ตอนที่ 1 เด็กใจแตก

01

---------------

ร่างสูงใหญ่ผู้ที่มีใบหน้าขยี้ใจเพศตรงข้าม ไม่ว่าจะเป็นนัยน์ตาสีน้ำข้าว คมจมูกโด่ง ริมฝีปากน่าสัมผัส กำลังดึงชุดสูทราคาแพงให้เข้าที่เพื่อเข้าไปในงานอาฟเตอร์ปาร์ตี้ฉลองแต่งงานของพี่ชายคนโต

เคนตะทอดสายตามองหาคนตัวเล็กที่ถือวิสาสะเข้าห้องเขาในจังหวะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ก่อนจะเห็นหญิงสาวกำลังยืนหยอกล้อกับผู้ชายคนอื่นที่รายล้อมรอบตัวเธอ

ตึกตึก...เคนตะเข้าไปกระชากแขนเล็กออกจากในวงสนทนาทันที

“มาคุยกันหน่อย”

“ถ้าจะคุยก็คุยตรงนี้” คัพเค้กเหลียวหน้าไปยิ้มให้เพื่อนๆเพื่อไม่ให้พวกเขาสงสัยท่าทีเธอกับพี่ชาย

“...” เคนตะไม่เอ่ยอะไรต่อ นอกจากลากคนตัวเล็กออกนอกงาน

“อะไรเนี่ย ปล่อยนะเค้กเจ็บ” มือบางสะบัดจากการเกาะกุมด้วยความรู้สึกเจ็บ

ฟึ่บ!

“เมื่อกี้ ทำไมเรียกฉันว่าคุณ” เคนตะถามในสิ่งที่สงสัยพร้อมทั้งสะบัดแขนอย่างแรง

“ลากมาเพื่อถามเรื่องนี้ เนี่ยนะ!?”

“ตอบมา” เคนตะจ้องดวงตากลมโตเค้นหาคำตอบ

“เค้กไม่อยากเรียกพี่เคนว่าพี่ต่อหน้าคนอื่น ไม่อยากให้ใครรู้ว่ามีพี่ชายบ้ากาม” คัพเค้กย่นจมูกอย่างเด็กเอาแต่ใจ ตอบกลับไปตามความรู้สึกจริง ๆ

“หึ พูดอย่างกับตัวเองดีนัก ไปยืนให้ผู้ชายมันแทะโลมมันดีตรงไหน” คราวนี้เคนตะถึงกับแสยะยิ้มหัวเราะนึกขำกับคำพูดเด็กไม่รู้จักโต ชอบต่อว่าคนอื่นทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ทำตัวไม่ต่างจากเขา

“นี่พี่เคน!!” คัพเค้กตวาดไม่พอใจ จ้องดวงตาสีน้ำข้าวอย่างเอาเรื่อง

หมับ!

“ต่อหน้าปู่ ต่อหน้าพี่คริส เธอจะทำตัวใสซื่อยังไงก็เรื่องของเธอ แต่สำหรับฉันเธอไม่ได้ต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่ฉันหิ้วขึ้นเตียงเลยสักนิด” ก่อนที่เคนตะจะไล่สายตาต่ำลงมาเรื่อย ๆ จนฉายรอยยิ้มมุมปากเมื่อเห็นร่องอกที่โผล่ออกมาอย่างตั้งใจ

“มันจะมากไปแล้วนะพี่เคน อย่าให้เค้กหมดความอดทนจนไม่เหลือคำว่าพี่” คัพเค้กกัดฟันแน่น ไม่คิดว่าเขาจะปากร้ายกับเธอได้ขนาดนี้

“เรื่องของเธอ เพราะฉันรู้ว่าเธอไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตานอกจากพี่คริสและไอ้คูเปอร์” ตลอดเวลาสี่ปีที่ความสัมพันธ์เปลี่ยนไป เขาไม่จำเป็นต้องสวมบทพี่ชายที่แสนดีอีกในเมื่ออีกฝ่ายไม่ต้องการ

“รู้ตัวก็ดี”

“ฉันจะพูดกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย ห้ามไปตามหรือยุ่งวุ่นวายที่ห้องฉันอีก”

“คิดว่าอยากไปนักเหรอ ถ้าคุณปู่ไม่สั่ง เค้กไม่มีทางไปหรอก” ก่อนที่คัพเค้กจะสะบัดหน้าเพื่อเดินกลับเข้าไปในงาน

ทว่า...

