11.ครั้งนี้ห้ามใช้มือ

ถ้านี่ไม่ใช่ช่วงเวลาที่สมควรจะสับตีนแตกเพื่อวิ่งหนี อิเกรนก็ไม่รู้ว่าจะมีช่วงเวลาทองเช่นนี้อีกหรือไม่

เขากำลังอ่อนไหวอย่างรุนแรงเพราะละอองแห่งความสุขที่กำลังฟุ้งกระจายขึ้นมา และเธอควรจะวิ่งหนีไปให้เร็วมากที่สุด ในหัวของอิเกรนก็สั่งเช่นนั้นเหมือนกันและขาทั้งสองข้างก็พร้อมแล้วสำหรับการวิ่งมินิฮาฟมาราธอนในป่าเขาเช่นนี้ แต่ทว่าปัญหามันอยู่ตรงที่ฝ่ามือหนาของเขากำลังกอดเธอเอาไว้เนี่ยนะสิ

เช่นนั้นแล้วเธอควรทำอย่างไรดี ทั้งที่เรี่ยวแรงก็แทบจะไม่หลงเหลืออยู่แล้ว เธอร้อนจนแทบบ้าและในอีกใจก็อยากจะโอบกอดเขาเอาไว้ให้แน่น แล้วสร้างฉากอัศจรรย์ใจขึ้นมาในตอนนี้เลย..

ไม่ได้สิอิเกรน! ถึงแม้ว่าก่อนจะเข้าไปติดอยู่ในวนลูปไม่รู้จบ เธอจะได้ขึ้นสวรรค์กับแท่งมหัศจรรย์ของเขา แต่ทว่ามันไม่คุ้มหรอก..

ยังไม่นับรวมกับความคิดอันซับซ้อนของเขาที่เธอเดาไม่ออกเลยว่าดวงตาคู่นั้นกำลังมองเธอด้วยความรู้สึกเช่นไร การเดาอีกฝ่ายไม่ออก มันยิ่งทำให้ในใจของเธอเกิดความระแวงขึ้นมา..

เมื่อคิดทบทวนแล้วทบทวนอีก สุดท้ายดูเหมือนว่าจะไม่มีหนทางใดให้เธอได้เลือกอีกแล้ว..อิเกรนสุดหายใจเข้าลึกๆ แล้วทุ่มเทแรงกายแรงใจทั้งหมดของเธอในการผลักเขาออกไป

“....”

“ข้าไม่ได้คันสักหน่อย เจ้าจะมาเกาให้ข้าทำไมกัน”

ไม่ไหว..เพราะอีกฝ่ายแข็งแกร่งมากเกินไป ต่อให้ใช้แรงทั้งหมดที่เธอมีผลักเขา แต่ทว่าร่างกายอันสุดแสนจะแข็งแกร่งของเขาก็ไม่ยินยอมที่จะขยับเขยื้อนเลย

“ปะ..ปล่อยข้าได้แล้วค่ะ..อา..”

ให้ตายสิ ปากของเธอมันเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้เผลอส่งเสียงแปลกๆ แบบนั้นออกไปกันเล่า

“เจ้าดูแปลกไปนะ..หรือว่าสำหรับสตรีแล้ว การที่เจ้ามิได้เสร็จสมมันคือการทรมานอย่างนั้นหรือ?”

อิเกรนส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ข้าแค่อยากกลับบ้านก็เท่านั้น..”

เธอช้อนสายตามองหน้าเขา ในเมื่อใช้กำลังไม่ได้ผล เช่นนั้นเธอก็ขอใช้มารยานิดหน่อยก็แล้วกัน เขาอาจจะเห็นแก่ที่เธอทำให้เจ้าหนูของเขาสงบลง อาจจะเห็นแก่ความสามารถนั้นของเธอ มีน้ำใจยินยอมให้เธอกลับไปก็เป็นได้

ตอนนี้ฟ้ามืดไปแล้ว และอิเกรนไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเธอจะวิ่งไปทางไหนดี เธอรู้แค่ว่าตัวเองต้องวิ่งไปข้างหน้าและห้ามอยู่กับชายหนุ่มที่สุดแสนจะอันตรายคนนี้..

เพราะมันมีแค่สองทางเลือกที่เหลืออยู่ หนึ่งคือเธออาจจะตาย และสอง..เธอต้องเข้าไปในวนลูปไม่รู้จบ..สาเหตุอาจจะมาจากเธอเองที่กระโดดเข้าไปขืนใจเขา

ไม่ว่าจะทางไหนก็ล้วนแล้วแต่น่าเศร้าใจทั้งนั้น..ทำไมถึงได้เหลือทางเลือกให้สาวน้อยแสนน่ารักที่ตั้งใจเล่นเกมของคุณมาตลอด น้อยนิดแบบนี้ล่ะคะคุณระบบ

“กลับบ้านอย่างนั้นหรือ? ใครอนุญาตให้เจ้ากลับไปกัน”

นี่มันชีวิตของเธอนะโว้ย ทำไมเธอจะต้องรอให้เขาอนุญาตกันล่ะ!!

“ข้าช่วยให้ท่านสบายตัวสบายใจขนาดนั้นแล้ว ยังคิดจะสังหารกันอีกอย่างนั้นหรือคะ?”

ยาสมินจ้องมองใบหน้าที่กำลังขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อนั้นด้วยสายตาที่ไม่ไว้วางใจ บอกตามตรงว่าเรื่องความสามารถของสตรีผู้นี้ เขาต้องยอมรับเลยจริงๆ ว่าเธอทำให้วันคืนที่แสนน่าเบื่อของนักล่าอย่างเขา มันมีรสชาติแปลกใหม่ ด้วยเหตุนั้น การจะปล่อยเธอไปมันจึงไม่มีในความคิดของเขาเลย..

