CHAPTER1 ตอน ห้องหอที่ไม่มีเงาเจ้าบ่าว

วันนี้เป็นค่ำคืนที่มีความหมายกับเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่พึ่งสมรสกัน และได้มีงานปาร์ตี้มงคลสมรสของนักธุรกิจชื่อดังที่พึ่งแต่งงานช่วงเช้าที่ผ่านมาภายในบ้านที่หรูหรามีผู้คนมากมายภายในบ้านที่พากันสวมใส่ชุดเดรสหรูหราอลังการ แต่ภายในห้องแต่งตัวเล็กๆมีหญิงสาวที่มีชื่อว่านิตาภา นั่งร้องไห้สะเอื้อนเบาๆภายในห้องด้วยความเสียใจกับสิ่งที่เธอไปเจอมา เมื่อไม่นานนี้เธอขึ้นไปห้องเพื่อจะไปหยิบของแต่ต้องตกใจเมื่อเห็นบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี กำลังมีอะไรกับผู้หญิงในห้องนอนของทั้งคู่ทั้งที่เขาพึ่งจะแต่งงานกับเธอไปไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง นิตาจึงค่อยๆปิดประตูเบาๆก่อนจะเดินออกมาเธอรู้สึกเจ็บไม่ใช่น้อย แต่เธอก็ไม่มีสิทธิพูดอะไรเพราะธีวินบอกเสมอ ที่เขายอมแต่งงานเพราะพ่อของเขาขอร้องเขาจะทำอะไรก็ได้ เธอไม่มีสิทธิก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขา

"เป็นอะไรรึเปล่า นิตา" เสียงของใครบางคนทำให้ฉันรีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาของตัวเอง

"พี่เตชิน"

"ร้องไห้เหรอ ไอ้ธีวินมันทำอะไรนิตาบอกพี่มาพี่จะไปจัดการมัน" พี่เตชินเดินมาหยุดตรงหน้าฉันก่อนจะมองที่ดวงตาของฉันที่มีคราบน้ำตาเล็กน้อย

"เขาไม่ได้ทำอะไรตาค่ะ" ฉันเลือกที่จะไม่บอกอะไรเพราะไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่อะไรมากและก็ไม่อยากให้พี่เตชินไม่สบายใจด้วย

"แล้วร้องไห้ทำไมล่ะ?"

"หนูไม่ได้ร้องไห้ค่ะ ฝุ่นมันเข้าตาหนูเลยขยี้จนน้ำตามันไหลค่ะไม่มีอะไรหรอกค่ะ" ฉันได้แต่ฝืนยิ้มออกมาเบาๆแม้ว่าข้างในมันเจ็บปวดมากพี่เตชินเปรียบเสมือนพี่ชายของฉันพี่เตชินเข้าใจทุกอย่างในตัวฉันเขาแสนดีมากเขาสงสารฉันแหละ

"พี่จะพยายามเชื่อนะ ว่าไม่ได้ร้องไห้"

"ค่ะ"

"พี่ขอให้นิตามีความสุขกับชีวิตคู่ที่กำลังจะเริ่มนะ วันนี้พี่ยินดีกับน้องสาวของพี่ อยากเห็นรอยยิ้มของาวคนนี้มากๆและพี่ก็เชื่อว่าธีวินดูแลหนูได้แน่นอน" พี่เตชินเอื้อมมือมากุมเข้าที่มือของฉันแววตาของเขามันเต็มไปด้วยความอ่อนโยนที่มีให้ฉัน

"นิตา ขอบคุณพี่เตชินมากนะคะขอบคุณที่อยู่เคียงข้างหนูมาตลอด"

"ขอบคุณที่ทำไม พี่ไม่ได้ทำอะไรเลย"

"ขอบคุณที่พี่เป็นพี่ชายที่ดีที่สุดของนิตามาตลอด คอยช่วยเหลือทุกครั้งที่นิตามีปัญหา"

"ก็นิตาเป็นน้องสาวพี่ไง พี่จึงรักและคอยดูแลน้องสาวของพี่"

"ค่ะ"

"งั้นเราลงไปข้างล่างกันเถอะ แขกมากันเยอะแล้ว จะได้ไปตอนรับแขกด้วย"

"ค่ะ" ฉันค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆเช็ดคราบน้ำตาที่หลงเหลือแล้วเดินลงมาในงาน ในงานมีผู้คนมากมายที่กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกเฮฮา นิตาพยายามเข้มแข็งและพยายามเอาภาพที่เธอเห็นออกจากความคิดของเธอ

"วันนี้ลูกสวยมากนะนิตา " ขณะที่กำลังเดินลงมานั้นแม่ของฉันก็เดินมาประคองฉัน

"เหรอคะแม่" ฉันได้แต่ยิ้มให้แม่ที่มองเราด้วยสายตาที่อบอุ่นกับฉันมาตลอด

"ใช่จ้ะ ลูกสาวแม่สวยมากวันนี้" แม่ใช่มือปัดไลผมที่มันบดบังใบหน้าของฉัน

"พ่อล่ะคะ"

"อยู่ที่โต๊ะกับแขกจ้ะลูก แล้วธีวินล่ะอยู่ไหน ทำไมไม่ลงมาพร้อมกัน?"

