4 สั่งสอน

"จะโดนเด็กลักหลับไหมเนี่ย" ชานนท์พึมพำสีหน้าเครียดขณะที่จ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กสาวที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาจนแทบมองไม่เห็นลำคอและหัวไหล่ เขาลอบถอนหายใจเบาๆอย่างคิดไม่ตก เมื่อแน่ใจว่าเธอหลับไปแล้วจึงเดินเลี่ยงออกไปสวมใส่กางเกงนอน โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังโดนจ้องมองอยู่

พรึ่บ!

"อื้อ~" เฟรย่าแสร้งยืดแขนบิดขี้เกียจเมื่อจู่ๆชานนท์ก็สะบัดหน้ากลับมาจ้องมอง ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำด้วยกลัวว่าจะโดนจับได้

"เด็กอะไรไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย" มันคงเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ของเขาที่พาเด็กเจ้าเล่ห์อย่างเธอกลับมาที่ห้องพักส่วนตัว แต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อมันไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้

นายแพทย์หนุ่มค่อยๆเดินเข้าไปชะโงกมองเด็กเจ้าเล่ห์ที่กำลังนอนหลับตาพริ้ม เธอดูไม่น่าจะมีพิษมีภัยกับใครในตอนนอนหลับ แตกต่างจากตอนลืมตาที่พร้อมจะป่วนเขาทุกเมื่อ มันคงเป็นเวรกรรมของเขาสินะที่ได้มาพบกับเธอ

ชานนท์สะบัดหน้าแรงๆสองสามครั้งเพื่อไล่ความคิดไร้สาระเหล่านั้นออกจากสมอง ก่อนจะคลานขึ้นไปล้มตัวนอนข้างๆหลังจากเอื้อมมือไปปิดไฟข้างหัวเตียงแล้ว เขาเว้นระยะห่างจากเฟรย่าพอสมควร เพื่อไม่ให้ร่างกายของเขาและเธอแนบชิดกัน แต่เหมือนว่าเธอจะไม่ได้ต้องการแบบนั้น

"คูณหมอขาาา กอดหน่อยน้าาา~" กลับกลายเป็นเธอที่ขยับตัวเข้ามาสวมกอดเขาเสียเอง แต่ให้ตายเถอะ! ทำไมทุกสัมผัสของร่างกายเธอมันถึงเปลือยเปล่าแบบนี้เนี่ย!

"แก้ผ้าทำไมเนี่ย!" ชานนท์ถามเสียงตื่น เขารีบปัดท่อนแขนเรียวเล็กออกจากลำตัว แต่เด็กสาวกลับตวัดท่อนขาเปลือยเปล่าขึ้นมาทับหน้าขาไว้ พะ..พับผ่าเถอะ! หน้าอกหน้าใจของเธอมันกำลังถูไถไปมากับต้นแขนของเขา

"อื้อ~ คันนมจาง แด๊ดดี้ขาเกาให้หนูหน่อยสิ~"

"นี่แกล้งเมาใช่ไหม!" ให้ตายเถอะ! เธอมันร้ายกาจชะมัด! ชานนท์ดีดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับปัดท่อนขาของเฟรย่าออก

"ทำไมต้องเสียงดังด้วยอะ" เด็กสาวหยัดกายลุกขึ้น เพ่งมองใบหน้าหล่อเหลาของนายแพทย์หนุ่มท่ามกลางความมืดสลัว

"หมอบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าใช้วิธีแบบนี้ยั่วหมอ เพราะมันไม่ได้ผล แล้วหมอก็ไม่ชอบ"

"หนูหนาวววว~" นอกจากเฟรย่าจะไม่สนใจคำพูดของชานนท์แล้ว เธอยังขยับตัวเข้าไปสวมกอดเขาไว้แน่น ส่งผลให้ร่างกายของเขาและเธอแนบชิดกัน

ชายหนุ่มพ่นลมหายใจหนักๆ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าร่างกายมันตื่นตัวเพราะสัมผัสเปลือยเปล่าของเธอ เขาพยายามควบคุมสติและอารมณ์ จากนั้นจึงสะบัดตัวเด็กสาวออกห่าง

"หมอไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้ ไปใส่เสื้อผ้าได้แล้ว"

"ทำไมล่ะ หนูไม่สวยเหรอ"