และการจะสังหารเธอ..ก็ไม่มีในความคิดของเขาเช่นเดียวกัน

“ร่างกายของเจ้ามันร้อนมากเลยนะ..”

ก็นั่นแหละปัญหาน่ะ..ความต้องการที่มันไม่เคยพุ่งทะยานขึ้นมาสูงขนาดนี้มันกลับฉายชัดอยู่ในความรู้สึก ถึงแม้ว่าเธอจะอยากลองกัดกล้ามแขนนั่นของเขามากแค่ไหน แต่ทว่าที่ผ่านมาเธอก็เก็บซ่อนความต้องการได้เป็นอย่างดี แล้วทำไมตอนนี้เธอถึงเป็นแบบนี้กันนะ ทั้งที่ผ่านมาก็ไม่ได้กินอะไรผิดสำแดงเลยนี่

เมื่อเช้าเธอก็กินข้าวกับหญ้าผัด และปลาย่างเนื้อหวานๆ ก็เท่านั้น..

เดี๋ยวนะ..หรือว่าในเนื้อปลานั่นผสมอะไรกัน? ความคิดของเธอมันอาจจะแปลกประหลาดไปหน่อย แต่ทว่าคนที่เอาปลานั่นมาให้เธอกินคือคนเดียวกับที่จับมือของเธอไปจับโจ้ยของเขาในครั้งแรกที่เราพบเจอกัน..

เพราะอย่างนั้นเธอจะสงสัยเขาก็คงไม่แปลกหรอก

“อา..ไม่ทราบว่าปะ..ปลา ปลาตัวสีแดงๆ รสชาติหวานๆมันมีพิษอะไรรึเปล่าคะ”

เธอเอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองเขาด้วยแพรขนตางอนงามที่เปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตา

“ปลาสีแดง? ..หรือว่าที่อาการเจ้าเป็นเช่นนี้เพราะว่าเจ้ากินปลารัญจวนเข้าไปอย่างนั้นหรือ?”

ยาสมินเคยได้ยินมาบ้าง ถึงชื่อของปลารัญจวนว่ามันคือปลาต้องห้ามที่เผ่าเสือของเราห้ามกินในช่วงเวลาปกติอย่างเด็ดขาด เพราะมันจะทำให้เกิดการติดสัดขึ้นมาในยามราตรี

ริมฝีปากของยาสมินแสยะยิ้มออกมาในทันที เป็นอีกครั้งที่เขาเดินเข้าไปหาเธอแล้วผลักดันให้แผ่นหลังของเธอแนบชิดติดลงไปที่ต้นไม้

“ปลารัญจวน?”

แค่ชื่อก็มีเค้าลางของสิ่งที่เธอกำลังสงสัยแล้วไหม นี่อย่าบอกนะว่าท่านแอตทาจงใจให้เธอกินปลานั่นเยอะๆ เพื่อที่เขาจะ..มาหาเธอในคืนนี้น่ะ

“ใช่..ปลาสีแดงที่มีรสหวานล้ำ มันคือปลารัญจวนที่ทำให้ผู้กินเกิดอาการรัญจวนในยามค่ำคืน ส่วนอาการจะมีมากหรือว่ามีน้อยก็ขึ้นอยู่กับว่าเจ้ากินมันเข้าไปมากน้อยแค่ไหน”

กระโปรงของเธอถูกถกขึ้นมาในทันที พร้อมกับร่างกายของเขาที่แนบชิดลงมามากกว่าเดิม..

ลมหายใจของอิเกรนดูท่าว่าจะร้อนมากยิ่งขึ้น..เธอต้องการเขาจนแทบคลั่งเลยให้ตายสิ อยากร่ำร้องออกไปด้วยน้ำเสียงที่หวานฉ่ำ อยากอ้อนวอนขอให้เขาสัมผัสเธอมากกว่านี้อีก..

“อึ่ก..อือ”

ร่างกายเล็กๆนั่นเริ่มสั่นไหวในทันทีเมื่อเขาอุ้มเธอขึ้นมาแล้วจับเรียวขานั้นให้โอบเอวของเขาเอาไว้..

เขาจ้องมองใบหน้าที่เหยเกของอีกฝ่ายโดยไม่ละสายตาในขณะที่ส่วนนั้นกำลังสัมผัสได้ถึงน้ำสีใสที่กำลังไหลอาบลงมาจากร่องเล็กๆ ..

แน่นอนว่าเขาไม่ได้ไร้เดียงสาจนถึงขั้นไม่รู้ว่าสตรีในอ้อมแขนของเขามีความต้องการจนแทบบ้า

“..ได้โปรด ปล่อยข้าไปเถอะค่ะ ขอร้องล่ะ..”

จนถึงวินาทีสุดท้ายเธอก็ยังคิดจะผลักไสเขาอีกอย่างนั้นหรือ ช่างเป็นสตรีที่เอาใจยากยิ่ง

“ในใจของข้าก็อยากจะปล่อยเจ้าอยู่หรอก แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อส่วนนั้นของข้ามันตื่นขึ้นมาอีกแล้ว..ในเมื่อเจ้ามีความสามารถที่จะทำให้มันสงบลงเช่นนั้นเจ้าก็ใช้ความสามารถที่เจ้ามีให้มันคุ้มค่าหน่อยสิ ข้าอุตส่าห์ใจดีไม่คิดสังหารเจ้าแล้วนะ..เพียงแต่มีข้อแม้ว่าครั้งนี้เจ้าห้ามใช้มือแล้วนะ..ข้าอยากได้มากกว่านั้นแล้วละสิ”