บทนำ

บทนำ

ในวันที่สายลมฤดูใบไม้ผลิพัดผ่านจวนตระกูลใหญ่ หญิงสาวผู้สูงศักดิ์ในชุดผ้าไหมบางสีอ่อนยืนอยู่ลำพังกลางลานศิลา สายลมเย็นพัดผ่านเรียวผมดำขลับปลิวสะบัดเบา ๆ แต่ไม่อาจพัดพาความเหน็บหนาวในใจของ ไป๋อวิ๋นซู ให้จางหาย ดวงตางามที่เคยอ่อนโยนกลับฉายแววเย็นชาเมื่อทอดมองไปยังเรือนของบุรุษที่ครั้งหนึ่งเคยเอ่ยคำสาบานว่าจะรักเพียงนางตลอดชีวิต

สามีของนาง เวินโหย่วหาน ทายาทขุนนางใหญ่ผู้เก่งกาจ บุรุษผู้ได้รับสมรสกับนางด้วยพระราชโองการ แต่ก่อนหน้านั้นเขากับนางก็รักกันมาก่อน เขาเคยบอกว่าจะรักเพียงนาง เคยวางมือแนบแก้มนางอย่างทะนุถนอมพร้อมคำว่า

“ข้าจะไม่มีวันทรยศเจ้า”

ไม่เพียงลืมคำมั่น หากยังพาสตรีนางหนึ่งเข้าจวนโดยไม่แม้แต่จะเอื้อนเอ่ยคำขออนุญาตนางผู้เป็นภรรยาเอก เรือนนอนของสามีที่นางเคยเข้าออก บัดนี้มีหญิงอื่นเหยียบย่างเข้าออกอย่างเปิดเผย

คำถามในใจของนางก้องซ้ำไม่รู้จบ ข้า… เป็นภรรยาเอกของเขา แล้วเหตุใดถึงถูกปฏิบัติเยี่ยงอนุที่ไร้ค่า แล้วสตรีผู้นั้นกลับทำตนราวกับเป็นภรรยาเอก

“หากท่านไม่รักข้าอีกต่อไป… ก็หย่ากับข้าเถิด”

นางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสงบแต่ภายในหัวใจนั้นแทบจะแตกสลาย แม้จะเริ่มด้วยการที่เขาเป็นฝ่ายเข้าหานางก่อน แต่สุดท้ายนางก็รักเขาหมดหัวใจ และที่ผ่านมาเขาก็แสดงออกว่ารู้สึกเช่นเดียวกัน

เขาเพียงปรายตามองด้วยแววตาเหนื่อยหน่าย ราวกับคำพูดของนางไร้สาระสิ้นดี

“เจ้าคิดว่าการหย่า… เป็นเรื่องง่ายดายนักหรือ”

ตั้งแต่นั้น นางเริ่มสืบเสาะ ค้นหาหลักฐาน… เพียงเพื่อให้เขาจำนน จำต้องปล่อยนางไปอย่างสง่างามพร้อม หนังสือหย่า ทว่าฟ้ากลับเล่นตลก…เพราะสิ่งที่นางพบ ไม่ใช่เพียงรอยเท้าของสตรีในเรือนเขา แต่เป็นลมหายใจอีกหนึ่งที่ก่อเกิดอยู่ในครรภ์ของนางเอง

“ยินดีด้วย ยินดีด้วย แม่นางตั้งครรภ์แล้ว”

หัวใจที่เย็นเยียบถูกกรีดร้าวอีกครั้ง นางมิอาจรู้ด้วยซ้ำว่าเป็นคืนไหน หรือวันที่เขาจุมพิตนางด้วยความร้อนรุ่มเพราะฤทธิ์สุรา

เมื่อความจริงค่อย ๆ ปรากฏในยามที่หัวใจคิดว่าจะจากลา เขากลับก้าวเข้ามาอย่างแน่วแน่ ดวงตาคมดุดันเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและเสียงแหบพร่า

“อวิ๋นซู… เจ้าจะไปไหน… เจ้าจะเอาลูกของข้าไปจากข้าอย่างนั้นหรือ”

จากสามีผู้เฉยชาและดูแลสตรีอื่น กลายเป็นบุรุษผู้คลั่งรักที่พร้อมเผาจวนทั้งจวน เพื่อรั้งนางไว้ข้างกายเพียงเพราะนางตั้งครรภ์