บทที่ 4 [/2/2]

หลังจากนั้นเวลาก็ล่วงเลยไปช่วงบ่าย เธอเดินไปนั่งตรงศาลาริมน้ำหลังคฤหาสน์ แสงแดดอ่อนส่องลงมาบนบ่อปลาคาร์ฟน้ำระยิบระยับราวกับกระจก ก่อนสาวใช้คนหนึ่งจะเดินมาหยุดตรงหน้าของเซเรน่าแล้วก้มหัวให้

“คุณผู้หญิงคะ มีแขกมาหา...บอกว่าเป็นคุณธันวา พี่ชายของคุณค่ะ”

เมื่อได้ยินเสียงของสาวใช้ เซเรน่านิ่งชะงักหัวใจเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย ความทรงจำของเซเรน่าในหัวทำให้เธอจำได้ทันทีว่า ธันวา คือพี่ชายแท้ ๆ ของเซเรน่า และเป็นคนเดียวที่รักและเข้าใจเธอจริง ๆ แต่สุดท้ายก็ต้องการเพราะช่วยน้องสาว

พี่ชายแสนดีที่เหมือนกับพี่ชายของเธอในโลกใบเก่า

“ให้เข้ามาเลยค่ะ”

ใช้เวลาไม่นานนัก เสียงรองเท้าหนังดังก้องเบา ๆ ก่อนร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำขลับจะเดินเข้ามาภายในสวน พร้อมเสียงทุ้มอ่อนโยนที่ดังขึ้น

“เซเรน่า! นี่พี่แทบจะหัวใจวาย ตอนแม่บ้านโทรมาบอกว่าเราป่วย”

เซเรน่าเงยหน้ามองมองพี่ชายคนใหม่ของตัวเอง ทว่าเพียงชั่วครู่ก็รู้สึกร้อนผ่าวบริเวณขอบตา ใบหน้าของผู้ชายตรงหน้าดันซ้อนทับกับใบหน้าของพี่ชายของเธอ หญิงสาวไม่รอช้ารีบโผลเข้ากอดเขาแน่นและปล่อยโฮ

“พี่...คะ” เสียงหวานสั่นคลอสะอื้นจนตัวโยน เรียวกอดกอดรัดเขาแน่น

“เซเรน่า เกิดอะไรขึ้น! ใครทำอะไรน้อง”

ธันวากล่าวอย่างร้อนใจเมื่อเห็นความอ่อนแอของเธอ นับครั้งได้ที่เขาจะเห็นเซเรน่าร้องไห้ และโผลกอดเขาราวกับไม่ได้เจอมาเนิ่นนาน ทั้งที่พึ่งจะได้เจอกันสัปดาห์ก่อน มือหนาลูบศีรษะน้องสาวเบา ๆ

“หนูไม่ ฮึก เป็นอะไรแล้ว ฮึก แค่คิดถึงพี่”

เพียงครู่เดียวสติของหญิงสาวก็กลับคืน คนตรงหน้าไม่ใช่พี่ชายที่ตายไปในโลกก่อนของเธอ แต่เป็นพี่ชายของเซเรน่า นางร้ายในนิยายเรื่องนี้ต่างหาก

“โถ่ตัวเล็ก พี่ก็คิดถึงเธอ ดูซิ หน้าซีดเชียว ไอ้ภาคินมันไม่ดูแลเธอไม่ดีใช่ไหม?” ใบหน้าหล่อเหลายิ้มอย่างเอ็นดูพลางลูบศีรษะน้องสาวที่พยายามกลั้นเสียงสะอื้น

“เขาไม่มีเวลาหรอกค่ะ ยุ่งจะตาย” คำถามนั้นทำให้เธอนิ่งไป ก่อนจะยิ้มบาง ๆ

“ยุ่ง? ยุ่งจนไม่มีเวลาให้ภรรยาแสนสวยเลยเนี่ยนะ” ธันวาแค่นหัวเราะในลำคอ

“บางทีพี่อาจจะลืมไปแล้ว ว่าการแต่งงานของเราสองคนมันไม่ได้เกิดจากความรัก”

ธันวาชะงัก มองใบหน้าเรียบสงบของน้องสาวที่ดูเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ในสายตาของเขาเซเรน่าคนเดิมคือหญิงสาวเอาแต่ใจ ใจร้อน และอ่อนไหว แต่ตอนนี้เธอกลับนิ่งสงบจนเขาแทบจำไม่ได้

“เซเรน่า...เธอดูเปลี่ยนไปมากนะ” ธันวาเอ่ยเบา ๆ

“เปลี่ยนก็ดีค่ะ อย่างน้อยก็ดีกว่าจมอยู่กับอดีต” เซเรน่ารีบแก้ต่างทันทีเมื่อเห็นท่าทีเคลือบแคลงของเขา

ธันวาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะผ่อนลมหายใจ “พี่ไม่อยากให้เธอฝืน ถ้ามันไม่มีความสุข ก็หย่าซะแล้วพี่จะรับผิดชอบทุกอย่างเอง”

เซเรน่าเงยหน้าขึ้นสบเข้ากับแววตาเป็นห่วงของพี่ชาย ดวงตาคู่นั้นอบอุ่นจนใจเธอสั่น แววตาเดียวกับที่พี่ชายในโลกเดิมของเธอมองเธอ มันเต็มไปด้วยความหวังดี ห่วงใย และเอ็นดู สิ่งนี้ทำให้เธอรู้ได้ทันที ในโลกนิยายแห่งนี้ เธอยังมีหนึ่งคนที่รักละหวังดีต่อเธอจริง ๆ

“ขอบคุณนะคะพี่ธันวา แต่หนูไม่อยากให้พี่มีปัญหากับพ่อ”

“เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจะไปคุยกับพ่อเอง”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูจัดการเรื่องนี้เอง”

“งั้นตามใจเธอ แต่ถ้ามีอะไรให้รีบบอกพี่” ธันวาถอนหายใจ ก่อนจะยกยิ้มเมื่อยังคงเห็นแววดื้อรั้นในตัวของเธอ

“ค่ะ”

เวลาผ่านไปครู่หนึ่งหลังจากทั้งคู่คุยเรื่องต่าง ๆ โชคดีเซเรน่ามีความทรงจำในร่างเก่าจึงพูดคุยอย่างไหลลื่น เธอมองใบหน้าธันวาแล้วรู้สึกเหมือนน้ำตาจะร้องไหลทุกครั้ง ราวกับยามนี้เธอได้โอกาสได้พูดคุยกับพี่ชายของเธออีกครั้ง

เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ หลังจากธันวากลับไปเ ธอจึงเดินเข้าไปในห้องโถงอีกครั้ง บรรยากาศภายในบ้านเงียบจนได้ยินเสียงนาฬิกาที่กำลังเดิน คนรับใช้ที่เห็นเธอเดินผ่านต่างก้มหน้าหลบตา ไม่มีใครกล้ามองตรง ๆ เหมือนต่างคนต่างเกรงใจแต่ไม่ใช่ด้วยความเคารพ

“นับตั้งแต่วันนี้ ฉันจะกู้ชื่อเสียงของเซเรน่าในแบบของฉัน กลับมาอีกครั้ง”