บทที่ ๘ ( เอาไปหมดแล้ว )

บทที่ ๘ ( เอาไปหมดแล้ว )

"ทำไมช้านักจังว่ะโบว์ มิสเตอร์ขึ้นมาเป็น 300 แล้วนี่"

"ทำไมแม่ไม่จ่ายอ่ะ รอโบว์ทำไม"

"เอ้า..ถ้ากูมีเงินกูจะรอมึงเหรอ ถามโง่ๆ"

แม่ด่าฉันอย่างหัวเสีย แต่ฉันไม่แปลกใจหรอกทำไมแม่ถึงไม่มีเงิน นี้คงเล่นเสียมาล่ะสิ ฉันจ่ายเงินค่าแท๊กซี่เสร็จแล้วฉันกับแม่ก็รีบวิ่งมาที่ห้องฉุกเฉินที่มีพ่อยืนรออยู่หน้าห้อง

"พ่อ...น้องเป็นไงบ้าง ทำไมน้องถึงหอบได้ล่ะ"

"มันร้องไห้มากเลยหอบ ตอนนี้หมอกำลังพ่นยาให้อยู่"

"แล้วทำไมน้องถึงร้องล่ะ"

"มึงจะถามอะไรมากมายวะนังโบว์เดี๋ยวมันออกมาก็ถามมันเองสิ"

พ่อเดินหนีฉันออกไปนั่งลงที่ข้างแม่แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าพ่อกับแม่แปลก ๆ เขาไม่คุยกันแล้วยังหันข้างให้กันอีกซึ่งมันผิดปกติมาก ฉันยืนชะเง้อคอมองที่หน้าห้องฉุกเฉินตอนที่ฉันเดินเข้าไปใกล้ ๆ ประตู แล้วประตูมันเปิดฉันมองเข้าไปเห็นน้องสาวฉันเหมือนน้องบีมันจะทรมานมากเลยนะ หน้าแดงไปหมดแถมครอบที่พ่นยาอยู่เลยฉันสงสารน้องมาก ๆ เลยนะ เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่อยากให้น้องต้องมาทำงานหนัก ๆแบบฉัน ไม่ใช่น้องบีไม่อยากช่วยนะน้องขยันอยากช่วยฉันทุกอย่างแหละแต่เป็นที่ฉันเอง ที่ไม่อยากให้น้องทำ แต่ถึงอย่างนั้นน้องบีเองก็ช่วยฉันทำงานบ้าน ทำกับข้าวทุกอย่างเลยนะ แม้กระทั่งเสื้อผ้าฉันน้องก็ซักให้ ถึงแม้ว่าฉันจะบอกว่าไม่ต้องทำก็เถอะ

"หมอคะ น้องหนูเป็นอย่างไรบ้างคะ "

"ไม่เป็นอะไรมากแล้วครับพ่นหาหมดหลอดก็กลับบ้านได้ แผลที่ศีรษะก็ไม่ลึกถึงขนาดเย็บไม่มีอะไรต้องกังวลนะครับ"

"แผล....แผลอะไรคะ"

"แผลที่ขมับน่ะครับ น้องน่าจะล้มนะครับเห็นบอกหมอแบบนั้น...มีอะไรรึเปล่าครับ"

"อ๋อ...ค่ะไม่มีอะไรค่ะ ขอบคุณนะคะ"

"ครับ"

คุณหมอเดินออกไปแล้ว ฉันจึงหันไปมองหน้าพ่อแม่ฉัน ซึ่งทั้งคู่ก็ก้มหน้าหลบตาฉันอยู่ มันต้องมีอะไรแน่ๆ ฉันจึงตัดสินใจเดินเข้าไปถามเลยดีกว่า

"หมอบอกว่าที่หัวน้องบีแตก ทำไมหัวน้องบีถึงแตกล่ะคะพ่อ แม่"

"แล้วหมอบอกมึงว่าไงล่ะ มันล้มไม่ใช่เหรอ ถึงมึงจะมาถามกับกูคำตอบก็คือมันล้ม มึงจะอะไรนักหนา"

"ให้มันแน่เถอะพ่อ กลัวว่าจะไม่ใช่อ่ะดิ"

"อ้าวอีโบว์ อีบีมันลูกกูนะ มึงคิดว่ากูจะตีหัวมันรึไง กูเป็นพ่อมึงนะ ช่วยให้เกียรติกูด้วย"

