บทที่ ๗ ( ผัวเมียตีกัน )

บทที่ ๗ ( ผัวเมียตีกัน )

"โถ่เว้ยยยย..ไอ้เชี่ยเอ๊ยยย...มือขึ้นอยู่ดีๆ พอเปลี่ยนเจ้ามือกูเสียแม่งหมด ไอบ่อนเหี้ยโกงกูแน่น"

"กูบอกมึงแล้วไง ไอ้นาจ กูบอกให้มึงเลิกๆๆ มึงก็ไม่เลิก ไอ้ฉิบหาย นี้ก็ใกล้จะถึงเวลาต้องจ่ายหนี้ให้คาสิโนของคุณเควินอีก โอ๊ยยย..ตายๆๆๆๆ"

อำนาจย์และจามจุรี คู่ผัวเมียผีพนัน เดินบ่นกันหน้าเครียดระหว่างกับบ้าน วันนี้โชคไม่ข้างทั้งคู่สักเท่าไร ตอนแรกทั้งคู่เล่นได้กันเป็นแสนๆ จามจุรีที่ยังพอมีสติบอกให้สามีเลิก แต่อำนาจย์ก็ไม่ฟัง ยิ่งได้อำนาจก็ยิ่งเล่น หน้ามืดตามัวไปหมด พอเริ่มเสียก็อยาจะได้คืน แม้ภรรยาจะห้ามก็ไม่ฟังซ้ำยังด่าจามจุรีกับอีกด้วย

"เพราะมึงไงอีจาม อีบรรลัย ขัดลาภกูไม่หยุดต่อไปนี้มึงไม่ต้องไปกับกูแล้วนะ ต่างคนต่างไปเลย มึงไปเล่นของเล่น กูก็เล่นของกู ไม่ต้องมาเสือกกันต่อไป ฉิบหายหมดเพราะมึงแท้ๆ"

"อ้าวไอ้นาจ ไอผัวเวร ทำไมพูดหมา ๆ แบบนี้ อีตอนได้แสนแรกเป็นกูไหมที่ได้ มึงหมดตัวมาจากวงไฮโล แล้วมาขอแบ่งกูเล่นเองไหม ห๊ะ"

"เออแสนแรกน่ะของมึง แต่แสนที่สองกับแสนที่สามน่ะมันของกูทั้งนั้นที่มือขึ้น หรือว่าไม่จริงห๊ะจาม อีเวร แล้วเงินแสนมึงกูก็คืนให้ไปแล้ว มึงไปเล่นเสียเองไงอีสัด"

อำนาจย์เอามือผลักหัวภรรยา เพราะทนไม่ได้ที่ภรรยาเริ่มทวงบุญคุณ จาจุรีเองก็เอามือปัดมือของอำนาจออกอย่างแรง เพราะเริ่มจะโมโหเหมือนกัน ต่างฝ่ายต่างก็เถียงกันเสียงดังขึ้นเรื่อย เดินเถียงกันมาตั้งแต่หน้าซอย จนกระทั่งมายืนด่ากันที่หน้าบ้านตนเอง

"ก็กูบอกแล้วไหมล่ะ ว่าให้พอๆ มึงก็ไม่พอ แล้วอีแสนสุดท้ายก็มึงเองนั่นแหละที่คะยั้นคะยอให้กูเล่นไอ้สนติงเอ๊ย"

จามจุรีย์เอามือผลักหัวอำนาจย์คืน อำนาจย์ที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเซถอยหลังเล็กน้อย ทั้งคู่สาดสงครามน้ำลายใส่กันเสียงดัง นวพรที่ล้างจานอยู่หลังบ้านรีบจึงมาดู อำนาจย์กับจามจุรีจากที่ตอนแรกเพียงเถียงกัน ตอนนี้ทั้งคู่เริ่มปล่อยหมัดใส่กันซะแล้ว

ผลั๊วะ!!!!

"โอ๊ยยยยย....ไอนาจไอ้เชี่ย ไอ้ผัวเวร มึงต่อยกูเ อย่าอยู่เลยมึง"

ผลั๊ว!!!!!

