08 | เรื่องที่ขอ

“ไม่เอาสิที่รัก ไม่เมินพี่แบบนี้นะ”ใบหน้าหล่อเหลามุดหน้าลงตรงซอกอกอวบอิ่ม จูบซับหยาดเหงื่ออย่างเอาอกเอาใจผิดกับร่างกายบึกบึนและหล่อโหดๆ สิ้นเชิง

“ไม่ต้องมาคุยกับหนูเลย!”ร่างเล็กขยับหนีจนแผ่นหลังติดกับพนักพิงของโซฟาจนขยับกายไปไหนไม่ได้

“กรี๊ด!! ปล่อยนะ”แองจี้ตกใจกรีดร้องออกมาเมื่อร่างบางถูกโอบอุ้มขึ้นจนเผลอกอดคอชายหนุ่มไว้แน่น

“ไอ้บ้าเล่นอะไรเนี่ย”

“ชู่ว!! ไม่เอาสิจ๊ะอย่าด่าผัวมากบอบช้ำหมดแล้วเมียจ๋า”หึ! ช้ำไปทั้งตัวจริงๆ เธอทำได้เพียงเม้มปากแน่นกรีดร้องในใจดังลั่นไม่ให้เขาได้ยิน

“ด่าผัวในใจอยู่แน่เลย หืม….แบบนี้ต้องโดนทำโทษนะ”ชายหนุ่มว่าพลางก้มลงหอมแก้มนวลฟอดใหญ่

“มานั่งในใจหรือไงกัน!”แองจี้ทำหน้ากระเง้ากระงอดจนคนมองลอบยิ้มกับความแง่งอนที่ชั่งน่ารักน่าชัง

“ไม่งอนแล้วทำแก้มป่องทำไมคะ…หืม บอกมาสิคะว่าเด็กดีของพี่ไรเดอร์เป็นอะไร”พูดพร้อมกับก้มหน้าใช้จมูกคลอเคลียกับซอกคอเมียตัวน้อย

“มันเจ็บอ่ะ ไรเดอร์ อ๊ะ!”

“…”

“อย่ากัดหนู!!”ฝ่ามือน้อยผลักดันใบหน้าของเขาให้ออกห่างจากซอกคอของตน รอยฟันคมฝังลงเนื้อนวลเนียนจนเกิดรอยมิหนำซ้ำหนวดเคราที่เริ่มยาวก็ถูไถผิวบอบบางจนเจ็บแสบไปหมด

“โอเคพี่ไม่แกล้งแล้ว ไปอาบน้ำกันเถอะ”ไม่รอฟังคำตอบจากเมียตัวน้อยขาเรียวยาวก็ตวัดก้าวเดินขึ้นไปยังห้องนอนและตรงไปยังห้องน้ำทันที

“เดี๋ยวแองจี้อาบเอง”เนื้อตัวขาวโพลนแต่งแต้มไปด้วยสีแดงของเลือดฝาด เขินอายที่จะต้องเปล่าเปลือยต่อหน้าเขาทั้งที่ชายหนุ่มเองก็เห็นเรือนร่างเธอทุกซอกทุกมุมหมดแล้ว

“แองจี้จ๋า...แทนตัวเองว่าหนูได้ไหมทูนหัว”ไรเดอร์พูดด้วยเสียงอ่อนเสียงหวาน พาตัวเองเข้าไปในอ่างอาบน้ำหลังจากเตรียมความพร้อมให้คนตัวเล็กเสร็จสรรพโดยที่เจ้าหล่อนไม่ต้องทำอะไรเลย

“ไม่เอาหรอก เมื่อกี้แค่เผลอเท่านั้น”

“หืม!!...เหมือนตอนที่เผลอครางใช่ไหม เอ๊…แต่เหมือนจะไม่เผลอนะ”เขาว่ากระเซ้าเย้าแหย่คนตัวเล็ก ก่อนจะดึงร่างแน่งน้อยเข้ามาประชิดตัวจนน้ำในอ่างไหวกระเพื่อม

