Ep.8

“พี่ซื้อชานมมาฝาก” เสียงของพี่จาดังขึ้น ทำให้ฉันถึงกลับสะดุ้งด้วยความตกใจ ในขณะที่กำลังคิดอะไรบางอย่าง

“ขอบคุณมากค่ะพี่จา” ฉันยกมือไหว้ขอบ

คุณ พร้อมกับรับแก้วชานมนั้นมา

“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าเป็นหมาเหงาแบบนั้น?”

“…..” พี่จาเอ่ยถาม เมื่อสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีของฉัน

“หรือไอ้นายมันมาวุ่นวายอะไรกับแกอีก บอกพี่มา เดี๋ยวพี่ไปจัดการให้!”

“เปล่าค่ะ พี่นายเขาไม่ได้มาวุ่นวายอะไร” ฉันรีบตอบปฏิเสธเพราะมันไม่ได้เกี่ยวกับพี่นายเลยสักนิด ในสมองของฉันตอนนี้มันคิดแต่เรื่องคุณเสือ หลังจากที่ได้ยินคำเตือนของเสี่ย ฉันก็เอาแต่คิดมากอยู่แบบนี้

“พี่ก็คิดว่าเป็นเพราะมันซะอีก”

“…..”

“ยังไงก็ทนๆ มันไปหน่อยแล้วกัน ถ้าเกิดว่าแกมีแฟนขึ้นมา เดี๋ยวมันก็คงเลิกยุ่งกับแกเองนั่นแหละ”

“…..”

“วันนี้ลูกค้าเยอะมาก แกช่วยไปรับลูกค้าที่หน้าร้านให้พี่หน่อยสิ”

“ได้ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับ ก่อนจะรีบสะบัดหัวไบ่ความคิดบ้าๆ นี่ออกไป ยังไงเรื่องงานก็ต้องมาก่อนเรื่องส่วนตัว

“งั้นก็รีบไปเลย เดี๋ยวลูกค้าจะรอนาน”

“งั้นหนูไปก่อนนะคะ” พูดจบ ฉันก็รีบเดินออกมาจากห้องครัวในทันที วันนี้เป็นวันหยุด ลูกค้าที่ร้านเลยจะเยอะเป็นพิเศษ

“ออเดอร์25 ส่งที่โต๊ะ7 หนึ่งช่วยเอาไปเสริฟ์ให้ทีนะ”

“ได้ค่ะ”

ตึกตัก! เสียงฝีเท้าของฉันดังขึ้นอย่างเร่งรีบ พร้อมกับถาดอาหารที่อยู่ในมือ แต่แล้วฉันถึงกลับต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นว่าลูกค้าที่ว่าคือคุณเสือกับผู้หญิงอีกคนที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกัน ถึงแม้ว่าจะเห็นแค่แผ่นหลัง แต่ฉันก็จำได้ขึ้นใจว่าเขาเป็นใคร

แต่แล้วจู่ๆ มันก็รู้สึกจุกที่หัวใจ เมื่อได้เห็นภาพของคนทั้งสอง ที่ดูจะสนิทสนมกันเกินคำว่าเพื่อน

“อะ…อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ” ฉันพยายามไม่มอง ไม่สบตากับเขา ก่อนจะค่อยๆ เสริฟ์อาหารด้วยความระมัดระวัง ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญ หรือว่าเป็นความตั้งใจของเขากันแน่ ที่มากินข้าวที่นี่

“ขอบคุณมากค่ะ” ผู้หญิงคนที่มากับคุณเสือหันมายิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร จะมีก็แต่เขาที่เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร

“ลูกค้าจะรับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ?” ฉันเอ่ยถามคนทั้งสอง

“เสือ เสือคะ!”

“อืม มีอะไร?” คุณเสือละสายตาจากฉัน ก่อนจะหันกลับไปมองเธอคนนั้น

“ใจลอยคิดถึงใครอยู่คะ ป่านเรียกตั้งนานทำไมไม่ตอบ”

“เปล่า ไม่ได้คิดถึงใคร”

“คุณจะเอาอะไรเพิ่มไหม?”

