ถ้ำเสือ

“คุณสมิงอยู่ไหมคะ” ใบหน้าหวานที่แต่งแต้มให้ดูเซ็กซี่รับกับชุดที่ใส่ เอ่ยถามการ์ดของร้าน หลังจากเธอสามารถเข้ามาข้างในได้ แต่เดินรอบร้านเป็นชั่วโมงแล้วไม่เจอเจ้าของร้านเลย จึงได้ตัดสินใจถามการ์ดที่กระจายอยู่ทั่วทั้งร้าน และการ์ดคนนี้ก็อยู่ใกล้โซนที่ดูอันตรายที่สุด

“คุณหมิงอยู่ห้องวีไอพีครับ แต่ท่านมีแขกอยู่เกรงว่าจะไม่สะดวกให้คนนอกเข้าพบ” การ์ดรีบเอ่ยบอกคนที่น่าจะเป็นลูกค้าของร้าน

ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนที่มาเที่ยวคนเดียว ก็ย่อมหวังจะเจอเจ้าของร้านสุดหล่อทั้งนั้น และคนสวยตรงหน้าเขาก็คงไม่ต่างกัน แต่เผอิญว่ามีคนที่ไวกว่าเธออยู่กับเจ้านายเขาแล้ว เพราะอย่างนั้นคนที่มาช้า มาทางไหนก็ควรไสหัวกลับไปทางนั้น

“ห้องนั้นสินะ ขอบใจนี่ทิป” มายาวางธนบัตรใบสีเทาให้คนที่ทำหน้าเหวอใส่เธอ หมอนี่คงหวังให้เธอเดินออกจากร้าน มากกว่ามุ่งหน้าไปที่ห้องที่อยู่ห่างออกไป แต่เสียใจด้วยนะ อดีตนักกีฬาแบบเธอเท้าไว้ใช่เล่น ก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงหน้าห้องนั้นซะแล้ว

“เข้าไม่ได้นะ!” การ์ดคนนั้นเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก ก้าวเท้าเร็วๆ มาหยุดตรงหน้าคนที่กำลังยิ้มอยู่หน้าห้อง

“เสียใจนายข่มฉันไม่ได้หรอก” มายายิ้มให้พร้อมทั้งบิดลูกบิดประตู เปิดประตูออกกว้างในขณะที่การ์ดคนนั้นเข้ามารวบตัวเธอไปกอดไว้

“เอะอะอะไรกัน” คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บุหนังตัวใหญ่ถามขึ้นเสียงติดรำคาญ มองไม่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้า เพราะมีผู้หญิงสวยนั่งคร่อมทับตักแกร่งอยู่ ใบหน้าของเธอกับเขาเพิ่งจะห่างกัน เพราะเสียงเปิดประตูและเสียงคนข้างนอกที่มาขัดจังหวะ

“ปล่อยสักที” มายาไม่ได้ดิ้นรน แต่บอกคนที่กอดเอวเธออยู่อย่างแนบชิดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่นอกจากจะไม่ปล่อย การ์ดหน้าหล่อร่างยักษ์ยังรัดเธอแน่นขึ้น ทั้งยังขยับตัวออกเดิน เพราะเขากับเธอกำลังขัดความสุขของเจ้านายในห้อง

“ไอ้คุณสมิง บอกคนของคุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะยะ” มายาที่กำลังจะถูกลากออกไป ให้พ้นหน้าประตูตะโกนเสียงดัง ทั้งยังดิ้นรนขัดขืนให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดของการ์ดร่างยักษ์นี่

“อยากตายรึไง” เสียงดุๆ เอ่ยกระซิบข้างหู เขาไม่เคยเห็นใครรอดตายเลย ถ้าทำตัวหยาบคายกับเจ้านายของเขา

“แกสิจะตาย ไม่ปล่อยใช่ไหม /โอ้ย” มายาก้มหน้ากัดลงไปที่ไหล่แข็งแกร่งนั่นแรงๆ แม้จะไม่สะเทือนผิวแข็งๆ นั่นเท่าไหร่แต่ก็ยังดีที่ฟันเธอมีฤทธิ์มากพอจะทำให้คนตัวใหญ่เจ็บปวดได้

ตุ๊บ

“อ๊ะ” เพราะเขาปล่อยเธอออกทันทีที่โดนกัด ร่างที่ถูกกอดรัดไว้จึงร่วงหล่นลงบนพื้นแข็งๆ ทั้งเจ็บทั้งจุก ทั้งอาย กระโปรงเธอเชือกหลุดขาดหายไปไหน! ทำไมข้างล่างที่เธอมองเห็นทำไมเหลือเพียงชุดชั้นในสีสวยเท่านั้น บ้าที่สุด บ้าที่ใส่ไอ้ชุดที่มีเพียงเชือกเส้นเล็กยึดกันไว้มาในที่ๆ อันตรายแบบนี้

“ออกไปให้หมด” น้ำเสียงเยือกเย็นที่อยู่ห่างออกไปทำให้มายาสะดุ้งโหยง ไม่เคยเจอกับสมิงระยะใกล้ขนาดนี้มาก่อน แอบกลัวนิดๆ กับเสียงทรงพลังของเขา

เพราะมายาไม่กล้าขยับ การ์ดที่ถูกเธอกัดจึงตั้งท่าจะถลามาลากเธอออกไปจากห้องตามคำสั่งของเจ้านาย แต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อเจ้านายที่ผลักผู้หญิงบนตัวออกมองเห็นหน้าเธอ ทั้งยังสาวเท้ามาหยุดยืนอยู่ข้างๆ ผู้หญิงที่ข้างล่างเหลือเพียงกางกางในสีชมพูสายลูกไม้ขับผิวขาวเนียน

“ออกไปให้หมด”

น้ำเสียงเยือกเย็นที่อยู่ห่างออกไปทำให้มายาสะดุ้งโหยง ไม่เคยเจอกับสมิงระยะใกล้ขนาดนี้มาก่อน แอบกลัวนิดๆ กับเสียงทรงพลังของเขา

เพราะมายาไม่กล้าขยับ การ์ดที่ถูกเธอกัดจึงตั้งท่าจะถลามาลากเธอออกไปจากห้องตามคำสั่งของเจ้านาย แต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อเจ้านายที่ลงมือผลักผู้หญิงบนตัวออกมองเห็นหน้าคนที่นั่งอยู่บนพื้นชัดๆ ทั้งยังสาวเท้ามาหยุดยืนอยู่ข้างๆ ผู้หญิงที่ข้างล่างเหลือเพียงกางกางในสีชมพูลายลูกไม้ขับเรียวขาขาวเนียน

“ออกไป”

ร่างสูงของเจ้านายที่หยุดยืนตรงหน้าบอกเสียงเรียบ การ์ดคนเดิมจึงนั่งลงดึงแขนเล็กขึ้นอย่างแรงจนเธอนิ่วหน้า แต่ร่างของเธอยังไม่ถูกเขาดึงขึ้นมา เจ้านายก็ก้มลงไปช้อนร่างของเธอไปอุ้มไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงแหน

“ถอดเสื้อออกมา อาร์ช” สมิงพูดเสียงเรียบ แต่ลูกน้องคนสนิทกลับถอดเสื้อมาคลุมร่างคนที่อยู่ในอ้อมกอดให้เขาอย่างรวดเร็ว ส่วนคนที่อยู่ในอ้อมกอดก็ทำหน้าตาอวดดีส่งไปให้การ์ดของเขา อย่างเยาะเย้ย ที่เธอเป็นผู้ชนะในครั้งนี้