บทที่ 2

“คนทำผิดย่อมมีข้อแก้ตัว หากใจอ่อน เจ้าก็จะทำเช่นนี้อีก” หนวดของเขากระตุก คล้ายกำลังฝืนตนมิให้ใจอ่อน

“ไม่ทำอีกแล้วเจ้าค่ะ ข้าเองก็พอมีความสามารถในการปลูกผักอยู่บ้าง หากนายท่านเมตตา ข้าจะขอทำงานชดใช้หนี้ให้กับนายท่าน ขอเพียงได้ของชิ้นนี้กลับบ้าน ข้าจะไม่ขออะไรตอบแทนอีก”

หัวขโมยแปลงผักรีบยื่นข้อเสนอ ขอเพียงได้สิ่งที่ต้องการ นางยอมแลกอิสรภาพนานนับปี

ทว่ายังมิทันจะได้ออดอ้อนขอความเมตตา ก็ปรากฏสิ่งมีชีวิตแต่งกายค่อนข้างประหลาด เดินออกมาจากบ้านหลังเล็ก และพอร่างนั้นขยับเข้ามาใกล้ นางจึงเห็นว่านั่นคือบุรุษรูปร่างสูงโปร่ง สวมหมวกใบโตที่มีผ้าปิดบังใบหน้ามิดชิด เขาสวมถุงมือและถุงเท้าจนแทบไม่เห็นผิวกาย

“นางต้องการสิ่งใดหรือขอรับท่านพ่อ”

เขาหันไปถามบิดาที่ออกคำสั่งให้คนงานรีบนำร่มขนาดใหญ่ มาป้องกันมิให้คุณชายของบ้านต้องแสงจ้าของดวงตะวัน ความสุภาพและมากมารยาทของคุณชาย ทำให้หลี่ซินเหมยถึงกับนึกละอายในความกระโดกกระเดกมิสมกับเป็นกุลสตรีของตน

“เล่อเทียน อากาศร้อนนัก เจ้าไม่ควรออกมาข้างนอก”

เสียงของบิดาอ่อนลงหลายส่วน ต่างจากยามที่ต้องออกคำสั่งหรือขู่เข็ญหัวขโมยโดยสิ้นเชิง

“ข้าต้องการหัวไชเท้าเพียงหัวเดียวเท่านั้น คุณชายโปรดเมตตาข้าด้วยนะเจ้าคะ!” หลี่ซินเหมยมิใช่คนโง่ มองปราดเดียวก็ทราบแล้วว่าบิดาตามใจบุตรชายที่มีนามว่าโจวเล่อเทียนอย่างมาก

“เมื่อครู่ได้ยินว่าเจ้าพอจะมีฝีมือในการปลูกผัก ช่วงนี้คนงานเราก็มิค่อยพอ หากเจ้าพิสูจน์ได้ว่าตัวเองมีประโยชน์และไม่ทำเรื่องที่ไม่เหมาะสมอีก ข้าจะให้ค่าจ้างเจ้าตามสมควร แต่หากสร้างปัญหาหรือไม่เก่งกาจดั่งคำอ้าง ก็เห็นสมควรว่าจะต้องส่งตัวให้กับทางการต่อไป ท่านพ่อเห็นด้วยหรือไม่ขอรับ” ประโยคสุดท้ายเขาหันไปกล่าวกับบิดาที่พยักหน้ารับคำอย่างเสียมิได้

“ตามใจเจ้า ระหว่างที่พ่อไม่อยู่ อย่าลืมดูแลรักษาตัวให้ดี หากมีปัญหาก็บอกให้อาเหยียนช่วยจัดการให้ เข้าใจหรือไม่”

เขากล่าวสรุปอย่างเร่งรีบ เพราะเลยเวลาเดินทางเกือบครึ่งชั่วยาม (หนึ่งชั่วโมง) แล้ว

“ขอรับท่านพ่อ” ผู้เป็นบิดาพอได้รับคำของลูกชายแล้ว จึงรีบตรงไปยังขบวนที่พร้อมจะออกเดินทาง

โจวเล่อเทียน ยิ้มกว้างผ่านหมวกใบโตที่มีผ้าคลุมปิดบังใบหน้าอยู่ เขาออกคำสั่งให้หัวขโมยแปลงผักตามเข้าไปยังบริเวณบ้าน ก่อนจะถอดหมวกใบนั้นทันทีที่อยู่ใต้ร่มเงาและปราศจากแสงแดดกวนใจ ดวงหน้าขาวสะอาดสะกดคนมองได้อย่างมิลำบาก รอยยิ้มแต้มมุมปากนั่นก็มากเสน่ห์ ทำเอาหลี่ซินเหมยหายใจมิค่อยสะดวกนัก

