บทที่ : 08 ไปให้เห็นกับตา

#สามวันต่อมา

ภานุออกไปโดยที่ยังไม่ได้บอกกล่าวภรรยาของตัวเองสักคำ เขาดูเร่งรีบไปหมด พร้อมกับเก็บเสื้อผ้าเองราวกับว่าจะไปไหนไกล ๆ และนานมากเป็นเดือน

เขาแปลกไปทำไมเธอจะดูไม่ออกล่ะ นั่นสามีเธอนะ อยู่กันมาตั้งหลายปีแล้ว

แต่ผู้หญิงน่ะเวลาที่ได้สงสัยอะไรเข้าแล้ว จนกว่าจะได้คำตอบที่ถูกต้องนั่นแหละเธอถึงจะเชื่อ ใครพูดก็ไม่มีทางเชื่อหรอก

ตู๊ด ~~

( สวัสดีค่ะคุณรายา )

"คุณจี๋คะ ฉันรบกวนขอข้อมูลที่บริษัทของคุณภานุไปดูงานหน่อยสิคะ พอดีฉันจะตามไป แต่ติดต่อเขาไม่ได้"

( ได้ค่ะ เดี๋ยวจี๋ส่งให้ในไลน์นะคะ )

"ขอบคุณค่ะ"

ก็เขาทำตัวให้น่าสงสัยเอง ถ้าพูดอะไรทำอะไรที่มันชัดเจนกว่านี้ เธอก็ไม่ทำแบบนี้หรอก ไม่อยากทำด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่อยากรอให้มันคาใจไม่จบ

ติ๊ง ~

Jee : อันนี้เป็นชื่อโรงแรมค่ะคุณรายา ส่วนข้อมูลอย่างอื่นไม่ทราบจริง ๆ ค่ะ

รายา : ไม่เป็นอะไรค่ะ แค่นี้ก็พอแล้ว ขอบคุณนะคะ

เลขาส่วนตัวส่งรูปโรงแรมและเส้นทางมาให้ พรรณรายารีบเก็บข้าวของแล้วขับรถตามไปทันที ตลอดเวลาที่เดินทางเธอเองก็ยังเอาแต่คิดไม่ตกเรื่อง้น กลัวคำตอบที่จะต้องรับรู้ ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ

สุดท้ายแล้วมันจะเป็นยังไงต่อ จะต้องเลิกกัน ฟ้องชู้ ฟ้องสามีฐานมีชู้ หรือหย่ากันเงียบ ๆ แล้วแบ่งสินสมรสกัน หรือจะยังอยู่ด้วยกันบนความคลางแคลงใจ บนความรู้สึกระแวง ไม่มีความสุข

ไม่นานนักพรรณรายาก็มาถึงโรงแรมที่เลขาของตัวเองนั้นส่งข่าวให้ คุยงานแบบไหนกันนะถึงได้พากันมาโรงแรมหรูหราขนาดนี้ ถึงจะเป็นบริษัทอย่างเขาแต่คำนวนค่าใช้จ่ายแล้วมันก็ไม่คุ้มอยู่ดี

อุตส่าห์ได้มาถึงแล้วแต่กลับกลัวซะงั้น เธอไม่กล้าลงจากรถเลย เพราะมันกลัวไปหมด สุดท้ายก็กลัวคำตอบอยู่ดีนั่นแหละ

"เฮ้อ..." คนตัวเล็กนั่งเอามือจับพวงมาลัยไว้แน่น ก่อนจะเอาหน้าฟุบลงไปพร้อมกับถอนหายใจแรง ๆ ไม่รู้ว่าอยู่แบบนี้นานเท่าไหร่ สุดท้ายเธอก็ต้องลงไปอยู่ดี เพราะคำว่าอยากรู้เพียงคำเดียวเลย

"ขอโทษนะคะ คุณภานุพักห้องไหนคะ พอดีฉันตามมาทีหลัง แต่ไม่รู้ว่าเขาพักห้องไหน"

"ใช่คุณภานุเดชหรือเปล่าคะ ?"

