Chapter2

เรื่องน่าอาย... ของเธอ 2

เขาชะเง้อมองหาใครอยู่ เธอหลบสายตาวูบ ทำทีนิ่งสนหนังสือ แต่ภายในเต้นระทึก ความหล่อนี่มีอานุภาพร้ายกาจ และทวีรุนแรงเมื่อใกล้กันเพียงคืบ

บุ้งกลืนน้ำลายต่อหน้าภาพขนมชั้นหลากสีสวย ไม่กล้าเงยหน้า เธอเขินเด็กรุ่นน้อง ... ซึ่งไม่ใช่อาการปรกติเลย แต่บุ้งเชื่อ ... ผู้หญิงทุกคนต้องเป็นแน่ หากอยู่ต่อหน้าคนอย่างเขา

ที่อายหนักคือการตัวเองแอบมอง แล้วมโนหนัก นึกสงสัยในความเป็นชายแท้ของเขา ศูรย์ได้รับการการันตีจากเขียวมาแล้วว่า … แมนทั้งแท่ง

เขาแค่เนี้ยบ รักสะอาดตามวิสัยว่าที่คุณหมอ โปรไฟล์ เลิศ คุณสมบัติพร้อมตามแบบหนุ่มในฝันสาวๆ ขนาดนี้

องค์อาทิตย์ตามความหมายชื่อคงมีคนหมายปองเยอะ เป็นธรรมดาสิ่งสวยงามต้องคู่กัน ศูรย์คงเลือกคนสวยสมกันแน่

วัชพืชผักบุ้งดอกม่วง ... ไม่สวยเหมือนอย่างเธอ คงได้แต่คอยแอบกรี๊ด ... รับไอแดดอุ่นจากดวงอาทิตย์ส่องผ่านมาอยู่ไกลๆ

ผู้ชายมีไว้แค่ได้ฝันถึง เพิ่มความกระชุ่มกระชวยให้สาววัชพืชรากหญ้า ... ศูรย์ไม่ต่างกับดารานักร้องที่มองแค่ตา มืออย่าต้อง ใจห้ามเตลิดไกล เธอนั่นแหละจะเสียใจเอง

ครั้งสองเป็นวันร้อนอบอ้าว เมฆครึ้ม ฝนกำลังจะตก อาจารย์ที่ปรึกษาไหว้วานให้บุ้งไปเอากล่องกระดาษเปล่ามาให้ แม้เป็นกล่องเปล่า แต่ซ้อนกันจึงสูงจนเกือบถึงศีรษะ เธอภาวนาอย่ามีเหตุอะไรเลย

แล้วก็เกิดเรื่องจนได้ บริเวณทางขึ้นบันไดชั้นสาม บุ้งชนกับใครคนหนึ่งอย่างจัง กล่องเปล่าตกกลิ้งลงไปคนละทิศทาง ของที่คนชนถือมาตกกระจายเช่นกัน

ช่างเหมือนฉากในการ์ตูนญี่ปุ่นพระเอกและนางเอกชนกันที่มุมตึก นางเอกจะล้มพระเอกเอื้อมไปโอบเอว ... ทั้งสองมองหน้ากันแล้วปิ๊ง หรือไม่นางเอกต่อว่าพระเอกซุ่มซ่าม ... แล้วแลบลิ้นแพลบแสนซนวิ่งหนีไป

แต่เปล่าเลย ... เรื่องเขาและเธอไม่โรแมนติคขนาดนั้นต่างคนต่างเอื้อมมือไปเกาะราวบันได ยึดมั่นเรียกสติได้ แล้วรีบกุลีกุจอเก็บของตัวเอง

บุ้งเห็นพลาสติกแววๆ ... ใจคิดว่าคงเป็นของๆ เขา เธอหวังดีเอื้อมไปเก็บ แต่ตาเจ้ากรรมดันเจอหน้าปกสาวญี่ปุ่นนมโตในชุดบิกินี่ ตัวหนังสือแสดงหรา

“ลับเฉพาะโซระ อาโออิ เอ็กส์ เอ็กส์ เอ็กส์ สุดๆ”

บุ้งยกมาดูใกล้ เพื่อความแน่ใจ ศูรย์มือไวคว้าคืนก่อน เธอมองวีซีดีหน้าปกคล้ายกันอีกหลายแผ่นบนมือเขา