"สวยแต่ทำตัวไร้ค่าก็เป็นได้แค่ดอกไม้ริมทางเท่านั้นแหละ ถ้ายังทำตัวง่ายแบบนี้ก็อย่าโหยหาอะไรจากใครเลยนอกจากความอยาก หมอหวังดีนะถึงพูดตรงๆแบบนี้"

"..." เฟรย่านิ่งเงียบไปเมื่อโดนสั่งสอน ขนาดพ่อกับแม่ยังไม่เคยด่าเธอขนาดนี้เลย

"เจอกันแค่วันเดียวก็แก้ผ้าโชว์แล้ว พูดตามความจริงไม่มีใครอยากจริงจังกับผู้หญิงแบบนี้หรอก หมอก็เหมือนกัน ถ้าไม่อยากดูไร้ค่ากว่านี้ก็ไปใส่เสื้อผ้าซะ หมอจะออกไปรอข้างนอก" ว่าจบก็รีบเดินออกไป ขณะที่เฟรย่ายังนั่งนิ่งกะพริบตาปริบๆ หลายนาทีต่อมาจึงค่อยๆยกยิ้มมุมปาก

"คุณหมอดุก็แสดงว่าเป็นห่วง คงแอบมีใจให้เรานิดๆ ตอบแทนในความน่ารักของว่าที่สามีหนูเฟรจะยอมเป็นเด็กดีหนึ่งคืนก็ได้" เด็กสาวหัวเราะคิกคักเมื่อนึกถึงสีหน้าดุดันของชานนท์เมื่อสักครู่ เขาดูเป็นคนละคนกับเมื่อตอนกลางวันจนหัวใจของเธอเต้นแรง อ่า ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์ชะมัด

สองเท้าก้าวลงจากเตียง พร้อมเอื้อมมือไปเปิดไฟข้างหัวเตียง จากนั้นจึงเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหม่กับเสื้อเชิ้ตของชานนท์ในตู้เสื้อผ้าอย่างถือวิสาสะ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

"อื้อ~" ชานนท์เปล่งเสียงครางในลำคออย่างนึกรำคาญในตอนที่กำลังจะเคลิ้มหลับ แต่กลับรู้สึกหนักอึ้งราวกับมีใครนอนทาบทับอยู่ข้างบน ทันทีที่สติกลับมาเขาก็รีบลืมตาโพลง สิ่งที่เห็นคือเฟรย่ากำลังขยับตัวขึ้นมาทีละนิดบนแผงอกแกร่ง ก่อนที่เธอจะค่อยๆซบหน้าลงตรงซอกคอ

"เข้าไปนอนในห้องเถอะ หมอจะนอนข้างนอกเอง"

"หนูเอาผ้าห่มออกมาด้วยนะ" เฟรย่าผงกศีรษะขึ้นมายิ้มแป้น พร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาจนถึงลำคอ ทำเอาชานนท์ทำหน้าเซ็งกับความดื้อรั้นของเธอ

"ฝันดีค่ะ" ว่าจบก็เลื่อนใบหน้าขึ้นไปจูบหนักๆบนริมฝีปากหยักได้รูป ชานนท์ที่ไม่ทันตั้งตัวชะงักไป จู่ๆก็มองเห็นภาพเด็กคนหนึ่งซ้อนทับใบหน้าของเฟรย่า เพราะเมื่อหลายปีที่แล้วก็มีเด็กคนหนึ่งชอบขโมยจูบเขาแบบนี้เหมือนกัน

"บอกว่าไม่ชอบแบบนี้ไง" เขาใช้นิ้วชี้แตะริมฝีปากของเธอเบาๆ แต่เฟรย่ากลับอมยิ้มแล้วขบเม้มนิ้วของเขาเล่นหน้าตาเฉย มันทำให้เขานึกถึงการกระทำของเด็กน้อยเจ้าของรอยยิ้มหวานในอดีต

"แอ๊ะ~" เฟรย่าแกล้งทำเสียงเด็กล้อเลียนการกระทำของตัวเองหวังเรียกรอยยิ้มจากหมอหนุ่ม แต่แวบหนึ่งเธอกลับมองเห็นแววตาสับสนของเขา ก่อนที่เขาจะดึงมือออก

"หนูจองแล้วนะ ห้ามมองคนอื่นด้วย หนูขี้หวงนะจะบอกให้ ขี้หึงด้วย" ใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาซบลงตรงซอกคอหนาอีกครั้ง ชานนท์ไม่ได้ตอบอะไร เขายอมให้เธอนอนอยู่อย่างนั้น แม้จะไม่ค่อยเต็มใจก็เถอะ