บทที่ 18 มโนภาพ

ทิพย์แนะนำให้คุงรู้จักพ่อเฒ่าปัน ชายหนุ่มยกมือไหว้ สายตายังคงจับจ้องใบหน้าผู้เฒ่า ใบหน้าของผู้เฒ่าปัน ไร้รอยเหี่ยวย่น ทิพย์บอกว่า สูงวัยกว่าทุกคนในหมู่บ้าน ทำไมจึงดูไม่แก่สักนิด

“พ่อเฒ่าปันอายุ ร้อยเจ็ดปี แล้วละคุง”

แถมเอ่ยเสียงเบา คุงไม่อยากเชื่อ คนอายุ 107 ปี ยังดูหนุ่มเกือบเท่าแถมซึ่งอายุประมาณ 50 ปีกว่าๆ เขาเริ่มสงสัยในตัวบุคคลที่นั่งอยู่ในห้องนี้ ใบหน้าของทุกคนผ่องใส มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าทุกคน เขาหันไปมองใคร คนนั้นยิ้มให้เขาด้วยความเป็นมิตร มีเมตตา เขายิ้มโดยไม่รู้ตัว เขาหลงเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านคนใจบุญหรืออย่างไร

“เอ็งคิดไม่ผิดหรอกพ่อหนุ่ม หมู่บ้านลัชชี ไม่ใช่หมู่บ้านอย่างบ้านเอ็ง ข้าและทุกคน กินข้าว กินกับ ทำงาน นอน นั่ง รู้จักเหนื่อย รู้จักเจ็บปวด รู้จักรัก รู้จักเสียใจเหมือนๆ พวกเอ็งแต่ต่างกันตรงพวกเราไม่มีความโลภอยู่ในจิตใจ เอ็งจะเชื่อหรือไม่ ข้าไม่ว่ากระไร หากเอ็งอยู่ที่นี่สักระยะ เอ็งจะรู้”

“พ่อเฒ่า ข้าจะไปส่งเจ้าคุงได้อย่างไร”

แถมยังพอมีความหวังเมื่อเห็นปันเดินขึ้นเรือนของเขา ปันไม่ใช่ผู้หยั่งรู้แต่ปัญหาของคนในหมู่บ้านผู้เฒ่าปันมักจะแก้ปัญหาและหาทางออกให้ได้ ผู้เฒ่าจึงเปรียบเสมือนเทวดาของทุกคน

“เอ็งคิดอย่างไรจึงถามข้า เอ็งรู้มิใช่รึว่ามันเลยเวลากลับของมันแล้ว เอ็งพามันไปถ้ำทอง ให้มันเห็น ห้ามมันเอาทองออกมาได้หรือไม่ล่ะแถม เอ็งทำไม่ได้ใช่หรือเปล่า เขากำหนดชีวิตมันไว้แล้ว ใครก็ช่วยไม่ได้ ข้ามาที่นี่เพื่อจะบอกมันไงล่ะ”

ผู้เฒ่าปันทรุดนั่งข้างแถม คุงลืมความหิว คำพูดของผู้เฒ่ากับแถมหมายถึงตัวเขา ใครกำหนดชีวิตของเขา ทำไมไม่ให้เขากลับบ้าน เขาอยากกลับบ้าน

“พ่อเฒ่า ทำไมฉันกลับบ้านไม่ได้ล่ะจ๊ะ ฉันอยากกลับบ้าน ไปส่งฉันทีเถอะฉันกราบละ”

“เอ็งจะกราบข้าสักร้อยครั้ง ข้าก็ช่วยเอ็งไม่ได้ ไอ้แถมกับนังทิพย์ดูแลมันให้เหมือนลูก เป็นทางเดียวที่ช่วยมันได้ หากมันอยากกลับบ้าน พามันไปดูบ้านมันแต่ไม่ใช่วันนี้ เอ็งกินข้าวเสียพ่อหนุ่ม นอนหลับให้เต็มอิ่ม วันพรุ่งเอ็งจะได้เรียนรู้ชีวิตใหม่ของเอ็ง ต่อไปนี้เอ็งจะกลายเป็นคนเมืองลัชชีเต็มตัว ข้าไปละ”

ผู้เฒ่าปันลุกเดินออกไป ไม่มีใครถามหรือพูดอะไร คำทุกคำของผู้เฒ่าปันเป็นคำประกาศิต คุงหลงเข้ามาเมืองเย็น เขาต้องอยู่เมืองเย็นตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ แถมเชื่อว่าคุงเข้าใจแต่คุงจะทนได้หรือไม่ แถมและชาวบ้านลัชชีมีคำถามอยู่ในใจทุกคน

