบควรเรียกนางว่าเช่นไรดี เนื่องจากนางยังไม่ถูกแต่งตั้งเป็นฮองเฮาก็ถูกส่งเข้าตำหนักเย็น เขาจึงเรียกนางตามตำแหน่งเดิม

“พระชายา ไม่ใช่ฮ่องเต้เรียกหาท่าน เป็นเราถูกสั่งให้ปรนนิบัติรับใช้ท่านอยู่ที่นี้ นับจากพรุ่งนี้ไปยามเช้าเราจะมาอยู่เป็นเพื่อนท่าน”

กล่าวจบไม่รอฟังเสียงร้องโวยวายของนาง หวังเฟิงก็เดินกลับออกมาทันที ที่แห่งนี้น้อยครั้งจะมีผู้คนเดินเข้ามา เนื่องจากอยู่ห่างจากตำหนักในมากนัก เวรยามจึงไม่รัดกุมเท่าทีควร

หวังเฟิงเดินหลบซ้ายหลบขวา จนกระทั้งเดินมาถึงกำแพงชั้นนอกพระราชวัง กำแพงที่สูงราวสิบวา หวังเฟิงกระโดดเตะเท้าใส่กำแพงสองสามครั้งก็เหินข้ามออกไปได้

***