ตอนที่5. เมียแค่อยากเอาใจผัวไม่ได้หรือคะ

สโรชาได้แต่ใช้ชีวิตให้เป็นปกติพ่อไม่เคยให้เธอเข้าไปยุ่งงานในบริษัทแม้ว่าเธออยากช่วยมากแค่ไหนก็ตาม พ่อก็มักจะพูดเสมอว่ามันไม่เหมาะกับเธอ หญิงสาวจึงมักอยู่กับงานตนเองที่รัก คือแปลหนังสือและเธอชอบวาดรูปสนใจด้านจิตกรรมเป็นพิเศษ เวลาที่ได้อยู่หน้าเฟรมภาพ เหมือนโลกทั้งโลกเป็นของเธอ ธีรภัทรเองก็ไม่ได้เข้ามาแตะต้องการใช้ชีวิตของเธอ เขาไปทำงานทุกวันและกลับมาตอนเย็นหรือค่ำ บางคืนเธอก็หลับไปก่อนที่เขาจะเข้าบ้านเสียอีก

เอาเถอะ ถือว่าชีวิตแต่งงานของเธอยังดีกว่าใครอีกหลายๆคนที่เธอเคยรับรู้มา

ขณะเดินผ่านห้องหนังสือซึ่งกลายเป็นห้องทำงานของเธอไปแล้ว หญิงสาวได้กลิ่นหอมของดอกไม้มาจากห้องนั้น ใช่ มันมาจากห้องหนังสือจริงๆ เพราะเพียงแค่เธอเดินผ่านบานประตูที่เปิดค้างไว้นั้น ปลายจมูกของเธอก็สัมผัสได้ว่ามีกลิ่นหอมนั้นโชยออกมา

เธอทำจมูดฟุดฟิดแล้วเดินไปตามกลิ่นที่สัมผัสได้ ร่างเพรียวบางต้องมาหยุดที่โต๊ะทำงานของตัวเอง สายตาของเธอจ้องมองไปที่กระดาษเก่าบนโต๊ะแล้วหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นสูดดม มันมาจากโฉนดที่ดินอีกแล้ว

“น้องบัว”

“คะ” สโรชาสะดุ้งแล้วหันไปตามเสียงเรียก สามีหนุ่มของเธอยืนอยู่ที่ประตูมองเธออย่างแปลกใจแต่ก็ยิ้มให้

“พี่นึกว่าบัวจะรอที่ห้องทานอาหารแล้วเสียอีก”

“บัว...บัวกำลังจะไปค่ะ” หญิงสาวเห็นรอยยิ้มของเขาแล้วก็ลองทำใจกล้าเอ่ยปากถาม “พี่ธีร์มาตรงนี้เดี๋ยวซิคะ”

“มีอะไรครับ” ธีรภัทรเดินเข้ามาใกล้ เมื่อยืนเกือบจะชิดกันทำให้เห็นได้ชัดว่าภรรยาตัวน้อยของเขาตัวเล็กแต่หน้าอกหน้าใจเกินตัวชะมัด

“พี่ธีร์ได้กลิ่นอะไรไหมคะ” เธอยื่นโฉนดที่ดินให้เขา ชายหนุ่มมีท่าทีประหลาดใจแต่ก็ก้มลงสูดดมกลิ่นกระดาษในมือของเธอ

“ก็กลิ่นกระดาษเก่านี่ครับ หรือน้องบัวเป็นภูมิแพ้ แพ้ฝุ่นอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” หญิงสาวส่ายหน้าไปมาแล้ววางโฉนดที่ดินไว้อย่างเดิม “จมูกบัวมีปัญหาแน่ๆเลย”

“กลิ่นเดียวที่พี่ได้กลิ่นตอนนี้ก็มีแต่กลิ่นหอมของน้องบัวเท่านั้นละครับ” เขามองด้วยแววตากรุ่มกริ้ม หญิงสาวมีทีท่าทีอึดอัดทำให้เขาแสร้งหัวเราะออกมา

“ไปทานเช้ากัน พี่ต้องไปประชุมตอนสิบเอ็ดโมงอีก”

“ค่ะ”

ชายหนุ่มโอบไหล่ภรรยาสาวให้เดินออกจากห้องไปพร้อมกัน บอกตัวเองให้อดทนแต่ก็ไม่รู้จะทนได้นานแค่ไหน เนื้อกายก็นุ่มนิ่ม ผิวกายก็หอมกรุ่น ยิ่งท่าทางไร้เดียงสาด้วย ยิ่งเย้ายวนจนเขาอยากจะจับเธอกินเป็นอาหารทั้งเช้ากลางวันเย็นและก่อนนอน.

ชายวัยเจ็ดสิบนั่งอ่านเอกสารในห้องนั่งเล่นของคฤหสาน์ แม้จะวัยเจ็ดสิบแล้วแต่หุ่นยังแน่นเพราะออกกำลังกายดูแลตัวเองดีมาตลอด ภรรยาสาวคนสวยเดินเข้ามาหาด้วยชุดนอนบางเบาในมือประคองถาดเครื่องดื่มเข้ามาบริการอย่างเอาอกเอาใจ

“ให้เด็กยกมาก็ได้” คุณมนตรีพูดขึ้นทั้งยังที่ไม่เงยหน้าขึ้นมา ดาวฉายหัวเราะคิกคัก นั่งลงข้างๆ รินน้ำชาสมุนไพรให้สามีที่อายุมากกว่าสามสิบกว่าปี

“ไม่ได้หรอกคะ หน้าที่ของดาวดูแลป๋าคนเดียว ดาวไม่ให้ใครมารับใช้ป๋าหรอกค่ะ”

คุณมนตรีเลิกคิ้วแล้วก็มองมือเรียวที่ยื่นมาวางบนหน้าท้อง มือนุ่มกับสัมผัสแผ่วๆก็ปลุกเจ้าตัวน้อยใต้กางเกงให้ตื่นได้ไม่ยากนัก

“หนูดาวอยากได้อะไรอีกล่ะ”

มือที่จับเอกสารอยู่วางลงพร้อมกับเอนหลังไปพิงพนักโซฟาด้วยท่าท่าทางผ่อนคลาย ปล่อยให้มือนุ่มขยับเข็มขัดแล้วรูดซิปกางเกงออกก่อนที่มือนั้นจะสอดเข้าไปลูบไล้แก่นกาย

“โธ่ เมียแค่อยากเอาใจผัวไม่ได้หรือคะ”

“แล้วหนูดาวไม่อายหรือไง มีผัวแก่อย่างนี้” ปากพูดไปอย่างนั้นแต่เอนกายหลับตา ปากก็ครางซี๊ดด้วยความเสียวซ่านที่เมียสาวช่างเอาอกเอาใจ

“แก่แต่ยังฟิต ดีกว่าหนุ่มๆ ที่นกกระจอกยังไม่ทันกินน้ำก็จบเกมซะแล้ว”

ดาวฉายเลื่อนตัวลงคุกเข่านั่งกับพื้น แยกสองขาของเขาออกงัดเอาสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้กางกางชั้นในออกมาแล้วก้มหน้าแลบลิ้นเลียแท่งเนื้อราวกับเด็กน้อยดูดเลียไอติม มือใหญ่จับศีรษะของหญิงสาวขยุ้มผมของเธอ