ปากอ้าเหวอตกตะลึง ขณะเจ้าของสาวแผ่น ... หน้าลำบากใจ เขาเดินเก็บกล่องเปล่าซ้อนให้และยื่นมาที่เธอ บุ้งรับหอบแนบอกอย่างงงๆ

“อย่าบอกใครนะ” เสียงทุ้มบอก

“คุณคงไม่อยากทำลายภาพพจน์ผู้ชายในฝันของสาวๆ ทั่วมหาวิทยาลัยหรอกนะครับ”

หนุ่มรุ่นน้องแต่ใช้สรรพนาม ‘คุณ’ ‘ผม’ เรียกเธอราวอาจารย์เรียกนักศึกษา

“อย่าบอกใครนะครับพี่”

พรายยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนหน้าคนหล่อ

การเห็นความลับเขาทำเอาบุ้งคันปากยิบ ... เรื่องใหญ่ประหนึ่งดั่งเห็นจุดดับบนดวงอาทิตย์ มุมมืดของดาวฤกษ์จ้า เธออยากเล่าระบายอึดอัดให้สักคนฟัง เขียวจึงเป็นตัวเลือกนั้น แต่เปลี่ยนชื่อตัวละครและสถานการณ์นิดหน่อย

“เรื่องธรรมดา” เพื่อนว่า

“ใครๆ เขาก็ดูหนังโป๊กัน หรือแกไม่ดู”

“แต่เฮ้ย! คนเราต้องพกวีซีดีหนังโป๊ขนาดนั้นติดตัวมามหาวิทยาลัยเลยเหรอวะ ฉันว่าโรคจิตแล้ว”

เพื่อนสาวค้อน ทำท่ากระฟัดกระเฟียดใส่

“นี่หล่อน! โรเบริ์ต แพทริสัน แวมไพร์ทไวไลท์ ก็คนนะยะ ถ้าถอดเนื้อหนังหล่อๆ ออก มันก็ผู้ชายทั่วไปที่นอนเกาตูดหื่นๆ ดูหนังโป๊นั่นแหละ”

บุ้งเปลี่ยนตัวอย่างเป็นกรณีดาราฮอลลีวู้ด

“เออ! รู้แล้ว ทำลายความฝันของสาวน้อยหมด”

เธอพึมพำกลบความผิดหวังที่เพื่อนเห็นการกระทำของศูรย์เป็นเรื่องธรรมดา

“ฝันมันก็บอกแล้วไงว่าฝัน เรื่องไม่จริงเป็นได้แค่ความฝันเท่านั้นแหละย่ะ”

บุ้งเห็นด้วยกับเขียว ผู้ชายดีๆ เหมือนเจ้าชายไม่มีในชีวิตถึงมีจริงคงหายาก เธอคิดว่าไม่มีวันได้ใกล้ชิดเห็นเขาใกล้ๆ เพียงยืนประจันหน้าอีกแล้ว ศูรย์เป็นแค่คนในฝัน ... ถึงจะดูหนังโป๊ก็เถอะ

เธอเชื่ออย่างนั้นกระทั่งงานออกค่ายของชมรมอาสา ศูรย์ปรากฏกายแบบไม่คาดฝัน

“มันเด็กเส้นว่ะ เห็นว่าคุยถูกคอกับอาจารย์ที่รับผิดชอบโครงการเลยตามมา”

สมาชิกชายร่วมค่ายเล่าต่อกัน หลายคนทำหน้าเหม็นเบื่อ เบ้ปากใส่กลุ่มผู้หญิงทั้งแท้และเทียมที่รุมกรี๊ดเขา

“ไปกันหมดแล้วใครจะทำกับข้าวละเนี่ย”

รุ่นพี่เหล่ตามาทางบุ้ง

“ทำกับข้าวได้หรือเปล่าน้อง”

“ทำได้ ถ้ามีใครกล้ากิน”

เธอว่าพลางยักไหล่

“งั้น แค่หั่นผักคงพอไหว”

หนุ่มหนวดเคราเฟิ้มขึ้นชื่อเรื่องชีกอ เผลอเป็นไม่ได้ มักชอบแตะโน่นแตะนี่สาวบ่อยๆ อย่างวันนี้พูดแล้วเอื้อมมือจะจับไหล่เธอ บุ้งรู้ทันเบี่ยงตัวกระเถิบหนี

“มา พี่จะถ่ายทอดวิชาทำกับข้าวขั้นเทพให้”

