นางร้าย : 2

“แบบนี้แหละนักอ่านชอบ ถ้าโลกสวยไป ไม่มีปมอะไร นักอ่านบางคนก็ไม่อ่าน”

“แล้วแกจะให้ยัยรั่วอิงหยาไปสวมร่างสนมของใคร”

“ก็ต้องเป็นองค์ชายสามที่จ้องแย่งบัลลังก์กับองค์ชายใหญ่สิ”

“อืม ร้ายคูณสิบเลยทีนี้ ให้พี่น้องฆ่ากันเองใช่ปะ” ฉิงฉิงลองเดาดู

“ใช่” อิงอิงตอบสั้น ๆ

“นี่! สมมตินะสมมติ ถ้าเกิดจู่ ๆ ตัวละครที่แกแต่งเกิดมีจิตอาฆาตแกขึ้นมา แล้วดึงแกไปลิ้มลองรสชาติของเนื้อเรื่องที่แกเขียนถึงพวกเขาด้วยตัวเอง แกจะทำยังไง”

อิงอิงมองหน้าเพื่อนรักด้วยสายตาเป็นประกายพร้อมเรียกชื่อเพื่อนรักเสียงดัง

“ฉิงฉิง”

“ว่า”

“แกเลิกเป็นนางแบบแล้วมาแต่งนิยายเหมือนฉันเถอะ จินตนาการแกล้ำกว่าฉันมาก”

ฉิงฉิงที่อุตส่าห์รอลุ้นว่าเพื่อนจะพูดอะไรถึงกับไถลเก้าอี้ถอยห่างอิงอิงทันทีก่อนจะเอ่ย

“ฉันไม่ถนัดแต่ง ถนัดแต่อ่าน”

“จ้ะแม่คุณ! ฉันก็แค่แนะแนวทางงานเสริมให้เท่านั้น”

“ไม่เอาอะ กลัววันดีคืนดี ตัวละครในนั้นจะอาฆาตแล้วมาเข้าฝัน ฮึย! แค่คิดก็ขนลุกแล้ว”

ฉิงฉิงพูดไปลูบแขนตัวเองไป

“แกก็แต่งนิยายโลกสวยไปสิ”

“ไม่อะ รออ่านนิยายแกดีกว่า”

อิงอิงเบ้ปากใส่ฉิงฉิงที่นั่นก็ติ นี่ก็ติง แต่พอให้ลองเองกลับไม่เอา

ติ๊ง!

จู่ ๆ แจ้งเตือนจากอีเมลก็ดังขึ้น

อิงอิงรีบกดเปิดอ่านทันทีโดยไม่คิดว่าจะเป็นไวรัสแต่อย่างใด

“อะไรวะเนี่ย”

อิงอิงเป็นคนเปิดอ่าน แต่คนที่สบถออกมากลับเป็นเพื่อนรักเธอที่กวาดสายตาอ่านข้อความเกือบสิบบรรทัดจบในไม่ถึงห้าวินาที

“สแปมมั้ง”

อิงอิงรีบกดลบทันที ทว่าอีเมลนั้นกลับลบไม่ได้!

“อย่าเป็นไวรัสนะเว้ย”

อิงอิงพยายามลบข้อความนั้นแต่ลบยังไงก็ขึ้น error ตลอดจนเธออยากจะร้องไห้เพราะกลัวงานในเครื่องจะหายเกลี้ยงหมด

“จะว่าไป แกระวังไว้บ้างก็ดีนะ ฉันว่าคำทำนายนั้นอ่านแล้วไม่เหมือนอีเมลลูกโซ่เลย”

ฉิงฉิงสะกิดไหล่เพื่อนรักพร้อมเตือนเสียงแผ่ว เธอรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างเกี่ยวกับคำทำนายที่ถูกส่งมา

“จู่ ๆ ก็มีใครส่งมาทักว่าแกจะดวงกุด ระวังเรื่องที่สูง แกก็จะเชื่อง่าย ๆ เนี่ยนะ”

ถึงแม้อิงอิงจะเป็นนักเขียนนิยาย แต่เธอไม่เคยเชื่อเรื่องดวงหรือเครื่องรางใด ๆ เหตุเพราะเธอเคยพึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาหลายหน แต่สุดท้ายที่เธอผ่านทุกอย่างมาได้ล้วนมีแต่สมองและสองมือของเธอ

“ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ แกไม่เคยได้ยินหรือไง”

อิงอิงไร้เสียงตอบกลับ เธอกวาดสายตาอ่านข้อความตรงหน้าอีกครั้ง พร้อมกับสายตาที่หยุดอยู่เพียงแค่ประโยคเดียว

‘นี่คือคำเตือน! คุณกำลังจะดวงกุด ระวังที่สูง จะพลากคุณไปไกลแสนไกล’

เปรี้ยง!

อิงอิงที่สายตาจดจ้องอยู่ที่เนื้อหาอีเมลถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ ๆ ก็เกิดเสียงฟ้าผ่ามาเปรี้ยงหนึ่ง

“บอกแล้วไม่เชื่ออย่าลบหลู่”

ฉิงฉิงกระซิบแผ่วเบาอย่างเย็นยะเยือกใกล้ใบหู

“ถอยไปเลยฉันจะออกไปเก็บผ้า”

อิงอิงว่าจบก็เดินไปที่ริมระเบียงเพื่อเก็บผ้าที่ตากเอาไว้

กึก!

เสียงฟันกระทบกันเมื่อเธอเดินมาที่ริมระเบียงแล้วเผลอมองลงไปด้านล่าง ความสูงจากชั้นสิบทำให้เธอขนลุกเล็กน้อย

วืด ฟิ้ว~

จู่ ๆ ลมหอบใหญ่ก็พัดมาทำให้เสื้อตัวบางของเธอที่ตากอยู่ปลิวหล่นไป อิงอิงที่เหม่ออยู่พอเห็นเสื้อปลิวไปต่อหน้าต่อตาจึงรีบคว้าเอาไว้โดยลืมไปว่าเธอยืนอยู่ริมระเบียงที่มีรั้วกั้นแค่ครึ่งเอวเธอ

“อ๊ะ! กรี๊ด!”

“ยัยอิงอิง!”

==============

ตอนที่ 1 : กลายเป็นนางร้ายที่กำลังจะตาย

คุกหลวงใต้ดิน

แกร๊ก!

เสียงปลดโซ่กุญแจหน้าห้องคุมขังดังขึ้น

“คุณหนูใหญ่ตื่นได้แล้วขอรับ”

‘เสียงใครมาเรียกคุณหนูใหญ่ที่นี่’

“คุณหนูใหญ่ คุณหนูใหญ่ขอรับ ตื่นมาทานอาหารก่อนขอรับ”

“ยัยฉิงฉิง แกเบาเสียงทีวีลงหน่อยสิ”

อิงอิงที่นอนสะลึมสะลืออยู่รีบบิดท่านอนพร้อมกับยกมือปิดหูเมื่อเธอคิดว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องนอนตึกสิบชั้นที่มณฑลหนานจิงและเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงซีรีส์ที่ฉิงฉิงเปิดดูทุกวัน