Episode-01 รุ่นพี่

“พี่คนนั้นน่ารักว่ะ”

“ดูสารรูปตัวเองก่อนมึงค่อยไปชอบเขา”

“กูแค่บอกว่าน่ารักเอง”

“ฮ่า ๆ อีควาย! ไม่ดูตัวเองเลย อย่าว่าแต่ชอบอย่างมึงจะมีคนมองหรือเปล่าก็ไม่รู้” แน่นอนว่าประโยคชั่วร้ายนี้ถูกพ่นออกมาจากปากของเพื่อนในกลุ่ม พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ระเบิดดังลั่นไปทั่วโรงอาหาร แต่ว่าฉันไม่โกรธหรอกนะคะที่พวกมันพูดก็เรื่องจริง

เร็ว ๆ นี้จะมีการจัดกีฬาสีของโรงเรียนค่ะ และตอนนี้ก็ถึงเวลาจับฉลากคัดเลือกสีแล้วด้วย

“เอ็งอยู่สีอะไรวะ” ไอ้หมูเอ่ยถาม

“ข้า จูน อีต้นและก็กิ๊บอยู่สีส้ม”

“จริงดิ กรี๊ด...!! ยินดีด้วยจ้ะเพื่อนมึงได้อยู่สีเดียวกับพี่ทิวค่ะ” หมูมันว่าพลางทำท่าทีดี๊ด๊าใส่

“เอ็งรู้ได้ไงว่าพี่เขาอยู่สีส้ม”

“ชอบใครสักคนแค่นี้คงไม่ใช่เรื่องยาก”

“...” เหรอวะ? ได้แต่คิดในใจก่อนจะจับสังเกตอะไรบางอย่าง

“น้ำตาล เอ็งอย่ามองข้าแบบนี้ดิ” มันว่ายิ้ม ๆ

“มีอะไรอยากบอกไหม?”

“ข้าแอบปลื้มพี่ริวอยู่เขาน่ารักมากเลย” พี่ริวเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันกับพี่ทิวค่ะ “เอ็งอย่าบอกพวกมันนะ ข้าไม่อยากได้ยินอะไรแย่ ๆ”

“เออ เอ็งก็เก็บอาการหน่อยไม่ใช่มายืนบิดเป็นเลขแปดแบบนี้”

“คิกคิก ก็เขาน่ารัก!”

“หมูแต่พี่ริวมีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ แฟนเขาอยู่มอสาม”

“ก็เรื่องของเขาดิ วันข้างหน้าเดี๋ยวก็เลิกกัน เพราะข้าแอบแช่งอยู่”

“ไอ้ห่า!”

“ฮ่า ๆ ชีวิตยังอีกยาวไกล อะไรก็ไม่แน่นอนหรอก เราไปเรียนกันดีกว่า” หมูมันหมูสมชื่อค่ะ ตัวสั้น ๆ ปุ๊กปิ๊กมากเลย ในกลุ่มเหมือนจะมีแค่ฉันกับมันนี่แหละที่โดนโจมตีบ่อย

ในทุก ๆ วันก็วนเวียนอยู่แบบนั้นจวบจนใกล้ถึงวันกีฬาสีก็จะมีกิจกรรมเข้าสีค่ะ ซ้อมเชียร์แหกปากร้องเพลงจนเสียงแหบเสียงแห้งกันไป

“สวัสดีค่ะน้อง ๆ พี่ชื่อเมย์นะคะ วันนี้เราจะมาตามหาดรัมเมเยอร์ของสีกัน มีน้องคนไหนอาสาไหมคะยกมือขึ้นมาได้เลย เราจะให้เสียงส่วนมากค่ะ คนไหนคะแนนโหวตมากที่สุดพี่จะเลือกคนนั้น” ในจินตนาการถ้าเป็นฉันก็คงจะดี แต่ในความเป็นจริงไม่ได้เลย!

