ตอนที่ 2

คีรินทร์เค้นเสียงจากลำคอ เขาเปิดประตูลงจากรถและเป็นจังหวะเดียวกับที่แก้มหอมตั้งสติได้รีบเปิดประตูพร้อมกัน แต่ก่อนที่เธอจะวิ่งกลับออกไปก็ถูกคนตัวใหญ่คว้าเอวบางไว้ได้และลากตัวเธอเข้าห้องปิดประตู หญิงสาวกรีดร้องออกมา

“พี่เคน...อย่านะ...จะทำอะไร พาแก้มมาที่นี่ทำไม ปล่อยแก้มกลับออกไปนะ!”

“เงียบเดี๋ยวนี้เลยแก้ม!”

เขาตวาดดังลั่นแต่หญิงสาวก็ไม่ฟังยังร้องตะโกนว่า

“ปล่อยแก้มนะ! แก้มจะร้องให้คนช่วย ปล่อย!”

“ร้องไปเลย! ร้องให้คอแตกก็ไม่มีใครได้ยิน ห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียง อยากร้องเท่าไหร่ก็ร้องไปเลย!”

“พี่เคนทำแบบนี้ทำไม พี่เคนบ้าไปแล้ว พาแก้มเข้าโรงแรมม่านรูดแบบนี้ได้ไง ถ้าพี่แก้วรู้ล่ะ”

“แก้วเขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว เขาไปจากพี่แล้ว!”

คำพูดนั้นทำให้แก้มหอมชะงัก เธอหยุดดิ้นและจ้องหน้าเขาดวงตาเบิกกว้าง

“พี่เคนว่าไงนะ พี่แก้วไปจากพี่เคน พี่แก้วไปไหน”

“ก็อยากรู้เหมือนกันว่าแก้วไปไหน เพราะพี่ไม่รู้ก็เลยต้องมาถามแก้มนี่ไง!”

เขาเสียงดังไม่พอแต่ยังผลักร่างบางจนหงายหลังลงบนเตียง แก้มหอมรีบลุกขึ้นนั่งภายในห้องที่มีแสงจากดวงไฟหัวเตียง หญิงสาวมองไปรอบห้องด้วยความหวาดหวั่นก่อนคีรินทร์สาวเท้าเข้ามาและหยุดยืนที่ขอบเตียง ร่างแน่งน้อยรีบขยับถอยจนหลังเบียดชิดหัวเตียง เธอเห็นใบหน้าคร้ามเข้มของพี่เขยเปลี่ยนเป็นเคียดขึ้งและเป็นสีเข้มจัด แก้มหอมพูดด้วยปากสั่นระริก

“แก้มไม่รู้นะคะว่าพี่แก้วไปไหน แก้มจะรู้ได้ยังไงก็ในเมื่อพี่แก้วเพิ่งแต่งงานกับพี่เคนแค่ไม่กี่วัน แล้วมันเกิดอะไรขึ้นแก้มก็ยังไม่รู้เลย”

“ถ้าอย่างนั้นก็รู้ไว้ด้วยว่าหลังงานแต่งแค่สามวันแก้วก็หายตัวไป เอาเครื่องเพชรที่พี่ให้เป็นของหมั้นและเอาเงินสดในเซฟไปด้วยเกือบสามล้าน”

พอได้ยินอย่างนั้นแก้มหอมก็ต้องผงะงันอีกครั้ง หญิงสาวทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อว่าพี่สาวจะทำเรื่องเลวร้ายกับเจ้าบ่าวของตัวเอง เธอพูดเสียงสั่นระริก

“ตะ...แค่ว่า พี่แก้วเพิ่งแต่งงานกับพี่เคนได้แค่สามวันเองนะคะ”

“วันเดียวก็มากพอแล้วสำหรับคนที่วางแผนจะหนี แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงที่แก้วจะไปไหนโดยที่คนใกล้ชิดไม่รู้เลย”

“แก้มไม่รู้จริง ๆ ค่ะ...โอ๊ย!”

หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อคีรินทร์โถมตัวเข้าหาและกระชากไหล่บางเขย่าไปมาเหมือนคนบ้าคลั่ง

“แก้มจะไม่รู้ได้ยังไงในเมื่อแก้มเป็นน้องสาว เป็นคนที่ใกล้ชิดมากที่สุดของแก้ว”

“แก้มไม่รู้ค่ะ...ไม่รู้จริงๆ ฮือๆๆ” หญิงสาวร้องออกมาอย่างเสียขวัญแต่ดูเหมือนไม่ได้ทำให้โทสะของชายหนุ่มลดลงเลย หนำซ้ำเขายังบีบไหล่ของเธอแรงขึ้นเหมือนอยากขย้ำให้แหลกคามือ



บทที่ 2

ข้อแลกเปลี่ยน

“เรื่องเครื่องเพชรกับเงินมันไม่ทำให้พี่เจ็บใจเท่ากับที่มีคนเห็นว่าแก้วออกไปกับผู้ชายอีกคน แก้มรู้ใช่ไหมว่าแก้วหนีไปกับใคร”

หญิงสาวส่ายหน้า “แก้มไม่รู้ค่ะ...ไม่รู้อะไรเลย”

“โกหก!” เขาลั่นเสียงและไม่ยอมลดละความดิบเถื่อนที่แสดงออกกับแก้มหอมแม้แต่น้อย นัยน์ตาเข้มคลั่กเหมือนบ่อโคลนและคาวมโมโหร้ายของเขาทำให้หญิงสาวกลัวจนตัวสั่น เธอยกมือไหว้เขาอย่างจะขอร้อง

“พี่เคน...ได้โปรดเถอะค่ะ แก้มไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ แก้มทำงานอยู่ต่างจังหวัดแล้วจะรู้ได้ยังไงคะว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง ที่สำคัญแก้มไม่ได้เจอกับพี่แก้วเลยนะคะตอนก่อนแต่งงาน”

“แต่พี่ได้ยินแก้วโทรคุยกับแก้มเกือบทุกวัน ขนาดนี้แล้วยังจะมาโกหกกันอีกเรอะ”

หญิงสาวทำหน้าประหลาดใจ “พี่แก้วโทรหาแก้มเหรอคะ...ไม่เลยนะคะ แก้มได้คุยกับพี่แก้วครั้งเดียวเท่านั้นก่อนแต่งงาน”

“แต่พี่เห็นเบอร์มือถือของแก้มในโทรศัพท์ของแก้วทุกครั้ง ถ้าไม่ยอมพูดความจริงได้เห็นดีกันแน่”

“พี่เคนจะทำอะไร...”