สมใจจำใจมาร่วมงานศพประทิว หล่อนมองรูปหน้าศพประทิวด้วยความรู้สึกกลัว ความฝันของหล่อนยังฝังอยู่ในใจ ประทิวเสียชีวิตคืนที่หายตัวไป เขามาด่าทอหล่อนในความฝัน อาฆาตแค้นหล่อนทำไม หากเพราะหล่อนเกลียดชังแม่กับพี่สาวของเขาก็ไม่ถึงกับอาฆาตรุนแรงอย่างนั้น ภรรยาอดีตผู้ใหญ่บ้านจ้องรูปภาพแล้วพูดขึ้น

“ไอ้ทิว กูไม่ได้ทำอะไรมึง ทำไมต้องด่ากู อาฆาตแค้นกู แค่กูไม่ชอบแม่มึงกับพี่สาวมึงแค่นี้ต้องแค้นเชียวรึ ไหนๆ ก็ตายไปแล้วอย่ามาห่วงกังวลอะไรเลย ไปเกิดในที่ๆ ที่เอ็งอยากไปดีมั้ยไอ้ทิว กูอโหสิให้มึงทุกเรื่องก็แล้วกัน ส่วนแม่มึงกับพี่สาวมึง กูไม่นับมาเป็นญาติ ไม่เอามาเป็นสะใภ้”

“ปึง...”

“ว้าย...”

คำพูดขอบสมใจจบลง บานหน้าต่างศาลาปิดเข้ามาเต็มแรงโดยไร้ลมหรือใครเอื้อมมือไปดึงปิด สมใจร้องด้วยความตกใจ ธูปในมือหล่นก่อนจะทันปักลงกระถามธูป ดวงตาประทิวจ้องหน้าสมใจอย่างโกรธแค้น ดวงตาสีดำเปลี่ยนเป็นแดงราวสีเลือด สมใจเหลือบมองขณะหยิบธูปปักในกระถางและหล่อนก็ต้องร้องออกมา

“อ๊ายยย”

ร่างผงะถอย ใบหน้าประทิวในรูปแสยะยิ้มใส่สมใจ หล่อนเป็นลมอยู่ตรงนั้น สิตกับสมศักดิ์วิ่งเข้ามาประคองสมใจ ทุกคนในศาลามารอฟังสวดอภิธรรมหันมามองด้วยความตกใจกลัว สมใจร้องเสียงหลงอย่างนั้น ไม่มีใครคิดไปทางอื่นนอกจาก สมใจเห็นผี

“แม่ แม่ เป็นอะไร”

“ไอ้ทิว ไอ้ทิวมันชี้หน้าแม่ มันอาฆาตแค้นแม่ แม่ไม่อยู่แล้ว พาแม่กลับบ้านเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องมาช่วยงานมัน กลับให้หมด พี่สิตกลับบ้านเดี๋ยวนี้”

“ไร้สาระน่ะแม่สมใจ ไม่เห็นมีอะไร รูปไอ้ทิวก็เหมือนเดิม หน้าตามันหล่อด้วยนะมองดีๆ สิ”

“ไม่เอ๊า ฉันจะกลับบ้าน ศักดิ์ พาแม่กลับบ้าน”

สมใจกอดแขนลูกชายแน่น ใบหน้ายังตื่นกลัว ไม่กล้ามองรูปภาพประทิว หากสมใจหันไปมองรูปตามที่สิตบอกหล่อน รอยยิ้มของประทิวรอหล่อนอยู่

ชไมพรมองสมใจอยู่ห่างๆ ชมก็เช่นกัน ไม่กล้าเข้าไปถามและแก้ตัวให้ประทิว สมใจเกลียดพวกหล่อน ประทิวรับรู้ วิญญาณของประทิวปรากฏตัวให้สมใจเห็นหรือเปล่า ชไมพรหาคำตอบไม่ได้ หล่อนเห็นรูปน้องชายเช่นเดิม ยิ้มน้อยๆ ปนเศร้า ทำไมเศร้ามากกว่าทุกวันหล่อนไม่เข้าใจ สายตาของหล่อนอาจเบลอไปแล้วก็ได้

“ไม พี่พาแม่กลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา”

“ไม่เป็นไรจ้ะพี่ ไปเถอะ อยู่เป็นเพื่อนป้าสมใจเถอะจ้ะ ไม่ต้องห่วงฉันหรอก”

สมศักดิ์ไม่ทำตามคำของชไมพร เขามาส่งสมใจถึงบ้านและกลับไปที่ศาลา สมใจเข้าห้องนอนคลุมโปง สวดมนตร์ผิดๆ ถูกๆ ใบหน้าประทิวตามมาหลอนจนข่มตาหลับไม่ลง

“ไอ้บ้า ตายไปแล้วก็ไปอยู่ในส่วนของมึงสิ มายุ่งอะไรกับกู กูจะทำบุญกรวดน้ำไปให้ อย่ามาจองเวรกับกู”