“คุยกับพี่ชายเสร็จรึยัง” ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกับคัพเค้กเข้ามาเอ่ยถาม เลื่อนสายตาไปมองเคนตะอย่างให้เกียรติ

“อือ” เธอพยักหน้าทันที

“งั้นเราไปต่อด้านนอกกันดีกว่า” ชายหนุ่มโน้มกระซิบเบา ๆ ถือวิสาสะจับมือบางคล้องแขนเพื่อออกจากจุดนั้น โดยที่คัพเค้กไม่คิดจะเหลียวหน้ามามองเคนตะหรือขออนุญาตเลยสักนิด นอกจากเดินพูดคุยส่งยิ้มอย่างสนิทสนมตลอดทางที่เดินออกไป

กึก!

“หึ ทำตัวอย่างกับเด็กใจแตก!!” เคนตะเค้นหัวเราะกับนิสัยน้องสาวตัวดีที่นับวันยิ่งทวีคูณความเปรี้ยว เห็นทีต้องส่งไม้ต่อให้พี่ชายคนโตดัดนิสัยเป็นจริงเป็นจังซะบ้าง

……

ตึก!

ตึก!

“กว่าแกจะโผล่หัวมาได้ ต้องให้ฉันรอถึงพรุ่งนี้เช้าเลยไหม” คางูยะเงยหน้ามองหลานชายอย่างไม่สมอารมณ์นัก ก่อนจะเอ่ยกระแหนะกระแหนออกไป

“วันนี้วันดี ปู่จะอะไรนักหนา” เคนตะหย่อนตัวนั่งตรงกันข้าม สีหน้าท่าทางไม่ค่อยทุกข์ร้อน

“ช่วยพี่แกสืบเรื่องฆาตกรตัวจริงสักที ไม่ใช่ทำตัวไร้สาระไปวันๆ” มาเฟียเฒ่าไม่อยากต่อปากต่อคำนานจึงพูดสิ่งที่สำคัญที่สุดทันที

“วันอื่นก็มี ค่อยคุยเรื่องนี้ก็ได้”

“ฉันจะคุยวันนี้และตอนนี้ แกมีหน้าที่ฟังและทำตามเท่านั้น” คางูยะออกคำสั่งวางอำนาจอย่างที่เป็นมาตลอด เขาคงปล่อยให้มีทายาทคนที่สองอีกไม่ได้ถ้าเรื่องยังค้างคาอยู่แบบนี้

“...” ทำเอาร่างสูงใหญ่ถึงกับพ่นลมหายใจอย่างเบื่อหน่าย

“ช่วงนี้ห้ามไปไหนจนกว่าพี่ชายแกจะฮันนีมูนเสร็จ จะลากผู้หญิงไปกินกี่คนก็เรื่องของแก แต่ต้องกลับไปนอนบ้าน”

“...” เคนตะแบมือทั้งสองข้างอย่างไม่เข้าใจ สีหน้าเหวอไปทันที คอนโดเขาก็มีทำไมต้องกลับไปนอนบ้าน ทั้งๆที่ไม่มีอะไรน่าสนใจสักนิด

“ต่อไปหน้าที่หลักของแกคือ...” คางูยะเอ่ยออกมาเว้นจังหวะเพื่อมองหน้าหลานชาย ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “ดูแลคัพเค้ก!!”

“ไม่มีทาง!!” เคนตะรีบปฏิเสธคำสั่งนั้นอย่างไว เรื่องอื่นพอจะบังคับกันได้ แต่จะให้ไปดูแลคนที่เข้าหน้ากันไม่ติดมันยากเกินกว่าจะต้องฝืน

“เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้ คอยรับคอยส่งคัพเค้กเวลาไปมหา’ลัย” น้ำเสียงบ้าอำนาจสั่งต่อ ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะแสดงท่าทีแบบไหนออกมา

“คนขับรถก็มี ทำไมต้องเป็นผมด้วย” ทำเอาชายหนุ่มเริ่มจะโวยวายเพราะเขาเพิ่งจะมีเรื่องกับเธอ เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี่เอง

“เพราะฉันไม่ไว้ใจใคร”

“แล้วไว้ใจผมเนี่ยนะ ไม่กลัวผมกับยัยเค้กจะทะเลาะกันตายซะก่อนรึไง”

“หึ ถ้าแกจะทำตัวเป็นเด็กตามยัยเค้กก็เรื่องของแก”

“เห้อ” เคนตะพิงโซฟาอย่างเถียงไม่ออก นึกถึงภารกิจที่ต้องทำแล้วหงุดหงิดใจขึ้นมาทันที ถ้าคัพเค้กน่ารักอย่างแต่ก่อนก็คงไม่ต้องมานั่งปฏิเสธให้เสียเวลาอย่างนี้