บทที่ 1

เสียงฟ้าร้องดังครืนไปทั่วทั้งเมือง ก่อนตามมาด้วยฝนห่าใหญ่ที่กระหน่ำลงมาไม่หยุด ราวกับสวรรค์กำลังโศกเศร้าแทนใครบางคน เม็ดฝนหนักหน่วงกระทบกระจกหน้าต่างชั้นยี่สิบสองของคอนโดหรูย่านใจกลางเมือง จนเกิดเป็นเสียงดังรัว ๆ เหมือนหัวใจที่ถูกกระหน่ำแทงซ้ำไม่หยุด

ภายในห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงฝนและเสียงสะอื้นของผู้หญิงคนหนึ่งที่ดังเป็นระยะ วิเวียน นั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟากำมะหยี่สีเทาอ่อน ดวงตาบวมช้ำ น้ำตาเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าที่เคยงดงามสะอาดใส ร่างกายสั่นสะท้านไม่รู้ว่าเพราะความหนาวจากเครื่องปรับอากาศ หรือเพราะหัวใจที่กำลังแตกสลาย

โทรศัพท์มือถือในมือบางของเธอยังคงปรากฏข้อความสุดท้ายจากชายคนรัก คนที่คบหากันมานานกว่าเจ็ดปี ทว่าข้อความที่เขาส่งมาไม่กี่คำ กลับทำลายทุกสิ่งที่เธอเคยเชื่อมั่นและทุ่มเทลงไปให้กลับความรักครั้งนี้

“เราเลิกกันเถอะวิเวียน…ฉันหมดรักเธอแล้วจริง ๆ ”

“เสื้อผ้ากับข้าวของของฉัน...เธอจะเก็บเอาไว้หรือเอาไปทิ้งก็ได้”

“เพราะฉันคงไม่กลับไปที่นั่นอีกแล้ว”

“ลาก่อน”

เพียงเท่านั้น โลกทั้งใบของวิเวียนก็เหมือนแตกสลายลงตรงหน้า

“ทำไม…ทำไมต้องเป็นฉัน” เสียงหวานของเธอสั่นเครือ ก่อนจะหลุดหัวเราะทั้งน้ำตา รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดบิดเบี้ยวไปทั่วใบหน้า “ฉันมันโง่เองใช่ไหม…ที่ทุ่มเทให้คนที่ไม่เคยเห็นค่าฉันเลยแม้แต่นิดเดียว”

ในขณะเดียวกันภาพความทรงจำมากมายถาโถมเข้ามาภายในหัวของวิเวียน ราวกับหนังที่ฉายย้อนกลับ วันที่เขามาหาเธอด้วยรอยยิ้ม วันที่เขาบอกว่าจะดูแลเธอตลอดไป วันที่เขายื่นแหวนให้เธอแล้วพูดเบา ๆ ว่า

‘ถ้ามีทุกอย่างแล้ว เรามาแต่งงานกันนะ’

ทั้งหมดนั่นมันเป็นเรื่องโกหกมาตลอดเลยใช่ไหม?

ระหว่างนั้นเสียงโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้ข้าง ๆ รายงานข่าวด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ

“เกิดอุบัติเหตุรถชนบริเวณทางด่วนเสียชีวิตทันที 3 ราย…”

ราวกับฟ้าถล่ม ภาพที่ฉายบนหน้าจอสกรีนไม่ใช่ใครอื่น แต่กลับเป็นใบหน้าของพี่ชายเพียงคนเดียวของเธอ ที่เป็นหนึ่งในเหยื่อรายนั้น วินาทีต่อมาทุกอย่างรอบตัวเหมือนกลายเป็นเสียงพร่าเลือน ต้นเหตุที่ทำให้เธอเจ็บปวดไม่ใช่แฟนหนุ่มที่ทิ้งไปอีกแล้ว แต่เป็นพี่ชายสุดที่รักของเธอตรงหน้าต่างหาก

“ไม่จริง! ไม่จริงใช่ไหม..พี่คะ!”

วิเวียนทรุดกายลงหน้าโทรทัศน์ เสียงของเธอกรีดร้องราวแทบขาดใจ ร่ำไห้กับการจากไปของพี่ชายสุดที่รักที่เลี้ยงเธอมาด้วยตัวคนเดียว หลังจากที่พวกเขาสูญเสียพ่อกับแม่ไปในอุบัติเหตุ แต่วันนี้...ความตายที่ว่ามันกลับมาพรากชีวิตครอบครัวเพียงคนเดียวไปจากเธอแล้ว

ผ่านไปนับชั่วโมงวิเวียนลุกขึ้นยืนอย่างโซเซราวกับคนเสียสติ ร่างบางเหมือนจะล้มทุกย่างก้าว ดวงตาคู่สวยหม่นหมองปรายมองสายฝนที่กำลังโปรยปราย ก่อนตัดสินใจเดินไปที่ระเบียงห้อง ชุดนอนเนื้อผ้าบางเฉียบแนบกับผิวกายที่เย็นยะเยือก พอเปิดประตูออก เสียงฝนและสายลมพัดกระหน่ำเข้ามาทันทีจนผมยาวสลวยเปียกชื้นปรกหน้า

