Chapter 7

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา...

หญิงสาวในชุดสูทรัดรูปสีดำลงจากรถยนต์ส่วนตัว แล้วเดินเข้าตึกสูงระฟ้าห้าสิบชั้นของดีแลนด์โฮเทล เพื่อขึ้นไปยังชั้นสี่สิบห้าของตึกหรู

ดีแลนด์โฮเทลเป็นโรงแรมหรูระดับห้าดาว มีอยู่หลายแห่งตามจังหวัดแหล่งท่องเที่ยวโดยเฉพาะทางภาคใต้

ปีนี้ดีแลนด์โฮเทลกำลังก่อสร้างโรงแรมที่เกาะส่วนตัวภูเก็ต ในวันนี้บริษัทรับออกแบบและตกแต่งภายใน จึงเดินทางมาร่วมแข่งขันยื่นเสนอราคากับทางดีแลนด์โฮเทลกันอย่างคับคั่ง ซึ่งต้าเหนิงดีโซน์ก็เป็นหนึ่งบริษัทที่ร่วมเข้าแข่งขันนำเสนอราคางานประมูลนี้ด้วย โดยตัวแทนจากต้าเหนิงดีไซน์ก็คือ วิกกี้ หญิงสาวผู้มีประสบการณ์ทำงานกับบริษัทออกแบบที่ประเทศอังกฤษมาสามปี

“สวัสดีค่ะทุกๆ ท่าน ตั้งแต่ลำดับคิวที่สิบเป็นต้นไป ทางผู้บริหารดีแลนด์โฮเทลแจ้งมาว่าให้เริ่มเสนอราคางานในช่วงบ่ายนะคะ ขอบคุณทุกท่านมากๆ ค่ะ” พนักงานดีแลนด์โฮเทลประชาสัมพันธ์ด้วยน้ำเสียงไพเราะในห้องรับรองชั้นสี่สิบห้า ที่มีเหล่าตัวแทนจากบริษัทออกแบบนั่งรอเพื่อเสนอราคางานตามลำดับคิว

“เฮ้อ~” วิกกี้แอบถอนหายใจเซ็งเล็กน้อย เธอได้คิวที่สิบ ลำดับต่อไปก็จะถึงคิวเธออยู่แล้ว แต่ดันเลื่อนไปในตอนบ่าย และตอนนี้พึ่งจะสิบโมงครึ่งทางผู้บริหารดีแลนด์ทำแบบนี้ได้ยังไง วิกกี้ได้แต่บ่นในใจ

แต่พอวิกกี้เดินออกมาจากห้องรับรอง ซึ่งอยู่ตรงข้ามกับห้องที่ต้องเข้าไปเสนอราคางาน ใจดวงน้อยชาวูบตกไปอยู่ที่เท้า เสียวสันหลังวาบ เมื่อได้เห็นผู้เป็นกรรมการคัดเลือกบริษัทออกแบบที่เดินออกมาจากห้องพอดี

ก่อนเข้าร่วมเสนอราคางาน วิกกี้เข้าไปดูออแกไนเซชันชาร์ตของดีแลนด์โฮเทล จึงได้รู้มาว่าดินแดนเป็นลูกชายคนเล็กของคุณทัตเทพ ประธานกรรมการบริษัทและเจ้าของดีแลนด์โฮเทล

ดินแดนที่วิกกี้เคยรู้จักและสัมผัสตัวตนของเขามาระยะหนึ่ง เขาเป็นคนประเภทชอบใช้ชีวิตมีสีสัน น่าตื่นเต้น เร้าใจไปกับเสียงดนตรี ตอนนั้นเธอก็ไม่ได้กังวลใจอะไร เพราะคิดว่าเขาคงไม่มานั่งบริหารงานโรงแรมให้รกสมองหรอก

แต่ในเมื่อทุกอย่างมันผิดคาดไปจากที่คิดเอาไว้ วิกกี้ปรับแผนใหม่ด้วยการเข้าไปผูกมิตรกับผู้บริหารเหมือนกับที่บริษัทอื่นๆ ต่างเข้าไปประจบประแจงรองประธานหนุ่ม เพราะหวังจะได้งานโพรเจกต์นี้

“สวัสดีค่ะ คุณสุดเขต” วิกกี้ยกมือไหว้รองประธานกรรมการผู้เป็นลูกชายคนโตของคุณทัตเทพ ด้วยท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตนและยิ้มโปรยเสน่ห์ไปหนึ่งกรุบเบาๆ

“สวัสดีครับ” สุดเขตรับคำทักทายด้วยน้ำเสียงสุภาพและยิ้มบางให้หญิงสาวหน้าสวยตรงหน้าที่มีเสน่ห์เหลือล้นเพียงแค่ยิ้มน้อยๆ มุมปาก

“หึ” เสียงขัดจังหวะดังแทรกขึ้นมาจากรองประธานผู้เป็นลูกชายคนเล็กที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง และมองวิกกี้ด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดา

“สวัสดีค่ะคุณดินแดน”

“ครับ” ดินแดนตอบรับสั้นๆ แต่ทว่ามันกลับทำให้วิกกี้โล่งใจขึ้นมาทันที ที่เขาไม่ได้แสดงท่าทีเถื่อนๆ เหมือนทุกครั้งที่เจอหน้า แต่เขากลับนิ่ง สุขุมมาดหนุ่มนักธุรกิจที่ดูเย่อหยิ่งและเข้าถึงยาก อีกทั้งเขาทำเหมือนไม่รู้จักเธอเลยด้วยซ้ำ

