บทที่ 7 คนที่รัก

“ลิชา…” คนตัวเล็กหันมองตามเสียงเรียก ก่อนจะเห็นว่าเป็นหัวหน้างานเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางรีบร้อน

“พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เฮียตามให้ไปพบด่วน”

“แต่ชาดูแลแขกตรงนี้อยู่ ยังไม่ว่างเลยค่ะ”

“เดี๋ยวพี่หาคนมาทำแทนเอง”

“…..” คิ้วเรียวขมวดปมเข้าหากันด้วยความสงสัย เกิดเป็นคำถามในใจว่าเธอทำอะไรผิด เจ้านายถึงได้เรียกพบด่วนขนาดนี้

“รีบไปเถอะน่า อยากโดนไล่ออกหรือไง” ไม่ใช่แค่ลิชาที่จะโดนไล่ออก แต่เธอเองก็คงโดนด้วยเหมือนกันถ้าเกิดว่าลิชาไม่ยอมไปตามคำสั่ง

“…..” ร่างเล็กส่ายหน้าปฏิเสธ ถ้าโดนไล่ออกจากงานกลางคันคงแบบนี้ต้องลำบากมากแน่ๆ ไหนจะค่าเทอม ค่าหอที่ต้องรับผิดชอบตัวเอง

หัวหน้าแผนกหันซ้ายมองขวา ก่อนจะโน้มใบหน้ากระซิบที่ข้างหู แล้วยัดบางสิ่งบางอย่างใส่มือของหญิงสาว “พกติดตัวไปด้วย เผื่อจำเป็นต้องใช้”

“เอ่อ…” ลิชาเบิกตากว้างมองเห็นถุงยางอนามัยที่เพิ่งได้มา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้าต้องการจะสื่ออะไร

“มัวยืนงงอยู่นั่นแหละ รีบไปหาเฮียสิ เดี๋ยวก็ได้ซวยกันหมดหรอก”

“ค่ะ…หนูจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

ตึกตัก…เสียงฝีเท้าดังกระทบกับพื้นกระเบื้องตามจังหวะก้าวเดิน ก่อนที่ร่างเล็กจะหยุดยืนที่หน้าห้องทำงานของเจ้านาย

แกร๊ก…บานประตูถูกเปิดออกพร้อมกลิ่นควันบุหรี่ที่ลอยกระทบเข้ากับใบหน้าอย่างจัง ลิชาหรี่สายตามองภาพตรงหน้า เห็นบุรินทร์ภัทรนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“เฮียให้คนไปตามชามาพบด่วน มีธุระสำคัญอะไรเหรอคะ?”

“แค่อยากเจอหน้าต้องมีธุระด้วยหรือไง” ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มมุมปากไล่สายตามองสำรวจคนที่เพิ่งมาใหม่

เคยเห็นเรือนร่างของผู้หญิงคนอื่นมาตั้งมากมาย แต่กลับไม่รู้สึกตื่นเต้นเหมือนเห็นเธอคนนี้

“ขึ้นมาบนห้องนี้ รู้หรือเปล่าว่ากำลังจะโดนอะไร”

“เฮียหมายถึงอะไร”

“มานั่งตรงนี้ ขยับมาใกล้ๆ ฉัน” ใช้ฝ่ามือตบลงบนต้นขาของตัวเองเบาๆ

“หมายถึงให้หนูนั่งบนตักเฮียเหรอคะ”

“หรือจะให้ฉันขึ้นไปนั่งบนตัวเธอแทน

“…..” หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกจากอก ค่อยๆ ก้าวขาเดินเข้าไปหาเจ้านายตามคำสั่ง

ร่างเล็กหย่อนตัวนั่งลงบนตักแกร่ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะโอบเอวบางไว้แน่นให้ขยับเข้ามาแนบชิด

ความเป็นชายแข็งขืนอยู่ใต้ร่มผ้าเบียดเสียดไปตามสะโพกมน ทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเฮือกอยู่หลายครั้ง

ถึงแม้จะอยากลุกหนีไปให้พ้น แต่อีกใจกลับโหยหาอยากสัมผัสใกล้ชิดกับคนที่แอบชอบมานาน

“ทำไมกลิ่นเหล้าถึงได้หึ่งขนาดนี้”