พ่อฟึดฟัดใส่ฉัน แต่เขาไม่กล้าด่าเสียงดังหรอก ไม่ใช่ว่าเขาอายอะไรหรอกน่ะ คนอย่างพ่อแม่ฉันน่ะไม่เคยอายอะไรอยู่แล้ว แต่ที่เขาไม่กล้าเสียงดังเพราะเขากลัว....เขากลัวตำรวจที่มาตรวจเวรพอดีนะสิ น้องบีพ่นยาเสร็จ ฉันก็ไปรับยามาไว้ให้น้องกิน เสร็จแล้วเราก็พากันกลับบ้าน ตอนที่พวกฉันนั่งรถมาถึงหน้าบ้าน มันมีผู้ชาย 2 คนยืนอยู่ที่หน้าบ้านฉัน มันดูแปลกๆ ทำไมวันนี้อะไร ๆ มันก็ดูแปลกไปหมดเลยนะ ตั้งแต่พ่อกับแม่ฉันไม่คุยกันเลย หน้าตาก็ดูช้ำๆ แล้วน้องฉันที่ร้องไห้จนหอบ และที่สำคัญหัวแตกด้วย และล่าสุดมีคนมายืนหน้าบ้าน ฉันจ่ายเงินค่ารถเสร็จก็ประคองน้องบีลงมาจากรถ พ่อกับแม่ฉัน ออกอาการพิรุจอย่างเห็นได้ชัดเจนเลย

"ว่าไงครับคุณอำนาจย์ คุณจามจุรี นายถามหาน่ะครับ"

"ใครน่ะพ่อ นายไหนถามหาพ่อกับแม่หรอ"

"โบว์มึงพาน้องเข้าบ้านไปก่อนไป เดี๋ยวพ่อกับแม่ตามเข้าไป"

"แล้วสองคนนี้ใครล่ะพ่อ"

"มึงอย่าถามมากเข้าไปก่อนไป พาน้องเข้าไปก่อนเร็ว"

พ่อกับแม่รีบมาดันฉันกับน้องบีเข้ามาในบ้าน ไอ้สองคนนั้นมองหน้าฉันกับน้องอย่างหยาบคาย ฉันไม่ชอบสายตามันเอามาก ๆ เลยล่ะ ฉันสงสัยนะว่าใคร แต่ก็ไม่อยากอยู่ตรงนั้นนาน ฉันจึงรีบจูงมือน้องบีเข้าบ้าน ซึ่งฉันคิดถูกแล้วที่ทำแบบนี้ น้องบีดูกลัวและตัวสั่นมากๆ ฉันว่าไอ้พวกนี้มันคงจะเป็นบรรดาเจ้าหนี้พ่อแม่ฉันนั้นล่ะ ในตัวที่ฉันกำลังไขกุญแจเข้าบ้าน ฉันก็ได้ยินเสียงมันพูดกับพ่อฉัน

"ลูกสาวหรือครับคุณอำนาจย์"

"อย่ายุ่งกับพวกเธอ"

"โอ้วว...ผมไม่ยุ่งหรอกครับ แต่ถ้าเป็นนายผมก็ไม่แน่ใจนะครับ"

ฉันรีบปิดประตูบ้านเสียงดังแล้วพาน้องบีไปแอบในห้องนอน ฉันแง้มผ้าม่านที่หน้าต่างห้องนอนแอบดู พ่อกับแม่มีสีหน้าที่เครียดมากเลย พวกมันสองคนไม่เข้ามาในบ้าน พ่อฉันเดินเข้ามาในบ้าน แต่แม่ยังยืนอยู่ที่เดิม

"โบว์ พ่อขอยืมเงินหน่อย"

"เงินอะไรล่ะพ่อไม่มีหรอก "

"อีโบว์มึงอย่ามางก ไอพวกนั้นนั้นมันจะกระทืบกูกับแม่มึงแล้วมึงเห็นไหม "

"แล้วพ่อกับไม่ไปทำอะไรไว้ล่ะ โบว์ไม่มีให้พ่อกับแม่ยืมหรอกนะ"

"น้องบีลูก ช่วยพ่อหน่อย อย่าอกตัญญูเหมือนพี่หนูนะลูก"

"บี....เอ่อ.../"

"น้องบีก็ไม่มีหรอกพ่อ ไปบอกพวกมันเถอะเราไม่มีจะให้แล้ว"

