บทที่ 5 ไม่คิดจะแบ่งสามีกับผู้ใด

บทที่ 5 ไม่คิดจะแบ่งสามีกับผู้ใด

ยิ่งรถม้าขยับเข้าใกล้จวนหัวใจของไป๋อวิ๋นวูก็เต้นช้าลงทุกทีช้าลงทุกที

ดวงตาคู่สวยทอดมองออกไปนอกผืนม่าน ภาพบรรยากาศคุ้นตาที่ปรากฏขึ้นทำให้นางย้อนคิดไปถึงอดีตของนางและเวินโหย่วหาน

หากเป็นเมื่อก่อน นางคงไม่มีทางออกจากจวนมาเพียงลำพังได้ และอีกเรื่อง...มือเรียวเอื้อมไปจับหน้าท้องของตัวเอง

หากเป็นเมื่อก่อน นี่คงเป็นเรื่องดีที่สุด นางและเขาคงจะยินดีกับข่าวนี้อย่างไม่มีขอโต้แย้งใด ๆ ทั้งจวนคงจะต้องเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้คุณหนูหรือคุณชายน้อย ๆ แต่ตอนนี้นางไม่อยากให้เขารู้เลยด้วยซ้ำ

ไป๋อวิ๋นซูกัดริมฝีปากอย่างช่างใจ ในใจยังคงสองจิตสองใจ แต่เมื่อใบหน้าของหลานซูและกริยาหลายวันที่อีกฝ่ายใกล้ชิดกันเกินพอดีทั้งจากที่นางเห็นเองและบรรดาสาวใช้พูด หญิงสาวก็หายใจเข้าลึกราวกับตัดใจ

ชุนซื่อที่แอบมองนายตนเองตลอดก็ได้แต่นั่งน้ำตาคลอ ยิ่งเห็นมือของนายหญิงลูบที่ท้องเบา ๆ แล้วนางก็แทบจะเก็บน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

ขณะที่สาวใช้เสียใจแต่ไป๋อวิ๋นซูกลับยิ่งชัดเจนในเป้าหมายของตน ต่อให้มีลูกของอีกฝ่ายอยู่ในกายแล้วอย่างไร หากนางไม่อยากอยู่นางก็จะไม่อยู่

รถม้าหยุดลงหน้าประตูจวน ไป๋อวิ๋นซูก้าวลงจากรถม้าโดยมีชุนซื่อประคองอย่างระวังมากกว่าปกติ

นางที่กลับมาถึงก็กำลังจะกลับไปเรือนของตน แต่ยังไม่ทันได้ไปไหนก็เจอเข้ากับใบหน้าที่คุ้นตาอยู่ตรงหน้าประตูจวน

สีหน้าของเวินโหย่วหานดูจะไม่พอใจ แต่ไป๋อวิ๋นซูก็ไม่สนใจ

“เจ้าหายไปไหนมาทั้งวัน ออกไปข้างนอกทำไมไม่บอกข้าสักคำ”

หากไม่ฟังให้ชัดไป๋อวิ๋นซูก็คงคิดว่าอีกฝ่ายตำหนินาง แต่หากฟังให้ดีจะรู้ว่าคำถามนั้นแฝงความห่วงใยเอาไว้ไม่มากก็น้อย

ไป๋อวิ๋นซูหันมองสามีแล้วคลี่ยิ้มออกมาจาง ๆ “ท่านคงไม่ว่างหรอก เห็นช่วงนี้ท่านยุ่ง ๆ” หญิงสาวจงใจเน้นคำท้ายประโยค “แล้วก็ข้าจะไปไหน ก็ไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นจะต้องบอกต้องแจ้งกับใคร”

เวินโหย่วหานอ้าปากจะพูดแต่หญิงสาวก็ไม่รอเขาแล้ว

“ข้าเหนื่อยแล้วต้องการพักผ่อน” ไป๋อวิ๋นซูไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตอบอะไรนางเดินผ่านเขาเข้าไปในจวน

เวินโหย่วหานที่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่มองตามหลังของภรรยาของเขาไป ไม่รู้เขาคิดไปเองหรือไม่ แต่ระยะห่างของเขากับไป๋อวิ๋นซูนั้นห่างกันมากขึ้นทุกที

“ท่าน...” เวินโหย่วหานที่ได้ยินเสียงของหลานซูก็หันกลับไปหานาง “มีอะไรหรือ”

“เรื่องที่ท่านบอกครั้งก่อน...”