"โอ๊ยยยอีจามนี้มึงกล้าเอาไม้มาตีหัวกูเหรอ ได้วันนี้กูจะสั่งสอนให้มึงหลาบจำซะบ้างว่ามึงกับกูใครมันใหญ่กว่ากัน"

ตุบ ตับ ตุบ ตับ

เสียงของทั้งคู่รัวทั้งหมัด มั้งมือใส่กันไม่หยุด นวพรรีบวิ่งเข้าไปห้ามบิดามารของตน พร้อมทั้งร้องไห้ไม่หยุด

"พ่อ..ฮื้อ ๆ ๆ ๆ พอแล้ว..อย่าทำแม่อีกเลย....แม่อย่าตีพ่อ...ฮื้อ ๆ ๆ ๆ...ช่วยด้วยยยย....พ่อหยุด..แม่หยุด"

"น้องบีถอยไป"

"ไม่....พ่อหยุดเถอะ ..แม่ด้วยแม่ก็หยุดเถอะนะ ฮื้อๆๆๆ..คนมองกันเต็มไปหมดแล้ว..ฮื้อๆๆๆ"

"มองเชี่ยอะไรกันนี่มันเรื่องผัวเมีย ไม่มีงานไม่มีการทำกันเหรอวะ"

ไทยมุงต่างก็สลายมอบเข้าบานใครบ้านมัน เพราะมวยคู่เอกไม่ปาราณาจะให้รับชม อำนาจย์กับจามจุรียังคงตีกันอยู่อย่างนั้น นวพรเองก็พยายามเข้ามาห้ามบิดามารดาของตนเช่น

"โอ๊ยยยย .....ฟืด...แฮกๆๆๆ "

"น้องบีลูก....ไอนาจมึงผลักลูกทำไม"

"กูไม่ได้ตั้งใจ มึงนั่นแหละอีจาม"

จามจุรีรีบเข้าไปประคองนวพร หลังจากที่บุตรสาวของตนโดนลูกหลงล้มลงหัวแตก จามจุรีที่เห็นเลือดไหลออกมาจากขมับของลูกสาวเธอยิ่งเสียอาการ ไหนจะอาการหอบของบุตรสาวคนเล็กที่กำเริบขึ้นมาอีกนั้น อำนาจเห็นท่าไม่ดีรีบช้อนตัวลูกสาวขึ้นแล้วรีบวิ่งออกไปหารถเพื่อไปโรงพยาบาล

"อีจามโทรบอกน้องโบว์ ให้รีบตามมาที่โรงพยาบาลบอกลูกให้เอาเงินมาจ่ายค่ารถด้วย"

"เออ...ได้ ๆ ..ไปเร็วมึงวิ่งเร็วไอนาจ"

"อีพินโว้ย..อีพินกูฝากปิดบ้านให้ที "

"เออ น้องบีเป็นอะไร อีจามนั้นมึงจะพาลูกไปไหน"

"น้องบีอาการกำเริบ กูไปโรงพยาบาลก่อน"

"เออ ๆ ๆ รีบไป ๆ ๆ เดี๋ยวกูปิดบ้านให้เอง"

นพวรรณที่กำลังทำงานพิเศษอยู่ในร้านดอกไม้ วันหยุดเสาร์อาทิตย์ช่วงเช้านพวรรณจะรับทำงานพิเศษอยู่ที่นี้ ส่วนช่วงเย็นก็จะเป็นงานที่ร้านหมูกระทะ หญิงสาวกำลังจัดดอกไม้ช่อใหญ่ตามออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งเข้าอยู่นั้น แต่แล้วโทรศัพท์เครื่องเก่าสมัยพระเจ้าเหาก็ส่งเสียงร้องขึ้นมา หญิงสาวล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะรับสาย

"แม่"

นพวรรณถอนหายใจเบาๆ ถ้ามารดาเธอโทรมาคงพ้นเรื่องเงินอีกแน่ๆ นี้คงจะโทรมายืมเงินเธออีกล่ะสิ ยืมไปกี่ทีได้ไม่เคยจะได้คืนเลยสักครั้ง น่าเบื่อ

สาวิตรีเจ้าของร้านดอกไม้ มองนพวรรณที่กดปิดเสียแล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิม สีหน้าของลูกน้องสาวไม่ค่อยสู้ดีนัก ซึ่งคงเป็นเพราะคนในสายแน่ๆ