“อ๊ะ!!”แองจี้อุทานด้วยความตกใจยกวงแขนเรียวคล้องลำคอแกร่งเอาไว้ ทำไมผู้ชายคนนี้ชอบทำให้อกสั่นขวัญผวาอยู่เรื่อย ตั้งแต่เมื่อคืนที่จู่ๆ ก็โผล่มาเธอก็คิดว่าโจรเข้าบ้าน หากเป็นเช่นนั้นจริงป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นไร เนื่องจากว่าเกาะที่เธออยู่นั้นเป็นพื้นที่ส่วนตัว ไม่มีอยู่ในพิกัดของจีพีเอส ยอมรับในตัวของเขาเลยที่ตามหาเธอพบ

“ทำไมแองจี้ถึงมาอยู่บนเกาะนี้คนเดียว”ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแต่ยังแสร้งถามออกไปเพราะอยากได้ยินคำตอบจากปากของเธอเอง

“เบื่อ!! อยากอยู่คนเดียว”

“หนูไม่ได้หนีพี่ใช่ไหม!”เฮือก~ เมื่อเจอเขายิ่งคำถามเช่นนี้ถึงกับดวงตาลุกวาว เบือนหน้าหนีหลบหลีกความเป็นจริง หญิงสาวจงใจจะหนีเขาอย่างที่คนตรงหน้าบอกตั้งแต่รู้ว่าเขาจะมาที่อังกฤษ

“…”

“แองจี้ไม่หวาดกลัวในสิ่งที่พี่เคยทำกับหนูใช่ไหม”นี่คือสิ่งที่เขาหวั่นเกรงมากที่สุด แองจี้หนีความโหดร้ายที่เขาเองเคยกระทำกับเธอจนเจ้าหล่อนหวาดระแวง

“…”

“วันนั้นที่แองจี้บอกนายหญิงว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันหนูพูดเพียงเพราะกลัวว่าพี่จะเอาปืนมาจ่อหัวหนูใช่ไหม”ไรเดอร์ยิงคำถามรัวจนแองจี้ที่นั่งทับเรือนร่างกำยำเปล่าเปลือยต้องแหงนหน้ามองเขา นายหญิงที่ว่าคือลีน่าเพื่อนรักของเธอเอง ภาพในคืนวันนั้นยังติดตาคนตัวเล็กไม่เคยลืมเลือนหรือจางหายไปไหน

ตึก! ตึก! ตึก!

ความมืดสลัวของทางเดินมาที่ห้องร่างสูงใหญ่ของใครบางคนกำลังตรงเข้ามาหาเธอ แองจี้พยายามโฟกัสรูปร่างที่แสนคุ้นเคย ก่อนจะสะบัดทุกอย่างออกจากหัวสมอง ไม่จริงหรอกน่าเขาคงไม่บ้าตามมาฆ่าเธอถึงที่นี่หรอก ลูกน้องมาเฟียงานเยอะจะตาย

“เฮ้อ~”หญิงสาวถอนหายใจหันกลับมาสอดคีย์การ์ดในเครื่องแสกน แต่เสียงฝีเท้านั้นดังขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองเครื่องแสกนหากว่าการทำงานของมันชั่งเชื่องช้านัก หารู้ไม่ว่าเพียงหกวินาทีเท่านั้นที่มันทำงานทว่าหัวใจดวงน้อยกับเต้นระส่ำ

ตี๊ด!!!

เสียงของเครื่องแสกนดังขึ้นไม่รอช้าที่แองจี้จะดึงคีย์การ์ดออก ฝ่ามือเล็กยันประตูให้เปิดก่อนจะยัดตัวเองเข้าไปในห้อง ทว่าบานประตูที่กำลังจะปิดลงกับมีแรงดันบางอย่างไม่ให้มันปิดลง ความหวาดกลัวเกาะกินในหัวใจ

ผลัก!

“ไงจ้ะยาหยี...คิดถึงพี่หรือเปล่า!”น้ำเสียงนี้ที่เธอจำได้ดีแววตาคู่คมประดุจมัจจุราชร้ายจ้องมองมายังเธอ แองจี้อ้าปากเหวอร่างกายสั่นเทิ้มจนเผลอผละออกถอยหลังจากประตูนั่นเหมือนเป็นการเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มเข้ามาในห้องของเธอได้อย่างสะดวก