"ใช่ ๆ ค่ะ"

"สักครู่นะคะ"

"คุณภานุเดชพักห้อง902 ชั้นที่18 ค่ะ"

"ขอบคุณนะคะ"

ดีหน่อยที่พนักงานโรงแรมไม่สงสัยอะไรเลย นั่นคงเป็นเพราะเธอบอกว่ามากับเขาแต่มาทีหลัง พรรณรายารีบขึ้นลิฟท์ไปด้านบน ชั้นที่ว่าเนี่ยมันเป็นห้องวีไอพีเลยนะ พอรู้ก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะเปิดห้องวีไอพีให้พนักงานตัวเองอยู่

ชั้น 18 ห้อง 902

พรรณรายายืนอยู่หน้าห้องที่ว่า ก่อนที่มือเล็กจะค่อย ๆ ยกขึ้นเคาะประตู เพราะเธอไม่ได้ขอคีย์การ์ดมาจากพนักงาน แต่อะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด ถ้าเขาอยู่ที่นี่จริง ๆ ยังไงก็ต้องเจอ เรื่องที่เธอสงสัยถ้ามันจะมีก็คงจะหนีความจริงไม่พ้นหรอก

แกร๊ก ~

ประตูห้องเปิดออก แต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอกลับไม่ใช่สามีที่เป็นเจ้าของห้อง กลับเป็นเลขาของเขา เลขาคนใหม่ของเขาที่เพิ่งรับเข้ามาทำงานได้สักสองปีนี่เอง

"คะ คุณรายา !?"

"ตกใจทำไม กลัวอะไรฉันเหรอ ?"

พรรณรายาพูดเสียงแข็งพร้อมกับใบหน้าที่บึ้งตึง ก่อนจะเดินสวนผู้หญิงคนนั้นเข้าไปข้างใน ตอนนี้เธอกำลังใจสั่นแล้ว อยากรู้แล้วว่าสิ่งที่เธอสงสัยมันจริงใช่ไหม

"คะ คุณรายาคะ อย่าเข้ามาเลยนะคะ"

"ทำไม !?"

"คือว่า.."

ยังไม่ทันที่ผู้หญิงตรงหน้าจะพูดอะไรอีก ก็มีคนเดินออกมาจากห้องน้ำ ซึ่งนั่นก็คือภานุสามีของเธอ เขาเดินออกมาด้วยสภาพที่ใส่แค่ผ้าขนหนูผืนเดียว

"ระ รายา !? มาที่นี่ได้ยังไง ! " สีหน้าของภานุดูตกใจมาก เรียกว่าหน้าถอดสีเลยก็ว่าได้

"พี่ทำอะไรของพี่คะ" ถามเสียงสั่น มองสามีที่ยืนหน้าเหวออยู่ตรงหน้าสลับกับผู้หญิงที่เป็นเลขาซึ่งอยู่ห้องเดียวกับเขา

ทุกคนเงียบไม่มีใครตอบอะไรเธอเลย ราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่ตอบไม่ได้ หรือมันอาจจะหนักใจถ้าจะต้องตอบ

"ฉันถามว่านี่มันเรื่องอะไร !!" พรรณรายาตะคอกใส่เสียงดัง พร้อมด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ มันรู้สึกเจ็บรู้สึกจุกจนบรรยายไม่ถูกเลย ไม่คิดว่าสามีที่บอกว่ารักนักรักหนา จะกล้าทำแบบนี้กับเธอ

"ทำไมไม่ตอบเล่า ! มันยากอะไรนักหนา นอกใจก็คือนอกใจสิ เป็นผู้ชายก็กล้ายอมรับหน่อย !!"

"มันไม่ใช่แบบนั้นนะรายา พี่ไม่ได้ทำแบบนั้น"

"คุณรายาใจเย็นก่อนนะคะ ฟังกันก่อน"

"หุบปาก ฉันไม่ได้ขอความเห็นจากเธอ !"

