26

หญิงสาวอาบน้ำล้างตัวอย่างอารมณ์ดีทั้งที่ไม่ได้เลอะเปรอะเปื้อนอะไร แค่เหงื่อออกนิดหน่อย แต่ก็ขอให้ตัวหอม ๆ ไว้ก่อนเพื่อความมั่นใจ.....หล่อนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยากจะหวีดใส่ห้องน้ำดัง ๆ ระบายความตื่นเต้นดีใจ....งื้อออออ.......พี่หมอน่ารักอ่ะ....บุ้งกี๋ใช้สองมือประคองหน้าตัวเองยืนอยู่หน้ากระจกแล้วฉีกยิ้มให้ตัวเองเหมือนคนบ้า....เฮ้อ !.......ดีใจเป็นบ้าเลย มันเป็นแบบนี้นี่เอง........หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะก้าวออกจากห้องน้ำด้วยความมั่นใจอีกครั้ง

“อ้าว ! พี่หมอหายไปไหน” บุ้งกี๋มองที่นอนยับย่นแต่ไร้คนที่หล่อนคิดว่าจะนอนรออยู่ตรงนั้นแต่กลับมีแต่ความว่างเปล่า จึงได้แต่เดินเหงา ๆ ไปทิ้งตัวลงนอนด้วยความรู้สึกที่พูดไม่ออกบอกไม่ถูก......

โรงพยาบาล

บุ้งกี๋เปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานโดยไม่ได้เคาะ.......หล่อนคิดว่าพี่หมอคงยังติดเคสผ่าตัดเพราะเขาออกมาตั้งแต่เมื่อคืนเนื่องจากมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับครอบครัว วีไอพี เขาจึงรีบออกมาช่วยเกรงว่าหมอที่เข้าเวรอยู่งานล้นมือจนทำไม่ทัน เพราะความที่เป็นโรงพยาบาลที่ขึ้นชื่อในเรื่องการบริการเป็นเลิศ ดังนั้นเขาจะให้คนไข้รอนานไม่ได้

“เอ่อ...ขอโทษค่ะ บุ้งกี๋คิดว่าไม่มีใครอยู่เสียอีก” หญิงสาวผงะเมื่อภายในห้องนอกจากพี่หมอจะนั่งอยู่ในที่ของเขาแล้ว ยังมียัยชะนีติดมันนั่งปั้นหน้าฉีกยิ้ม ที่มองยังไงก็เหมือนแยกเขี้ยวใส่เสียมากกว่า

“พี่หมอคงต้องสอนกันเหนื่อยหน่อยนะคะแบบนี้ แต่น้องบุ้งกี๋น่ารักเหมือนตุ๊กตาแบบนี้เก็บเอาไว้ที่คอนโดก็สิ้นเรื่อง.....ปล่อยให้เดินไปเดินมาระวังจะโดนฉกไปนะคะ...หุหุ....” จีรณาป้องปากหัวเราะน้อย ๆ พลางยิ้มพรายแต่ความหมายมันฟังดูขัดหูชอบกลเหมือนจะชมแต่ความจริงแล้วตั้งใจด้อยค่ากันชัด ๆ

ใบหน้าเรียบเฉยของคุณหมอหนุ่ม ไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ใด ๆ เขาทำเหมือนไม่ใส่ใจ บางครั้งก็จำเป็นต้องปล่อยผ่านไปบ้าง เพราะเรื่องงานที่ยังเป็นคู่ค้ากันอยู่โรงพยาบาลกับบริษัทยาไม่ควรจะเป็นศัตรูกันอย่างยิ่งถึงแม้จะมีหลายบริษัทให้เลือก แต่บริษัทยาของครอบครัวจีรณานั้นถือว่าอยู่ในอันดับต้น ๆ ........ครั้งที่แล้วเขาคิดว่าจีรณา จะไม่มาเหยียบที่นี่อีกแล้วแต่ผิดคาด หล่อนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น....ช่างเก่งกล้าสามารถจริง ๆ ยอมใจหล่อนเลย

“ขอบคุณที่ชมค่ะ.....บุ้งกี๋เข้าใจถูกใช่ไหมคะคุณจีรณา”

“ไม่เอาสิคะน้องบุ้งกี๋ อย่าล้อเล่นทำเป็นสวยแต่โง่สิคะ พี่จีใจหายหมด” หญิงสาวทำเป็นยกมือทาบอกตาโต

