เหตุการณ์ในอดีต!

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที!” เด็กหนุ่มร้องไห้ตะโกนออกมาจนสุดเสียงเพื่อขอความช่วยเหลือ หลังจากที่พลัดตกบ่อน้ำแบบไม่ได้ตั้งใจ พร้อมกับใช้มือขวักไขว่หาที่ยึดเหนี่ยว ในขณะที่ตัวเองกำลังจะจมน้ำ

อึก! อึก! น้ำเข้าปากและจมูกเขาอึกใหญ่ ความรู้สึกของเขาคือหวาดกลัวจนถึงที่สุด เขาดำผุดดำว่ายอยู่นานหลายนาทีแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าใครจะผ่านมาเห็น

“ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย!”

“กรี๊ดดดดด มีคนจมน้ำ! ใครก็ได้ช่วยที” เสียงของผู้คนที่อยู่แถวนั้นดังขึ้น พร้อมกับร่างกายของเขาที่เริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ

“ช่วยด้วย มะ…ไม่ไหวแล้ว อึก!”

ตูมมมมม เสียงนั่นคือเสียงสุดท้ายที่เขาได้ยิน ก่อนที่แขนขาของเขาจะหมดแรง พร้อมกับสติที่ค่อยๆ ดับไป

“พี่คะ พี่คะ พี่ชาย!”

แปะ! แปะ! แปะ! เด็กหนุ่มค่อยๆ ขยับตัว ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับเปลือกตาที่หนักอึ้ง เมื่อรู้สึกว่าโดนคนตบหน้าเรียกสติเบาๆ ก่อนจะเห็นภาพเด็กหญิงน่าตาน่ารักคนนึงที่มีสภาพเปียกซ่กไม่ต่างจากเขา

“พี่ชาย พี่ได้ยินไหม”

“อื้ออออ” เขาพยักหน้ารับแทนคำตอบ

“พี่ชายฟื้นแล้ว” เด็กหญิงถึงกลับยิ้มกว้างออกมา เมื่อเห็นว่าคนที่เธอยอมเสี่ยงชีวิตไปช่วยนั้นปลอดภัยดี

“เธอเป็นใคร?”

“หนูชื่อสะ…” ยังไม่ทันที่เด็กหญิงจะได้ตอบคำถาม เสียงผู้เป็นแม่ก็ดังขึ้นเสียก่อน

“นี่แกมามัวทำอะไรอยู่ตรงนี้ ฉันสั่งให้แกไปขายพวงมาลัย แล้วทำไม…”

“พี่เขาจมน้ำ หนูก็เลยมาช่วยน่ะจ่ะแม่”

หมับ! ร่างของเด็กหญิงลอยขึ้นเหนือพื้น เมื่อถูกผู้เป็นแม่กระชากตัวให้ลุกขึ้นอย่างแรง

“แกนี่มันเถลไถลเสียจริง! ไปขายพวงมาลัยเอาเงินมาให้ฉันได้แล้ว รีบไปเดี๋ยวนี้!”

“จ่ะแม่ นะ…หนูจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

“เดี๋ยวก่อนสิ อย่าเพิ่งไป!” เด็กหนุ่มได้แต่มองตามเด็กหญิงที่วิ่งออกไปพร้อมร้องตะโกนเรียกเธอเอาไว้ แต่ไม่ทัน

ฟึ่บ! “เฮือก!” เสี่ยสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเมื่อจู่ๆ เขาก็ฝันร้ายถึงเหตุการณ์เลวร้ายในอดีต ตอนเขาที่อายุสิบแปด เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นมาตามตัวและกรอบหน้า เมื่อเขานึกย้อนไปในวันที่เขาเกือบตายเพราะจมน้ำ มันเป็นเหตุการณ์เดียวที่เขายังจำฝังใจมาจนถึงวันนี้

“คะ…ใครอยู่ข้างนอก เข้ามาหากูที” ชายหนุ่มตะโกนเรียกลูกน้อง ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นนั่งค่อยๆ เอนหลังไปพิงหัวเตียงเอาไว้ มือสากควานหายานอนหลับ ก่อน จะหยิบมันเข้าปากแล้วกลืนน้ำตามลงไป เขามักจะนอนฝันร้ายแบบนี้เกือบทุกคืน

“มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

“เมียกูอยู่ไหน?”

“มะ…เมีย?” ลูกน้องคนสนิททวนคำถามของผู้เป็นนายด้วยความสงสัย ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเจ้านายนั้นหมายถึงใคร

“คุณสองน่ะหรอครับ?”

