บทที่ 8 บ้านใคร

“ทะลึ่งเหรอ เพื่อนเล่นเหรอมึง เดือนนี้เอาเงินเดือนไปครึ่งเดียวพอ มึงด้วยไอ้อูน”

“ผมขอโทษพี่ แค่ตบมือให้ไอ้หงส์แค่นั้นเอง อย่าหักเงินเดือนผมเลยนะแค่นี้ก็ไม่พอผ่อนรถแล้วพี่ นะพี่นะ ผมไหว้ละ”

โอภาสทรุดตัวนั่งคุกเข่ากับพื้นยกมือพนมเลยศีรษะก่อนจะก้มกราบกับพื้นแต่ทอดตัวยาวจนกลายเป็นนอนกราบ เรียกเสียงหัวเราะให้กล้าและยอดเยี่ยมกับหงสา เสียงหัวเราะดังยาวกลบเสียงเคาะประตูไปโดยปริยาย

เมื่อไม่มีใครสนใจประตู คนด้านนอกจึงผลักประตูกระจกเข้ามา เสียงหัวเราะยังคงดังอยู่แต่เมื่อสายตาของหงสาเห็นคนก้าวเข้ามาในห้อง หล่อนจึงหยุดหัวเราะแบบฉับพลันและยกมือทำนิ้วงอสั้นๆ ชี้ไปทางประตู สายตาของชายหนุ่มทั้งสามหันไปมองพร้อมกัน

“หัวเราะอะไรกันคะถึงลืมโลกขนาดนี้”

หญิงสาวในชุดแซ็กสายเดี่ยวเข้ารูป สั้นเหนือเข่า สีดำ ยืนอยู่หน้าประตูด้านใน รอยยิ้มระบายเต็มดวงหน้าสวยของหล่อนช่วยให้ชายหนุ่มสูงวัยกว่าทุกคนในห้องยิ้มกว้าง ก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปหาหล่อน

“ทำไมมาเร็วละครับ เมื่อกี้คุณอยู่ตรงไหน”

“ก่อนเข้าลิฟต์ค่ะ”

“อ้าว คุณตั้งใจมาหาผมโดยไม่นัดหรือครับ อย่างนี้ต้องปรับครับผม”

เขายื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มหล่อนรวดเร็ว หล่อนไม่ทันรู้ตัวจึงถูกหอมโดยไม่เลี่ยงหลบ เสียงหัวเราะของลูกน้องดังขึ้นอีก

“พี่กล้า ขอคุณอรแต่งงานเลยครับพี่”

โอภาสพูดออกมาได้อย่างไร เขาไม่รู้ตัว เขารู้แค่อยากพูดเท่านั้น จบคำพูดของโอภาส บรรยากาศในห้องเงียบสนิท กล้าคลายอ้อมแขนจากร่างบางของผู้หญิงที่เขาเพิ่งหอมแก้มหล่อนเมื่อครู่ อรรียานิ่งไปเช่นกันแต่หล่อนนิ่งไม่นาน ไม่ถึงนาทีหล่อนรีบพูดออกมา

“ขออะไรตอนนี้ ยังขอไม่ได้ ต้องตอบคำถามฉันมาก่อน ใครส่งแปลนเรือนทรงไทยไปให้คุณพ่อฉัน ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรือคะว่าต้องผ่านฉันก่อนค่อยเสนอคุณพ่อ แล้วนี่อะไร ส่งข้ามฉันไปได้ยังไง ตอบมาค่ะ ใครส่งแปลนบ้านทรงไทยไปให้คุณพ่อฉัน”

คำถามของอรรียาไม่เพียงสร้างความประหลาดใจให้กับสี่ชีวิตในห้องนี้ยังแปลกใจกับคำถามของหญิงสาว ใครส่งแปลนบ้านไปให้เอื้ออังกูร ยังไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าแบบบ้านเสร็จเรียบร้อย หงสายังงงกับภาพงดงามในแผ่นกระดาษ กล้าเพิ่งหยิบกระดาษดู ไม่มีใครถือไปที่เครื่องถ่ายเอกสาร ยังไม่มีใครทำอะไร ทำไมอรรียาตั้งคำถามนี้กับพวกเขา

“ว่าไงคะ ถึงกับอึ้งกันไปเลยเหรอคะ คิดว่าฉันจะไม่บุกมาถึงที่นี่รึไง ว่าไงคุณกล้าจะตอบฉันได้รึยัง รีบส่งไปทำไม บอกแล้วไงว่าผ่านฉันก่อน”

