2

“พี่ไม่มีแรงเลยครับ”

เขาทำเสียงออดอ้อนน่ารัก หยิบช้อนแล้วหล่นอย่างน่าสงสาร นาราค้อนเล็กน้อย แต่เธอก็เต็มใจจะป้อนให้เขา

แค่ป้อนไม่ได้เสียหายอะไร ใจก็รู้ว่าเขาอยากอ้อน เธอปล่อยให้เขาอ้อนเพราะยังไงอนาคตก็ต้องแต่งงานกัน

“อร่อยจังเลยครับ”

คนบอกว่าอร่อยจับมือนิ่มของเธอเอาไว้มั่นก่อนจะอ้าปากรับซุปอุ่นๆ กินอย่างเอร็ดอร่อย เขามองสบตาคนป้อน เธอสะเทิ้นอายก้มงุดไม่กล้าสบสายตาร้อนแรงของเขา

“น้ำทำอาหารอร่อยจังเลยครับ พี่โชคดีจังที่จะได้กินไปตลอดชีวิต”

“อร่อยก็ต้องกินเยอะๆ นะคะ”

เธอบอกเขาอย่างเขินๆ ป้อนเขาจนหมดชาม

“ตัวพี่กานต์ไม่ร้อนแล้วนะคะ”

เธอเอ่ยขออนุญาตก่อนจะแตะหลังมือกับหน้าผากของเขา

“เพราะน้องน้ำดูแลพี่ดียังไงล่ะครับ”

“พี่กานต์นอนพักอีกหน่อยก็คงจะหายเป็นปกติแล้วนะคะ”

“ครับ”

“อย่าทำงานหนักหักโหมอีกนะคะ”

“ทำไมครับ”

“เดี๋ยวจะไม่สบายน่ะสิคะ”

“คิดว่าเป็นห่วงพี่เสียอีก”

“ก็เป็นห่วงค่ะ”

คนพูดก้มงุดยิ้มเขิน ก่อนจะรีบยกชามซุปที่เขารับประทานหมดแล้วออกไปจากห้อง

การันต์มองตามไปด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ ก่อนที่จะลุกจากเตียงนอนกว้าง เดินตามเธอลงมาด้านล่าง

“พี่กานต์จะไปไหนคะนั่น”

“เข้าไร่ครับ”

“พี่กานต์หายดีแล้วเหรอคะ”

เธอถามอย่างตกใจเมื่อเห็นเขาเดินลงมาจากชั้นบนของตัวบ้านหลังใหญ่

“หายแล้วครับ”

“น่าจะพักอีกสักหน่อยนะคะ เดี๋ยวป่วยขึ้นมาอีก”

“พี่หายดีแล้วครับ อยากทำงานแล้วไม่อยากป่วยนาน”

เขาหยิกแก้มสาว เธอหน้าแดง มองตามร่างสูงที่เดินเข้าไร่ไปอย่างห่วงใย

นาราเข้าครัวทำอาหาร เธอทำขนมอีกหลายอย่างและไหว้วานให้คนงานเอาไปให้การันต์ในไร่ พร้อมด้วยอาหารหนักเป็นข้าวผัดปูและอาหารทะเลอีกหลายชนิด

เธอคิดว่าเขาเพิ่งกินซุปเข้าไปคงไม่อยู่ท้อง ทำงานในไร่ต้องใช้แรงเยอะ ออกเหงื่อตากน้ำ อาหารคนป่วยอ่อนๆ แบบนั้นคงเอาไม่อยู่

แม้การันต์จะไม่ได้ลงไปขุดดินหรือทำงานเหมือนคนงาน แต่ก็ต้องตรวจดูความเรียบร้อยของไร่ หากไม่กินข้าวกินปลาให้อิ่มท้องก็เดินไม่ไหวเหมือนกัน

การันต์รับปิ่นโตจากคนงานมาถือเอาไว้ในช่วงบ่าย เขายิ้มมุมปากเมื่อแกะดูอาหารด้านใน นาราเป็นคนใส่ใจต่อคนอื่น เธอคงกลัวเขาจะหิวและไม่มีแรง นั่นทำให้เขาเผยยิ้มกว้างทุกครั้งที่ตักอาหารเข้าปาก

รสมือของเธอกลมกล่อมอร่อยถูกลิ้น รสชาติไม่โดดจนเกินไป เธอทำอาหารได้อย่างลงตัว ไม่เผ็ดจัด เปรี้ยวจัด หวานจัดหรือเค็มจัดและสามารถปรุงรสได้อีกหากต้องการให้ได้รสชาติไปในทางใดทางหนึ่ง

ตกเย็นในวันนั้นนารายังไม่เห็นการันต์กลับมาจากไร่ เธอเริ่มร้อนใจก่อนจะเห็นคนงานวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในบ้าน

“มีอะไรจ๊ะ”

“คุณกานต์น่ะสิครับเป็นไข้ตัวร้อนอีกแล้วครับ”

“ตายแล้ว รีบพาฉันไปเลยจ้ะ คุณกานต์อยู่ไหน”

“นอนซมอยู่ในบ้านพักกลางไร่ครับ”

นารารีบหาหยูกยาและอุปกรณ์เช็ดเนื้อเช็ดตัวรวมถึงเสื้อผ้าติดมือไปด้วย

พอไปถึงเธอก็บอกให้คนงานกลับไปก่อนเพราะอีกฝ่ายเลิกงานแล้ว อีกทั้งลูกเมียยังรอรับประทานอาหารอยู่

บ้านพักของการันต์เป็นส่วนตัวอยู่ในไร่อันกว้างใหญ่ ที่นี่มีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน เมื่อมาถึงห้องพักของเขา เธอจึงรีบเดินเข้าไปหาร่างที่นอนครางเบาๆ อยู่บนเตียงในทันที

“พี่กานต์คะ ตัวร้อนอีกแล้วเหรอ”

เธอวางหลังมือทาบกับหน้าผากของเขา การันต์ปรือตาขึ้นมองท่าทีเหนื่อยล้าเหมือนคนป่วยทำให้เธอนึกห่วงใยเป็นอันมาก

“งั้นต้องเช็ดตัวอีกแล้วค่ะ”

คนพูดรีบเดินหนีแต่มือหนาคว้ามือน้อยเอาไว้

“หนาว หนาวมากๆ เลย”

คนแกล้งป่วยครางอยู่บนเตียงดึงหญิงสาวมากอดแนบอก เขาซุกหน้าเข้าหาอกอวบอิ่มสูดดมกลิ่นหอม ปากก็ร้องครางว่าปวดหัวไปหมด

“ปวดหัวจัง หนาวด้วย”

“พี่กานต์คะ”

เธอร้องเสียงสั่น ดันใบหน้าของเขาออกห่าง ก็เจอเข้ากับอุณหภูมิร้อนรุ่มของร่างกาย

นารารู้สึกว่ายิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งกอดรัดรุนแรงขึ้น เธอหยุดดิ้นปล่อยให้เขาซุกซบอย่างอ่อนใจเพราะแม้จะป่วยเขาก็แรงเยอะกว่าเธอมาก

“พี่กานต์คะ ถ้าไม่เช็ดตัวก็ไม่หายนะคะ”

พอเธอพูดแบบนั้นเขาก็คลายอ้อมแขนออกเล็กน้อย นาราอาศัยจังหวะนั้นผละออกห่าง เธอไปนำอุปกรณ์มาเช็ดตัวให้เขา