“เจ้ามาที่ห้องทำงานสิเราจะได้คุยกัน” แม้ปากจะพูดอยู่กับหลานซู แต่ใจของเขากลับลอยไปหาใครอีกคน แต่ในสายตาของสาวใช้และคนงานไม่ได้เป็นเช่นนั้น

นายหญิงเดินไปทาง นายท่านเดินไปอีกทาง ทั้งยังพร้อมกับใครอีกคน เรื่องราวนี้จะต้องกลายเป็นหัวข้อนินทาไปทั่วทั้งจวนในวันถัดไปแน่ ๆ

“ฮูหยินนางจะเข้าใจผิดหรือไม่”

“เรื่องนั้นคงสายไปแล้วที่จะพูดถึง” เวินโหย่วหานอดคิดถึงสายตาของอีกฝ่ายที่มองเขาไม่ได้ ไป๋อวิ๋นซูไม่เคยมองเขาด้วยสายตาเช่นนั้น

ไม่รู้ว่ามันผิดพลาดตั้งแต่ตรงไหน แต่ดูเหมือนความเข้าใจผิดครั้งนี้ระหว่างเขาและนางจะไม่ได้แก้ไขได้ง่าย ๆ อย่างที่คิดแล้ว

คนที่อ่อนโยนและเยือกเย็นคนนั้นกลายเป็นคนที่มีสายตาแข็งกร้าวและเฉยชาขนาดนี้ได้อย่างไรกันนะ เวินโหย่วหานได้แต่คิดกับตัวเอง

ที่หนักกว่านั้นคือดูเหมือนตอนนี้ไม่ว่าเขาจะพูดหรือแย้งอะไรออกไป ก็ดูเหมือนทุกคำพูดนั้นจะไร้ค่าไร้ประโยชน์สำหรับนางเสียแล้ว

เวินโหย่วหานได้แต่ถอนหายใจแล้วตั้งใจทำหน้าที่ของตนให้ดี เขาหวังว่าสักวันไป๋อวิ๋นซูจะให้โอกาสเขาอธิบายในเวลาที่ทุกอย่างพร้อมกว่านี้

ยิ่งนับวันความเฉยชาก็ยิ่งปรากฏชัด ไป๋อวิ๋นซูไม่เตรียมอาหารไว้รอที่เรือนตัวเองอีกแล้ว นางปล่อยให้คนของเวินโหย่วหานจัดการให้ชายหนุ่มเอง

เจอหน้ากันทั้งเดือนก็แทบจะไม่ถึงครั้ง หญิงสาวได้แต่มองไปยังเรือนของอีกฝ่ายที่นางไม่ได้เข้าไปมานานแล้ว ต่อให้เป็นหน้าที่ก็ไม่อยากไป ทุกครั้งได้แต่ส่งชุนซื่อไปดู

และหลายครั้งที่นางยืนมองไปที่เรือนของอีกฝ่ายก็มักจะเห็นหลานซูเดินเข้าออกเรือนนั้น

ภาพที่เห็นทำให้อาการคลื่นไส้ของนางกำเริบอีกครั้ง มือเรียวยกขึ้นปิดบังใบหน้าก่อนจะเป็นชุนซื่อที่รู้งานแล้วส่งกระโถนมาให้

“นายหญิงนี่ก็คลื่นไส้มาตั้งแต่เช้าแล้ว และยังไม่อยากกินอะไรอีก จะให้บ่าวไปตามท่านหมอมาให้ไหมเจ้าคะ” ชุนซื่อถามนายหญิงของตนด้วยความเป็นห่วง แต่ไป๋อวิ๋นซูกลับส่ายหน้า

“ไม่ต้องเป็นเช่นนี้เดี๋ยวก็หาย เจ้าไปเอายาบำรุงมาให้แค่นั้นก็พอ”

“เช่นนั้นนายหญิงอยู่รอตรงนี้สักครู่นะเจ้าคะ”

ชุนซื่อเข้าไปต้มยาให้กับเจ้านายของตนในครัวแต่หลานซูที่เดินมาหาอะไรกินในครัวก็เจอกับนางเข้าพอดี

“ฮูหยินไม่สบายหรือ ให้ข้าช่วยดูไหม ข้าพอจะมีความรู้การแพทย์อยู่บ้าง” ชุนซื่อไม่อยากพูดคุยกับหญิงคนนี้แม้แต่น้อยเลยปิดปากเงียบเอาไว้