บทที่ : 07 เซ้นส์ผู้หญิงมักแรง

#ตกเย็นวันเดียวกัน

คลิ๊ก ~

ภานุ : วันนี้พี่ไม่กลับนะ ไม่ต้องรอ

พรรณรายามองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่สั่นครืดเพราะมีข้อความที่ถูกส่งเข้ามาใหม่ ได้เห็นแค่ตัวอย่างข้อความแล้วเธอก็อดถอนหายใจไม่ได้เลย

พรรณรายา : ค่ะ

ถึงจะไม่เต็มใจกับเรื่องที่เขาส่งข้อความมาบอกว่าไม่กลับ แต่เธอจะไปทำอะไรได้นอกจากตอบกลับไปอย่างไม่เต็มใจ

มีเรื่องมากมายที่เธอสงสัยในตัวของเขา อยากจะถามแต่พอกลับมาก็แทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย ไหนจะเรื่องเมื่อเช้าอีก

วันนี้คงจะเป็นวันแรกตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาที่เธอต้องอยู่คนเดียว เพราะเขาไม่เคยไม่กลับบ้าน ไม่เคยปล่อยให้เธอต้องอยู่คนเดียวเลย เพราะรู้ว่าบ้านหลังนี้มีแค่เขากับเธอ

คืนทั้งคืนพรรณรายานอนไม่หลับเลย เพราะเอาแต่ห่วงว่าสามีจะทำอะไรอยู่ นอนที่ไหนกับใคร

ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ความรู้สึกแบบนี้ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกัน

ข้อความจากผู้หญิงปริศนามันยังคงลอยวนเข้ามาในหัวของเธอไม่หยุด ได้แต่ตั้งคำถามว่า เธอคือใคร ?

พยายามที่จะไม่คิดมาก พยายามมองบวก พยายามมองว่าคนนั้นคือเพื่อน หรือใครสักคนที่ทำงานกับเขา สนิทสนมกันในฐานะเพื่อนร่วมงาน เท่านั้น !

แต่พอผู้หญิงได้สงสัย ได้แคลงใจเรื่องอะไรสักอย่างแล้ว มันมักจะเป็นเรื่องจริงตลอดเลย ที่เขามักจะว่ากันว่า เซ้นส์ผู้หญิงมักจะแม่นเสมอ

#ช่วงเช้ามืดของวันถัดมา

พรรณรายาสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงรถของสามี ความจริงเธอเพิ่งจะข่มตาและหลับสนิทไปได้ไม่เท่าไหร่เอง เพราะมันนอนไม่หลับจริง ๆ เวลาที่ไม่มีเขานอนอยู่ข้างกายด้วย มันรู้สึกไม่ชิน

เธอลุกขึ้นมาจากเตียงก่อนจะเดินลุกออกไปดูที่ระเบียง ซึ่งมันจะมองเห็นที่หน้าบ้าน เธอเห็นภานุกำลังลงจากรถมา สภาพของเขาเหมือนคนเหนื่อยมาก ๆ แต่ยังอยู่ในชุดเดิม แค่มันหลุดลุ่ยไปหมดก็เท่านั้น

~ แกร๊ก

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่เธอยืนอยู่ตรงนั้น รู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องแล้ว

ภานุรีบถอดเสื้อผ้าของตัวเอง โดยที่ไม่แม้แต่จะถามเลยว่าทำไมเธอถึงไปอยู่ตรงนั้น นอนหรือยัง หรือว่าตื่นแล้ว เขาทำเป็นเหมือนว่ามองไม่เห็นเธอด้วยซ้ำ

"งานเยอะเหรอคะ กลับเช้าเลย" พรรณรายาเดินเข้าไปหา

"อืม.."

"เดี๋ยวฉันช่วยถอดค่ะ"

เธอค่อย ๆ ช่วยเขาถอดเสื้อเชิ้ตออก ไม่พูดอะไรสักคำ แต่กลับมีบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกตะหงิดใจ คือกลิ่นน้ำหอม ที่มันไม่ใช่กลิ่นของเขา และกลิ่นของเธอ มันเป็นกลิ่นน้ำหอมแรง ๆ ของผู้หญิง กลิ่นแรงขนาดนี้ถ้าไม่ฉีดใส่เสื้อมา ก็ต้องคลุกคลีขนาดไหน

"ทำงานอยู่ที่บริษัทเหรอคะ"

"อื้ม"

"พี่นุมีเพื่อนร่วมงาน เป็นผู้หญิงด้วยเหรอคะ ?"

"ถามทำไม"

"เมื่อวานฉันเห็นข้อความน่ะค่ะ ก็เลยคิดว่า.."