"เอ่อ…เขากำลังแต่งตัวอยู่ค่ะ เดี๋ยวก็ลงมาค่ะ"

"โอเค นิตาวันนี้เป็นวันที่ดีของลูกสาวคนสวยของแม่ แม่ขอให้หนูมีความสุขกับชีวิตคู่นะลูกหนักนิดเบาหน่อยก็ดูแลกันไป ทุกคนไม่ได้มีชีวิตที่เรียบหรูหรอกอาจจะมีทะเลาะกันบ้างแต่เราต้องเข้มแข็งไว้ การใช้ชีวิตคู่มันไม่ได้ง่ายและไม่ได้ยากหรอกลูกแค่เข้าใจกันมากๆ"

"ค่ะแม่" ทุกคนต่างคิดว่าที่พวกเราแต่งงานกันเป็นเพราะความรักถึงแต่งงานกันแต่ไม่เลยเมื่อเช้าเขาบอกกับฉันว่าภายในหนึ่งปีเขาจะหย่าที่แต่งงานยอมจดทะเบียนก็เพราะถูกบังคับ

"เข้าไปหาคุณพ่อกันเถอะลูก"

"ค่ะ" แล้วฉันกับคุณแม่ก็พากันมานั่งโต๊ะที่มีแขกผู้ใหญ่ที่เป็นหุ้นส่วนของทั้งครอบครอบเราและครอบครัวของธีวิน

"สวัสดีค่ะ" ฉันไหว้ผู้ใหญ่ที่นั่งในงาน

"เอ้ามาแล้วหนูนิตา น้าของถ่ายรูปกับเจ้าบ่าวเจ้าสาวหน่อย" คุณน้าเพียงเพ็ญลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินมาหาเรา

"ธีวินล่ะ?" น้าเพียงเพ็ญมองหาธีวินแต่ก็ไร้วี่แววเขาฉันเองก็ไม่รู้จะตอบว่ายังไงเหมือนกัน

"คือเขา…"

"ผมอยู่นี่ครับน้าเพ็ญ" ฉันหันขวับไปมองเขาทันทีเมื่อไปยินเสียงของเขาที่ดังก้องข้างหู

"มาก็ดีแล้วน้าอยากถ่ายรูปด้วยไปหาที่ถ่ายรูปกัน"

"ครับ" พูดเสร็จพวกเราก็เดินออกมาที่หน้าบ้าน

"ถ่ายตรงนี้ล่ะจ้ะ น้าว่าตรงนี้สวย งั้นถ่ายรูปคู่เราสองคนก่อนนะ"

"ครับ"

"ชิดๆกันหน่อยวิน โอบนิตาเลยลูก" พวกเราสองคนยืนห่างกันพอสมควร

หมับ! เขายืนมือมาโอบเอวเราอย่างแรงเพื่อให้ไปยืนแนบชิดข้างๆเขาจนฉันสดุ้งตกใจไม่ใช่น้อย

"อย่างงั้นล่ะ" พูดเสร็จน้าเพ็ญก็รีบถ่ายรัวๆ

"เลิกงานเมื่อไหร่ ฉันจะออกไปหาเพื่อนเธออยู่คนเดียวก็แล้วกัน" ในขณะที่ถ่ยรูปเขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง

"อืม ตามสบายเลย" ฉันรู้ว่าเขาคงจะไปนอนกับผู้หญิงคนนั้นต่อแน่เลยฉันก็ไม่มีสิทธิพูดอะไรอยู่แล้ว

"ดี จะได้ไม่ต้องพูดอะไรให้มากความ" เขาพูดออกมาอย่างสบายใจไม่สนเลยสักนิดว่าคนฟังอย่างฉันจะคิดยังไง

หลังถ่ายรูปเสร็จและฉลองทุกอย่างเสร็จก็ถึงเวลาส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าหอ ฉันกับเขานั่งอยู่ในห้อง ห้องที่เขาทำอะไรกับผู้หญิงคนนั้นเพียงแค่เปลี่ยนผ้าปูที่นอนฉันข่มความรู้สึกนั้นไว้