เมื่อไม่มีใครตอบคำถามของหล่อน กล้ากลายเป็นเป้าหมายที่หล่อนจะเล่นงานเพียงคนเดียว หล่อนก้าวไปยืนตรงหน้าเขา จ้องหน้าเขาใกล้ๆ

“ไงคะ คุณท่านประธานบริษัท”

“เอ่อ ผม ยังไม่ได้ทำอะไรเลยครับ เพิ่งเห็นงานไอ้หงส์เมื่อกี้นี้เอง ยังตกใจว่าทำไมไอ้หงส์เก่งยังงี้ มันทำออกมาเยี่ยมมากไม่ต้องแก้ไขอะไรเลย”

กล้าพูดความจริงที่พวกเขายังตกใจกับฝีมือของหญิงสาวในออฟฟิศแต่หงสาปฏิเสธไม่ได้ทำ งุนงงกับภาพที่กล้าให้หล่อนดู ใครจะส่งงานได้รวดเร็วถ้าไม่ใช่หงสา กล้ามองลูกน้องสาว อรรียาหันไปมองตามเขา

“หรือจะเป็นเธอหงส์ แกล้งส่งไปให้พ่อฉันดูเพื่อเอาหน้า”

“ไม่ใช่นะคะ ฉันยังไม่ได้ส่งเลยค่ะ หลับไปตอนไหนไม่รู้ พี่ๆ เขากลับเข้ามาปลุกถึงตื่นค่ะ”

หงสาทั้งโบกมือ ทั้งส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน หล่อนไม่ได้ส่งอะไรให้เอื้ออังกูร หล่อนหลับและฝันถึงผู้ชายคนที่ฝันเห็นเมื่อคืน ยังตั้งคำถามกับตัวเองว่าฝันต่อเนื่องได้อย่างไร

“จริงเหรอ ไม่มีใครส่งรูปเรือนไทยไปให้พ่อฉันจริงหรือ ทำไมพ่อฉันบอกให้ฉันมาถามคุณกล้าล่ะ เธอด้วยหงส์ พ่อฉันให้ถามเธอ”

อรรียาเปิดภาพในโทรศัพท์มือถือของหล่อนให้กล้าดู เขาหยิบโทรศัพท์จากมือหล่อนมาดูใกล้ๆ โอภาสกับยอดเยี่ยมเข้ามาขอดู เขาส่งให้โอภาส หงสาอยากเห็นรูปเรือนไทย หล่อนกำลังร่างแปลนไม่ใช่ถ่ายรูปบ้าน ถ้ามีรูปบ้านไปถึงเอื้ออังกูร พวกหล่อนไม่ได้ส่งอย่างแน่นอน

หญิงสาวจ้องภาพในจอโทรศัพท์เขม็ง ภาพบ้านหลังนี้ บ้านทรงไทยอยู่ริมน้ำ ทางไปบ้านย่าน้อยของหล่อน เจ้าของประกาศขายราคาถูกมาก หล่อนยังพูดเล่นกับแม่ว่าทำไมขายถูกนัก ที่ดินกับตัวบ้านขาย 100 ล้านบาทยังมีคนสนใจ ใครเป็นคนส่งบ้านหลังนี้ไปให้เอื้ออังกูร

“นี่มันบ้าน...”

หล่อนพึมพำแต่ทุกสายตาจับจ้องมาที่หล่อน สีหน้าและคำพูดของหล่อนทำให้ทุกคนอยากรู้ หล่อนต้องเคยเห็นบ้านหลังนี้และอาจรู้จักดีด้วย

“บ้านอะไร บ้านใครหงส์”

อรรียาก้าวมายืนใกล้หงสา ดึงโทรศัพท์จากมือหงสามาดูรูปบ้านอีกครั้ง หงสาให้คำตอบหล่อนแทนกล้าได้ หล่อนยังไม่บอกทุกคนว่าพ่อของหล่อนพูดอะไรกับหล่อนอีกบ้างหลังจากดูรูปบ้านทรงไทยหลังนี้แล้ว

“บ้านใคร ฉันไม่รู้จักค่ะแต่ว่าอยู่ทางไปบ้านย่าฉันค่ะ ฉันจำได้”

“พาฉันไปดูได้มั้ย ไปเดี๋ยวนี้ ไปกันหมดนี่แหละ มันสำคัญมากเลยนะหงส์ ต้องไปเดี๋ยวนี้เลย”