“ไปไหนมาเหรอ” หมอทัพพ์ถามคู่หมั้น ไม่อยากให้ทั้งคู่ต่อปากต่อคำกันมากความ

“ไปร้านกาแฟมาค่ะ.....จะรับไหมคะ บุ้งกี๋คิดว่าพี่หมอยังไม่เสร็จงานซะอีก เลยไม่ได้หิ้วขึ้นมาให้”

“ได้ข่าวว่าไปที่นั่นบ่อยเหรอคะ.....เจ้าของร้านดูดีมาก ๆ ว่าไหมคะ......แบบนี้กาแฟคงอร่อยน่าดู.......เสียดายนะคะ ถ้าพี่จีอายุเท่าน้องบุ้งกี๋ก็คงเวียนเข้าเวียนออกวันละหลายรอบเหมือนกัน” จีรณาพูดยิ้ม ๆ เหมือนกระเซ้าเย้าแหย่กันธรรมดาแต่แอบหย่อนระเบิดเวลาเอาไว้ลูกเบ้อเริ่ม

“ที่ร้านนั้นก็ไม่ได้ห้ามสาวแก่นะคะคุณจีรณา....จะเข้าไปวันละกี่รอบเขาก็คงไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ....ถ้าซื้อของของเขาน่ะนะ” บุ้งกี๋บอกหน้าตาใสซื่อ

“เอ๊ะ !!...ยัยเด็กนี่ว่าใครแก่ยะ” จีรณาเจ็บจี๊ด เริ่มเก็บอาการไม่อยู่

“โอย...ตาย ๆ ๆ บุ้งกี๋พูดอะไรออกไปเนี่ย...เอ่อ...ไม่ได้ตั้งใจอ่ะค่ะ เห็นยังไงก็พูดไปแบบนั้น....อายุจริงของคุณจี คงน้อยกว่าที่แสดงออกทางหนังหน้านะคะ...ขอโทษจริง ๆ ค่ะ” หญิงสาวประสานมือโค้งตัวให้ซ้ำ ๆ ก่อนจะมองอีกฝ่ายตาปริบ ๆ

“บุ้งกี๋ !..” หมอทัพพ์ปราม เมื่อเห็นยัยตัวแสบชักจะเล่นแรงเกินไปแล้ว ทั้งที่ความจริงอยากจะหัวเราะให้ลั่นห้อง นึกว่าจะยืนให้เขาด่าอยู่ฝ่ายเดียวเสียอีก...แสบไม่ใช่เล่น

“จีกลับก่อนนะคะพี่หมอ....” หญิงสาวหยิบกระเป๋าคู่ใจก่อนจะสะบัดหน้าออกไปอย่างไม่สบอารมณ์

หญิงสาวเดินไปหย่อนสะโพกลงบนตักกว้างพร้อมกับใช้นิ้วคลึงหัวคิ้วให้เจ้าของตัก

“เหนื่อยไหมคะพี่หมอ” อ้อนถามเสียงหวาน หล่อนไม่มีทางยอมให้พวกสัมภเวสี ผีชะนีเร่ร่อนตนไหน มาฉกชิงผู้ชายในดวงใจไปได้เด็ดขาด อ่อยได้อ่อย...หยอดได้หยอด....

“บุ้งกี๋.....เดี๋ยวเถอะ” กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเรือนร่างอวบอิ่มบนตักชักจะทำให้หมอทัพพ์เตลิด จนต้องดุแม่ตัวดีก่อนที่เขาจะทนไม่ไหว.....

“เดี๋ยวจะโดนรักเหรอคะ” หญิงสาวดิ้นลงจากตัก ก่อนจะย้อนมาถามหน้าเป็น

“ยัยเด็กนี่....แล้วนั่นจะไปไหนอีก....” หมอทัพพ์คว้าตัวไว้ไม่ทัน ได้แต่ตะโกนถามตามหลัง

“เดี๋ยวมานะคะ ขอไปค้นเอกสารแป็บเดียว......อนุญาตให้คิดถึงไปพลาง ๆ ก่อนค่ะ” หญิงสาวขยิบตาให้ก่อนจะยิ้มอารมณ์ดีเดินออกไป

หมอหนุ่มมองตามยิ้ม ๆ ตั้งแต่บุ้งกี๋เรียนจบกลับมา ชีวิตของเขาได้เปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้นเชิง ถ้าเลือกได้อยากกลับไปเหมือนเดิมไหม ตอบได้เลยว่าไม่...เขาอยากให้มีบุ้งกี๋ตัวน้อย ๆ เพิ่มมาอีกหลาย ๆ คนมากกว่า...ชายหนุ่มหยิบกล่องสีทองอันเล็กขึ้นมามองพลางอมยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเก็บกลับเข้าไปที่เดิม...รอเวลา....