EP.6 พรากผู้เยาว์

บ้าเอ้ย! พี่ล่ำมันรู้ด้วยว่าเราแกล้งคนอะไรฉลาดเหมือนกัน ชิ

หลังจากวันนั้น สาวน้อยก็พยามเลี่ยงไม่พบเจอเนื่องกลัวเขาจะว่าเป็นเด็กโกหกจึงละอายนิดหน่อย

หลายวันผ่านไป

"พะ พี่กิฟท์ทำไมตัวพี่มีแต่รอยจ้ำ" ฉันตกใจถามเสียงหนักแน่น "ใครทำอะไรพี่คะ!"

"อย่าเสือกอีเนตร"

"แต่ท่าทางพี่เจ็บหนัก"

"กูบอกว่าอย่าเสือกไง"

โต้มมม

ประตูอัดกระแทกหน้าของเด็กหญิงอย่างจังจนเธอแทบจะหลับตาไม่ทันเมื่อลมกระทบใส่ สักพักดวงตาใสก็ลืมขึ้นแป๋ว

"หรือว่า.."

ร้านสัก หาญทยานศึก

แกก

แก้วเหล้ากระทบกันในช่วงเวลากลางวันแสก เหล่าชายหนุ่มนั่งสุ่มหัวที่ร้านสักเพื่อสังสรรค์

"ช่วงนี้มึงพักเอวเหรอไอ้หาญ" สองเอ่ยถามก่อนจะวางแก้วที่ถือลง

"เอ่อ ช่วงนี้ไม่ว่างออกแบบลายสักให้ลูกค้า"

"มึงจะรีบรวยไปไหนที่บ้านก็มีไร่ใหญ่เป็นถึงลูกเจ้าของไร่ดัง"

"โตแล้วก็ต้องหาเลี้ยงตัวเองสิวะ!!"

"แล้วแต่มึง ฮ่าๆ"

สองสนิทกับหาญมากเพราะรู้จักและเรียนด้วยกันมาตั้วแต่สมัยมหาวิทยาลัย บังเอิญได้อยู่หอเดียวกันและเป็นรูมเมทที่ถูกกำหนดไว้

"พี่!!"

ทุกคนหยุดชะงักหันขวับมองตามเสียง ปรากว่าเป็นเด็กหญิงวัยมัธยมยืนเท้าเอวจ้องหน้า

"อยู่ด้วยเหรอ.." มีครั้งหนึ่งที่พี่กิฟท์พาฉันไปกินไอติมกับแฟนซึ่งก็มารู้ทีหลังเมื่อไม่นานว่าเป็นเพื่อนกับพี่ล่ำ ตอนแรกจะมาถามหาที่อยู่แต่ตอนนี้ก็เจอตัว

"ว่าไงเราแล้วกิฟท์ไปไหนไม่มาด้วย"

"พี่ยังจะกล้าถามอีกเหรอ!! ทำไมพี่นิสัยแบบนี้"

"กูทำอะไร.."

ชิดขมวดคิ้วถามออกไปสีหน้าเขางุนงง แต่ใบหน้าเด็กหญิงกลับเกรี้ยวกราด

"พี่ซ้อมพี่สาวหนูทำไมตัวเขียวปั๊ดแขนขาก็ช้ำ"

"อะไรนะ.."

"ลูกผู้ชายเขาไม่ทำผู้หญิงหรอกนะ"

"เดี๋ยว! ฉันไปซ้อมอีกิฟท์ตอนไหนในเมื่อไม่ได้เจอมันมาเป็นอาทิตย์"

น้ำเสียงชิดเริ่มเข้มท่าทางเอาเรื่อง สองที่นั่งข้างเคียงจึงถามแทรก

"มึงได้กับน้องกิฟท์ยัง"

"อีกิฟท์อายุสิบเจ็ดใครจะไปเอามันเดี๋ยวตำรวจจับพอดีเห็นว่าแรดเลยคบเล่น"

"เอ้า!แล้วสรุปยังซิงเหรอเด็กมึง"

"เอ่อ"

ทันทีชิดก็รีบกดโทรศัพท์หากิฟท์พร้อมต่อว่า ก่อนที่จะจับได้ว่ากิฟท์คบซ้อนแต่ผู้ชายคนนั้นพยามปลุกปล้ำแต่สุดท้ายก็หนีรอดมาได้

บ้านท้ายซอย

เพียะ!