"นี่แอบเช็คมือถือของพี่เหรอ ?" สีหน้าของเขาดูเหมือนไม่พอใจเธอมาก ๆ เล่นเอาเธอนั้นถึงกับหน้าถอดสีเลย

"ปะ เปล่าค่ะ ไม่เช็ค"

"ถ้าไม่ได้เช็คแล้วรู้ได้ยังไง พี่เคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าของส่วนตัวของพี่อย่ายุ่ง" น้ำเสียงของเขามันดูแข็งขึ้น อารมณ์ตอนพูดเหมือนคนกำลังตะคอกด้วยความไม่พอใจ อีกทั้งสีหน้าของเขาที่จ้องมองเธอก็ดูเหมือนคนโกรธมาก ๆ

อะไรจะขนาดนั้น นี่เขาไม่รู้เลยเหรอ ถ้าเธอเปิดอ่านจริง ๆ เขาก็ต้องรู้สิ ว่ามีคนเปิดอ่านแล้ว

"แค่ทำงานพี่ก็เหนื่อยมากพอแล้ว อย่าให้พี่ต้องมาเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้เลย ไร้สาระมาก ! "

"ฉันไม่ได้เช็คค่ะ แค่เห็นว่าพี่ลืมไว้ แล้วก็มีคนส่งข้อความมาพอดี แค่เห็นตัวอย่างข้อความค่ะ ถ้าฉันเปิดดูจริง ๆ พี่คงรู้ตั้งแต่แรกแล้ว" เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้โกรธขนาดนั้น ดูเขาคิดว่าเธอทำแบบนั้นลงไปก่อนที่จะถามเอาคำตอบอีก

"พี่อยากพัก ถ้าวันนี้อยู่บ้านก็เงียบ ๆ ละกัน"

"....." พรรณรายาไม่ได้พูดอะไรอีกเลย เขาไม่แม้แต่จะขอโทษเธอสักคำ ทั้งที่ตัวเองเป็นคนตะคอกใส่เธอก่อนแท้ ๆ และเธอก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรแบบนั้นด้วย

มันกลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนไหน ทำไมเธอถึงไม่ได้สังเกตอะไรเลย เธอไม่ได้สังเกตเลยว่าพฤติกรรมของเขาเปลี่ยนไป เพราะเธอไม่เคยคิดที่จะจับผิด ไม่เคยคิดที่จะมองเขาในแง่ลบเลย แต่ที่ทำให้เธอต้องกลับมาคิด นั่นก็เพราะเขาแสดงตัวตนที่เธอไม่เคยเห็นออกมาให้เธอได้เห็น

#ตกเย็นวันเดียวกัน

วันนี้ภานุนอนเยอะมากนอนหลับทั้งวันเลย ราวกับว่าไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา แต่เขาไปทำงานนี่ คงจะอดหลับจากการทำงานมา ( หรือเปล่า ? )

"อืม...ทำอะไรอยู่"

"ฉันทำกับข้าวไว้ให้แล้วค่ะ วางอยู่บนโต๊ะ"

"เรื่องเมื่อเช้า พี่ขอโทษนะ พี่พูดแรงไป"

"ค่ะ"

"โกรธพี่เหรอ ?"

"เราสองคนอยู่ด้วยกันมาครึ่งชีวิตแล้วนะคะ อีกอย่างเราก็ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว มีอะไรก็พูดกันตามตรงเถอะค่ะ อย่าแอบทำอะไรลับ ๆ กันเลย" พูดขนาดนี้แล้วเขาน่าจะรู้ว่าเธอกำลังหมายถึงอะไร ถ้ามีใครก็ควรจะบอกกันตามตรงเลยมากกว่า ไม่ควรแอบไปทำอะไรกันลับ ๆ และคนเป็นเมียมารู้ทีหลัง เพราะถ้าเป็นแบบนั้นคงได้พังกันไปข้างนึง

"ไม่มีอะไรหรอก เรื่องงานพี่ทั้งนั้น ช่วงนี้มีงานโปรเจคใหม่ พี่เลยอยากเร่งทำให้มันเสร็จ ถึงเวลานั้นก็จะได้สบาย"

"......" พรรณรายาไม่ได้พูด แต่เธอก็ไม่ได้เชื่อทั้งหมด เพราะผู้หญิงแบบเธอไม่ได้โง่

"เดี๋ยวอีกสามวัน พี่จะต้องไปทำงานนะ จะต้องไปค้างคืน พี่มาบอกเอาไว้ก่อน เดี๋ยวจะเข้าใจผิดเอาเปล่า ๆ"

"ไปกับใครคะ ?"

"ก็ไปกันหลายคนเลย น้อง ๆ ที่บริษัทแหละ ต้องพากันไปคุยงาน"

"ฉันเองก็เคยทำงานบริษัทมาก่อนเหมือนกัน ตำแหน่งที่พี่อยู่ฉันเองก็เคยอยู่ ถึงตอนนี้ฉันก็ยังอยู่ แค่ไม่ได้กลับไปทำต่อ ไม่คิดว่าประธานบริษัทต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย"

"นี่กำลังสงสัยพี่อยู่เหรอ"

"ก็แล้วแต่จะตีความหมายเอาเองค่ะ"

"ไม่ไว้ใจกันไปแล้วเหรอ ไหนบอกว่าเราเป็นสามีภรรยาที่อยู่กันมานานไง"

"ทำไมต้องร้อนตัวอะไรขนาดนั้นคะ ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ ไม่ได้ไม่ไว้ใจด้วย"

"เอ่อ..."

"อย่ามาว่าฉันเลยค่ะ เป็นพี่ต่างหาก ที่ร้อนรนจนนั่งไม่ติด จนฉันเองก็อยากจะถามเหมือนกัน ว่าพี่เป็นอะไร และมันก็อดคิดไม่ได้ว่าสิ่งที่พี่พูดมันเป็นเรื่องโกหก !"

" ??? "

"พี่ก็รู้ว่าฉันเป็นยังไง เรื่องงานฉันไม่ซีอยู่แล้วค่ะ แต่ถ้ามันมีอะไรมากกว่านั้น พี่ก็น่าจะรู้นิสัยของฉันดี"

"......"