ตอนที่ 1-1 เสืออ่อยเหยื่อ

“ขิง คุณอยากดูเตียงโบราณสมัยพระเจ้าเฮนรีไม่ใช่หรือ คุณมาถึงที่นี่แล้ว จะเปลี่ยนใจตอนนี้ผมว่าน่าเสียดายแย่”

“ตอนแรกฉันไม่รู้นี่คะว่าเตียงโบราณจะอยู่ที่คฤหาสน์ของคุณเต นึกว่ามันอยู่ที่พิพิธภัณฑ์ฉันเลยยอมมาด้วย” ผู้ช่วยเลขานุการสาวอธิบาย

“แล้วมันต่างกันยังไง”

“คฤหาสน์ของคุณเตมันเป็นสถานที่ส่วนตัว ฉันไม่กล้ารบกวนเข้าไปดูหรอกค่ะ”

เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้

‘ขวัญดาว’ ตามท่านประธานออกมาทำหน้าที่แทนเอมอร เลขานุการผู้ทรงประสิทธิภาพของเขา ที่เกิดปวดท้องจึงลางานครึ่งวัน หญิงสาวเคยมีความใฝ่ฝันอยากเรียนโบราณคดี แต่ครอบครัวไม่เห็นด้วย อยากให้เรียนบริหารมากกว่า ในที่สุดขวัญดาวก็เลือกเรียนตามความเห็นของพ่อและแม่ เพราะเธอคือความหวังเดียวของครอบครัว

‘เตชัส’ เจ้านายหนุ่มของเธอเป็นคนสั่งให้เธอมาทำหน้าที่ติดตามเขาแทนคุณเอมอร หลังจากเสร็จงานและกำลังคุยเรื่องงานกันต่อในขณะที่รถยุโรปคันหรูเคลื่อนผ่านพิพิธภัณฑสถานแห่งหนึ่ง คนชอบเรื่องราวประวัติศาสตร์จึงแอบชะเง้อมองดู เธอตั้งใจว่าจะมาดูนิทรรศการที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติพระนคร ได้ยินว่าทางประเทศจีนยกสุสานจักรพรรดิองค์หนึ่งมาจัดแสดงที่นี่ ทว่าจนเวลาล่วงเข้ามาถึงวันนี้ งานของผู้ช่วยเลขานุการที่ยังไม่ผ่านโปรนั้นมีมากมาย กระทั่งเลิกงานก็เข่าอ่อนหมดแรง ในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็แทบลุกไม่ขึ้น จึงไม่ได้มาเยี่ยมชมสักที เมื่อเจ้านายเห็นว่าเธอสนใจเรื่องโบราณคดี เขาจึงเล่าให้ฟังว่าคุณพ่อของเขาซึ่งเป็นนักธุรกิจอันดับหนึ่งของเมืองไทย เป็นคนชอบสะสมของเก่า

“ถ้าคุณชอบวัตถุโบราณ ผมมีสถานที่หนึ่งอยากแนะนำ ที่นั่นเต็มไปด้วยของโบราณที่ทรงคุณค่า”

สาวน้อยเบิกตากว้างแล้วยิ้มหวานให้เจ้านายหนุ่ม “ที่ไหนเหรอคะ”

เธอรู้ว่าท่านประธานรู้จักคนมาก ในที่สุดหญิงสาวก็ตอบตกลง ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจ หรือเป็นเพราะคำพูดหว่านล้อมน่าสนใจว่าที่นั่นมีของเก่ามากมาย อาจเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เห็น

ท่านประธานพาผู้ช่วยเลขานุการสาวเข้าไปดูห้องวัตถุโบราณที่บิดาเขาสะสมเอาไว้ ทำให้ขวัญดาวตื่นเต้นแทบลืมหายใจ จนกระทั่งถึงวัตถุโบราณชิ้นสำคัญที่เขาอ่อยเหยื่อเอาไว้ ซึ่งไม่ได้ถูกจัดแสดงไว้ในห้องเก็บวัตถุโบราณเหมือนวัตถุโบราณชิ้นอื่นๆ แต่ถูกเก็บไว้ที่ชั้นสามของคฤหาสน์

หลังจากบิดาเสียชีวิตไปด้วยโรคลมชักเมื่อปีที่แล้ว เตชัสก็ตั้งใจว่าจะนำวัตถุโบราณที่บิดาสะสมไว้ส่งมอบให้แก่พิพิธภัณฑ์เพื่อเป็นประโยชน์ทางการศึกษาต่อไป

“เอาน่า มาถึงนี่แล้ว ถ้าไม่ได้ดูชิ้นนี้ถือว่าพลาด”

เตชัสเห็นสีหน้าซีดๆ ของผู้ช่วยเลขานุการแล้วแทบจะหลุดขำพรืด แต่ยอมรับว่าสายตาแบบนี้กระมังที่ทำให้เขาพาขวัญดาวมาที่นี่

“ถ้าคุณคิดมากแบบนี้จะกลับก็ได้นะ ผมไม่อยากบังคับใคร” เขาบอกแล้วทำท่าจะก้าวลงบันได

ขวัญดาวกัดปากลังเล อีกเพียงนิดเดียวก็จะได้เห็นเตียงนอนโบราณแล้ว แต่ว่าเธอกำลังเดินหนีมันออกมาอย่างน่าเสียดาย และหากไม่ได้ชมในวันนี้ก็ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะมีโอกาสได้เห็น เพราะเขาบอกว่าจะส่งมอบให้กับพิพิธภัณฑ์แล้ว

ชีวิตของคนเคยอยากเป็นภัณฑารักษ์จะมีอะไรยอดเยี่ยมไปกว่าได้เห็นของโบราณล้ำค่าอีกเล่า ขวัญดาวชั่งใจ ในที่สุดความอยากเห็นเตียงโบราณก็มีมากกว่า เธอเรียกเขาไว้ก่อนที่เขาจะก้าวลงบันได

“คุณเตชัสคะ”

เจ้าของชื่อยกยิ้มมุมปาก เขาลุ้นแทบตายว่าเธอจะเลือกอยู่หรือไป อุตส่าห์ลงทุนนำเตียงมาอ่อยเธอถึงขนาดนี้

เตชัสหันหน้ากลับมา สีหน้าแสร้งว่ารำคาญ “คุณจะเอายังไงกันแน่ขิง เดี๋ยวอยากดู เดี๋ยวไม่อยากดู ปกติผมไม่เปิดให้ใครดูง่ายๆ นะ”

เห็นเจ้านายเสียงเข้มขึ้น ผู้ช่วยเลขานุการฝึกหัดที่เพิ่งเรียนจบมาหมาดๆ ก็ไม่ทันเล่ห์ จึงรีบตอบกลับไป “ฉันตัดสินใจได้แล้วค่ะ ฉันอยากไปเห็นเตียงโบราณ”

“แน่ใจนะ ผมไม่มีเวลาว่างมากพอให้คุณเปลี่ยนใจเล่น”

“ค่ะ ฉันไม่เปลี่ยนใจแล้ว”

“งั้นก็ดี ตามผมมา” เขาเดินไปจูงมือเธอให้เดินตามไปด้วย แต่ถูกขวัญดาวดึงมือกลับอย่างสุภาพ

“ไม่ต้องจูงมือก็ได้ค่ะ ฉันไม่หลง”