"ไม่รับเหรอโบว์"

"ไม่หรอกค่ะคุณตรี ไม่ใช่ธุระสำคัญอะไร โบว์จัดดอกไม้ให้เสร็จดีกว่า"

"โบว์เอามือถือเครื่องเก่าพี่ไปใช้ไหม พอดีพี่จะเปลี่ยนเครื่องใหม่แล้วน่ะ "

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณตรี โบว์ยังใช้ได้อยู่เลยค่ะ"

"เอาไปเถอะโบว์ ถ้าเกรงใจพี่หักเงินเดือนเราก็ได้ ของโบว์มันไม่ไหวแล้ว ใช้หนังยางรัดแกงมัดแล้วน่ะ พี่กลัวมันจะระเบิดใส่หน้าเราเวลาคุยน่ะสิ เอาไปเถอะไม่ต้องปฏิเสธ มานี้พี่เปลี่ยนซิมให้"

"ค่ะ"

นพวรรณส่งมือถือเครื่องเก่าให้สาวิตรี เพื่อเปลี่ยนซิมให้ สาวิตรีเอ็นดูนพวรรณที่เป็นคนขยัน หญิงสาวสู้งานไม่เคยบ่น เงินทุกบาทก็เก็บหอมรอบริบไว้ให้เป็นค่าเล่าเรียนตนเองและน้องสาว และส่วนหนึ่งก็เป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน นพวรรณไม่หวังพึ่งครอบครัว เพราะถ้าวันไหนบิดามารดาได้เงินเขาก็จะซื้อของกินมาเต็มบ้าน ค่าน้ำค่าไฟก็จ่ายให้หมด แถมยังแจกเงินเธอกับน้องอีก แต่ถ้าวันไหนเสีย ก็คือถอนคืนหมดเงินที่ให้มา

กริ๊งงงงง

สาวิตรีที่รับโทรมาถือไว้ เจ้านายสาวเผลอกดรับสาย ตอนที่กำลังแกะหนังยางออกจากโทรศัพท์ของนพวรรณ อย่างไม่ได้ตั้งใจ เจ้านายสาวหันไปยิ้มแหย ๆอย่างขอโทษที

"แฮ่ๆๆ โบว์พี่ขอโทษ พอดีพี่กดรับไปซะแล้ว เอ้าโบว์คุยกันเถอะ"

"ค่ะ..ไม่เป็นไรค่ะคุณตรี งั้นโบว์ขอรับสายก่อนนะคะ"

"จ้า ๆ ๆ"

นพวรรณจึงต้องรับสายจากมารดาอย่างไม่มีทางเลือก ทั้ง ๆ ที่ใจหญิงสาวไม่ได้อยากจะรับเลยสักนิด

"ว่าไงแม่ จะเอาเท่าไรอีกล่ะ"

"โบว์...หนูตามมาโรงพยาบาลXXเลยลูก น้องอาการกำเริบ พ่อกับแม่กำลังนั่งแท๊กซี่ไปอยู่ เอาตังค์มาจ่ายค่ารถด้วยนะ"

"ห๊า...น้องบีเป็นไงบ้าง"

"โบว์รีบมาก่อนลูก อย่าลืมค่ารถนะ มาจ่ายให้แม่ด้วย"

"ค่ะ ๆ..โบว์จะรีบไปเดี๋ยวนี้"

นพวรรณรีบวิ่งหน้าซีดมาขอลางานกับเจ้านายสาว หญิงสาวบอกเหตุผลจำเป็นกับเจ้านาย สาวิตรีก็อนุญาต และยังขับรถพาลูกน้องสาวไปส่งที่โรงพยาบาลอีกด้วย

"ขอบคุณ คุณตรีมากนะคะ ที่ให้ลาแล้วยังมาส่งโบว์อีก"

"ไม่เป็นไรหรอกโบว์ ช่วย ๆ กัน เอานี่ มือถือกับเงินเล็ก ๆ น้องฝากให้น้องบีหน่อย"

"ไม่เป็นไรค่ะคุณตรีโบว์รับไม่ได้หรอก"

"พี่ให้น้องบี ไม่ได้ให้โบว์ ถ้าจะคืนก็ให้น้องบีมาคืนเองนะ"