"พ่อขอให้ลูกและหนูนิตามีความสุขมากๆนะวินทุกๆอย่างตอนนี้พ่อมอบให้เป็นของแกทั้งหมดเลยนะ"

"ครับพ่อ"

"ส่วนนิตามีความสุขมากๆนะลูก "

"ค่ะ"

"นิตาพ่อขอให้หนูมีความสุขกับชีวิตคู่นะลูก จับมือกันไปจนถึงวันแก่ชรานะลูก" พ่อพูดก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือเราไปกุมกับมือของเขาเข้าไว้ด้วยกัน

"ค่ะพ่อ" มันมีเพียงรอยยิ้มจางๆให้พ่อกับแม่

"งั้นพวกเราขอตัวไปก่อนละกันเราสองคนจะได้เข้าหอกัน"

"อย่าลืมหลานของพ่อนะวิน" พ่อของธีวินหันมาพูดก่อนจะเดินออกไป

"ครับ" พอหลังจากนั้นทุกคนก็เดินออกไปก็มีเพียงแค่เราสองคนที่อยู่ในห้องเพียงลำพัง พอทุกคนออกไปหมด เขาก็รีบสะบัดมือเราออกทันที

"ฉันจะอาบน้ำแล้วออกไปข้างนอกนะ" เขาพูดก่อนจะถอดชุดสูทวางไว้ที่ปลายเตียงพร้อมเดินเข้าไปในห้องน้ำตอนนี้ฉันอยากจะขอร้องไม่ให้เขาออกไปแต่มันก็ไม่สามารถพูดออกไปได้ วันนี้ควรเป็นวันที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวอยู่ห้องด้วยกันเพราะวันแต่งงานผู้ใหญ่เขาว่ากันว่าเจ้าบ่าวและเจ้าสาวจะต้องอยู่ในห้องในคืนเข้าหอมันถึงจะเป็นมงคลชีวิตคู่ ผ่านไปไม่นานเขาก็เดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าเล็กๆใบหนึ่งฉันไม่รู้หรอกว่าถุงใบนั้นมันเป็นถุงอะไร หรืออาจจะเป็นถุงของใช้เขาก็ได้

"คุณจะกลับมาตอนไหน" ฉันตัดสินใจเอ่ยถามเขาในขณะที่เขากำลังจะเดินออกไป

"ไม่รู้ ถามทำไม" เขาตอบกลับมาด้วยความเย็นชาไร้ความรู้สึก

"อ๋อเปล่า! " ฉันพยายามข่มความรู้สึกที่แสนจะทรมานใจและปวดร้าวในความรู้สึก พอเขาเดินพ้นประตูฉันก็รู้สึกว่าขอบตามันเห่อร้อนจนมีน้ำตาไหลออกมา มันตื้นตันจนทำให้มันไหลออกมาจากความรู้สึกข้างในที่มันเจ็บปวดเหลือเกินได้เพียงแค่นั่งลงที่ปลายเตียงก่อนจะก้มเก็บกลีบดอกกุหลาบในผ้าปูที่นอนด้วยความเปล่าเปลี่ยวหัวใจ ห้องหอที่ไม่มีแม้แต่เงาของเจ้าบ่าวค่อยก้มเก็บดอกกุหลาบที่โรยบนเตียงทีละกลีบดอกอย่างช้าๆ พร้อมกับคิดเรื่องต่างๆนาๆ

ภายในคอนโดที่แสนจะหรูหรา มีแสงเทียนประดับประดาทั่วห้องอย่างสวยงาม

"วินคะ วินอย่าเครียดเลยนะคะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้นในขณะที่ชายหนุ่มทำหน้าเคร่งเครียด

"ผมอยากหย่ากับเธอ ผมไม่อยากแต่งงานกับผู้หญิงอย่างเธอเลย" ธีวินเอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งและเย็นชา

"ก็แค่แต่งกันในนามนี่คะวิน วินบอกกับเรนว่าแต่งงานกันเพื่อให้คุณพ่อสบายใจเฉยๆพอครบหนึ่งปี วินก็จะหาทางหย่าไม่ใช่เหรอคะจะไปเครียดอะไรคะคนดีของเรน"

"อืม งั้นผมจะทำให้เธอทนไม่ไหวและขอหย่าผมเองดีไหมเราจะได้แต่งงานกัน"

"จริงเหรอคะวิน วินไม่ได้โกหกเรนใช่ไหมคะ"

"ผมพูดจริง"

"เรนรักคุณมากนะคะวิน"

"อืม" พูดเสร็จเรนก็ประกบจูบธีวินอย่างดุเดือดพร้อมกับจูบแลกลิ้นกันไปมาอย่างดุเดือด และก็พากันมาจบที่บนเตียง.......