“ใช่! เธออยู่ไหน?”

“ไม่ทราบครับ”

“ส่งคนไปออกตามหาเธอตอนนี้เลย ไปเดี๋ยวนี้!” เสี่ยประกาศออกคำสั่งบอกลูกน้องดังลั่น โดยไม่สนว่าตอนนี้จะเป็นเวลาเท่าไหร่

เขายังจำแววตาและใบหน้าของเด็กผู้หญิงที่ช่วยชีวิตเขาไว้จากเหตุการณ์ในครั้งนั้นได้อย่างชัดเจน เธอคือ “สอง” ผู้หญิงที่เขาเฝ้าตามหามาตลอดระยะเวลาเกือบสิบปี แล้วเธอก็เป็นเพียงคนเดียวที่จะช่วยทำให้เขาเลิกฝันร้ายแบบนี้สักที

“ได้ครับนาย!”

NJ มินิมาร์ท

“วันนี้มีของมาส่งใหม่ สองช่วยไปเช็คสต๊อกให้พี่ที เดี๋ยวพี่ขอไปส่งของให้ลูกค้าแป๊บนึง พี่ฝากดูร้านด้วยนะ” เสียงพี่อ้อดังขึ้น ในระหว่างที่ฉันกำลังคิดเงินให้ลูกค้าอยู่ที่เคาน์เตอร์

“ค่ะพี่อ้อ ขับรถดีๆ นะคะ”

“ขอบใจมาก แล้วพี่จะรีบไปรีบกลับ”

ตั้งแต่เหตุการณ์ในวันนั้น พอร่างกายของฉันเริ่มหายดีก็มาสมัครงานเป็นลูกจ้างอยู่ร้านมินิมาร์ทของพี่อ้อ แน่นอนว่าพวกเราไม่ได้กลับไปเหยียบบ้านที่สลัมอีกเลย เหตุก็เพราะกลัวว่าคนของเสี่ยจะตามมาเจอ

“วันนี้เลิกงานแล้วไปดื่มด้วยกันไหม?” นานาหันมาถามฉัน เธอคือเพื่อนร่วมงานของฉันเอง

“ไม่เอาอ่ะ แกไปเถอะ”

“แกปฏิเสธฉันอีกแล้วนะ ชวนไปไหนก็ไม่ยอมไป”

“ฉันต้องรีบกลับไปช่วยแม่เลี้ยงน้อง แกก็รู้” ฉันพูดพลางจัดของไปด้วย อย่างที่รู้ว่าน้องชายของฉันยังเด็กมาก ช่วยเหลือตัวเองยังไม่ค่อยได้

“ไปกับฉันแค่วันเดียวเอง แม่แกคงไม่ว่าอะไรหรอก เดี๋ยวฉันไปขอแม่แกให้ ตกลงไหม?”

“ยะ…อย่าดีกว่า” ฉันตอบ เพราะไม่อยากเสียเงินไปเที่ยวโดยไม่จำเป็น

“ไปเปิดหูเปิดตาบ้างเถอะน่า ฉันเห็นแต่แกทำแต่งานอยู่งกๆ หัดเอาเงินออกมาใช้ซะบ้าง”

“……”

“ถ้าแกไม่อยากดื่มก็ไม่ต้องดื่ม ไปนั่งเป็นเพื่อนฉันก็ได้ เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง ไปเถอะนะ นะๆ ๆ ๆ” นานาส่งสายตาเว้าวอนมาทางฉันที่ยืนอยู่ จะว่าฉันขี้งกก็ได้ เพราะรายได้ทำงานเกือบทั้งหมดฉันยกให้แม่ จะเหลือเงินติดตัวก็แค่ไม่กี่ร้อย เอาไว้ซื้อข้าวซื้อน้ำกินไปวันๆ

“เอ่อ…” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบปฏิเสธหรือตอบตกลงอะไร เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ดังขึ้นเสียก่อน

ตึกตัก! “ถุงยางไซซ์XLอยู่ตรงไหนหรอครับ?”

“อยู่ทางด้าน…” ฉันหันขวับไปมองตามเสียงนั่น หลังจากที่เขาพูดประโยคนั้นจบ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนที่มาใหม่ไม่ใช่ลูกค้าแต่คือ “เสี่ย!”