ผิวพรรณของคุณชายโจวงามยิ่งกว่าสตรีเสียอีก

“เหตุใดจึงต้องขโมยหัวไชเท้า เหตุใดไม่ขโมยผักหายากประเภทอื่น” คุณชายเจ้าสำอางมีท่าทีผ่อนคลายมากขึ้น หลังจากบิดาเดินทางออกจากบ้านไปแล้ว

“ผู้อาวุโสที่บ้านมิค่อยสบายและอยากจะกินหัวไชเท้าเจ้าค่ะ” หลี่ซินเหมยมิได้อธิบายว่าอาการของผู้อาวุโสหนักกว่านั้นมาก นางมิชอบให้ใครมาทำดีด้วย เพราะความสงสารเป็นเหตุ

“ทำสัญญาหนึ่งปี หากเจ้าคิดหนีหน้า ข้าจะส่งข้อมูลให้กับทางการ”

“หัวไชเท้าหัวเดียว เหตุใดจึงต้องทำเรื่องให้ใหญ่โตราวกับภูเขา” หลี่ซินเหมยบ่นพึมพำ

“แปลงผักของสกุลโจว คัดส่งเข้าวังหลวงก่อนจะส่งขายตามตลาด คงมิต้องอธิบายกระมังว่า โทษของการขโมยของหลวงนั้นหนักหนาสาหัสมากเพียงใด”

“ที่นี่คือแปลงผักหลวงหรือเจ้าคะ!” หลี่ซินเหมยอ้าปากค้าง พร้อมกับกะพริบตาปริบ ๆ จนกระทั่งคุณชายเจ้าของบ้านทนมองมิได้ จึงต้องใช้พัดดันคางของนาง ให้ปากกลับมาปิดสนิทดังเดิม

“ทำสัญญาหนึ่งปี หากเจ้าทำงานในสวนให้เสมอกับคนงานของข้ามิได้ ก็ต้องทำงานอย่างอื่นทดแทน”

“ทำอะไรหรือเจ้าคะ”

“เจ้าชื่อว่าอะไรนะ” คุณชายรูปงามยื่นหน้าเข้ามาใกล้ หมายเพ่งมองผ่านคราบดินโคลนที่นางนำมาป้ายหน้าเพื่อพรางตัวก่อนนี้

“ซินเหมยเจ้าค่ะ หลี่ซินเหมย” นางตอบเสียงตะกุกตะกัก

“หากเจ้าทำสวนได้ไม่ดีพอ เจ้าจะต้องคอยดูแลข้า งานเริ่มหลังตะวันขึ้นครึ่งชั่วยาม และเลิกงานก่อนตะวันตกดินหนึ่งชั่วยาม ยามกลางวันให้มาดูแลข้าที่บ้าน หากว่าทำมิได้ ข้าจะได้ให้อาเหยียนแจ้งทางการให้มารับตัวเจ้าไปเสีย” รอยยิ้มของคุณชายแสดงออกชัดว่าพึงพอใจที่ได้แกล้งหัวขโมย

“ทำได้เจ้าค่ะ ซินเหมยทำได้!”

“เช่นนั้นก็เจอกันในวันพรุ่งนี้เช้า แล้วก็อย่าลืมเอาหัวไชเท้าของเจ้าไปด้วย”

“เจ้าค่ะ!” หลี่ซินเหมยก้าวขาออกจากแปลงผักสกุลโจวด้วยท่าทีมึนงงราวกับศีรษะเพิ่งจะถูกทุบ โดยมิลืมอุ้มเอาของที่นางตั้งใจขโมยกลับออกไปด้วย

นอกจากความเจ้าสำอางจนมิยอมถูกแดดต้องผิวของคุณชายแล้ว เขานับว่าเป็นบุรุษมากน้ำใจคนหนึ่ง หากทำสวนมิได้ ก็ยังอนุญาตให้รับใช้กันเป็นการตอบแทน แม้นางจะเป็นฝ่ายเสนอตัวทำงานไถ่โทษ แต่เขาก็ยังยอมมอบค่าจ้างให้ตามสมควร

ทว่ายังมีสิ่งหนึ่งที่กวนใจหลี่ซินเหมยอยู่มาก นั่นคือดวงตาของคุณชายเจ้าของแปลงผัก ทอประกายคล้ายมีแผนอันตรายซ่อนอยู่ในใจ แต่จะเป็นเรื่องอะไร นางกลับนึกไม่ออก

เพราะหัวไชเท้าเพียงหัวเดียวแท้ ๆ!