บทนำ

เธอรอคอยเขามาตลอดแม้จะไม่มีความหวัง เพราะรักมากจึงยอมทำได้ทุกอย่าง แม้ตอนสุดท้ายคนที่ต้องเจ็บปวดคือตัวเธอเอง

“หยกคืนอิสระให้พี่แล้วนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาค่ะ” ญาดาเอ่ยร่ำลาในวันสุดท้ายที่จะได้อยู่กับเขา

“คิดดีแล้วใช่ไหม”

“ค่ะ ถึงจะยื้อต่อไปก็มีแต่เสียเวลา”

“ตามใจเธอแล้วกัน อยากหย่าฉันก็จะหย่าให้” ภูวินตอบเชิงประชดประชัน หากเธอต้องหารหย่าเขาจะไม่รั้งอีกต่อไป

“ขอบคุณนะคะ” เธอขอบคุณที่เขาได้มอบสิ่งมีชีวิตที่มีค่าที่สุดเพื่อเป็นตัวแทนไว้กับเธอ ถึงเขาจะไม่เคยรับรู้ก็ตาม

ญาดาส่งรอยยิ้มบางๆ ให้คนที่เธอรักหมดหัวใจ ตลอดเวลาหลายปีที่เธอรอคอยเขาช่างไม่มีความหมายอะไรเลย การแต่งงานสำหรับเธอคือความรัก แต่สำหรับเขาเป็นเพียงแค่หน้าที่ เขาไม่เคยแสดงความรักไม่มีแม้แต่คำว่ารักให้เธอได้ยิน จากนี้ไปเธอคงต้องไปตามทางของตนเองโดยที่ไม่มีเขาอีกแล้ว

หญิงสาวหันหลังจากไปพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ ในมือกำใบหย่าที่เพิ่งจรดลายมือชื่อตัวเองไปหมาดๆ ญาดามุ่งหน้าเดินตรงไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองคนที่เธอรักเพราะกลัวทำใจยอมรับความจริงไม่ได้ว่าตอนนี้เธอกับเขาสิ้นสุดการเป็นสามี ภรรยาเป็นที่เรียบร้อย