ตอนที่ 1 วาคิน （4）

เชอร์รีนพาร่างกายบอบช้ำของตัวเองลงมานั่งทานอาหารเช้ากับพวกลูกเลี้ยงที่อายุไม่ได้ต่างจากเธอสักเท่าไหร่ แถมยังมีคนที่อายุมากกว่าเธอด้วยซ้ำ ถึงแม้จะสั่งทานในห้องได้ แต่เธอก็รู้สึกว่าจะเป็นการเสียมารยาทถ้าไม่ลงมาทาน เพราะวันนี้เป็นวันที่เจ้าพ่อกลับมาบ้าน และเขาจะไม่อยู่อีก หนึ่งอาทิตย์

การนั่งกินข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ผู้เอ่ยวาจาคนแรกก็จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าพ่อ

“เชอร์รีน ระหว่างนี้ถ้าเธอจะไปไหนมาไหนให้ใช้รถของบ้าน แต่ถ้าเธออยากขับเองก็ไปเรียนขับรถ จะได้ขับไปมหาลัยได้”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยการออกคำสั่ง มาดสุขุมเคร่งครัดและติดการใช้อำนาจ

“ค่ะ”

เชอร์รีนไม่รู้จะพูดอะไรเพราะกลัวพูดไม่ถูกใจและโดนทำร้ายอีก แค่นี้เธอก็บอบช้ำพอสมควรแล้ว ที่หน้าเธอยังมีรอยฝ่ามืออยู่เลย

“ถึงจะเรียนคนละที่กัน แต่วาคินเป็นคนที่พึ่งพาได้ เธอสามารถพึ่งพาเขาได้”

เขาหันมองหน้าวาคินลูกชายคนโต น้ำเสียงเจือไปด้วยการออกคำสั่ง คนเป็นลูกชายพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ นี่คือเหตุผลที่เขาทำดีกับเธอสินะแค่ทำตามคำสั่งของพ่อ เชอร์รีนได้แต่คิดในใจ

“แล้วเจ้าวายุ เห็นว่าเรียนอยู่ที่เดียวกันไม่ใช่เหรอ”

เขาหันไปถามลูกชายคนเล็กด้วยท่าทีอ่อนลง เหมือนเขาจะรักหมอนี่มากหรือเปล่า ทำไมทำเสียงอ่อนเสียงหวานใส่ลูกชายคนเล็กขนาดนั้นล่ะ เชอร์รีนได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ

“เรียนที่เดียวกันแต่คนละคณะครับป๊า และผมก็ไม่รับฝากเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบนี้ด้วย อายคนอื่นตายชัก”

เขาพูดแล้วมองเหยียดมายังเชอร์รีนอย่างแรง ทำเอาเชอร์รีนเจ็บใจจนกำมือแน่น แต่ก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรไป 

“น้อยๆ หน่อย วายุ อย่างน้อยเขาก็เมียแต่งป๊า ดูแลเขาด้วย”