บทนำ

“จัดการพวกมันอย่าให้ใครหนีรอดไปได้” จากัวร์บอกคนของตัวเอง ที่ยืนล้อมร่างสูงของผู้ชายหลายคนไว้

ภาพนี่คงเป็นภาพที่ชินตาของคนในมหาลัยไปซะแล้ว แต่มันไม่เคยชินเลยสำหรับผม

ภาพผู้ชายหน้าตาดี ที่เป็นถึงเดือนวิศวะ กำลังยืนอยู่ท่ามกลางผู้ชายหน้าตาดีที่เป็นเพื่อนกับเขา ส่วนกลุ่มคนที่หมอบอยู่ใต้ตรีนคนพวกนั้น ก็คือพวกที่ชอบมาหาเรื่องจากัวร์นั่นเอง

ผมที่ปกติจะต้องเดินผ่านตรงนี้ทุกวัน กลับต้องชะงักทันที แทนที่จะเดินผ่านไปแบบปกติ เชี้ยยยย ไอ้คนที่อยู่ใต้ตีนมัน คือแฝดพี่ของผม ชิบหายแล้ว ไอ้เพลิงไปทำอะไรอยู่ตรงน้านนนนนนนนน

ผมรีบเดินเข้าไปทันที ก่อนจะยกตรีนขึ้นถีบไอ้จากัวร์ที่เยียบไหล่พี่เพลิงอยู่

“ถอยไปซะไอ้หมาบ้า มึงทำอะไรพี่กู” ผมถีบมันอย่างแรง แต่มันตัวโตมากอะ มันไม่ขยับสักนิด เหมือนถีบหลักกิโลเลยอะ

“มาแล้วเหรอ ตามตัวมึงยากเหลือเกินนะ เพลง” จากัวร์พูดยิ้มๆ แต่เป็นยิ้มที่โคตรจะชั่วร้าย

“มึงจะตามหากูทำไม” ผมถามเสียงดัง

“มึงอย่าเอาเพลงเข้ามาเสือกดิ นี่มันเรื่องของกูกับมึงจากัวร์” เพลิงพี่ชายของผมที่เป็นดาวบริหารลุกขึ้นจากตรีนจากัวร์อย่างทุลักทุเล

“ไม่ให้มันเสือกคงไม่ได้หรอกว่ะ เพราะนั่นเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับมัน” จากัวร์พูดยิ้มๆ ไม่สนใจสายตาดุดันของไอ้เพลิงเลย

“พวกมึงจัดการทางนี้ ส่วนมึงมากับกูเลยไอ้เพลง” ไอ้จากัวร์พูดจบมันก็ลากผมตามไปอย่างแรงเลย ผมทั้งเตะทั้งถีบมัน แต่แม่งไม่สะเทือนหลักกิโลแบบมันเลย

“มึงจะพากูไปไหน” ผมขืนตัวไว่อย่างแรง

“ห้องกู” ไอ้จากัวร์ยิ้มชั่วร้ายทันทีที่พูดจบ

อ่า! RIP ชีวิตที่เหลือของกู