“แขกให้ดื่มเป็นเพื่อนน่ะค่ะ”

“ต่อไปนี้ห้ามเธอดื่มกับแขกคนไหน ถ้าฉันไม่อนุญาต”

“แต่มันเป็นงานของหนู”

“แต่ฉันเป็นเจ้านาย มีสิทธิอะไรมาขัดคำสั่ง”

แฟรงก์เอือมมือไปถอดแว่นสายตาออกจากใบหน้าจิ้มลิ้ม ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะทำงาน “เฮียจะทำอะไร”

“แค่อยากเห็นหน้าเธอชัดๆ ตอนไม่ใส่แว่น” บีบท้ายทอยบอบบางให้ขยับเข้าใกล้ จูบลงบนริมฝีปากบางเบาๆ

คนตัวเล็กนั่งหลับตานิ่งราวกับโลกหยุดหมุน ยอมเปิดริมฝีปากให้ชายหนุ่มได้สอดเรียวลิ้นเข้ามาช่วงชิมดูดกลืนน้ำลายของเธอจนเหือดแห้ง

เหมือนทุกอย่างมันเป็นเพียงความฝัน แต่รสจูบเร่าร้อนและกลิ่นน้ำหอมของบุรินทร์ภัทรช่วยย้ำเตือนว่าทุกอย่างคือความจริง

เป็นอีกครั้งที่เขาจูบเธอ…

“เอาแว่นของหนูคืนมา ถ้าเฮียไม่มีธุระอะไร หนูขะ…ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” รีบหยัดตัวลุกขึ้นยืน ก่อนจะหยิบแว่นตาขึ้นมาสวมใส่ เหตุการณ์แบบนี้มันไม่สมควรเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ

“คิดจะเล่นตัวไปถึงเมื่อไหร่” คว้าข้อมือเล็กไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ในขณะที่เธอกำลังจะเดินหนี

“หนูไม่ได้เล่นตัว”

“แล้วทำไมถึงไม่ยอมให้ฉันเอา”

“…..” คำถามที่ตรงไปตรงมา ทำเอาลิชายืนก้มหน้านิ่ง

“เธอเองก็ชอบฉันมากไม่ใช่เหรอ มัวรออะไรอยู่ล่ะ”

“หนูกลัวค่ะ”

“ลองให้ฉันกระแทกสักสองสามที เผื่อบางทีฉันอาจจะสนใจเธอบ้างก็ได้”

“…..”

“หรือถ้าเธอไม่ยอม ฉันจะได้ไปเอาเพื่อนเธอแทน”

“ถ้าหนูยอม เฮียจะสนใจหนูจริงๆ ใช่มั้ย” เสียงหวานสั่นเครือ ขอบตาร้อนผ่าวเมื่อได้ยินประโยคที่เขาพูดออกมา เธอรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งยามที่เห็นบุรินทร์ภัทรอยู่กับผู้หญิงคนอื่น แต่ก็เจียมตัวเองว่าเป็นได้แค่ไหน

“…..”

“หนูยอมก็ได้ ยอมทุกอย่างเลย”

“งั้นก็ถอดเสื้อผ้า แล้วมานั่งอ้าขาให้ฉันเอาตรงนี้” ปลายนิ้วเรียวเคาะลงบนโต๊ะทำงานอย่างใจเย็น ทั้งๆ ที่ภายในกายกลับรู้สึกร้อนรุ่มเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“…..”

ลิชาเลื่อนมือสั่นเทาปลดกระดุมเสื้อผ้าของตัวเองออกทั้งน้ำตา จนร่างกายหลงเหลือเพียงชุดชั้นในที่สวมใส่ เธอรู้สึกรักผู้ชายคนนี้เหลือเกิน

“เลือกมาสักอัน อยากให้ฉันใส่แบบไหน”

“…..” ดวงตากลมโตไหวสั่น มองไปยังกล่องถุงยางอนามัยนับสิบยี่ห้อที่วางเรียงรายอยู่ในลิ้นชักใต้โต๊ะทำงาน

“หรือไม่อยากให้ฉันใส่…ถ้าเป็นเธอก็ได้นะ ฉันพร้อมสดไม่ติดอยู่แล้ว”