1.ไม่มีคู่แข่ง

“คุณพ่ายแพ้ต่อการพิชิตใจเซอร์อาราเดีย”

“คุณพ่ายแพ้ต่อการพิชิตใจท่านดยุค...”

“คุณพ่ายแพ้ต่อการพิชิตใจองค์รัชทายาท”

“คุณพ่ายแพ้ต่อการพิชิตใจท่านคาดินัน..”

โอ้ย..นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย ต่อให้พยายามมากแค่ไหนฉันก็ไม่สามารถเอาชนะใจตัวละครในเกมจีบหนุ่มนี่ได้เลยแม้แต่คนเดียว หรือว่าสกิลการอ่อยของฉันมันห่วยมากเสียจนไม่ว่าจะพยายามมากแค่ไหนก็ใช่ไม่ได้ผล..

เอ..หรือว่าเกมนี่มันจะล็อคผลเอาไว้นะ

“ไม่จริง เกมของเราไม่มีทางล็อคผล อย่างแน่นอน คุณผู้เล่นเดินเกมไม่ได้เรื่องเอง คุณไม่มีสิทธิ์มาโทษระบบนะครับ”

เดี๋ยวนี้ระบบเกมเสมือนจริงมันพัฒนาไปไกลมากขนาดนี้แล้วงั้นเรอะ สิ่งที่ฉันคิดเอาไว้ในหัวทำได้ถึงได้ถูกอ่านออกเช่นนี้

“อย่ามาแอบอ่านความคิดกันสิ”

ระบบเกมกำลังกลอกตามองบนกับคำกล่าวนั้นของคุณ

“ก็เกมนี้มันยากจะตาย แถมยังต้องแข่งจีบตัวละครหลักกับทั้งนางเอกและนางร้ายของเรื่องอีก ใครมันจะไปเอาชนะได้กันล่ะ! ผู้พัฒนาเกมคิดอะไรอยู่กันนะถึงได้สร้างเกมจีบหนุ่มที่มันยากเย็นแบบนี้น่ะ..”

“...นั่นคุณผู้เล่นกำลังเถียงข้างๆคูๆอยู่นะครับ”

เธอไม่ได้เถียงสักหน่อย เค้าเรียกว่าการเสนอแนะความคิดเห็นต่างหาก..

ก็เธอไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยนี่ ความรักก็ไม่เคยมี เธอจะไปเอาชนะใจของตัวเองในเกมได้อย่างไรกัน แต่หากว่า..หากเธอไม่มีคู่แข่ง เธอหมายความว่า หากเธอไม่ต้องมานั่งแข่งขันจีบตัวละครกับสตรีใด เธออาจจะเอาชนะใจตัวละครหลักได้อย่างแน่นอน

“ต่อให้ไม่มีตัวแปรอื่น คุณผู้เล่นก็ไม่สามารถเอาชนะใจตัวละครได้หรอกครับ ถึงแม้ว่าใบหน้าภายในเกมจะสวยงามมากแค่ไหน แต่สิ่งที่คุณผู้เล่นจำเป็นต้องมีคือเสน่ห์ภายในที่แสดงออกมาอย่างพอดิบพอดี หรือว่าคุณผู้เล่น เล่นเกมนี้โดยที่ไม่ได้อ่านคู่มือการเล่นเกมอย่างนั้นหรือครับ”

เกมนี้..มีคู่มือการเล่นด้วยอย่างงั้นเรอะ เธอไม่ทันได้อ่านเรื่องนั้นเลย

เสียงถอนหายใจดังออกมาอีกครั้ง

“แต่ถึงอย่างนั้น นายก็ดูถูกกันเกินไป ฉันมั่นใจว่าหากไม่มีคู่แข่ง ฉันจะต้องสามารถเอาชนะใจตัวละครหลักได้อย่างแน่นอน..”

ทางระบบควรปรับเป็นโหมดง่ายก่อนสิ ควรจะให้เธอที่เป็นผู้เล่นใหม่หัดเล่นซะก่อน

“ในเมื่อคุณผู้เล่นมั่นใจขนาดนั้น ทางเราจะส่งคุณผู้เล่นไปยังเซิฟเวอร์ทดลอง ขออภัยเอาไว้ล่วงหน้านะครับเพราะว่าเซิฟเวอร์นี้ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ อาจจะมีปัญหาเรื่องการติดต่อกับระบบ..”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยินดี ขอแค่ไม่มีคู่แข่งก็พอแล้ว”

อันที่จริงมันดีด้วยซ้ำที่ไม่ต้องติดต่อกับระบบน่ะ เพราะเธอเบื่อเสียงบ่นของทางระบบเสียด้วยซ้ำ

“เช่นนั้นก็ขอให้คุณผู้เล่นเอาชนะใจตัวละครในเกมให้ได้ แล้วก็ปลอดภัย มีชีวิตรอดกลับมานะครับ”

เรื่องอวยพรให้เอาชนะใจตัวละครในเกมนั้นมันพอเข้าใจได้ แต่บอกให้มีชีวิตรอดกลับมานั่นมันหมายความว่ายังไงกันฟะ!!

“นั่นมันหมายความว่ายังไง..”

“ตู้ม!!”

เสียงระเบิดดังขึ้นมาพร้อมกับสติที่ดับวูบไปในทันทีของเธอ

.

.

“ข้าคิดว่าเราควรสังหารนาง เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาขึ้นมาในชนเผ่าของเรา..”

“ใจเย็นๆ ก่อนสิคาริน นานมากแล้วที่ไม่มีสตรีถือกำเนิดมาที่นี่ นางอาจจะเป็นคนที่ท่านเทพส่งมาก็ได้”

ท่านเทพจะส่งสตรีมาทำไมกัน ในเมื่อบุรุษทุกคนในชนเผ่าของเรานั้นถูกสาปให้ต้องถือครองพรหมจรรย์ มิเช่นนั้นจะต้องตาย..