น้อยนักที่ใครจะถูกเธอตะคอกใส่ด้วยถ้อยคำที่รุนแรงแบบนี้ เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองมาโดยตลอด อะไรที่เคยทำแล้วคนอื่นรู้สึกไม่ดีรู้สึกแย่ เธอก็จะปรับปรุงตัว ไม่ทำมันอีก แต่ก็ใช่ว่า เธอจะไม่เอากลับมาใช้ ถ้าต้องเจอเรื่องอะไรแบบนี้

เธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง และไม่ชอบการถูกเอาเปรียบ ไม่ชอบการถูกหักหลัง และเรื่องแบบนี้คือเรื่องที่เธอเกลียดมากที่สุด

"ก็ถ้ารายาไม่ฟัง ก็กลับไปเถอะ พี่ยังมีงานต้องทำต่อ"

"ว่าไงนะ ! ก็ฉันขอให้พี่อธิบาย ฉันไม่ได้ขอให้ผู้หญิงคนนี้อธิบาย พี่พูดมาสิ พี่นอกใจฉันใช่ไหม !"

"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ" ภานุพูดเสียงเรียบ ก่อนจะเดินไปใส่เสื้อผ้า ท่าทางของเขาดูไม่สนใจความรู้สึกของเธอตอนนี้เลย

"พี่รู้ตัวบ้างไหมว่าพี่เปลี่ยนไปมากแค่ไหน กลับบ้านดึกทุกคืน บางวันก็กลับเช้า แถมพี่มาจองโรงแรม ห้อง VIP อยู่กับเลขาสองคนอีก ไหนล่ะคะ พนักงานคนอื่นที่บอกว่าจะมาด้วย ยังไม่เห็นหัวใครสักคนเลย"

"อย่ามาหาเรื่องพี่ที่นี่ดีกว่า กลับบ้านไปเราค่อยคุยกัน พี่ไม่อยากทะเลาะที่นี่ มันเสียเวลางาน"

แทนที่จะปลอบใจ แทนที่จะอธิบายหรือพูดหว่านล้อมให้เธอกลับ เขากลับพูดจาเสียดสีจนเอาเธอนั้นยืนกำมือแน่น

พอได้เห็นท่าทางที่เย็นชาของสามีแล้ว พรรณรายาถึงกับยืนขาแข็งทำอะไรไม่ถูกเลย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยายามข่มอารมณ์ระงับความโกรธของตัวเองเอาไว้อยู่

"คุณรายาคะ ดิฉันอธิบายได้นะคะ จริง ๆ เราสองคนไม่ได้พักด้วยกัน"

"เธอสินะ ที่ใช้ชื่อย่อไลน์ว่า L เก่งนะ หน้าตาก็ดี แต่ไม่มีปัญญาหาผัวเอง !"

" หยุดก้าวร้าวใส่คนของพี่นะรายา"

"เขาปกป้องเธอขนาดนี้ ที่ฉันสงสัยคือเรื่องจริงสินะ"

"กลับไปก่อน แล้วเราค่อยไปคุยกันที่บ้าน พี่ยังมีงานที่ต้องทำ"

"ทำไมคะ นี่เอาแต่ไล่เมียตัวเอง เพื่อที่จะได้อยู่กับชู้ งั้นเหรอคะ ?"

"รายา !"

"เฮอะ ! ฉันโคตรผิดหวังเลย"

พรรณรายาเดินออกมาจากห้องนั้น พร้อมกับร้องไห้จนตัวสั่นคลอน มันทั้งจุกทั้งเจ็บ ความรู้สึกนี้มันโคตรแย่เลย ผู้ชายที่รักมาเป็น 10 ปี อยู่ ๆ เขาก็หมดรักและมีชู้ เป็นอะไรที่..อธิบายไม่ถูกจริง ๆ