ตอนที่ 2 เมื่อใจมันห้าม

ตอนที่ 2

เมื่อใจมันห้าม

หลังจากคืนนั้นในห้องประชุมที่ชั้น 47 ภาพและสัมผัสจากเคลย์ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของมีนา เธอพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะหลีกเลี่ยงการสบตากับเขาในทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากันในออฟฟิศขนาดใหญ่แห่งนี้

เสียงกระซิบอันแหบพร่าของเขาในคืนนั้นยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท

“เธอเป็นคนเริ่มเองมีนา อย่าทำให้ฉันหยุด ถ้าเธอเองก็อยากให้มันต่อ…”

ประโยคเหล่านั้นราวกับบทเพลงต้องห้ามที่คอยกระตุ้นความทรงจำ แม้เธอจะพยายามบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า

“มันแค่เผลอ” เป็นเพียงความผิดพลาดที่เกิดจากสถานการณ์พาไป ทว่าในห้วงคำนึงกลับมีแต่ภาพเรือนกายของเขาที่บดเบียดจากด้านหลัง ริมฝีปากที่ประทับลงบนซอกคออย่างดูดดื่ม และมือเรียวแข็งแกร่งที่ลูบไล้ไปทั่วร่างเธอ เริ่มจากแผ่วเบา…ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหนักแน่นรุนแรงขึ้น…

“มะ…มีนา!” เสียงเรียกของพนักงานคนหนึ่งดังขึ้น ทำลายภวังค์ความคิดของเธอ มีนาสะดุ้งเฮือกราวกับถูกปลุกจากฝันกลางวัน หญิงสาวรีบฉีกยิ้ม แห้ง ๆ กลบเกลื่อนความประหม่า ก่อนจะรีบหันหลังแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินกลับเข้าสู่ห้องทำงานประจำชั้น 47 ทันที ในห้องทำงานที่กว้างขวางนั้น…เขากำลังรออยู่

เคลย์ นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ สายตาจับจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างตั้งใจ แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงประตูเปิดออก ดวงตาคมกริบของเขาก็เลื่อนไปจับจ้องที่ร่างของเธอเพียงแวบเดียวเท่านั้น

แต่เพียงแวบเดียวนั้น…กลับทำให้หัวใจของมีนาเต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ ราวกับกลองที่ถูกรัวเร่งเร้า

ไม่กี่นาทีต่อมา บอสหนุ่มก็ปิดโน้ตบุ๊กคู่ใจลงอย่างเฉียบขาด แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่กลับแฝงด้วยอำนาจที่ทำให้เธอรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล…

“เธอ…มีเวลาคุยกันหน่อยไหม”

ประตูห้องทำงานของเคลย์ไม่ได้นำไปสู่ทางเดินปกติ แต่กลับเป็นบานประตูที่ซ่อนอยู่ด้านในสุดของออฟฟิศ ห้องลับ ที่มีเพียงประตูเหล็กนิรภัยหนาหนักและไม่เคยมีใครคนไหนได้รับอนุญาตให้ก้าวล่วงเข้าไปได้นอกจากเขา

“ที่นี่…คือห้องเก็บเอกสารลับ”

เสียงทุ้มต่ำของเคลย์กระซิบชิดข้างหูของเธอในขณะที่พวกเขาก้าวผ่านธรณีประตูเข้าไป บรรยากาศภายในห้องมืดสลัวกว่าด้านนอก มีเพียงแสงไฟดวงเล็ก ๆ ที่ส่องสว่างพอให้มองเห็น

“ห้ามมีใครรู้ว่าเธอเคยเข้ามา”

หญิงสาวพยักหน้าช้า ๆ ใบหน้าซีดเผือดด้วยความตื่นตระหนกที่แผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้กล่าวอะไรออกไป บานประตูเหล็กนิรภัยด้านหลังก็ปิดลงอย่างเงียบเชียบ พร้อมเสียงคลิกที่ดังบ่งบอกว่ามันถูกล็อกโดยอัตโนมัติแล้ว

เคลย์ก้าวเดินเข้าหาเธออย่างช้า ๆ จังหวะการเดินมั่นคงและเปี่ยมด้วยพลัง แต่ละก้าวที่เขาย่างเข้ามากลับยิ่งบีบคั้นหัวใจของเธอให้เต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนมีนาแทบจะหยุดหายใจแล้วเขาก็หยุดยืนประชิด ร่างสูงโปร่งก้มลงเล็กน้อย ก่อนจะวางมือทั้งสองข้างลงบนผนังด้านข้างตัวเธอ เป็นการดักทางและกักขังเธอไว้ในวงแขนกว้างของเขา ดวงตาคมกริบจ้องลึกลงไปในแววตากลมโตของมีนาที่เริ่มสั่นไหวระริกด้วยความประหม่าและความต้องการที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ

“เธอยังจำคืนนั้นได้ไหม?” น้ำเสียงของเขาแหบพร่าลง แต่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดที่ยากจะปฏิเสธ

“จ…จำได้ค่ะ…” เธอตอบตะกุกตะกักความร้อนแล่นไปทั่วใบหน้า

“แล้วเธอ…รู้ไหมว่าฉันไม่ได้หยุดคิดถึงมันเลย” ประโยคคำถามนี้เป็นเหมือนเชื้อเพลิงที่สาดลงบนกองไฟแห่งปรารถนาที่คุกรุ่นอยู่ในกายของเธอและเขา

ในชั่วพริบตา เคลย์ก็ช้อนร่างของมีนาขึ้นอย่างง่ายดายราวกับเธอไร้น้ำหนัก เรียวขาเล็กของเธอโอบรัดรอบเอวสอบของเขาไปโดยอัตโนมัติ แผ่นหลังบอบบางแนบชิดกับผนังห้องที่เย็นเฉียบราวกับจะช่วยดับความร้อนที่ลุกโชนอยู่ในกาย แต่กลับไร้ผล

มือแข็งแกร่งของเคลย์กระชับต้นขาของมีนาไว้แน่นราวกับกลัวเธอจะหลุดหายไป ขณะที่ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาบดขยี้ริมฝีปากนุ่มของเธอด้วยแรงหิวกระหาย มีนาหอบหายใจอย่างหนัก มือเล็กกำเสื้อสูทของเขาแน่นจนยับยู่ยี่ หัวใจเต้นรัวระส่ำจนเจ็บซี่โครง

“เคลย์…ตรงนี้…มันตื่นเต้นเกินไป…” เธอพยายามครางบอก แต่เสียงกลับเล็ดลอดออกมาอย่างแผ่วเบา

“ก็เพราะมันตื่นเต้นไง ฉันถึงหยุดไม่ได้…”

เขาตอบกลับ พลางโน้มตัวเข้าหาอย่างเชื่องช้า แต่มั่นคง มีนากลืนเสียงครางแทบไม่ทัน เมื่อรู้สึกถึงจังหวะที่ค่อย ๆ ดันเข้ามาอย่างนุ่มนวล แต่หนักแน่น กระดูกเชิงกรานของเขาขยับอย่างเชี่ยวชาญทุกแรงกระแทกแน่นลึกจนร่างของเธอสั่นระริกไปทั้งตัว เสียงเนื้อกระทบกันดังสลับกับเสียงหอบหายใจของทั้งคู่ที่ดังระงมไปทั่วห้องลับ

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น จูบซอกคอขาวเนียนของมีนาอย่างดูดดื่มขณะที่สะโพกยังคงเคลื่อนไหวไม่หยุด มือหนึ่งเลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตด้านบนของเธอ เผยให้เห็นผิวกายขาวเนียนที่กำลังสั่นไหวด้วยแรงอารมณ์ อีกมือหนึ่งยังคงประคองเอวเธอไว้แน่นเพื่อให้เธออยู่ในระดับที่เขา ควบคุมได้ทุกมิติ

“อ๊ะ…บอส…ช้า ๆ…ตะ…ตรงนั้น…” มีนาครางเสียงพร่า พยายามจะควบคุมตัวเอง แต่ก็ทำไม่ได้

“พูดอีกทีสิ…เธอชอบให้ฉันอยู่ตรงไหน”

เสียงเขาแหบพร่าชิดปลายหู ก่อนจะกดสะโพกเข้าไปลึกยิ่งกว่าเดิม เป็นการตอบสนองต่อคำพูดของเธอ เสียงครางของมีนาหลุดออกมา…พร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาจากหางตา นั่นไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจ แต่เป็นน้ำตาแห่งความเสียวซ่านปนสุขสมที่ยากจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

หลังจังหวะสุดท้ายจบลง เคลย์ไม่กล่าวอะไร เขาแค่กอดเธอแน่นไว้ในอ้อมแขน ราวกับจะผนึกร่างของเธอให้เป็นหนึ่งเดียวกับเขา ริมฝีปากของเขาจูบลงบนบ่าของมีนาเบา ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า…

…เหมือนบอกเป็นนัยว่าเขาไม่ได้ต้องการแค่เรือนร่างของเธออีกแล้ว