ผ่านไปไม่นานธีวินตื่นมาด้วยความมึนๆ ก่อนจะใช้มือควานหาโทรศัพท์มือถือ

เวลานี่มันเป็นเวลาตีสามกว่าๆ ธีวินรีบลุกใส่เสื้อผ้าเพื่อที่จะกลับบ้าน เพราะกลัวว่าตอนเช้าพ่อจะไปบ้าน เขาแต่งตัวก่อนจะควักเงินปึกหนึ่งไว้ที่หัวเตียงก่อนจะเดินออกมาจากห้อง

ผ่านไปไม่นานเขาก็ขับรถกลับมายังบ้านที่เป็นเรือนหอของเขา นิตานอนร้องไห้สะอื้นภายในห้อง และได้ยินเสียงรถขับเข้ามา เธอจึงลุกไปแอบส่องที่ประตูหน้าตาเธอเห็นธีวินกลับมาแล้ว เธอจึงลุกล้างหน้าล้างตาก่อนจะแสร้งทำว่าเธอหลับแล้ว

~~แกร๊ก~~

พอได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา ฉันก็รีบนอนนิ่งๆผ่านไปไม่นานเหมือนเขาจัดเก็บของฉันรู้สึกว่าเตียงยุบ เขาคงจะนอนสินะฉันค่อยๆลืมตาขึ้นเห็นเขานอนหันหลังให้ฉันได้แต่นอนมองแผ่นหลังเขาจนเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้พอตื่นมาอีกทีก็ไม่เจอเขาแล้วจึงรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปที่บริษัทพอเดินลงมาก็เจอพ่อและแม่ของธีวินกำลังนั่งรอที่โต๊ะอาหาร

"นิตา มากินข้าวเร็วลูก วันนี้แม่เอาซุบมาให้วินกินเลยมาทำอาหารด้วย" แม่ของเขาเอ่ย

"ค่ะ คุณแม่" แล้วฉันก็นั่งเก้าอี้ข้างๆเขา เขาไม่แม้แต่จะใช้หางตามองมาที่ฉันแค่เสี่ยวหางตายังไม่เลย

"เป็นไงบ้างเข้าหอเมื่อคืน พ่อจะได้มีหลานไหม" ในขณะที่กำลังตักข้าวเข้าปากคุณพ่อก็ถามขึ้น

"กะ…ก็โอเคนะคะ" ฉันได้แต่แสร้งยิ้มให้เหมือนว่าทุกอย่างมันโอเค

"ดีแล้วลูก พ่ออยากอุ้มหลานใจจะขาดแล้ว"

"แม่ก็เหมือนกัน แม่อยากอุ้มหลานมากเลยนิตา"

"ค่ะ นิตาจะรีบมีนะคะ" ฉันตอบกลับด้วยความเสียงแผ่วเบา

"ส่วนแกวิน พ่อจะให้แกหยุดงานสามวันเพื่อพานิตาไปฮันนิมูนฉลองกันสองคน"

"แต่ผมต้องทำงานนะครับพ่อ" เขาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นิตาว่าไม่ต้องไปก็ได้ค่ะคุณพ่อ"

"ไม่ได้นิตา พ่ออยากให้วินพาหนูไปพักผ่อนบ้าง พึ่งแต่งงานกันพ่ออยากให้มีเวลาให้กันเยอะๆ"

"แม่ว่าพาน้องไปพักผ่อนก็ดีนะวิน วินจะได้พักเรื่องปวดหัวลงบ้างไงลูก"

"เฮ้อ! ก็ได้ครับ"

"นิตาอยากไปเที่ยวไหนไหมลูก"

"นิตาแล้วแต่วินค่ะ" ฉันไม่สามารถเลือกได้หรอกให้เขาเลือกดีที่สุดแล้วล่ะ

"งั้นไปทะเลละกัน งั้นผมขอตัวนะครับ ผมมีธุระต้องไปเจรจา" พอพูดเสร็จเขาก็ลุกพรวดพราดอย่างไม่พอใจเดินออกไป

"ทำไมไม่ไปส่งนิตาที่ทำงานล่ะวิน"

"ผมกลัวสายครับแม่ผมเชื่อเธอไปคนเดียวได้ จริงไหมนิตาภา" เขาเอ่ยเสียงเข้มขึ้นก่อนจะหันหน้ามาหาที่ฉัน

"ค่ะ นิตาไปเองได้ วินเขามีงานด่วนรีบไปเถอะเดี๋ยวไม่ทันนะวิน"