อรรียาไม่โกรธใครอีก น้ำเสียงของหล่อนกระตือรือร้น อยากเห็นบ้านจริงๆ ไม่ใช่แค่รูปถ่าย พ่อพูดกับหล่อนว่า

“พ่ออยากได้บ้านหลังนี้เป็นของขวัญให้เจ้าอิน จะบินกลับปลายเดือนนี้ใช่มั้ย พ่ออยากให้เจ้าอินส่วนแก พ่อจะปลูกให้ใหม่ที่นี่แหละ อยากอยู่มั้ยล่ะเชียงรายหรืออยากไปอยู่ที่อื่นก็บอกมา พ่อจะปลูกบ้านให้เป็นของขวัญวันแต่งงาน”

“อรไม่อยากอยู่บ้านทรงไทย ถ้าจะให้เป็นเรือนหอของอร พ่อต้องยอมรับคุณกล้าเสียก่อน ไม่อย่างนั้นอย่าคิดให้ของขวัญอร”

“แกนี่เหลือเกินจริงๆ นะยายอร แกรักใครพ่อก็รักด้วย คุณกล้าก็ไม่ได้เป็นคนไม่ดี เป็นคนดี เอางานเอาการเสียด้วย ขยัน เก่ง บ้านก็ไม่ได้ซอมซ่อ พอมีพอกิน พอเพียงดี ถ้าแกจะแต่งงานปีนี้ก็ได้นะ บอกคุณกล้ามาพูดกับพ่อ”

“ค่ะ แต่อรต้องไปตามเรื่องบ้านหลังนี้ให้พ่อก่อน”

หล่อนลืมเรื่องสนทนากับพ่อออกไปจากสมองชั่วคราว บ้านทรงไทยหลังสวยในรูปสำคัญกว่าคำพูดของพ่อก่อนที่หล่อนจะเข้ามาพบกล้า หล่อนอยากเห็นตัวบ้าน

“ไปเดี๋ยวนี้ไม่ได้ค่ะคุณอร เจ้าของบ้านไม่อยู่ ฉันไม่มีเบอร์โทรศัพท์เขาด้วย ฉันขอถามย่าน้อยก่อนค่ะ ย่าน้อยรู้จัก อาจจะมีเบอร์โทรศัพท์เขาค่ะ”

“เหรอ งั้นโทรหาย่าน้อยเธอเลยสิ โทรเดี๋ยวนี้ เอาโทรศัพท์ฉันโทรก็ได้”

ความใจร้อนของอรรียา กล้าต้องก้าวมาฉุดแขนหล่อนเดินไปนั่งมุมรับแขกของห้อง บังคับให้หล่อนนั่งเก้าอี้ตัวยาว เขาทรุดนั่งข้างหล่อนและดึงโทรศัพท์ออกจากมือหล่อนวางบนโต๊ะตัวเตี้ย

“ใจเย็นๆ สิครับ ให้ไอ้หงส์มันตั้งตัวก่อน มันงงเห็นหน้ามันมั้ยครับ งงกว่าเดิมเยอะเลย ยังไม่ได้กินข้าวด้วย เดี๋ยวมันจะเป็นลม มันเร่งงานให้คุณพ่อคุณจนฟุบหลับคาโต๊ะ แต่งานมาโอ.เค.มากๆ ผมจะให้คุณดูก่อน เผื่อคุณอยากเปลี่ยนแปลน”

เขาพูดให้หล่อนหันมาสนใจแปลนบ้านหลังใหม่ของพ่อหล่อนซึ่งได้ผล หล่อนลืมเรื่องบ้านทรงไทยในโทรศัพท์หันมาจ้องรูปภาพวาดในแผ่นกระดาษแทน หล่อนนิ่งไปครู่ใหญ่กว่าจะวางแผ่นกระดาษลงบนโต๊ะ

“ขอกาแฟเข้มๆ หน่อยได้มั้ยคะ เวียนหัว ง่วงนอน เมื่อคืนกว่าจะหลับเกือบสว่าง”

“คิดอะไร คิดถึงผมรึเปล่า”

“คิดถึงนิดเดียว คิดถึงคนอื่นมากกว่า”

หล่อนแกล้งพูดให้เขาน้อยใจแต่เขายิ้มกว่า จับแก้มหล่อนบีบจนต้องร้อง