“พะ...พี่ไรเดอร์!”บ้าไปแล้วแน่ๆ ม่านตาเบิกกว้างมองผู้ชายตรงหน้าที่กำลังย่างสามขุมเข้ามาหา คนตัวเล็กถอยหลังกรูดทว่าวงแขนแกร่งตวัดเอวคอดไว้จนร่างปะทะร่างกายแข็งแกร่งอย่างรุนแรง

“กล้ามากนะคนดีที่หนีพี่มาแบบนี้ คนอย่างไรเดอร์สัญญาแล้วทำไม่ได้คือ....ตาย!”ไรเดอร์เหยียดยิ้มที่มุมปากกอดกระชับร่างแน่งน้อยมากขึ้น เลื่อนมืออีกข้างรัดท้ายทอยเล็กไว้จนดวงหน้างามแนบชิดกับแผงอกกว้าง

“อะ...แองจี้ขอโทษ มันมีเหตุผลนะคะพี่ไรเดอร์”น้ำเสียงสั่นเครือปนสะอื้น ส่ายหน้าไปมาพยายามผลักร่างบึกบึนให้ออก ห่างเนื่องจากว่าเริ่มหายใจไม่ออกมือหนากำรอบลำคอระหงทางด้านหลัง จับร่างเล็กของเมียตัวน้อยให้หันหลังให้เขาโดยที่ชายหนุ่มประกบเจ้าหล่อนอยู่

“เหตุผลพี่รู้ว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่าไม่ได้เกี่ยวกับแองจี้เตรียมใจรับบทลงโทษหรือยัง....”ความหวาดกลัวเกาะกินในหัวใจเมื่อเนคไทถูกปลดออกดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาถูกปิดจนมองอะไรไม่เห็น

ตุ้บ!!!

“ยะ...อย่าทำอะไรแองจี้เลยนะ อึก...กลัว”แองจี้ขอร้องอ้อนวอนอยู่บนเตียงเพราะแรงเหวี่ยงของคนตัวโต ก่อนที่เขาจะกระโดดขึ้นคร่อมเธอครึ่งตัวปากหยักหนากดจูบบนกลีบปากบางขบเม้มอย่างดุดัน

“อืม...”ไรเดอร์ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ใช้ฝ่ามือหยาบกระด้างเนื่องจากจับมีดจับปืนมานับครั้งไม่ถ้วน ลูบไล้ส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างหนักมือเลื่อนฝ่ามือวางทาบทับบนเนินนูนอวบใหญ่

ติ่งต่อง! ติ่งต่อง!

เสียงผู้มาเยือนใหม่ทำให้ไรเดอร์พ่นลมหายใจออกมาอย่างหนัก ความปรารถนากับความเกรี้ยวกราดผสมปนเปในตอนนี้ แต่ถึงอย่างไรอะไรก็หยุดเขาไม่ได้อยู่แล้วนิ้วเรียวยาวสัมผัสไปตามกรอบหน้าของคนที่กำลังสะอึกสะอื้นใต้ร่าง

“พี่รักแองจี้มากรู้หรือเปล่า!!”เสียงเข้มกระซิบข้างกกหูขบเม้มหยอกล้อ เสียงกริ่งยังดังเป็นระยะแองจี้ภาวนาในหัวใจขอให้รอดพ้นจากเนื้อมือของวายร้าย ปลายลิ้นที่ไล้เลียไปตามร่างกายของเธอทำให้หวนนึกถึงวันแรกที่เขากระทำยำยีพรากสิ่งที่หวงแหนที่สุดในชีวิตไป

“ยะ...อย่ากลัวแล้ว อึก!!”

แควก!!

“กรี๊ด!!”อาภรณ์ที่สวมใส่ถูกกระชากออกจากร่างจนคนตัวเล็กสะดุ้งโหยง เหลือเพียงซับในที่ปกปิดเรือนร่างงามเอาไว้ ร่างน้อยพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ไม่เป็นผล ยิ่งเจ้าหล่อนดิ้นเร้ายิ่งปลุกกำหนัดไรเดอร์ได้ดี

“แองจี้!!!”ไรเดอร์ผละตัวออกเมื่อน้ำเสียงที่แสนคุ้นเคยของนายหญิงดังขึ้นไม่คิดว่าจะมาเอาตอนนี้ ทั้งที่เขาอุตส่าห์จัดการตามแกะรอยการเป็นอยู่และรายงานผู้เป็นนายอยู่เป็นระยะ ทว่าเขาคิดถึงแองจี้จนอดใจไม่ไหวที่จะมาหาเธอที่คอนโดก่อนกลับฝรั่งเศสในอีกสามวันข้างหน้า

