2"แม่ไม่ตายหรอกค่ะ แม่ต้องอยู่กับหญ้าไปนานแสนนาน"

บทที่2

ภาคิน

ผมมองสาวสวยที่เดินนวยนาดเข้ามาหาผม เธอสวยมากมองไม่เบื่อเลย ผมยิ้มให้เป็นจังหวะเดียวกันที่เธอเดินมานั่งตักของผม

"สวัสดีค่ะคุณคิน"

"ครับน้องปลายคนสวย"

"ถูกใจเหมือนเดิมใช่ไหมเพื่อน?"

"ถูกใจเหมือนเดิม มึงนี่โคตรรู้ใจเลย" ว่าจบผมก็ยกเหล้าขึ้นดื่ม เป็นจังหวะที่อีเมลเข้า ผมกดอ่านแล้วแล้วถอนหายใจแรงๆ "เฮ้อ!"

"มีไรวะ?"

"อาทิตย์หน้ามีบินไปดูงานที่ต่างประเทศอีกแล้ว"

"บินบ่อยนะมึงช่วงนี้"

"ใช่ เวลาให้ครอบครัวแทบไม่มี ฟ้าใสสำคัญงานก็สำคัญเช่นกัน"

"ฟ้าใสเธอเข้าใจมึงอยู่หรอก งานมันสำคัญมาก ที่มึงทำทุกวันนี้ก็เพื่อครอบครัว เพื่อฟ้าใสทั้งนั้น"

"อืม" ผมพยักหน้า "ไปห้องปลายกัน"

"ค่ะ" ปลายลุกขึ้นแล้วควงแขนผมไปที่ห้อง ห้องของเธออยู่ที่บาร์นี่แหละครับ เปิดเอาไว้สำหรับแขกอย่างพวกผมมามีความสุขกัน

ผมเองชอบบาร์ที่นี่มากเลยนะครับ สาวสวยเยอะหนำซ้ำสะอาดสะอ้าน ห้องพักไม่สกปรกเลย

ผมกอดจูบกับปลายอยู่หน้าห้อง ปลายเปิดประตูเข้าไปผมจูบเธอแล้วใช้เท้าปิดประตู ปลายผลักผมลงบนเตียง

"วันนี้คุณคินไม่ต้อง ปลายจะทำให้เอง" เธอยิ้มพร้อมกับบรรจงถอดเสื้อผ้าผมออก ผมขยับกายไปพิงหัวเตียงมองคนตัวเล็กที่ถอดเสื้อผ้าของตัวเอง

โน้มเนื้ออวบใหญ่เนินเนื้อไร้ขน มันช่างสวยงามเย้ายวน เธอถอดเสื้อผ้าออกจนหมด แล้วขึ้นมาคร่อมร่าง

มือเล็กกอบกุมแก่นกายแล้วรูดขึ้นลง

ผมถึงกับบิดกายไปมา มือกำผ้าปูสีชมพูแน่นเกร็งร่างเอาไว้ ปลายยิ้มเล็กน้อยใช้ปากครอบครอง

ลิ้นร้อนตวัดดูดกลืนลำหอกอย่างช่ำชอง ท่อนเอ็นดผงาดสู้ลิ้นผมเด้งสู้ปากนุ่ม ปลายลากลิ้นมาจนถึงหัวหยักแล้วดูดดูน ผมเสียวจนไม่อาจข่มเสียงครางเอาไว้ได้

ริมฝีปากแดงครอบครองแก่นกายยิ่งทำให้ผมอารมณ์พุ่งพล่าน ผมเด้งสะโพกสวนสู้ทุกครั้ง ปลายเองก็ดูดตอบเช่นกัน

"อมแบบนั้นแหละ อมเข้าไปลึกๆ อ๊า...เสียวจัง" ผมครางกระเส่า มองปลายกระทำไม่วางตา ร่างกายผมตื่นเพริดเสียดเสียวขึ้นสมอง ผมหอบหายใจแรงเกร็งอย่างหนัก มองคนตัวเล็กดูดท่อนเนื้อ

