ตอบแทน - 3

"หนูกลับก่อนนะคะคุณป้า" รินรดาบอกลาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

แม่ของกรวิชญ์เดินเข้ามาใกล้ท่านจับมือรินรดาเบา ๆ "จ้ะ พระคุ้มครองนะลูก แล้ววันหลังอย่าไปเมาแบบนี้ที่ไหนอีกนะ"

รินรดารับคำด้วยการพยักหน้าเล็กน้อย แล้วยกมือขึ้นไหว้ ก่อนจะเดินตามกรวิชญ์ออกไปนอกบ้าน หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง

รินรดาเดินตามกรวิชญ์ออกมาจากบ้าน กรวิชญ์เดินนำหน้าเธอไปที่รถสปอร์ตคันหรูของเธอที่จอดอยู่หน้าบ้าน ก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับ รินรดาเดินไปเปิดประตูฝั่งผู้โดยสาร แล้ว ก้าวขาเข้าไปนั่งอย่างเชื่องช้า ความอึดอัดเข้าปกคลุมบรรยากาศในรถอย่างหนาแน่น ไม่มีใครพูดอะไรออกมา มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่สตาร์ทติดเท่านั้น

กรวิชญ์ตั้งใจออกรถอย่างรวดเร็ว ราวกับจงใจ เสียงยางบดกับพื้นถนนดังเอี๊ยดก่อนที่รถจะพุ่งทะยานออกไป

"นี่นายขับให้มันดี ๆ หน่อยสิ!" รินรดาตวาดขึ้นทันควัน ใบหน้าสวยบึ้งตึงด้วยความไม่พอใจ เธอเอามือจับที่หน้าผาก แรงกระชากเมื่อครู่ทำให้หัวเธอชนกับคอนโซลรถด้านหน้า

"ฮึ" เขายิ้มที่มุมปาก "ผมก็ขับรถแบบนี้ของผมแหละ ถ้าคุณไม่พอใจก็มาขับเอาเอง"

คำพูดของเขาทำให้รินรดาอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าตอบโต้เธอแบบนี้ เธอเม้มปากแน่นด้วยความโกรธ

"นี่นายลืมไปแล้วเหรอว่าแม่ของนายให้นายขับรถไปส่งฉันที่บ้านนะ!" รินรดาพูดเสียงลอดไรฟัน พยายามย้ำเตือนเขาถึงหน้าที่ที่ถูกมอบหมาย

"ผมไม่ลืมหรอกครับคุณหนู" กรวิชญ์ตอบด้วยน้ำเสียงประชดประชัน "แล้วบ้านของคุณหนูอยู่ที่ไหนครับ"

"นายรู้จักบ้านของคุณสุเมธ รัฐมนตรีกระทรวงอุตสาหกรรมไหม" รินรดาถามกลับด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ดูเหนือกว่า

กรวิชญ์เพียงแค่นิ่งไปครู่หนึ่งหลังได้ยินชื่อของสุเมธ รัฐมนตรีกระทรวงอุตสาหกรรม ผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งของประเทศ

"นั่นแหละบ้านฉัน ไปส่งฉันที่นั่น!" รินรดาพูดอย่างเด็ดขาด

“ครับคุณหนู” เขาพูดเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยนัย ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเหยียบคันเร่งให้รถพุ่งไปข้างหน้า

รถสปอร์ตคันหรูเคลื่อนตัวผ่านประตูรั้วเหล็กสูงที่เปิดอัตโนมัติ กรวิชญ์ขับรถเข้าไปในบ้าน เขาจอดเทียบหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่

รินรดาปลดเข็มขัดนิรภัยออก และเปิดประตูรถลงไป

กรวิชญ์ดับเครื่อง และก้าวลงจากรถ ในมือถือกุญแจรถของหญิงสาว

"ขอบคุณนะที่มาส่งฉัน" รินรดาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ เธอพยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมา

กรวิชญ์ไม่ได้ตอบอะไร เขายื่นกุญแจรถคืนให้เธอ รินรดายื่นมือออกไปรับช้าๆ เมื่อปลายนิ้วของทั้งคู่สัมผัสกันเพียงแผ่วเบา รินรดาก็รู้สึกเหมือนถูกกระแสไฟฟ้าบางอย่างวิ่งผ่าน ร้อนวาบไปทั่วร่าง เธอรีบชักมือกลับทันที

"หวังว่าเราคงจะไม่ได้เจอกันอีก" กรวิชญ์พูดเสียงเรียบ และเดินออกจากบ้านของหญิงสาว

รินรดายืนแน่นิ่ง ราวกับถูกตรึงไว้กับพื้น ใจเธอเต้นแรง มีบางอย่างในน้ำเสียงเย็นชานั้นกลับบีบหัวใจเธออย่างประหลาด

ริมฝีปากของเธอขยับออกแทบไม่รู้ตัว

“เดี๋ยวก่อน...”

กรวิชญ์ชะงัก หันกลับมามอง ดวงตาเรียบนิ่งของเขายังคงเปี่ยมไปด้วยระยะห่าง

“มีอะไรอีกครับ คุณหนู” เขาถามด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

“เดี๋ยวฉันจะให้คนขับรถไปส่งนาย”

กรวิชญ์หัวเราะในลำคอเบา ๆ รอยยิ้มประชดปรากฏบนใบหน้า

“ขอบคุณในความกรุณา...แต่ผมไม่อยากรับมันไว้ ผมกลับเองได้ครับ”

"งั้นก็ตามใจนาย" รินรดาตอบสั้น ๆ น้ำเสียงฟังดูเหมือนตัดบท แต่ในใจกลับมีความรู้สึกบางอย่างก่อตัวขึ้น

กรวิชญ์หันหลังและเดินจากไป รินรดายืนมองเขาเดินจากไป ในใจรู้สึกอะไรบางอย่าง ความว่างเปล่าที่เธอไม่คุ้นเคย ความรู้สึกผิดที่ยังค้างคา และความสงสัยในตัวชายแปลกหน้าคนนี้ที่กล้าปฏิเสธอำนาจและเงินของเธออย่างไม่ลังเล เขากำลังเดินออกไปจากคฤหาสน์ โดยไม่หันกลับมามองเธออีกเลย

เสียงประตูรั้วอัตโนมัติปิดลงช้า ๆ ดังพอที่จะเตือนเธอว่า...

คนที่กล้าปฏิเสธทุกอย่างในโลกของเธอ กำลังหายไปแล้วจริง ๆ และนี่คือครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่า "อำนาจ" ของตัวเองมัน...ใช้ไม่ได้กับหัวใจคนอื่นเลย