“คุณคือตัวแทนของต้าเหนิงดีไซน์ใช่ไหมครับ” สุดเขตเอ่ยถามวิกกี้ เมื่อเขามองป้ายบัตรที่เธอแขวนห้อยไว้ที่คอ

“ใช่แล้วค่ะ ฝากคุณสุดเขตช่วยพิจารณาต้าเหนิงดีไซน์ด้วยนะคะ”

“เราเสียเวลายืนตรงนี้มามากพอแล้วเฮีย รีบไปกันเถอะ” ดินแดนเอ่ยเสียงเข้มบอกพี่ชายด้วยน้ำเสียงเข้มเล็กน้อย

“อืม” สุดเขตมองน้องชายของเขานิ่งๆ ก่อนที่จะพยักหน้าให้

“งั้นขอตัวนะครับ” สุดเขตบอกลาด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ค่ะคุณสุดเขต” วิกกี้ก้มหัวให้สุดเขตเล็กน้อย

วิกกี้แอบถอนหายใจยาว เมื่อผู้บริหารหนุ่มสองพี่น้องเดินเคียงข้างกันออกไป โดยที่วิกกี้เองก็เดินตามไปติดๆ เพราะเธอจะลงลิฟต์ไปชั้นล่าง

สุดเขตที่กำลังจะเดินเข้าลิฟต์ พอหันมาเจอวิกกี้เข้า เขาก็เอ่ยเรียกวิกกี้ทันที “คุณจะลงไปข้างล่างหรือเปล่าครับ เข้ามาด้วยกันสิ”

“ขอบคุณนะคะ” วิกกี้ที่สถานการณ์บังคับไม่ให้เธอปฏิเสธอะไร ทั้งที่ไม่อยากอยู่ใกล้ใครบางคน รีบเดินเร็วๆ ทำตัวเล็กตัวน้อยเข้าไปในลิฟต์ทันที

“คุณจะไปกินข้าวที่ไหนครับ” สุดเขตเอ่ยถามหญิงสาวหน้าหมวยลูกครึ่งไทย-อังกฤษ แต่ยังไม่ทันได้คำตอบ เสียงมือถือสุดเขตก็สั่นดัง พอสุดเขตกดรับและตอบรับปลายสายสองคำ เขาก็หันมาบอกดินแดน

“ป๊าเรียกเราให้ขึ้นไปชั้นสี่สิบแปด” ชั้นสี่สิบแปด คือชั้นที่พักของทัตเทพ / ชั้นสี่สิบเก้าคือชั้นที่พักของสุดเขต / ส่วนชั้นบนสุดของตึกคือที่พักส่วนตัวของดินแดน

“อืม เฮียไปหาป๊าก่อน เดี๋ยวผมลงไปดูงานชั้นล่างแป๊บหนึ่ง” ดินแดนเอ่ยบอกพี่ชายของเขา

“อืม” สุดเขตมองดินแดนนิ่งๆ เขายักคิ้วให้ดินแดนเหมือนจะบอกดินแดนให้รู้ว่า เขารู้นะว่าดินแดนคิดจะทำอะไร

“เจอกันช่วงบ่ายนะครับคุณกี้” สุดเขตหันมาเอ่ยบอกวิกกี้

“ค่ะคุณสุดเขต” วิกกี้ก้มหัวให้สุดเขตเล็กน้อย สุดเขตยิ้มรับ จากนั้นสุดเขตก็เดินออกจากลิฟต์ไป

พรึ่บ! ดินแดนกระชากวิกกี้มากอดรัดไว้ เมื่อเห็นเธอจะเดินออกจากลิฟต์ไปตามพี่ชายของเขา

“โอ๊ย! ปล่อยฉันนะดินแดน!” วิกกี้ดีดดิ้นในอ้อมกอดแกร่งของคนตัวสูง ที่เข้ามารวบตัวกอดเธอไว้แน่น เขาเป็นผู้ชายอันตรายที่เธอไม่อยากอยู่ใกล้ แต่ทำไมพระเจ้าต้องผลักไสให้เธอต้องอยู่ลำพังกับเขาให้เขากลั่นแกล้งเธอได้

“จะเดินตามไปอ่อยพี่ฉันหรือไง”

“ถ้าฉันจะทำแบบนั้นมันก็เรื่องของฉัน พี่ชายนายดูดีกว่านายหลายเท่าจนน่าอ่อย”

“กะจะอ่อยเอางานว่างั้นสิ หึ”

“มันก็น่าลองนะ”

“ถ้าอยากได้งานมาก ก็ลองมาขอร้องฉันบนเตียงสิ เธอกับฉันเป็นอดีตคู่นอนกันอยู่แล้วหนิ ลองมาเสนอตัวกับฉันน่าง่ายกว่าตามอ่อยพี่ชายของฉัน” ดินแดนซุกไซ้ซอกคอระหงที่หอมละมุนอย่างหื่นกระหาย

“โอ๊ย อื้อ”

“หอมจังวะ” เขาซุกไซ้สูดดมกลิ่นกายสาวไม่หยุด

“ปล่อยฉันนะ! แล้วไปนอนฝันเอาเถอะ ฉันไม่มีทางเอาตัวแลกงานโพรเจกต์นี้กับคนอย่างนายแน่” วิกกี้เอียงคอหนีจากสัมผัสป่าเถื่อนของเขา

“ฉันจะคอยดู ว่าฉันจะฝันไปเอง หรือจะได้แตกในตัวเธออีกครั้ง”