ท่านผู้นำเผ่าคนเก่าจึงสังหารสตรีทั้งหมด เพื่อไม่ให้จิตใจอันแน่วแน่ของผู้คนในเผ่าสั่นคลอน แล้วนี่อยู่ๆ ก็มีสตรีผู้หนึ่งหล่นร่วงลงมาจากฟากฟ้า หรือว่าเผ่าพันธ์ุของพวกเราจะถึงคราวดับสูญกันนะ

“แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยังไม่น่าไว้ใจอยู่ดี..แล้วแต่ท่านรอสเซลก็แล้วกันว่าจะเอาอย่างไร ข้าจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวอีกทั้งข้าไม่ยินยอมให้ท่านนำพาสตรีผู้นี้กลับไปที่เผ่าของเราอย่างแน่นอน..”

คารินเลือกที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับการตัดสินใจผู้นำเผ่าคนใหม่ของเรา เขาเดินจากไปอย่างไม่คิดไยดีสตรีที่กำลังนอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่

รอสเชลเองก็ไม่รู้ว่าจะเอาอย่างไรกับเรื่องเช่นนี้ดี แต่ทว่าเขาไม่อยากจะให้คารินสังหารผู้อื่นง่ายๆ เหมือนผักปลา

“คะ..แค่ก แค่ก!!”

เธอไอออกมาเสียงดัง ก่อนจะผุดลุกขึ้นราวกับคนที่พึ่งจะสำลักน้ำไป หลังจากที่ลืมตาขึ้นมา สิ่งที่ทำให้เธอตกใจจนแทบสิ้นสติคือใบหน้าอันแสนหล่อเหลาของบุรุษผู้หนึ่ง เธอจ้องมองเขาพักใหญ่ๆ และกำลังประมวลผลเรื่องราวที่เกิดขึ้น

ข้อแรกนี่คือเซิฟเวอร์สำหรับมือใหม่ ด้วยเหตุนั้นมันคงจะไม่ยากเท่าไหร่นัก และข้อสอง..ที่นี่ไม่ใช่เซ็ตติ้งยุควิคตอเรียงั้นเรอะ เธอมองเห็นแต่ป่าเขา อีกทั้งชายที่กำลังประคองเธอให้ลุกขึ้นนั่งก็แต่งกายแบบชนเผ่าที่ทำเอาเธองงงวยมากทีเดียว และเมื่อก้มลงมองเสื้อผ้าของตัวเอง ก็พบว่าเธอกำลังสวมชุดชนเผ่าที่ไม่แตกต่างจากเขาเลย ที่สำคัญมากกว่านั้นคือชุดที่เธอสวมมันเปียกชุ่มจนผ้าสีขาวแนบชิดลงไปบนร่างกาย..และมันสามารถมองเห็นไปถึงไหนต่อไหน

นี่เปิดเรื่องมาก็มีบรรยากาศที่แสนเร่าร้อนเช่นนี้แล้วงั้นรึ แต่อีกฝ่ายก็ไม่เลวเลยจริงๆ เขาหล่อในแบบที่ชวนให้เธอรู้สึกหูอื้อตาลายไปหมด

“เป็นอย่างไรบ้าง..? เจ้าคือคนของเผ่าใดกัน”

แล้วเธอควรจะตอบไปว่าอย่างไรดีล่ะ ที่นี่ที่ไหนเธอยังไม่รู้เลยให้ตายเถอะ

“อา..ข้าจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ ไม่ทราบว่าที่นี่คือที่ไหนกันคะ”

รอสเชลพบปัญหาใหญ่เสียแล้ว เขาคิดว่าแค่จะรอให้เธอตื่นเท่านั้น เขาจะไปส่งเธอกลับที่เผ่าของตนเอง แต่ทว่าเธอกลับจำอะไรไม่ได้ซะอย่างนั้น

“ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าหมี ถึงจะอยากช่วยเหลือเจ้ามากแค่ไหน แต่ทว่าข้าไม่สามารถพาเจ้ากลับไปด้วยได้หรอกนะ เพราะเผ่าหมีมีกฎที่เคร่งครัดเรื่องที่ว่าบุรุษต้องถือครองพรหมจรรย์ หากข้ารับเจ้าเข้าไปที่เผ่า คงจะต้องเกิดปัญหาอย่างแน่นอน”

ดะ..เดี๋ยวสิ กฎอะไรนะ หากฟังไม่ผิดเขากำลังกล่าวออกมาว่ากฎของชนเผ่านั้นมันคือการถือครองพรหมจรรย์ใช่ไหมนะ..

หมายถึงตลอดชีวิตที่ผ่านมาของพ่อหนุ่มสุดหล่อคนนี้ไม่เคยแตะต้องสตรีมาก่อนเลยอย่างนั้นหรือ?

บ้าไปแล้วนี่มันเสียของชะมัด!

“เช่นนั้นท่านจะทอดทิ้งข้าที่ไร้ความทรงจำเอาไว้ตรงนี้อย่างนั้นหรือคะ? ข้า..กลัวมากเหลือเกิน”

เธอบดเบียดร่างกายเข้าหาเขาในทันที และนั่นทำให้รอสเชลเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาตั้งใจจะผลักไส แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงร่างกายที่กำลังสั่นเทาของเธอแล้ว เขาก็ไม่กล้าจะรีบผลักเธอออก เขาพบเจอสตรีผู้นี้กำลังจมน้ำอยู่ จึงรีบช่วยเธอขึ้นมาจากแม่น้ำ..และในยามนี้เธอคงจะต้องหนาวมากแน่ๆ