บทที่ 6 [1/2]

เสียงเข็มนาฬิกาบนผนังเดินอย่างช้า ๆ ในความเงียบยามราตรี คฤหาสน์หลังใหญ่ที่เคยเต็มไปด้วยความเคลื่อนไหวในยามกลางวันกลับเงียบงัน แสงโคมไฟสีอำพันส่องลอดผ้าม่านสีทองซีดเข้ามาในห้องโถง เหมือนแสงสุดท้ายของความอบอุ่นที่ยังเหลืออยู่ในบ้านหลังนี้

เซเรน่าเดินลงจากบันไดอย่างเงียบเชียบ ผมยาวสีดำขลับถูกรวบไว้ลวก ๆ เธอสวมเสื้อคลุมบางทับชุดนอนเรียบง่าย สีครีมอ่อนที่ตัดกับผิวขาวซีดของร่างนี้ทำให้เธอดูงดงามราวกับทวยเทพ

“คุณเซเรน่า ดื่มนมก่อนนอนอีกแล้วเหรอคะ”

เสียงสาวใช้คนเดิมดังขึ้นเบา ๆ ขณะเดินเข้ามาเก็บผ้าปูโต๊ะจากมื้อเย็นที่ผ่านไปนานแล้ว

“อืม อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันหลับง่ายขึ้น” เธอแค่ตั้งใจจะลงมาดื่มนมอุ่นก่อนนอน เพราะความเคยชินจากโลกเดิม

“วันนี้ คุณภาคินคงไม่กลับอีกเหมือนเดิมซินะคะ” สาวใช้พูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจ แต่แฝงความสงสัย

“คงไม่ล่ะ เขาคงมีที่ไปที่ดีกว่าที่นี่” หญิงสาวเพียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ราวกับไม่ใส่ใจสามีของตนเองที่กลับบ้านจนดึกดื่น

กลิ่นนมสดอุ่น ๆ ลอยคลุ้งไปทั่วห้องครัว เธอยืนพิงเคาน์เตอร์ สูดกลิ่นหอมหวานนั้นแล้วหลับตา ขณะพึมพำกับตัวเองอย่างเหนื่อยล้า

“ให้ตายสิ นี่น่ะเหรอพ่อหนุ่มธงเขียว”

แต่ยังไม่ทันได้ยกแก้วนมขึ้นจิบ เสียงเครื่องยนต์รถยนต์หรูดังขึ้นจากหน้าคฤหาสน์ ทำให้เธอชะงัก สองคิ้วขมวดแน่น

ดึกขนาดนี้แล้วยังจะกลับมาอีกเหรอ?

เพียงไม่นานไม่นาน เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น พร้อมร่างสูงของชายหนุ่มคนหนึ่งจะก้าวเข้ามาโดยมีชายอีกคนพยุงไว้ ก่อนเสียงโวยวายของสาวใช้คนเดิมจะดังขึ้นในห้องโถง

“คุณเซเรน่าคะ! คุณภาคินกลับมาแล้วค่ะ แต่ดูเหมือนเขาจะเมาหนักมาก”

เซเรน่าถอนหายใจ พลางวางแก้วนมลงช้า ๆ ก่อนจะเดินไปยังห้องโถงใหญ่ เธอเห็นร่างของภาคินสามีในนามของเธอ กำลังถูกเลขาหนุ่มของเขาพยุงไว้ครึ่งตัว เสื้อเชิ้ตขาวเปรอะเปื้อนคราบแอลกอฮอล์ กลิ่นเหล้าหนักหน่วงลอยมาก่อนตัวเสียอีก

ยามนี้ชายหนุ่มร่างสูงที่ปกติจะเต็มไปด้วยความสง่างามและความเยือกเย็น กลับกลายเป็นคนเมาไม่ได้สติ ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้าแดงจัดและเต็มไปด้วยรอยเศร้าอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“เกิดอะไรขึ้นคะ?”

“คุณเซเรน่าครับ! ขอโทษครับที่รบกวน แต่คุณภาคินเมามาก ผมพยายามห้ามแล้วแต่...”

เสียงเรียกของเลขาหนุ่มทำให้เธอหันไปมอง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความลนลาน ราวกับว่ากลัวเธอจะอาละหวาดเช่นทุกครา ทว่ามีเพียงเสียงถอนหายใจที่ดังขึ้นและสีหน้าเบื่อหน่ายเท่านั้น

“วางเขาไว้บนโซฟาก็พอค่ะ เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง” เสียงหวานพูดเรียบ ๆ

“คุณเซเรน่าแน่ใจเหรอครับ? เขาเมามาก ผมเกรงว่าจะ---”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันดูแลได้ คุณกลับไปพักเถอะ”

เธอพูดเสียงอ่อนลง แต่สายตาแน่วนิ่งจนอีกฝ่ายไม่กล้าขัด กรันต์ หรือเลขาหนุ่มพยักหน้ารับ ก่อนวางเจ้านายลงบนโซฟาและโค้งลาอย่างรู้หน้าที่

“ผมไม่รู้จริง ๆ ครับว่าเกิดอะไรขึ้น ผมไปเจอคุณภาคินที่บาร์ เขาอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง...เธอบอกว่าเป็นคนช่วยชีวิตคุณภาคินตอนเด็ก ๆ”

“ช่วยชีวิต?”

“ครับ เหมือนคุณภาคินจะเชื่อเธอมาก เอาแต่พูดชื่อเธอตลอดทาง เธอชื่อกอหญ้าครับ”

ชื่อที่หลุดออกมานั้นทำให้เซเรน่านิ่งไปครู่ใหญ่ ชื่อที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี

กอหญ้า นางเอกของเรื่องนี้ ตัวจริงกำลังจะปรากฏแล้ว

“ผมเห็นท่าไม่ดีครับ คุณภาคินเหมือน...จะปล่อยใจไปตามอารมณ์ ผมเลยรีบพาออกมาก่อน กลัวจะมีเรื่อง”

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่พามาส่ง กลับไปพักเถอะ ฉันจัดการได้” เซเรน่ายกยิ้ม

“แต่---” กรันต์มีท่าทีลังเลไม่น้อย ไม่รู้ว่าตัวเองเผลอพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดไปหรือเปล่า

“เขาเป็นสามีฉัน...ตามกฎหมาย” เธอยิ้มจาง ๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ “อย่างน้อย ฉันก็ควรดูแลเขาในฐานะนั้นบ้าง”

“งั้นผมกลับก่อนนะครับ คุณเซเรน่า ถ้ามีอะไรโทรหาผมได้ทุกเมื่อ” คำพูดเรียบง่ายแต่หนักแน่นของเธอทำให้ชานนท์เผลอมองอยู่อึดใจ ก่อนจะยอมพยักหน้า

“ได้ค่ะ”

หลังจากเจรจาอยู่พักใหญ่ สุดท้ายเลขาหนุ่มก็ยอมกลับไป ทิ้งไว้เพียงความเงียบและเสียงหายใจหนัก ๆ ของภาคิน เซเรน่ายืนมองเขาอยู่นิ่ง ๆ มองผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเซเรน่า หรือนางร้ายในนิยายรักจนแทบคลั่ง แต่เขากลับมองเธอเป็นเพียงธาตุอากาศในชีวิต