EP.6 ความจริง.. [เช็กของเด็ก..]

ห้องพักส่วนตัวหมอทินกร

"ปฏิเสธเหรอ" หมอคิ้วขมวด มองข้อความตอบกลับ ปรากฏว่าสาวน้อยอย่างสบู่ไม่มาหา นับเป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่อีกฝ่ายขัดคำสั่ง แต่ก็พยายามมองโลกในแง่ดีว่าคงมีรายงานที่ต้องทำ เพราะเพิ่งจะโตในวัยมหาลัย

สามวันผ่านไป

ไร้วี่แวว..

สบู่ไม่เฉียดเข้าใกล้หรือมาทำความสะอาดตามปกติ กลายเป็นแม่ที่มาทำตามหน้าที่ หมอทินกรไม่กล้าเอ่ยถามตามตรง เขาได้แต่งุนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

แม้จะให้เลขาสาวคนสนิทไปเรียกถึงห้องเช่า แต่ก็ถูกปฏิเสธกลับมาทุกครั้ง ทุกอย่างผิดปกติไปหมด

"วันนี้ในห้องประชุมคุณหมอตอบคำถามผิดหลายครั้งเลยนะคะ" เลขาเดินตาม "พักผ่อนน้อยหรือเปล่า"

"สรุปว่าเด็กนั่นยอมมาพบฉันแล้วหรือยัง"

"ยังค่ะ บอกว่าไม่สะดวกเหมือนเคย"

"วันนี้ก็ไปเรียกมาอีก"

"แต่เด็กนั่นก็ยืนยันปฏิเสธว่าไม่มาเจอคุณหมอ ทำไมถึงยังเซ้าซี้อยู่ได้ล่ะคะ!" เสียงแหลมทำให้คุณหมอหยุดเดินชะงัก หันขวับ จ้องแววตาดุดันเขม็ง

ซ่าาาา

ฝนฟ้าคะนองตกลงดินเวลาห้าโมงเย็น บรรยากาศโพล้เพล้อึมครึมแต่ยังมีแสงสว่าง หลังกลับมาจากมหาวิทยาลัยสบู่ก็นั่งเขียนรายงาน โดยมีแค่โต๊ะพับเล็กกับโคมไฟจิ๋วที่ตั้งอยู่ริมข้าง

ทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินอยู่หน้าประตูจึงรีบถาม "พ่อกลับมาแล้วเหรอ" ปรากฏว่าไม่ใช่ "คุณหมอ!"

"กว่าจะเจอห้องของเธอลำบากจัง" หมอทินกรพูด

"นี่คุณหมอกางร่มตากฝนมาหรือคะ!"

"ใช่ ถ้าฉันให้เลขามาตามเธอก็ไม่ไปพบอีก จึงตัดสินใจมาหาด้วยตัวเองหลังจากรักษาคนไข้เสร็จ"

"เข้ามาก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูหาผ้าเช็ดตัวให้"

สาวน้อยร้อนใจรีบเปิดตู้เก็บผ้าเช็ดตัวสีชมพูออกมา คุณหมอวางร่มไว้ที่หน้าประตูเดินเข้ามานั่งเก้าอี้ไม้เก่า มองไปโดยรอบเป็นเพียงห้องเช่าธรรมดา ที่กำแพงเขรอะด้วยสีหลุดลอกเนื่องจากเก่ามาก

"นึกว่าพ่อกลับมาเสียอีก" สบู่พูด

"แล้วพ่อของเธอไปไหน"

"ก็ออกไปกินเหล้าตามปกติ ป่านนี้ยังไม่กลับเลยค่ะ ตกน้ำตกท่ายังไม่หลาบไม่จำอีก"

"ทำไมเธอถึงไม่ไปพบฉันตามที่สั่ง"

"คือว่าหนู...ไม่ค่อยสะดวกค่ะ ไม่ว่าง"

"ก็แค่ทำรายงาน จะไม่มีเวลามาหาฉันบ้างเลยหรือไง"