ผวะ!

"โอ๊ยยยย พี่กิฟท์~ ฮื้อ"

"มึงสาระแนไปบอกพี่ชิดทำไมอีเนตร!!"

"ฉันแค่ห่วงพี่ ฮึก พี่ไม่ยอมบอกอะไร"

"แล้วมึงเสือกทำไม!! รู้ไหมพี่ชิดทั้งหล่อทั้งรวยกว่ากูจะอ่อยเขาได้"

ตุบ

ตัวเล็กกระเด็นติดประตูเมื่อโดนพี่สาวกระชากผมตบตีแถมถีบซ้ำ

หมั๊บ!

"มึงอิจฉากูสินะที่มีคนมาจีบกูมากอีน้องเลว" กิฟท์ดึงมวยผมเนตรจนหน้าหงาย "จำใส่หัวเอาไว้ว่าคนอย่างมึงจะไม่มีทางได้ดีไปกว่ากูหรอก!"

"ฮึกกก ~พี่กิฟท์"

"ร้องไห้หาสวรรค์วิมานอะไรอีตอแหล"

"ปล่อยหนูเถอะ ฮื้อ"

"ทีหลังจำไว้อย่าเสือกเรื่องของกู"

เพล้ยง

ข้าวของหล่นร่วงกระจายหลังจากอารมณ์ร้ายพี่สาวสิ้นสุดก็เหวี่ยงตัวเล็กสุดกำลังจนกระเด้งไปโดนโต๊ะวางของ

"ฮื้ออออ" ฉันโดนพี่ทำร้ายบ่อยแต่เหมือนครั้งนี้จะหนักสุดจนแทบจะลุกไม่ขึ้น "ฮึก แม่จ๋าาา"

หลังจากนั้นฉันก็พยุงร่างขึ้นบันไดกลับห้องเพื่อทายาและอาบน้ำ ก่อนจะคว้าใบบิลค่าอุปกรณ์การศึกษาที่ครูให้มาเปิดอ่าน

"จะเอาเงินที่ไหนจ่าย.."

สุดท้ายต้องควักเงินออมทรัพย์ที่เก็บมาซื้อหมูเสียบไม้ขายเพื่อเอากำไร แต่..ในสภาพนี้เนี่ยนะ เฮ้อออ

เวลาผ่านไปมืดค่ำ ร้านเหล้า ฮำ หัวมุมซอยใหญ่ถิ่นรวมวัยรุ่นวัยเที่ยว

"หมูปิ้งไหมจ๊ะไม้ห้าบาท!!" เหมือนโชคจะไม่เข้ายืนมานานขายได้เพียงสิบไม้

"เท่าไหร่"

"ไม้ห้า...เอ้า!พี่หาญ"

"เอ่อจำได้แล้วนิ เหอะ แล้วนี่มาขายหมูปิ้งมรณะอีกแล้วเหรอ"

ผมจุดบุหรี่จูบเห็นตัวเล็กเดินถือตระกร้าคุ้น

ง่ำๆ ง่ำๆ

"พี่เหมาอีกแล้วรวยจัง" ฉันนั่งนับเงินริมฟุตบาทขณะที่มองพี่ล่ำกินอย่างเอร็ดอร่อย

"ไม่หลับไม่นอนนะ"

"ก็ต้องขายให้หมดก่อนอีกอย่างไม่ได้มาขายทุกวันหนูต้องอ่านหนังสือจะขึ้นมอสี่"

"อืม สมควรไปนอน"

ผมกัดข้าวเหนียวหนึ่งคำแต่เมื่อจ้องหน้าที่มีหมวกปิดทับ จะว่าไปอากาศร้อนดันใส่เสื้อเเขนยาวกับกางเกงขายาวเนี่ยนะ

หมับ

"โอ๊ยยยย!"

