ตอนที่ 4 รุ่นทดลอง

อู่หลิงเยว่เบิกตากว้างอย่างตกตะลึง นางไม่ได้ทะลุมิติมาเปล่า ๆ?! นางมีห้างสรรพสินค้าติดมาด้วย! นี่มัน..แบบเดียวกับในนิยายที่เคยอ่านไม่มีผิด! 

ที่แท้สวรรค์ก็ยังเมตตานางอยู่จริง ๆ!!

“ห้างสรรพสินค้าเช่นนั้นหรือ? ช่วยคน? เจ้าหมายความว่าข้าต้องช่วยเหลือคนจึงจะได้แต้มมา”

“ไม่ผิดขอรับนายท่าน ห้างสรรพสินค้าส่วนตัวถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้มนุษย์โลกทำดีต่อกัน ท่านต้องทำความดีช่วยเหลือผู้อื่นจึงจะได้รับแต้มมาใช้จ่าย และเป็นเพราะนายท่านไม่ได้อยู่ในศตวรรษที่ 21 ดังเดิม ดังนั้นมูลค่าสินค้าในห้างจึงถูกปรับเปลี่ยนเป็นแต้มแทนการใช้สกุลเงินปัจจุบันขอรับ”

อู่หลิงเยว่พยักหน้ารับรู้ เมื่อสี่ปีก่อนเคยมีนักวิชาการผู้หนึ่งออกมาเปิดเผยถึงการทดลองลับบางอย่างที่จะสนับสนุนให้ผู้คนเป็นคนดียิ่งขึ้นโดยจะได้รับรางวัลเป็นเงินมาใช้จ่าย 

แต่หลังจากที่มีการโต้เถียงกันในเรื่องความเหมาะสม และก็ไม่มีผู้ใดพิสูจน์ได้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่ ข่าวนี้จึงเงียบหายไปโดยที่นางเกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ

บางทีการทดลองลับนั้นอาจจะเป็นเรื่องจริง และนางก็กลายเป็นผู้เข้ารับการทดสอบระบบทำความดีแลกแต้มโดยบังเอิญ

“เดี๋ยวก่อนนะ… ข้าช่วยชีวิตบุรุษคนนั้นก็จริง แต่เรื่องมันเกิดตั้งแต่เมื่อวานแล้วมิใช่หรือ? ทำไมเจ้าเพิ่งมาตอนนี้เล่า อีกอย่าง..เขาตายไปแล้วไม่ใช่หรือ?”

เสียงเด็กชายเงียบไปชั่วครู่ ราวกับกำลังประมวลผล ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดเล็กน้อย

“ขออภัย นายท่าน! ข้าเป็นเพียงเวอร์ชันทดลองใช้งานซึ่งยังไม่เสถียร เดิมทีข้าน้อยควรเชื่อมต่อกับเจ้าหน้าที่ผู้เข้าทดสอบระบบโดยเฉพาะ ทว่า… เกิดแผ่นดินไหวในระหว่างการเชื่อมต่อทำให้เกิดข้อผิดพลาด ข้าน้อยจึงหลุดมาเชื่อมต่อกับท่านแทน คาดว่าการทำงานของข้าอาจจะยังคลาดเคลื่อน ขออภัยเป็นอย่างยิ่งขอรับ!”

อู่หลิงเยว่ยิ้มค้าง โชคดีที่มีตัวช่วยก็จริง แต่ไยตัวช่วยของนางถึงเป็นเพียงระบบรุ่นทดลองกันเล่า!

นางขมวดคิ้ว หลังจากเสียงเด็กชายหายไป นางก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย

"เฮ้อ..สงสัยระบบจะคำนวณผิดจริง ๆ ผู้ชายคนนั้นคงตายไปแล้ว"

แม้จะเสียใจนิดหน่อยที่ช่วยเขาไว้ไม่ได้ แต่นางก็ยิ้มบาง ๆ ด้วยความดีใจ เพราะอย่างน้อยก็เป็นเพราะเขา ที่ทำให้นางได้แต้มมาฟรีๆ ห้าพันแต้ม! 

แค่ตัวเลขก็น่าตื่นเต้นจนนางอยากจะจูบแก้มตัวเอง นางรีบตั้งสติถามขึ้นอีกครั้ง 

“แล้วแต้มพวกนั้นใช้อย่างไร? เอามาแลกของกินในห้างได้ใช่หรือไม่?”

ไม่มีเสียงเด็กชายตอบกลับมาเช่นเคย แต่มีหน้าต่างข้อความพร้อมตัวอักษรระบุว่า หมวดสินค้า อาหาร เครื่องดื่ม ยา เครื่องมือ เสื้อผ้า ปรากฏขึ้นมาแทน

นางลองแตะคำว่า อาหาร ด้วยนิ้วอย่างลังเล รายการสินค้าเรียงต่อกันทันทีเหมือนกับร้านค้าออนไลน์ในโทรศัพท์มือถือไม่มีผิด

นางเริ่มกดเลือกรายการอย่างระวัง ขนมปังกลมหนึ่งชิ้น นมหนึ่งกล่อง น้ำดื่มหนึ่งขวด ยาทาแผลสดหนึ่งหลอด

“บ้าเอ้ย! ไม่เห็นจะมีอะไรออกมาเลย เฮงซวยชะมัด!” หญิงสาวอยากจะร้องไห้ นางหิวจนแทบจะถอนหญ้ากินอยู่แล้วนะ!