น้ำเสียงของหมอจริงจังหนักแน่นแถมส่อแววตาสงสัย ตัวเล็กรีบหยิบผ้าเช็ดที่หลังเพราะฝนพรำสาดเข้าใส่ แต่ก็ถูกกระชากตัวปลิวจนนั่งอยู่บนตัก

"อ๊ะะะ" สบู่ตกใจ "คุณหมอ ปล่อยนะคะ"

"ทำไม..แค่นั่งตัก ยังไม่ได้ทำอะไรเลย"

"เดี๋ยวใครมาเห็นเข้ามันไม่ดี"

"เมื่อก่อนไม่เห็นเธอจะกังวลแบบนี้"

"เลิกทำอย่างนี้เถอะค่ะ ดะ เดี๋ยวแฟนของคุณหมอเธอจะเสียใจนะคะ มันผิด"

"แฟนของฉันเหรอ.."

"คุณเลขาบอกว่าผู้หญิงสวยขายาวคนนั้นเป็นแฟนของคุณหมอและหนูก็แอบ เอ๊ย! บังเอิญไปได้ยินที่คุยกันในห้อง คือหนูไม่ได้ตั้งใจแอบฟังนะคะ"

หมอทินกรรู้สาเหตุทันทีที่สาวน้อยปฏิเสธ เขากระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนที่จะอธิบายเรื่องราวทุกอย่าง

"ณิชาเป็นแฟนของฉันจริง แต่เป็นแฟนเก่า"

"แฟนเก่า"

"คือก่อนที่เราจะตกลงคบกัน เราเป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่สมัยยังเด็ก เริ่มพัฒนาความสัมพันธ์ทีละนิดจนคบหาเป็นแฟนกันอยู่ช่วงหนึ่ง หลังจากนั้นเราก็ตกลงกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เพราะคิดว่าไม่ได้รักกันมากจนถึงขั้นเป็นแฟนกัน อาจจะแค่ความผูกพัน"

"แต่ตอนนั้นหนูเอาหูแนบที่ประตู ได้ยินชัดเต็มสองรูหูว่าเรียกกัน แฟนจ๋าาา"

"บอกไม่ได้แอบฟังไง.."

"อุ๊ปส์!"

ตัวเล็กยกมือขึ้นมาปิดปากเพราะเผยไต๋ทุกอย่างออกไป ดวงตากลมโตพับปืด เนื่องจากเขินอายขายขี้หน้า หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

"ต่อไปนี้ถ้าสงสัยอะไรเกี่ยวกับฉันให้มาถามฉันโดยตรงไม่ต้องไปถามคนอื่น คงไม่มีใครรู้เรื่องดีทุกอย่างเท่าตัวของฉันเองหรอก เข้าใจไหม" หมอพูด

"เข้าใจแล้วค่ะ"

"ฝนตกขนาดนี้พ่อเธอคงยังไม่กลับมา แล้วแม่ล่ะ"

"เข้าเวรทำความสะอาดที่ตึกโรงพยาบาลค่ะ"

"แปลว่าทางสะดวก"

"ทางสะดวกอะไรคะ?"

"ที่เราจะได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองไง"

มือของหมอว่องไว ล้วงเขาใต้เสื้อกล้ามสีขาวที่ตัวเล็กสวมใส่ ความเย็นสัมผัสโดนเนื้อหนังทำสาวน้อยใจสั่น ไม่กล้าพูดอะไร จมูกโด่งเริ่มถูไถไหล่เนียน สูดดมกลิ่นกายสาวหอมอ่อน เสียงคุณหมอพูดแหบพร่า "ไม่ได้เจอเธอหลายวัน เช็กของเด็กดื้อสักหน่อย ว่ามีกลิ่นคนอื่นปะปนมาด้วยไหม ถึงฉันจะเป็นหมอสายตา แต่จมูกไวมากนะ หึ"

________________

อยากโดนเช็กของ555555555

กดหัวใจ✅ เพิ่มเช้าชั้น✅ คอมเมนต์✅

เพื่อให้นักเขียนมีกำลังใจเขียนตอนต่อไปด้วยค่ะ

(เจอกันทุกวันเวลา 11.45 น.)