“ฉันไม่เหลืออะไร...อีกแล้ว”

วิเวียนก้าวไปยืนบนระเบียง มองออกไปยังท้องฟ้าสีดำสนิทที่เต็มไปด้วยสายฟ้าแลบวาบราวกับแสงจากขุมนรก เสียงหัวใจเต้นแรงดังรัว ๆ ในอกข้างซ้าย มือบางสั่นเทาขณะเกาะราวระเบียงไว้แน่น

“ถ้าโลกนี้ไม่ต้องการฉัน…” เธอพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบา “งั้นก็ไม่ต้องมีฉันอีกต่อไป”

หยดน้ำตาสุดท้ายร่วงหล่นพร้อมกับสายฝน ร่างบางยกเท้าขึ้นยืนบนราวระเบียงสูง เสียงลมหวีดหวิวพัดผ่านหู ความเวิ้งว้างด้านล่างเหมือนกำลังเชื้อเชิญเธอให้กระโจนลงไป

“เฮ้ย! คุณจะทำอะไรครับ ลงมาก่อน!” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นจากห้องข้าง ๆ

“ได้โปรดอย่ารั้งฉันไว้เลยค่ะ!” วิเวียนกล่าวทั้งน้ำตา เธอไม่หันไปมองชายที่กำลังคิดจะช่วยชีวิตของเธอ

“ผมไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่คุณช่วยใจเย็น ๆ ก่อนได้ไหม ทุกอย่างมันมักมีทางออกเสมอ”

วิเวียนปล่อยให้เสียงของเขาผ่านไป แน่นอนว่าเธอตัดสินใจไปแล้วย่อมไม่เปลี่ยนแปลง แต่ก่อนที่เธอจะปล่อยตัวลงไปจริง ๆ ภาพหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว

หนังสือเล่มเก่าที่เธอเคยอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า นิยายรักโรแมนติกดราม่าเรื่องหนึ่ง เรื่องราวที่พระเอกเป็นชายมาเฟียผู้เย็นชา หลงรักหญิงสาวธรรมดาที่เคยช่วยชีวิตเขา ขณะที่นางร้ายในเรื่อง เซเรน่า หญิงสาวที่แต่งงานกับเขาด้วยเหตุผลทางครอบครัว ทว่ากลับรักเขาอย่างโง่งม จนกระทั่งคอยรังแกนางเอกในเรื่องราวกับคนบ้า เพื่อตัดเสี้ยนหนามหัวใจของเธอ หวังให้พระเอกของเรื่องหันมาสนใจในฐานะภรรยา

แต่ทว่าสุดท้ายนางร้ายก็คือนางร้าย เธอก็ต้องจบชีวิตลงอย่างน่าสมเพช

แน่นอนว่าตอนที่วิเวียนอ่าน เธอสงสารนางร้ายในเรื่องนั้นเสมอ เพราะแม้จะทำผิดมากมายแต่เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่รักผู้ชายสุดหัวใจ เพียงแต่รักนั้นไม่ได้รับการตอบกลับจากสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย ซ้ำร้ายยังกลายเป็นเครื่องมือของเขา ก่อนจะเขี่ยทิ้งอย่างไม่ใยดี

“น่าเศร้าจริง ๆ …” วิเวียนพึมพำ ริมฝีปากสั่นระริก ขอบตาร้อนผ่าว “ฉันก็คงไม่ต่างอะไรจากเธอสินะ…รักจนโง่งม แล้วก็ถูกทอดทิ้ง แถมพี่ชายของพวกเรายังต้องตายเหมือนกัน”

หลังสิ้นเสียงตัดพ้อและเสียงกรีดร้องของผู้คนที่ออกมาดูเหตุการณ์ เมื่อสายฟ้าแลบอีกครั้งก่อนความมืดมิดจะกลืนกินทุกสิ่ง หญิงสาวก็ปล่อยให้ร่างของตัวเองตกลงจากชั้นยี่สิบสอง

วินาทีนั้น สายลมปะทะใบหน้าราวกับมีใครตบซ้ำซ้อน หูอื้อจนไม่ได้ยินแม้แต่เสียงฝน ทุกอย่างหมุนคว้างราวกับโลกทั้งใบกำลังบิดเบี้ยว

และก่อนที่สติทั้งหมดจะดับวูบลง ทันใดนั้นภายในห้วงมืดมิด จู่ ๆ วิเวียนก็ได้ยินเสียงกระซิบหนึ่งดังขึ้นในหัวเธอ

‘ถ้าได้เริ่มใหม่ เธอจะเลือกมีชีวิตแบบไหนกัน วิเวียน?’