EP9เมียเก็บ

ไม่รู้ว่าเมื่อคืนฉันนั่งรอธานินทร์ถึงตีเท่าไหร่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองผล็อยหลับไปตอนไหนลืมตาตื่นอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ตรงโซฟาที่เก่า

ฉันค่อย ๆ หยัดตัวลุกขึ้นนั่งพลางยกมือขึ้นเสยผมที่หล่นลงมาปกหน้าลวก ๆ มองไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่นฉันก็ต้องถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่

พลางคิดในใจว่า

'เป็นอีกคืนแล้วสินะที่ฉันต้องมานอนรอเขาอยู่ตรงนี้ทั้งคืน'

ฉันเดินกลับขึ้นห้องมาในเวลาต่อมาเอื้อมมือบิดลูกบิดประตูห้องช้า ๆ ผลักบานประตูห้องให้อ้าออกกว้างเบา ๆ เพราะกลัวว่าคนที่กำลังนอนหลับอยู่ในห้องจะตื่นแต่เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปฉันก็ต้องชะงักเมื่อพบว่าภายในห้องมันว่างเปล่าไร้วี่แววของอีกคน

เมื่อคืนธานินทร์ไม่ได้กลับบ้านสินะ

เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็ต้องลอบถอนหายใจออกมาอีกครั้งแววตาเศร้าหมองของฉันกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องนอนด้วยความรู้สึกหลากหลาย

ฉันที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเปิดประตูห้องน้ำออกมาเป็นจังหวะเดียวกันที่ธานินทร์เปิดประตูห้องเข้ามาเราสองคนสบตากันนิ่งโดยที่ไม่มีใครปริปากพูดอะไร

ธานินทร์เดินผ่านหน้าฉันไปอย่างไม่แยแสเขาเดินเข้ามาถอดเสื้อผ้าต่อหน้าฉันนั่นจึงทำให้ฉันเห็นร่องรอยตามเนื้อตัวเขาอีกแล้ว

"ทำไมไม่กลับมานอนบ้านล่ะ" ฉันเลือกที่จะมองผ่านรอยบ้า ๆ ตามตัวเขาเลือกจะยิงคำถามใส่ธานินทร์ในตอนที่อีกคนกำลังจะเดินผ่านฉันอีกครั้งเพื่อที่จะเข้าห้องน้ำ

"........" ธานินทร์ไม่ตอบตั้งท่าที่จะเดินออกไปอย่างเดียวแต่ฉันก็ไม่ปล่อยให้เขาเดินออกไปง่าย ๆ ฉันจับแขนเขาไว้ก่อนจะก้าวขามายืนประจันหน้าเขา

"รักถามว่าทำไมไม่กลับบ้านธาไม่ได้ยินหรือไง" ถามย้ำกับคำถามเดิมก่อนหน้าที่ฉันยังไม่ได้คำตอบ

ธานินทร์ทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ฉัน

"ว่าไงห้ะธาทำไมไม่กลับบ้านมา"

"ก็ทำงานอะ"

"ทำงานอะไรหามรุ่งหามค่ำห้ะธา ทำงานหรือไปทำอย่างอื่นมากันแน่" ฉันตะเบ็งเสียงถามเขาอย่างเหลืออด

"อย่ามาใส่ร้ายกันได้ไหมรัก" ฉันยิ้มเยาะเขากล้าพูดมาได้ยังไงว่าฉันใส่ร้ายในเมื่อรอยตามตัวของเขามันก็บอกชัดเจนอยู่แล้วว่าเขาไปทำอะไรมา

"ใส่ร้ายอะไรกันห้ะธารอยบนตัวของธาก็บอกอยู่ชัดเจนว่าที่ธาหายไปธาหายไปทำอะไรมา"

"ทำอะไรธาไม่ได้ทำอะไร รักไม่เชื่อก็ตามใจ มันไม่มีเหตุผลอะไรที่ธาต้องมาอธิบาย" ธานินทร์พูดอย่างไม่แยแสเขาเสหน้ามองไปทางอื่นราวกับว่าไม่ต้องการที่จะเสวนากับฉันอีกต่อไป

"ธาพูดเหมือนรักไม่ใช่ภรรยาของธาเลยเนอะ"

"........" คราวนี้ธานินทร์เงียบในขณะที่น้ำตาของฉันมันคลอเบ้า

"ธาเป็นอะไรอะทำไมธาไม่บอกรัก รักทำอะไรให้ธาไม่พอใจเหรอ หรือรักทำผิดตรงไหนธาถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้บอกรักได้ไหม ช่วยบอกรักที"

"........."

"มันเป็นเพราะอะไรเหรอธา ทำไมธาคนดีของรักถึงได้เปลี่ยนไป"

"เลิกพล่ามสักทีได้ไหม รู้ไหมว่ามันน่ารำคาญ"

พรึ่บ

มือที่จับแขนหนาอยู่ร่วงหล่นโดยอัตโนมัติเมื่อธานินทร์พูดประโยคนั้นออกมา ฉันยืนนิ่งอย่างคนไปไม่เป็นเมื่อโดนเขาตอกหน้าเข้าจัง ๆ พร้อมกับสีหน้าที่แสดงออกชัดเจนว่ารำคาญฉันเต็มทน

ธานินทร์เหลือบสายตามองฉันเพียงนิดก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

ลับหลังที่ใครอีกเดินออกไปฉันก็ยังยืนนิ่งอยู่แบบนั้น จมอยู่กับความคิดของตัวเอง จมอยู่กับความเสียใจที่ใครอีกคนเพิ่งจะหยิบยื่นให้