ตอนที่ 2 คำสั่ง

02

…………..

@คฤหาสน์ตระกูลซามูเอล

“แทนที่จะได้นอนพักโรงแรมกับสาวๆ อะไรวะ ต้องมาอยู่ห้องสี่เหลี่ยมบ้าๆเนี่ยนะ” เคนตะตวัดขาลงจากเตียงในเวลาตอนเช้าของอีกวัน พร้อมทั้งขยี้ผมตามอารมณ์ที่เก็บกลั้นตั้งแต่เมื่อคืนที่ไม่สามารถเอาชนะปู่ของเขาได้

“แม่ง..ไม่มีไรน่าสนใจสักนิด” เมื่อมองไปรอบๆห้องก็มีแค่ผนังห้องแทนที่จะเป็นสิ่งที่เขาชอบเสพสันติ แต่สุดท้ายเคนตะทำได้แค่ต่อสายหาแม่บ้านเพื่อให้นำกาแฟขึ้นมาบนห้อง ดับอารมณ์ขุ่นหมองให้ลดลง

จนกระทั่ง...

ร่างสูงใหญ่หยิบถ้วยกาแฟสาวเท้าออกไปนอกระเบียงผ่อนคลายอาการงัวเงีย เคนตะทอดสายตามองออกไปไกล ก่อนจะยกถ้วยขึ้นเพื่อจิบกาแฟ แต่แล้วสายตาดันหลุดโฟกัสเปลี่ยนเป็นสระว่ายน้ำที่มีร่างบอบบางกำลังว่ายน้ำอยู่

ฟึ่บ!

“อุ๊บ!” เคนตะถึงกับสำลักกาแฟออกจากปาก เมื่อสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือหญิงสาวมีน้ำมีนวลในชุดบิกินีสีดำกำลังขึ้นจากสระ เขาไล่สายตาตั้งแต่หัวจรดเท้าใบหน้าจิ้มลิ้มที่ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นเซ็กซี่ยั่วยวน มือบางยกขึ้นไปรวบผมเป็นโดนัท เผยให้เห็นชุดที่เปียกปอนและเนื้อผิวชัดเจนกว่าเดิม

“อึก!” เขาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอกับภาพที่เห็น เพราะผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้ผอมแห้งแต่กลับสมส่วนไปซะทุกจุด ถึงจะดูตัวเล็กไปหน่อยก็ตาม

“ยัยเค้ก ว่ายน้ำบ้าไรตอนนี้วะ” เขารีบเช็คขอบปากที่มีกาแฟติดอยู่ พึมพำอย่างหัวเสีย เพราะในเวลาที่คางูยะอยู่เมืองไทยแบบนี้ทำให้บอดี้การ์ดเต็มรอบคฤหาสน์ จนทำให้คัพเค้พอาจเป็นเป้าสายตาได้ง่าย

แต่แล้วคนตัวเล็กก็หยิบผ้าคลุมเดินเข้าไปในบ้าน ทำให้เคนตะไม่สามารถมองเห็นได้อีกนอกจาก...ออกไปดักรอหน้าห้องนอนตัวเอง!!

ตึกตึก...คนตัวเล็กสาวเท้าออกจากลิฟต์เพื่อกลับห้องนอนตัวเอง ก่อนจะเหลือบไปเห็นใครบางคนกำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องเขาเอง

“...” คัพเค้กเดินผ่านหน้าเคนตะ ไม่คิดจะหยุดทักทายแต่อย่างใด นอกจากรีบสาวไปไกลๆ นึกถึงคำพูดเมื่อคืนยังเจ็บใจไม่หายกับคำพูดดูถูกพวกนั้น

ตึก! ทว่าเคนตะกลับก้าวขาไปยืนขวางทางไว้อีกครั้ง

“จะมาหาเรื่องไรอีก” ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าคม เป็นฝ่ายถามออกไปก่อนเพื่อตัดความรำคาญ

“...” เคนตะไม่ได้เอ่ยสิ่งใด ใช้สายตากวาดมองคนตัวเล็กตรงหน้า

พึ่บ! เมื่อเห็นอย่างนั้น คัพเค้กจึงดึงชุดคลุมอาบน้ำขึ้นจากไหล่ให้กลับมามิดชิดเหมือนเดิม

“พูดมาสิ ไม่พูดเค้กจะกลับห้อง”

“หึ” เขาแสยะยิ้มรู้สึกสนุกเมื่อได้กวนประสาทน้องสาวคนเล็ก

“บ้ารึเปล่า” คัพเค้กสาวเท้าหลบทันที ย่นจมูกไม่สมอารมณ์นัก

“รีบไปแต่งตัว มีเรียนไม่ใช่เหรอ”

“ยุ่งไรด้วย”

“ฉันจะไปส่งที่มหา’ลัย”

“หัวกระแทกพื้นรึไง ถึงได้หาเรื่องแต่เช้า” คัพเค้กหมุนตัวพร้อมกอดอกแล้วถามออกไป

“คิดว่าฉันอยากไปส่งมากเหรอวะ ถ้าไม่ใช่คำสั่งของปู่ไม่มีทางที่ฉันจะทำ” เคนตะเลิกคิ้ว แสดงท่าทางอย่างที่พูดทุกคำ