“ลีน่า อึก...ช่วยด้วย!!”เหมือนเห็นสวรรค์อยู่แค่เอื้อมแองจี้ขยับตัวลุก ดึงเนคไทที่ไรเดอร์ปิดตาไว้ออกคว้าผ้าห่มขึ้นมาพันกายเอาไว้ในขณะที่ประตูห้องนอนถูกเปิดออกกว้าง

“แองจี้!”ลีน่าเรียกเพื่อนรักของตนมองคนที่กำลังจับข้อมือแองจี้ไว้แน่น เธอขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมว่าลูกน้องมือขวาของราฟมาที่นี่ได้อย่างไร แองจี้สะบัดตัวหนีก่อนจะวิ่งมาหลบทางด้านหลังของเธอ

“ไรเดอร์มาที่นี่ทำไม...”หญิงสาวถามออกไปด้วยหัวใจที่เต้น ระส่ำเพื่อรอคำตอบ กลัวเหลือเกินว่าราฟจะรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว กลัวว่าเขาจะส่งลูกน้องมาเคลียร์ทางที่นี่และชายหนุ่มจะมาอังกฤษเพื่อพาเธอกลับฝรั่งเศส

“ผมมาหาแองจี้”เสียงทุ้มตอบออกไปจ้องมองผู้หญิงที่ตัวสั่นงันงกราวกับว่าเขาเป็นตัวเชื้อโรค

“...”

“ผมอยากเจอเธอ!”

“มะ...ไม่นะลีน่า แองจี้ไม่อยากเจอเขาอีก...ฮื้อ”เธอส่ายหน้าไปมาหลุบตาลงต่ำไม่กล้าจ้องมองเขา มือบอบบางกำผ้าห่มที่คลุมกายไว้แน่นด้วยความหวาดกลัวเธอไม่อยากพบเจอผู้ชายคนนี้อีกแล้ว

“เกิดอะไรขึ้นแองจี้ บอกลีน่ามาได้ไหม”อันที่จริงเธอคิดว่าแองจี้และไรเดอร์คบหาดูใจกันจึงไม่ได้ซักไซ้ถามอะไร แต่เมื่อมาเจอแบบนี้แล้วแถมท่าทางหวาดระแวงของเพื่อนสาวทำให้อดสงสัยไม่ได้

“ผมกับแองจี้ระ....”

“เราไม่ได้เป็นอะไรกันลีน่า ไล่เขาออกไป”ไม่รอให้ไรเดอร์พูดจบแองจี้ก็โพล่งขึ้นมาแทรก มองไปยังฝ่ามือหนาของเขาที่กำหมัดไว้แน่นกำลังควบคุมอารมณ์คลุ้มคลั่งของตน

“แองจี้เรามีเรื่องต้องคุยกัน!”ร่างสูงย่างสามขุมเข้าใกล้คนตัวเล็กที่อยู่ด้านหลังของลีน่า แต่เจ้าหล่อนกับเพิกเฉยจนน่าหงุดหงิดจึงคว้าหมับที่ไหล่บางทว่าแองจี้ก็เป็นอิสระจากพันธการของเขา เมื่อลีน่าปัดมันออกอย่างแรง

“อย่ามาทำแบบนี้นะไรเดอร์”

“ขอร้องไล่เขาไป อึก...กลัว”หยาดน้ำตาไหลจากหน่วยตาคู่สวย ขยับกายหนีชายหนุ่มไปเรื่อยๆ สายตาคมที่จ้องมองมานยังเธออย่างคาดโทษเสียงขบกรามแกร่งดังเป็นระยะด้วยความกรุ่นโกรธ

“ผมขอคุยกับเธอ...”

“ไรเดอร์กลับฝรั่งเศสซะ!”นั่นคือคำสั่งของนายหญิงที่มีอำนาจรองจากเจ้าพ่อมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ที่เขาให้ความเคารพและนับถือ ไรเดอร์จำใจกำมือแน่นโค้งศีรษะกับคำสั่งเด็ดขาด สายตายังคงตวัดมองแองจี้เขายอมจากไปครั้งนี้แต่จะไม่ปล่อยเธอไปตลอดกาล ในเมื่อเขารักใครคนๆ นั้นจะไม่มีทางได้เดินออกไปจากชีวิตเขาแน่นอน....