"บอกได้ไง มันจะได้กระทืบกูนะสิ อย่ามาลีลา เอาเงินมา มึงจะไม่มีได้ไง คนงกอย่างมึงนะหรอจะไม่มีเงิน"

"พ่อ...พ่อจะทำอะไร หยุดนะ"

พ่อไม่ฟังที่ฉันบอก แกเดินค้นไปทั่วห้องไปหมดลื้อกระจุยกระจายไปหมดเลย ฉันพยายามวิ่งเข้าไปดึงมือพ่อไม่ให้ลื้อ อีกแต่พ่อก็ไม่ยอม เราตะโกนเถียงกันเสียงดัง พ่อเริ่มหันมาลงมือตีฉันที่ขวางเขาไม่เลิก น้องฉันก็วิ่งเข้าไปหลบมุมห้องน้องนั่งกอดเข่าแล้วเริ่มร้องไห้

"ปล่อยกูอีโบว์ กูบอกให้เอาเงินมา มันให้เวลากูแค่ 10 นาทีมึงรู้บ้างไหมอีลูกอกตัญญู"

"ไม่ปล่อย พ่อนั่นแหละที่ต้องหยุด"

เพี๊ยะ!!!!

"โอ๊ยยย...พ่อหยุดมันไม่มีเงิน"

"ฮื้อๆๆๆ....พี่โบว์ หนูกลัว...พ่ออย่าทำพี่โบว์...ฮื้อ"

"นี้ไง ไหนมึงบอกว่าไม่มีเงินไงอีลูกเวร "

เพี๊ยะ!!!!

พ่อหันมาตีฉันอีกครั้งที่พ่อเจอสมุดบัญชีธนาคารและบัตรเอทีเอ็มในกระเป๋านักเรียนของฉัน ฉันเก็บไว้กับตัวทุกครั้งเอาไว้บ้านไม่ได้เดี๋ยวพ่อกับแม่หาเจอ แต่ก้ไม่รอดอยู่ดี

"โอ้โห มึงมีเงินเก็บเกือบแสนเลยเหรอ ไหนดูสิ เมื่อ5 เดือนที่เดือนที่แล้วมึงฝากทีเดียว 30,000 เลย มึงเอาเงินหมื่นมาจากไหน ทำไมไม่บอกกูทีกูมีกูให้พวกมึงนะ พอมึงมีไม่คิดจะเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ เก็บไว้กินใช้เองคนเดียวสบาย"

"เอาคืนมานะพ่อ หนูเก็บไว้เรียนมหาลัย กับค่าเรียนค่าหมอน้องบี เอามานะ"

"กูยืมก่อน รหัสอะไร"

"ไม่หนูไม่บอก"

"กูบอกให้บอกมา"

พ่อดึงมือฉัน ให้ฉันบอกรหัสเอทีเอ็มกับเขาแต่ฉันไม่ยอมบอก พ่อจึงเริ่มตบตีฉันอีกครั้ง พ่อตอนนี้เหมือนคนบ้าคลั่งที่ไม่ฟังอะไรเลย น้องบีก็ร้องไห้ไม่หยุด

"พี่โบว์...ฮื้อๆๆๆ...พ่ออย่าทำพี่โบว์"

"ก็บอกพี่มึงสิว่าบอกรหัสกูมา"

"ถ้าพี่โบว์ไม่ให้งั้นพ่อ.../"

"บอกแล้ว ๆ ๆ ๆ หนูบอกแล้ว"

ฉันรีบร้องบอกก่อนที่น้องบีจะเอาของตัวเองมาให้พ่อแทนของฉัน แน่นอนว่าเงินของน้องมันมีน้อยกว่าฉัน แต่ถ้าพ่อรู้ว่าน้องมีเงิน พ่อก็ต้องเอาทั้งของฉันและของน้องอยู่ดี เงินก้อนนั้นที่ผู้ชายคนนั้นให้ฉันมาเมื่อ 5 เดือนที่แล้วน่ะฉันให้น้องบี 20,000 และเงินเดือนของฉันก็ยังฝากให้น้องทุกเดือน เพราะฉะนั้นพ่อกับแม่จะรู้ไม่ได้ว่าน้องมีเงิน พอฉันบอกรหัสเอทีเอ็มเสร็จพ่อก็เดินออกไปทันที ฉันจึงเดินเข้าไปดึงน้องบีมากอดไว้ ฉันอยากพาน้องหนีไปจริงๆไปอยู่กันแค่สองคนพี่น้อง