“ฉันดีใจนะ ที่เธอยังจำ…ผัวคนนี้ได้” เขาคลี่ยิ้มกว้างออกมา พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์แคชเชียร์ ด้านหลังของเขายังคงมีชายชุดดำประกบซ้ายขวาอยู่เหมือนเดิม

“……” ริมฝีปากบางสั่นระริกด้วยความกลัว แขนขาของฉันมันชาคล้ายกับขยับไม่ได้ ฉันพยายามเรียกสติของตัวเองกลับมา ก่อนจะพบว่าเหตุการณ์ตรงหน้ามันคือเรื่องจริงไม่ใช่ความฝัน

และแล้วเหตุการณ์ที่เลวร้ายวันนั้นก็ค่อยๆ ลอยเข้ามาในความคิดของฉันอีกครั้ง น้ำตาของฉันมันไหลออกมา ตอนนี้ฉันไม่สามารถห้ามน้ำตาของตัวเองได้เลย

“ว่าแต่มาทำงานที่นี่ลำบากมากหรือเปล่า” เขาเอ่ยถามก่อนจะยืนมือมาสัมผัสตัวฉัน พอเห็นดังนั้น ฉันจึงรีบขยับไปหลบอยู่หลังนานา เสี่ยดูจะอึ้งอยู่ไม่น้อยที่จู่ๆ ก็เห็นว่าฉันร้องไห้

“สะ…สอง แกรู้จักเขาด้วยหรอ?”

“เอ่อ…” ฉันเม้มปากเงียบพร้อมกับปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแบบลวกๆ

“สะ…เสี่ยกลับไปเถอะค่ะ อย่ามายุ่งวุ่นวายกับหนูเลย” ไม่พูดเปล่าแต่ฉันยังยกมือไหว้ร้องขอคนตรงหน้าด้วยความกลัว

“แล้วใครบอกว่าฉันมาวุ่นวาย ฉันแค่แวะมาซื้อของใช้ส่วนตัว”

“……”

“ว่าแต่เธอพอจะมีเวลาว่างให้ฉันสักห้านาทีไหม ฉันมีอะไรอยากคุยด้วยหน่อย”

“……” ฉันเงียบไม่ตอบอะไรกลับไป สภาพจิตใจตอนนี้ มันยังไม่พร้อมที่ จะเจอหน้าเขาจริงๆ ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นยังลอยวนอยู่ในความคิดของฉันอย่างชัดเจน

“ฉันให้นาทีละหมื่น ห้านาทีก็หน้าหมื่น พอจะว่างมาคุยกับฉันหรือยัง?”

“…..”

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว เอาไว้โอกาสหน้าก็แล้วกันนะ” เขาพูดเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าฉันเงียบไม่มีปฏิกิริยาตอบรับอะไร

“แล้วคุณต้องการจะซื้ออะไรคะ เดี๋ยวฉันไปหยิบมาให้” นานาเอ่ยถาม

“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ!” เสี่ยกระแทกเสียงใส่นานากลับไป ก่อนจะหันมายิ้มให้ฉันที่ยืนอยู่ราวกับคนละคน

“งั้นเธอช่วยพาฉันไปดูของที่ต้องการหน่อยสิ ว่ามันมีแบบไหนบ้าง”

“……”

“ถ้าอยากให้ฉันออกไปจากที่นี่เร็วๆ ก็ช่วยทำตามที่บอกด้วย!”

“ดะ…ได้ค่ะ” ฉันตอบตกลงพร้อมกับหันซ้ายหันขวา แล้วเดินนำเขามายังโซนที่ขายของใช้สำหรับผู้ชาย ถึงแม้ว่าจะกลัวเขามากแค่ไหน แต่เขาก็คือลูกค้าคนหนึ่งที่มาใช้บริการ

“ตรงนี้เป็นโซนถุงยางอนามัย คุณต้องการแบบไหนก็หยิบแล้วไปชำระเงินที่เคาน์เตอร์ได้เลยค่ะ”

“เดี๋ยว!” เขาเดินมาขวางหน้าฉัน ในขณะที่ฉันกำลังจะเดินหันหลังออกมาจากตรงนั้น

“เธอชอบแบบไหน?”

“ชะ…ชอบอะไรคะ?”

“ถุงยางน่ะ เธออยากให้ฉันใส่แบบไหน?” ไม่พูดเปล่าแต่เขายังจับฉันให้หันไปมองยังกล่องถุงยางอนามัยที่วางเรียงรายอยู่บนชั้นวางของนับร้อยนับพันกล่อง

“…..”

“เลือกมาสิ ว่าอยากได้แบบไหน เพราะฉันจะซื้อเอาไว้ไปใช้กับเธอ”