"อา ..." ร่างกายเห่อร้อนไฟพิศวาสลามเลีย ผมเกร็งร่างอย่างหนักกระตุกเป็นระยะ น้ำขาวขุ่นหลั่งไหลเต็มปาก ปลายรีบเช็ดปากรีบหยิบถุงยางมาสวมใส่ให้ผม

ผมชอบนะชอบปลายบริการ ผมไม่ต้องทำเลย เธอจัดแจงให้ผมหมดทุกอย่าง นี่สิคือสิ่งที่ผมชอบ ผมรู้ว่าผู้หญิงพวกนี้ต้องเอาอกเอาใจผู้ชายอย่างพวกผมให้ดีที่สุดนั่นแหละ พวกเธอทำเพื่อเงินส่วนผมก็ได้ความสุขวินๆกันทั้งสองฝ่าย

แต่เรื่องครอบครัวผมรักฟ้าใสเสมอ เธอเป็นภรรยาเป็นคนที่ผมรัก ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะมีลูก แต่ไม่เป็นไรยังไม่มีตอนนี้ก็ได้ เอาไว้ฟ้าใสพร้อมเราค่อยมีด้วยกัน

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

เสียงรถแล่นมาจอดที่หน้าทำเอาคนตัวเล็กที่กำลังทำความสะอาดที่บันไดต้องละมือจากงานที่ทำ ดอกหญ้าหญิงสาวใบหน้าสวยหวานคนใช้ของตระกูลอนุภาคไพบูลย์รีบเดินไปที่หน้าบ้าน

ร่างเล็กลงจากรถอย่างไม่พอใจแล้วกระแทกส้นเดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

"เอาไปเก็บ!" ฟ้าใสโยนถุงข้าวของลงพื้นไม่สบอารมณ์ไม่สนใจว่าของข้างในจะแตกหักเสียหายหรือไม่ เธอทำเพื่อระบายความหงุดหงิดของตัวเอง

"ค่ะ" ฟ้าใสหยิบถุงแล้วเดินก้มหน้าเข้าไปในครัว เธอเก็บพวกข้าวของฟ้าใสเอามา ส่วนมากจะเป็นพวกเครื่องดื่มแบบชง

"นังดอกหญ้า"

"ค่ะ" ดอกหญ้ารีบวิ่งไปตามไปตามเสียงเรียก ฟ้าใสยืนใบหน้าบึ้งตึงจ้องมองดอกหญ้าอย่างไม่พอใจ

"เอาถังแกไปเก็บ อย่าเอามาเกะกะ ถ้าฉันเตะล้มจะทำยังไง?"

"ขอโทษค่ะคุณฟ้าใส"

"อย่าให้ฉันเห็นอีก ถ้าถังนรกนี่มันยังเกะกะฉันอยู่ ฉันจะเอาถังทุ่มใส่หัวแก"

"ค่ะๆ"

"แล้วพ่อกับแม่ฉันไปไหนเนี่ย!" ฟ้าใสเอ่ยพร้อมกับทำท่าทางหงุดหงิดมองสาวใช้ยังไม่พอใจ เรื่องที่สาวใช้ตั้งถังน้ำไว้มันไม่ได้เกะกะเธอสักเท่าไหร่หรอก

แต่ที่เธอหงุดหงิดนั่นก็คือสามีตัวดีของเธอพูดเรื่องมีลูก หนำซ้ำยังทำให้เธออารมณ์ค้างอีก ไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไง

"อยู่ข้างบนค่ะคุณผู้หญิงกับผู้ชายขึ้นไปข้างบนแล้ว"

"แล้วพ่อกับแม่ฉันทานข้าวแล้วหรอทำไมถึงรีบขึ้นข้างบนเร็วจัง"

"ทานข้าวแล้วค่ะคุณฟ้าใส ว่าแต่คุณฟ้าใสจะทานอะไรหรือเปล่าคะ ดอกหญ้าจะได้ไปเตรียมอาหารให้"

"ไปเตรียมก็ดี"

"คุณฟ้าใสอยากทานอะไรคะ?"

"กะเพราเนื้อเผ็ดๆแห้งๆ ไข่ดาวสัก 2 ฟอง ราดข้าวเลย ไม่ต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากหรอกฉันเป็นคนทานง่าย"

"ค่ะ"

"ว่าแต่แม่เธอเป็นไงบ้างล่ะ?"