“อย่าเลยพี่ หนูเกรงใจ”

เธอหาทางเลี่ยงหลบเข้าในครัว เมนูอาหารประจำวันแปะอยู่ที่ต้นเสา มื้อเย็นเป็น เปรี้ยวหวาน ผัดผักบุ้ง และแกงจืด มีตัวหนังสือเล็กๆ เขียนด้วยปากกาจากสมาชิกค่ายว่าถ้าไข่ไก่เหลือขอให้เจียวเพิ่มด้วย

บุ้งตั้งใจเตรียมแค่วัตถุดิบ พอคนปรุงมาก็เอาลงกระทะได้เลย เธอเริ่มหั่นผักไปช้าๆ แต่มาเกิดปัญหากับหัวหอมใหญ่ หั่นไปสักพักก็แสบ ... จนน้ำตาหยด เสียงฝีเท้าเดินเข้าในครัว เธอไม่ทันสังเกตเพราะมัวแต่บ่น

“โอ๊ย! ทำไมหั่นหัวหอมมันถึงแสบตาอย่างนี่นะ”

“อมน้ำไว้สิ แล้วจะไม่แสบ”

บุ้งลืมตาในทันใด ร่างศูรย์ยืนอยู่ตรงหน้า มือเขายื่นแก้วน้ำให้ เธอหน้าแหยเชิงถามว่าจะให้ดื่มจริงๆ หรือ เจ้าตัวพยักหน้า บุ้งจำต้องยกน้ำอมไว้ในปาก จากนั้นกลับไปหั่นหัวหอมต่อ ได้ผลเกินคาด ... ตาไม่แสบแล้ว

“ขอบใจนะ เอาวิธีมาจากไหน”

เธอบอกขณะดื่มน้ำแก้วสองอมในกระพุ้งแก้ม

“เอามาจากยูทูป รายการเมก้าเคลฟเวอร์”

เขามองยิ้มๆ

“หัวเราะอะไร”

เธอแวดหลังกลืนน้ำลงคอ

“เหมือนลิงอมข้าว”

แล้วคนว่าก็หัวเราะต่อ บุ้งอายหน้าแดง ... เขาเป็นคนบอกให้ทำเองนี่นา

“หยุดเลยนะห้ามขำ ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะหัดเคารพเสียบ้างสิ”

บุ้งตีเสียงดุ กลบอาการเขิน เขากระแอมปรับสีหน้าเป็นปกติ

“ผมขอโทษครับพี่”

แต่ตาวาวส่อแววตลกไม่เลิก

“เรารีบหั่นผักดีกว่านะ เดี๋ยวจะค่ำซะก่อนพวกพี่ๆ กลับมาจากไปดูบ่อปลาชาวบ้านคงหิวกัน”

ศูรย์หยิบหัวหอมวางบนเขียงแล้วอมน้ำไว้ในกระพุ้งแก้ม มือใหญ่จับมีด เริ่มต้นหั่นหัวหอม เขาเห็นเธอหยุดชะงักจึงเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ... ว่ามีอะไรหรือเปล่า ทั้งน้ำยังอยู่ในปากข้างกระพุ้งแก้มนั่นแหละ

บุ้งเนื้อตัวร้อนผ่าวราวจะเป็นไข้ ในอกสั่นไหว คนหล่อ ... ขนาดอมน้ำเหมือนลิงก็ยังดูดี อยู่ใกล้กันแค่คืบในครัวแคบ เธอแทบละลาย อึดอัด หายใจลำบาก

เอ... อาการแพ้คนหล่อของเธอนี่ช่างรุนแรง เพิ่งรู้ตัวก็วันนี้นี่เอง

ศูรย์และบุ้งช่วยกันหั่นผักจนเสร็จทันเวลา แต่ไม่แค่เท่านั้นเขายังลงมือปรุงอาหารมื้อเย็นให้ทุกคนด้วย โดยมีเธอเป็นลูกมือ

“ทำกับข้าวเก่งจัง”

ผัดเปรี้ยวหวานที่ได้ชิมรสชาติดีทีเดียว

“อย่างนี้ใครได้เป็นแฟนไม่อดตายแน่”

“ผมอยากกินข้าวฝีมือแฟนตัวเองมากกว่า”

คำพูดเหมือนธรรมดาแต่ทำบุ้งสะอึก ... คนในรสนิยมที่เขาชอบต้องทำอาหารเก่งอย่างนั้นหรือ