“มึงว่าใครได้” เสียงไอ้จูนเอ่ยถาม

“พี่ก้อยมั้ง”

“ก้อยไหนวะ”

“พี่มอสามนั่นไง” ฉันว่าพลางชี้มือไปให้มันดู

“ไอ้ทิว ลงตะกร้อกับกูหน่อย” เสียงใครคนหนึ่งดังเข้ามาในหูฉัน ไม่ได้เบือนหน้าไปมองหรอกค่ะ แค่ฟังเฉย ๆ

“เสียใจด้วย กูลงบอลไปแล้ว”

“อะไรวะ” น้ำเสียงของพี่คนนั้นหัวเสียพอสมควรต่างจากใครอีกคนที่ชิวมาก

“ไอ้ทิว! มาช่วยพวกกูเลย ไม่ต้องมาเนียนแอบต่อแถวน้อง” พี่เมย์ตะโกนเรียกทำให้ทุกสายตาจับจ้องมาทางฉัน เห็นแบบนั้นฉันจึงหันไปมองด้านหลังตัวเองทำให้ปะทะเข้ากับสายตาเฉี่ยวคมคู่หนึ่ง

ตึกตัก! ตึกตัก!

ใจเต้นแรงเป็นบ้าเลยค่ะ ได้สบตากับเขาด้วย

“ขี้เกียจ! จบนะ”

“สัส! กินแรงฉิบหาย” ถูกเพื่อนด่าก็ยังคงนั่งชิวอยู่ จนกระทั่งหมดชั่วโมงกิจกรรมพวกเราก็แยกย้ายกลับบ้าน

“กลับเลยหรือเปล่า” ฉันหันไปถามไอ้จูน

“มึงกลับไงกูต้องไปรออ้อซ้อมเต้นอีก”

“วินมั้ง รถเมล์คนเยอะฉิบหายขี้เกียจรอด้วย”

“เออ ถึงบ้านแล้วโทรหากูด้วย” พูดจบมันก็เดินไปทางห้องดนตรี แฟนมันเป็นแดนเซอร์ของโรงเรียนไง

คล้อยหลังไอ้จูนฉันก็แยกตัวมาเข้าห้องน้ำและจังหวะนรกก็เกิดขึ้นจริง ๆ ดันเป็นวันนั้นของเดือน ที่สำคัญมันเลอะกระโปรงนักเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เพื่อนก็กลับไปหมดแล้ว ร้านค้าในโรงเรียนก็ปิดหมด แล้วแบบนี้จะกล้าเดินออกไปได้ยังไง

นานมากที่เก็บตัวอยู่ในห้องน้ำ ชะเง้อออกไปเป็นระยะว่าด้านนอกยังมีคนอื่นหลงเหลืออยู่ไหม ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว ประตูโรงเรียนจะปิดแล้วด้วย เมื่อเห็นว่าปลอดคนฉันจึงค่อย ๆ ก้าวเท้าออกมา...

“ยังไม่กลับอีกเหรอ”

“...”

“เป็นอะไรหรือเปล่า” พี่ทิวพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นฉันเอาแต่เงียบ

“เปล่าค่ะ แล้วพี่ยังไม่กลับอีกเหรอคะ”

“ซ้อมบอลน่ะ”

“อ๋อ...”

“น้องก็กลับได้แล้วครับ”

“ค่ะ” ล้างหน้าเสร็จเขาก็วิ่งกลับไปหากลุ่มเพื่อนทันที

กวาดสายตาไปรอบบริเวณบรรยากาศมันโคตรจะเงียบเลย วังเวงแปลก ๆ มองซ้ายที ขวาทีตั้งสติแล้วก้าวเท้าออกจากตรงนี้ให้ไวที่สุด

พรึบ!

เสื้อแขนยาวตัวโคร่งพาดลงบนบ่าฉัน

“กระโปรงน้องเลอะครับ เอาเสื้อพี่ผูกเอวไปก่อนแล้วกัน” โคตรอายเลยค่ะแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากยกมือไหว้แล้วกล่าวขอบคุณกับเขาแทน

“ขอบคุณนะคะ หนูจะรีบซักมาคืน”

“อืม”

หลังจากนั้นอีนี่ก็ก้มหน้าก้มตาเดินอย่างเดียวเลยค่ะแต่ก็ไม่วายได้ยินประโยคเจ็บ ๆ อยู่ดี

“ไอ้ทิว! มึงชอบใหญ่ ๆ แบบนี้เหรอวะ”

... : ฮ่า ๆ

“เหี้ยไรมึง กูก็แค่หวังดี”

“กูนึกว่าชอบของแปลก” ก็แค่อ้วนเอง มันแปลกมากเลยสินะ