บทนำ

ปฐมบท

ผับดังใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร

ท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มอยู่ภายในผับหรูย่านทองหล่อที่หนาแน่นไปด้วยเหล่านักท่องราตรีชายหญิงมากมายที่ต่างก็พากันเดินทางมายังสถานที่แห่งนี้เพื่อปลดปล่อยอารมณ์เร้าร้อนที่อัดแน่นอยู่ภายในตัวของแต่ละคน บ้างก็มาเพื่อที่จะหาคู่นอนชั่วคราวสำหรับคืนที่แสนจะยาวนานเชกเช่นคืนนี้ให้กับตัวเอง

ซึ่งหนึ่งในนั้นเห็นทีจะมีก็แต่ร่างบอบบางของหญิงสาวคนหนึ่งที่แทบไม่ได้สนอกสนใจกับสิ่งยั่วยุตรงหน้าสักเท่าไหร่นัก ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยมองผ่านสิ่งเร้ารอบๆ ตัวออกไปไกล เธอเลือกที่จะกวาดมองไปทั่วร้านแทนเพื่อมองหาใครบางคนที่เป็นสาเหตุทำให้เธอต้องยอมก้าวขาเข้ามาในสถานที่แห่งนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หญิงสาวเฝ้ามองหาอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่รอยยิ้มแสนหวานจะคลี่ออกมาเมื่อพบเจอกับใครบางคนที่เธอกำลังมองหาอยู่

“พี่กานคะ!” อรนลิน สุภพติภาพ หญิงสาววัยยี่สิบหกหมาดๆ ตะโกนเรียกพี่สาวแท้ๆ ของตัวเองอย่าง ‘กานติมา’ ทันทีที่พบหน้า ส่งผลทำให้เจ้าของชื่อที่เพิ่งจะถูกเรียกที่กำลังคลอเคลียอยู่กับ ‘คู่ขา’ คนใหม่ที่เธอเพิ่งจะพบหน้าทำความรู้จักกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนต้องผละตัวออกห่างก่อนจะจ้องมองหน้าแม่น้องสาวตัวดีของตัวเองอย่างเอาเรื่อง

“นี่แกมัวไปมุดหัวทำอะไรอยู่ที่ไหนถึงได้มาเอาจนป่านนี้ห๊ะนังอร! แล้วไหนล่ะของที่ฉันสั่ง รีบเอามาเร็วๆ เข้าสิย่ะ!!” คนถูกตวาดกลับหน้าเสียก่อนจะรีบล้วงเอา ‘ของ’ ที่ว่าซึ่งก็คือกล่องถุงยางอนามัยถึงสามกล่องส่งให้พี่สาวด้วยมือที่สั่นเทา

ถึงแม้ว่านี่มันจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอต้องแบกหน้าเข้าไปซื้อมันในร้านขายยาเพื่อนำมาส่งต่อให้กับพี่สาวของตัวเองนั้น แต่ถึงอย่างไรหญิงสาวก็ทำตัวให้คุ้นชินกับมันไม่ได้อยู่ดีไม่ว่าจะพยายามสักแค่ไหนก็ตาม เพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมานั้นอย่าว่าแต่มีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนไหนเลย แม้แต่แฟนคนแรกเธอก็ยังไม่เคยมีและยังไม่คิดที่จะมีอีกด้วย

“นี่ค่ะของที่พี่กานสั่ง” เสียงหวานเอ่ยขึ้นก่อนจะยื่นของในมือให้พี่สาวไปพร้อมๆ กับเหลือบไปมองผู้ชายอีกคนที่อยู่กับพี่สาวของเธอด้วยสายตาหวาดหวั่น เขาเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างหล่อแถมยังมีส่วนสูงได้ตามมารตรฐานสเปคของกานติมาพี่สาวเธอทุกอย่าง

“ดีมากจ๊ะน้องรัก! หมดหน้าที่แกก็กลับบ้านไปได้แล้ว เอ๊าะ!! แล้วคืนนี้ไม่ต้องรอเพราะว่าฉันคงจะกลับบ้านอีกทีก็คงพรุ่งนี้เช้าเลย เข้าใจที่ฉันพูดไหม!” อรนลินพยักหน้ารับคำสั่งพี่สาวที่เปรียบเหมือนญาติคนสุดท้ายที่เหลืออยู่อย่างว่าง่ายก่อนจะยอมเดินออกมาจากคนทั้งคู่เพราะเธอเองก็ไม่อยากที่จะอยู่ในสถานที่แบบนั้นสักเท่าไหร่นัก

หญิงสาวก้าวเดินไปตามท้องถนนที่อัดแน่นไปด้วยรถรามากมายเพื่อกลับไปยังบ้านเช่าหลังเล็กที่อยู่ไม่ไกลจากผับแห่งนี้สักเท่าไหร่เพียงตามลำพังเหมือนอย่างที่เคยทำ

สายลมเย็นๆ ในยามค่ำคืนที่พัดผ่านไปครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้คนที่ขาดความอบอุ่นเพราะต้องสูญเสียพ่อกับแม่ไปตั้งแต่ยังเล็กด้วยอุบัติเหตุทางรถยนตร์ต้องยกมือขึ้นกอดตัวเองเพื่อคลายความหนาว ภายในใจคิดอยู่แค่เรื่องเดียวเท่านั้นในตอนนี้คืออยากที่จะรีบหางานทำให้ได้โดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อที่ว่าพี่สาวของเธอจะได้เลิกทำงานเป็นผู้หญิงกลางคืนเสียที

ยิ่งคิดอรนลินก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อพี่สาวขึ้นมาจับใจ ส่วนหนึ่งที่กานติมาพี่สาวของเธอต้องทำงานแบบนั้นมันคงเป็นเพราะเธอด้วยเพราะจนถึงป่านนี้ก็ยังหางานทำเหมือนคนอื่นๆ ไม่ได้เสียที!!

นั่นมันอาจจะเป็นเพราะว่างานสมัยนี้มันหายากหรือเพราะโชคไม่เข้าข้างเธอกันแน่!!

“พ่อคะ แม่คะ...อรคิดถึงพ่อกับแม่จังเลยค่ะ” เสียงหวานเอ่ยทั้งน้ำตาก่อนจะเดินตรงไปเบื้องหน้าพร้อมๆ กับหัวใจที่เงียบเหงาเต็มที ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากความรักของพี่สาวเลยสักครั้ง อาจเป็นเพราะอีกฝ่ายต้องทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเองแถมยังมีเธอที่เป็นเหมือนตัวถ่วงชีวิตคอยติดสร้อยห้อยตามไปด้วยทุกที่

อรนลินจึงไม่เคยแม้แต่จะคิดโกรธใครแต่ก็อดไม่ได้ในบางครั้งที่นึกเสียใจกับโชคชะตาชีวิตของตัวเองที่เลือกเกิดไม่ได้

โชคชะตาที่มักจะเล่นตลกกับชีวิตของเธออยู่เรื่อยไป!