“เอ๊ะ!! ห้างสรรพสินค้ายังไม่ได้หายไปนี่?” นางมองผ่านม่านสีฟ้าเข้าไปในเซียงไฮ้พลาซ่า ก่อนจะทดลองเอื้อมมือเข้าไปอีกครั้ง

หัวใจของหญิงสาวเต้นกระหน่ำ ครั้งนี้มือของนางสามารถข้ามผ่านม่านสีฟ้าไปได้!

นางพยายามจะคว้าห่อขนมที่อยู่ใกล้มือที่สุดแต่นางกลับทำไม่ได้ “หรือว่าจะหยิบได้เฉพาะรายการที่กดซื้อไปเมื่อครู่” หญิงสาวรำพัน

เพียงแค่คิด ร้านค้าที่นางเพิ่งกดไปเมื่อครู่ก็เลื่อนมาอยู่เบื้องหน้าทีละรายการ

ร้านเบเกอรี่ปรากฏขึ้นเป็นอันดับแรก นางเอื้อมมือไปหยิบขนมปังออกมา จากนั้นชั้นวางนม น้ำดื่มและ ร้านขายยาในห้างก็เลื่อนมาให้นางหยิบของที่เลือกไว้จนครบ

ติ๊ง! หน้าต่างแสดงผลบนอากาศขึ้นข้อความว่า “ระบบได้หักแต้มของท่านจำนวน 270 แต้มเรียบร้อยแล้ว”

แต่นั่นแหละ ไม่มีรายละเอียดใด ๆ บ่งบอกว่าขนมปังจำนวนกี่แต้ม นมกี่แต้ม หากเด็กชายกลับมาอีกครั้งนางจะต้องทักท้วงเรื่องนี้เสียหน่อยแล้ว!

"เจ้าระบบ? ยังอยู่ไหม?"

ไม่มีเสียงตอบใด ๆ

นางถอนหายใจเบา ๆ "ระบบรุ่นทดลอง ช่างไม่เอาไหนเลยจริง ๆ"

แต่ถึงอย่างนั้นดวงตาของอู่หลิงเยว่กลับเปล่งประกาย เพราะของที่นางได้รับมาเป็นของที่คนในยุคนี้ไม่มีทางหาได้ง่าย ๆ โดยเฉพาะในป่าเขาเช่นนี้ 

นางยกนมขึ้นมาดู กล่องบรรจุภัณฑ์ยังดูสะอาดสะอ้านเหมือนเพิ่งซื้อมาจากร้านค้าในเมือง

นางยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้และทดลองอีกครั้ง ขนมขบเคี้ยว ขนมปัง ข้าวสารแพ็คเล็ก ๆ ทั้งหมดล้วนออกมากองอยู่ในโลกโบราณแห่งนี้

อู่หลิงเยว่ร้องไห้ออกมาทันที ถึงระบบมันจะรวนติดๆ ดับๆ แต่มันคือหนทางรอดชีวิตของนาง!

“วันเดียวก็ใช้ไป 500 กว่าแต้มแล้ว คงต้องประหยัดสักหน่อย” นางกล่าวพลางทดลองโยนซองขนมขบเคี้ยวที่กินหมดไปแล้วเข้าไปในมิติ

“ว้าว..มีระบบกำจัดขยะเสียด้วยสิ เช่นนี้ก็ดีเลยจะได้ไม่ต้องคอยปกปิดร่องรอย”

เพียงแค่ขนมปังแผ่นเดียว ก็อาจทำให้ใครบางคนตายหรือรอด และหากมีใครรู้ว่านางมีอาหาร..ข้าวของเหล่านี้อาจนำพาเคราะห์ร้ายมากกว่าความสุขก็เป็นได้

คืนนั้นนางจำต้องโยนข้าวสารที่ไม่สามารถหุงหาได้ในป่า รวมทั้งเศษอาหารที่กินไม่หมดและพลาสติกทั้งหมดทิ้งลงไปในถังขยะของห้างสรรพสินค้า 

เด็กชายไม่ได้ส่งเสียงใดๆ ออกมาอีกและภาพสามมิติของเซี่ยงไฮ้พลาซ่าก็ยังฉายอยู่ดังเดิม

“ต้องเป็นเพราะแหวนวงนี้แน่ ๆ” อู่หลิงเยว่คิดในใจ เพราะทันทีที่นางคิดจะถอดแหวนออกระบบห้างสรรพสินค้าก็ถูกเปิดใช้งานขึ้นมา

หญิงสาวก้มลงมองแหวนไม้ที่สวมอยู่บนมือตนเอง นางลองหมุนมันอีกครั้งอย่างระมัดระวัง

พรึ่บ! แสงเรืองรองที่ลอยอยู่ตรงหน้าหายวับไปในพริบตา

ตอนนั้นเอง นางจึงสังเกตเห็นสิ่งที่ไม่ทันได้ใส่ใจมาก่อน ตัวแหวนมีสองด้าน! ด้านหนึ่งเป็นสีน้ำตาลเข้มอีกด้านกลับอ่อนกว่า

เมื่อนางหมุนเอาด้านสีเข้มขึ้นด้านบน ระบบก็เปิดทำงานราวกับสวิตช์ถูกเปิด แต่หากกลับเอาด้านสีอ่อนขึ้น ระบบก็จะดับลงในทันที

“นั่นสินะ… เจ้าแหวนวงนี้ คือกุญแจ” ดวงตาคู่งามทอประกายวาบ