“ไม่” คุณเสือตอบกลับแต่สายตายังคงมองจ้องฉันอยู่

“งั้นก็เอาแค่นี้ล่ะค่ะ”

“ค่ะ” ฉันพยักหน้าน้อมรับ ก่อนจะหมุนตัวเดินหันหลังออกมา

“เดี๋ยวพี่ช่วย” พี่นายเดินเข้ามาด้วยท่าทางยิ้มแย้มในขณะที่ฉันกำลังเก็บกวาดจานชาม ทำความสะอาดโต๊ะที่อยู่ตรงข้ามกับคุณเสือ

“ขอบคุณค่ะพี่นาย”

“ไม่เป็นไร พี่เต็มใจ”

“…..” เราสองคนต่างยิ้มให้กัน พร้อมกับก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองไป แต่มันก็ต้องรู้สึกเกร็งอย่างบอกไม่ถูกเมื่อรู้สึกเห็นสายตาที่เขามองมาที่เราสองคน

“เลิกงานเย็นนี้ ไปดูหนังกันไหม เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”

“…..” ฉันปรายหางตาไปมองคุณเสืออย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะตอบพี่นายไปในที่สุด

“ไปก็ได้ค่ะ” ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ตอบเขาไปแบบนั้น ฉันแค่รู้สึกว่าไม่อยากรีบกลับบ้านไปเจอคุณเเสือ

“งั้นเลิกงานเจอกัน เดี๋ยวพี่ไปรอที่หลังร้านเหมือนเดิมนะ”

“ได้ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ”

ปึง! เสียงทุบโต๊ะดังลั่นสนั่น ไปทั่วบริเวณร้าน ทำเอาคนที่นั่งอยู่ในนี้ต่างพากันหันไปมองยังต้นตอของเสียงนั่น

“ว้าย! ตกใจหมดเลย เสือเป็นอะไรไปคะ?”

“ไม่กงไม่กินมันแล้ว กินไม่ลง!” คุณเสือตอบกลับด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้น ก่อนจะหยัดตัวลุกออกจากโต๊ะ แล้วเดินออกจากร้านไป

“จะไปไหนคะเสือ รอป่านด้วยค่ะ”

“อะไรของเขา แปลกคนพิลึก” พี่นายบ่นพึมพำ พร้อมกับมองตามคุณเสือที่เดินออกไป ยังถือว่าเป็นโชคดีของฉัน ที่พี่นายจำคุณเสือไม่ได้ ไม่อย่างนั้น ฉันคงต้องตอบคำถามอีกยาว

“…..”

20 : 30 น.

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” ฉันยิ้มกว้างกล่าวขอบคุณพี่นายที่อุตส่าห์ขับมอเตอร์ไซค์มาส่งถึงที่หน้าบ้าน หลังจากที่เราเพิ่งกลับจากดูหนังกัน

“ไม่ต้องขอบคุณเรื่องแค่นี้เอง”

“เอาไว้คราวหน้าเดี๋ยวหนึ่งเลี้ยงคืนบ้างนะ”

“ไม่ต้องหรอก ให้พี่เลี้ยงหนึ่งก็ดีอยู่แล้ว” พี่นายพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น พร้อมกับเลื่อนมือมาลูบหัวของฉันเบาๆ ถ้าไม่ติดว่าเขาเป็นคนขี้หึง ขี้หวงจนเข้าขั้น ฉันคงจะใจอ่อนยอมตกลงเป็นแฟนกับเขาไปนานแล้ว

“แต่หนึ่งเกรงใจ”

“เรามันคนกันเองทั้งนั้น ไม่ต้องเกรงใจ”

“…..”