ค่ำคืนอันโหดร้ายทำให้เธอหวาดกลัวจวบจนตอนนี้ เมื่อจู่ๆ ไรเดอร์ถูกเจ้าพ่อมาเฟียอย่างราฟสั่งให้มาที่อังกฤษเพื่อดูความเคลื่อนไหวของลีน่าที่หอบลูกในท้องหนีกลับมาเพื่อเรียนต่อ

แต่เมื่องานที่มอบหมายสำเร็จเขาก็ตรงปรี่มาหาเธอ ใช้เน็คไทปิดหน่วยตาสวยที่เจิ่งนองไปด้วยหยาดน้ำตา และบทลงทัณฑ์ของเขาคือเซ็กส์อันป่าเถื่อนแสนโหดร้ายที่เธอไม่อยากจะให้เขากระทำ

“ให้มันจบลงไปทุกอย่างได้ไหม ฉันเหนื่อยที่จะหนีแล้วชีวิตฉันพังตั้งแต่เจอนายรู้ตัวบ้างไหม เด็กสาวผู้มีชีวิตอันแสนสดใสต้องเสียตัวเพราะนายเอาปืนมาขู่”

“…”

“แบบนี้น่ะหรือที่อยากจะให้ฉันกัดฟันฝืนทน”เมื่อชายหนุ่มโพล่งเรื่องในวันนั้นขึ้นมา ความรู้สึกในวันนั้นก็ติดตามราวกับจรวดในหัวเธอเช่นกัน และเชื่อว่าหากใครเจอสถานการณ์เดียวกันคงจะหวาดกลัวผู้ชายคนนี้อย่างแน่นอน

“พี่ไม่เคยมีความรักแล้วก็ไม่เคยรักใคร แองจี้เป็นคนแรกจะด่าพี่หรือโกรธก็ได้…แต่ขอร้องได้ไหมที่รักให้พี่อยู่กับหนูจนกว่าเราคนใดคนหนึ่งตายจากกัน”อะไรนะ~ ถ้อยคำเมื่อครู่ของชายหนุ่มมันทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ มันไม่ใช่ความตื่นตระหนกอย่างที่ผ่านมา เพียงแค่คำพูดของเขามันทำให้เธอคิดว่าจอมวายร้ายอย่างเขากำลังขอเธอแต่งงานอย่างไรอย่างนั้น

“…”แองจี้ตัดสินใจไม่เปล่งวาจาใดๆ ออกมาทำเพียงลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำด้วยร่างกายเปล่าเปลือยโดยไม่แคร์สายตาคมที่กำลังโลมเลียความอวบอิ่มทุกสัดส่วนของเธออยู่

“จะไปไหน”มือหนาคว้าข้อมือเล็กไว้เมื่อเห็นเมียตัวน้อยลุกขึ้นเตรียมผละห่าง นัยน์ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของเจ้าหล่อนที่เขาหลงใหลตั้งแต่แรกเห็นกำลังจ้องมองมายังเขาด้วยความสับสนบางอย่าง

“…”

“ได้โปรดอย่าเฉยชา มีอะไรให้พูดกันตรงๆ”เขาทนเห็นหญิงอันเป็นที่รักหันหลังให้ตนได้โดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

“ออกไปจากชีวิตฉัน”

“…”

“ทำได้หรือเปล่า”ไม่มีทาง! เขาไม่มีทางที่จะไปจากแองจี้เด็ดขาด หากจะให้ทำเช่นนั้นก็ไม่ต่างจากการที่เอาความรักของเขาไปเหยียบย่ำเล่น

“ขออย่างอื่นได้ไหม แต่อย่าไล่พี่ออกไปจากชีวิตหนู”

“กล้าตายแทนฉันไหม!”พูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยวมองคนที่กำลังถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทว่าเพียงไม่นานร่างเล็กก็ถูกดึงกระชากอย่างไม่แรงนักจนล้มไปนั่งบนหน้าขาแข็งแรงของเขาดังเดิม

"ถ้าอยากให้ตายก็จะตายให้!"