“งั้นก็ไม่ต้องฝืน เพราะเค้กไปเองได้” พูดจบคัพเค้กเดินกลับไปที่ห้องตัวเองทันที

“ก็ดี!! ฉันถือว่าเธอปฏิเสธฉันเองนะยัยเค้ก” ว่าแล้วเคนตะเองก็หมุนตัวเอื้อมมือเปิดประตูเข้าห้องตัวเองเช่นกัน คนอย่างเขาไม่ง้อให้เสียเวลาหรอก เพราะถือว่าเขาใจดีเกินพอแล้ว

.

.

.

มาเฟียเฒ่าหยุดชะงัก เมื่อเหลือบไปเห็นรถคันโปรดของหลานชายคนกลางจอดอยู่ที่เดิม ทั้งๆที่ไม่ควรอยู่ตรงนี้

“เคนตะ ยังอยู่บ้านอีกเหรอ”

“ครับนายท่าน”

“คัพเค้กล่ะ” คางูยะถามถึงอีกคนเพราะในสมองพอจะประมวลบางอย่างได้

“คุณหนูออกไปมหา’ลัยได้สักพักแล้วครับ”

“ไปเอง!?” เขาเหลียวหน้ามองบอดี้การ์ด เลิกคิ้วเป็นคำถาม

“ครับ”

“ไปตามไอ้หลานชายตัวดีมาพบฉันหน่อย” ทำเอามาเฟียเฒ่าต้องหมุนตัวเข้าไปในบ้านอีกครั้ง เพื่อจัดการสิ่งที่เพิ่งจะออกคำสั่งเมือคืนนี้

ไม่นานร่างสูงใหญ่ก็เดินเข้ามาในห้องรับรองด้วยสีหน้าไม่สมอารมณ์นัก

“ทำไมไม่ไปส่งน้อง” ทันทีที่เคนตะเดินเข้ามา คางูยะถามออกไปอย่างไม่ลังเล

“ยัยเค้กไม่ยอมให้ผมไปส่งเอง” เคนตะรู้อยู่แล้วว่าปู่ของเขาจะต่อว่าเรื่องอะไร ทำให้เคนตะโยนความผิดให้กับน้องสาวตัวดีทันที

“แกโตมายังไงวะ ถึงได้ไม่มีปัญญาจัดการเรื่องง่ายๆ”

“ปู่ไม่รู้เหรอว่าผมโตมายังไง!?” เขายียวนออกไปตามนิสัยเดิมๆ

“อย่ามาย้อน ไอ้เคน!!” คางูยะถึงกับตะคอกเสียงดังลั่น จ้องใบหน้าคมของหลานชายอย่างคาดโทษ

“อ้าว ก็ปู่ถามเอง ผมย้อนตรงไหน”

“เคนตะ!!” เสียงเข้มเก็บกลั้นเก็บอารมณ์ไม่ให้ฟาดไม้เท้าใส่หน้าหลานชาย

“ครับ” ทว่าเคนตะยังคงไม่หยุดที่จะกวน ยักคิ้วพร้อมอมยิ้มมุมปาก

“ไปรอยัยเค้กที่มหา’ลัยไป” คางูยะควบคุมอารมณ์ ก่อนจะเอ่ยสั่งดีๆ

“ไม่ไปอ่ะ ไปแล้วเดี๋ยวยัยเค้กก็หาว่าผมไปง้อ”

“งั้นแกเตรียมตัวนอนขัดจรวดอยู่ที่ห้องได้เลย”

“...” เคนตะเงยหน้ามองคนเป็นปู่ทันที

“เดือนนี้ทั้งเดือนแกจะไม่ได้ส่วนแบ่งปันผลสักบาท!!” มาเฟียเฒ่าไม่ได้แค่ขู่ ทว่าคิดจะทำอย่างนั้นจริงๆ

“เฮ้ย!! ไม่ได้สิ ผมไม่มีทางมานั่งขัดจรวดตัวเองเด็ดขาด” ร่างสูงก้มมองเป้ากางเกง ส่ายหน้าไปมา เมื่อคิดว่าไม่มีเงินซื้อสาวๆมาบำเรอ

“งั้นลุกขึ้น แล้วไปทำตามคำสั่งฉันเดี๋ยวนี้” เมื่อคนเป็นปู่ถือไพ่เหนือกว่า ได้ทีก็รีบออกปากสั่งทันที

ฟู่~

เคนตะลุกขึ้นอย่างหัวเสีย ไม่มีสิ่งใดที่จะต้องต่อรองให้เสียเวลา ในเมื่อคนที่มีอำนาจตัดช่องทางเดินเกมหมดแล้ว ส่วนตัวเขาทำได้แค่ขับรถออกไปตามพิกัดโดยเร็วเพื่อทำหน้าที่ตัวเองให้จบสิ้น