"ก็เรื่อยๆค่ะ" ว่าจบก็เดินไปที่ครัว จัดแจงหยิบวัตถุดิบออกมาทำอาหารให้ผู้เป็นเจ้านายสาว

"เป็นมะเร็งระยะสามแล้ว น่าจะรักษายากอยู่นะ"

"หญ้ามีแม่คนเดียว หญ้าก็จะพยายามทำทุกอย่างเพื่อรักษาท่านให้หายดีค่ะ"

"อืม" ฟ้าใสพยักหน้าแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร เธอนั่งเขี่ยโทรศัพท์เล่นไม่นานกะเพราเนื้อหอมๆก็มาเสิร์ฟ โป๊ะด้วยไข่ดาว2ฟอง "ขอบใจนะ"

"ค่ะ งั้นหญ้าไปดูแม่ก่อนนะคะ ถ้าคุณฟ้าใสทานเสร็จก็เอาไว้บนโต๊ะเลย เดี๋ยวดอกหญ้าเอาไปเก็บเอง"

"อืม" ฟ้าใสพยักหน้า "ดอกหญ้า"

"ค่ะ คุณฟ้าใส"

"ตอนที่ฉันเหวี่ยงใส่เธอ ฉันขอโทษนะ พอดีฉันมีเรื่องให้หงุดหงิดนิดหน่อย"

"ไม่เป็นไรค่ะ" ดอกหญ้ายิ้มเล็กน้อยแล้วรีบเดินไปที่เรือนคนใช้ มือเล็กผลักประตูเข้าไปปรากฏร่างผอมบางนอนอยู่เป็นเตียง ดอกหญ้ารีบเข้าไปประคองเมื่อมารดาทำท่าจะลุกขึ้น "แม่คะไม่ต้องลุก แม่ไม่สบายอยู่นะคะ"

"แม่ดีขึ้นแล้วหนูไม่ต้องห่วงหรอก ว่าแต่หนูทานอะไรหรือยัง?"

"ยังเลยค่ะ หญ้ากะว่าจะมาทานพร้อมแม่" ดอกหญ้าแล้วรีบไปยกถาดอาหารมา วันนี้มีต้มจืดและพวกอาหารอ่อนๆที่ดีต่อสุขภาพของผู้ป่วย "ดอกหญ้าจะตักข้าวให้แม่นะคะ"

"จ้ะ" เอมอรมองบุตรสาวด้วยความสงสาร ดอกหญ้าอาศัยใบบุญคนบ้านหลังนี้มาตั้งแต่เด็ก เธอไปเรียนที่โรงเรียนประจำตั้งแต่เล็กๆ โดยมีเอมอรส่งเสียเรียนโรงเรียนดีๆอย่างสุดกำลัง

ปิดเทอมดอกหญ้าก็จะมาช่วยงานที่บ้านหลังนี้ ดอกหญ้าเป็นเด็กน่ารักเรียบร้อยนิสัยดี มีความกตัญญูรู้คุณมาก พอเรียนจบมัธยมปลายก็ต้องมาช่วยงานเพราะมารดาของเธอกำลังป่วยหนัก

หลังจากที่มารดาไม่สบาย ดอกหญ้าก็ไม่ได้เรียนต่อ เธอมาทำงานทดแทนบุญคุณ ไม่ว่างานที่ทำจะหนักหนาสาหัสขนาดไหน ดอกหญ้าก็ไม่เคยเกี่ยงงาน

"ถ้าแม่ตายหนูต้องอยู่ให้ได้นะ" มือที่กำลังคดข้าวใส่จานให้มารดาชะงัก ก่อนจะปรับสีหน้าแล้วหันมายิ้มให้ผู้เป็นมารดา

"แม่ไม่ตายหรอกค่ะ แม่ต้องอยู่กับหญ้าไปนานแสนนาน"

"หญ้า"

"พรุ่งนี้ต้องไปหาหมอนะคะ แม่อย่าคิดมากเรื่องนี้ หญ้าจะพยายามทำทุกอย่างให้ดีขึ้นเอง"