“ฝนจะตกแล้ว เดี๋ยวพี่รีบกลับก่อนนะ”

“ขับรถดีๆ นะคะ”

“ครับผม”

ฉันยืนโบกมือลา พร้อมกับมองตามพี่นายที่เพิ่งขับรถออกไป ก่อนจะเปิดประตูเดินเข้ามาภายในบ้าน

“ยิ้มหน้าระรื่นมาเชียวนะ!” เสียงที่คุ้นเคยของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้ฉันรีบหันขวับกลับไปมองในทันที ก่อนจะเห็นว่าเป็นเขาที่เดินออกมาจากมุมมืด

“คุณเสือ” เป็นเขาจริงๆ ด้วย ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเขาเดินเข้ามาตั้งแต่ตอนไหน หรือบางทีเขาอาจจะอยู่ตรงนี้นานแล้ว

“เพิ่งโดนฉันxxxไปหยกๆ ยังกล้าเสนอหน้าไปเที่ยวกับผู้ชายคนอื่นได้อีกหรอ?”

“…..” ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อได้ยินคำพูดแสนหยาบโลนนั่น

“สงสัยครั้งที่แล้ว ฉันคงทำเธอเบาไป ครั้งนี้คงต้องสั่งสอนกันบ้างแล้ว!” ไม่พูดเปล่า แต่คุณเสือยังกระชากตัวฉันอย่างแรงให้เข้าหา ก่อนจะพยายามซุกไซ้มาที่ลำคอของฉัน

“ปล่อยหนูเถอะค่ะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น” ฉันใช้แรงที่มีอยู่ ผลักอกเขาออกจากแรงจนเป็นอิสระ พร้อมกับมองซ้ายมองขวา เพราะกลัวว่าจะมีคนผ่านมาเห็น

“กลับดึกขนาดนี้ ไปถึงไหนต่อไหนกันมาล่ะ!?”

“…..” ฉันเลือกที่จะเงียบแล้วเดินหนีคนตัวโตออกมา แต่ดูเหมือนว่าจะไม่สำเร็จเพราะเขารีบเดินมาขวางหน้าฉันไว้

“ฉันถามทำไมไม่ตอบ จะเดินหนีทำไม”

“คุณไม่ได้ถามค่ะ แต่คุณอยากหาเรื่องหนูมากกว่า” ฉันพูดไปตามที่คิด มันเป็นเพราะเขาอยากเอาชนะฉันต่างหาก

“หนูกลับมาเหนื่อยๆ ขอตัวไปพักก่อนนะคะ”

“จะรีบไปไหน ฉันยังคุยกับเธอไม่รู้เรื่อง!”

หมับ! มือสากเลื่อนมาบีบที่ต้นแขนของฉันอย่างแรงเมื่อเห็นว่าฉันกำลังจะเดินหนี เหมือนกับเขาต้องการให้กระดูกของฉันมันแตกแหลกคามือเขาไป

“ครั้งที่แล้วหนูตัดสินใจพลาดเองที่ยอมให้คุณทำแบบนั้น ตะ…แต่ต่อจากนี้ไป หนูจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้นอีกแล้วค่ะ” ฉันตัดสินใจพูดมันออกมาทั้งหมด เพราะวันนี้มันก็แสดงให้เห็นแล้วว่า เขารู้สึกกับฉันไม่ต่างจากคู่นอนคนอื่นเลยสักนิด

“เธอกล้าใช้คำว่าพลาด ทั้งๆ ที่นอนอ้าขาให้ฉันกระแทกxxยเข้าไปจนมิดน่ะหรอ?” คุณเสือแค่นหัวเราะในลำคออย่างประชดประชัน

“กล้าพูดออกมาได้ เฮงซวย!”

“…..”

“คืนนี้ห้าทุ่มขึ้นมาหาฉันที่ห้อง เรามีเรื่องต้องสะสางกันสักหน่อย”

“…..” เขาขบกรามจ้องหน้าฉันนิ่ง หลังจากได้ยินความในใจของฉันทั้งหมด จะมีก็แต่ฉันที่เอาแต่ยืนก้มหน้า ไม่กล้าสบตากับเขา

“หรือถ้าเกิดว่าเธอไม่มา…ฉันนี่แหละจะเป็นคนไปหาเธอเอง!”