"เป็นไร.."

ทันทีที่มือหนาจับหมวกจะขยับก็บังเอิญไปโดนแผลที่ข้างขมับ

พรึ่บ

"พี่ทำอะไร!!" ฉันตกใจจู่ๆ เขาก็กระชากหมวกทิ้งอีกทั้งยังจับเสื้อแขนยาวที่แขนถกขึ้น

"ไปโดนใครกระทืบมาเนี่ย!!ห๊ะ"

"____"

"ตอบมา!!"

"พะ พี่สาวหนูเอง"

ไม่เคยเจอเสียตะเบ็งขนาดนี้จนตกใจพูดเล่าความจริง แต่ฉันไม่โกรธพี่สาวหรอกนะเพราะสุดท้ายพี่กิฟท์ก็ต้องโดนทิ้งเพราะปากสว่างไม่รู้ความของฉันอยู่ดี

"แม่งเอ้ย! แค่นี้ถึงกลับจะตีให้ตายเหรอ สภาพนึกว่ามอไซค์วิ่งข้ามเลนมาชน"

"พี่ก็ ฮ่าๆ แบบนั้นหนูตายพอดี"

"ว่าแต่พี่กินอยู่ไหมคะน้ำ"

"นี่เหรอ.."

ผมยื่นน้ำขวดที่เพิ่งดื่มไปนิดเดียวให้ ท่าทางเด็กนี่จะหิวกระดกดื่มน้ำอย่างไว

ปริ๊บบบ

"อัก แอ่กๆๆ" เสียงแตรดังจนตกใจสำลักน้ำออกมาทั้งยังคว่ำขวดกระจาย

"ไม่แดกเปล่าเทของกูทิ้งด้วยเวร!"

"ขะ ขอโทษค่ะ แคก"

"เฮ้อออ เจอเธอทีไรมีแต่เรื่องแต่ราว"

ผมลุกยืนถอดเสื้อแขนยาวสีดำหนังด้านคลุมให้เพราะเสื้อเด็กนี่สีขาวพอโดนน้ำก็เห็นสายเดี่ยวที่สวมทับด้านใน

ตึก ตึก

"ไอ้ฉิบหายเขาตามหาตัวให้วุ่น" สองเดินตรงดิ่งมาหาก่อนจะมองทั้งคู่สลับกัน "มึงรังแกอะไรน้องเปล่าวะ?"

"รังแกเหี้ยไรกูช่วย"

"อ๋อ รีบเลยสาวๆ รอสแตนบาย"

"เอ่อ!!"

ผมรีบคว้าหมูปิ้งที่กินจนอิ่มเหลือแต่ไม้โยนทิ้งถังขยะแต่พอหันกลับมาเด็กนั่นก็หายไปเหลือแต่ไอ้สองยืนสูบบุหรี่

"น่ารักดีเนาะชื่ออะไรนะ.." สองคาบบุหรี่พล่งเอ่ยถาม

"เนตรอะไรสักอย่าง"

"อายุยังน้อยยังน่ารักขนาดนี้โตมาจะน่ารักขนาดไหนว่ะ ฮ่าๆ"

คำพูดวัยหนุ่มที่เอ่ยแซวแค่กับเพื่อนเชิงขบขันไม่ได้คิดอะไร แต่นั่นกลับตอกย้ำบางอย่าง..จนหาญพูดบางคำอย่างไม่ทันคิดถี่ถ้วนเท่าไหร่

"พรากผู้เยาว์ติดคุกนานกี่ปีวะ.."

"____"