-7- ทำเหี้ยอะไรของมึง!!

ฉันลุกออกมาจากใต้ผ้าห่ม เมื่อรอจนมั่นใจดีแล้วว่าพี่เจ้าคุณกับพี่ปรางไม่ได้อยู่ที่หน้าห้องแล้ว ฉันรีบใส่เสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวกลับห้อง

แต่ขณะที่ฉันกำลังจะกลับห้อง สายตาของฉันมันก็ดันไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างที่ทำให้ขาของฉันหยุดชะงักที่จะเดินต่อ

มันคือรูปที่อยู่ในกรอบอย่างสวยงาม เป็นรูปของคุณพ่อคุณแม่ของพี่เจ้าคุณ แล้วก็มีพี่เจ้าคุณด้วย ในรูปนี้พี่เจ้าคุณยังเด็กอยู่เลย เขาน่ารักมากเลยนะ แก้มป่องๆอมยิ้ม..น่าเอ็นดูจัง

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ฉันเผลอเอื้อมมือไปหยิบรูปใบนั้นมาดู รู้ตัวอีกทีรูปนั้นมันก็อยู่ในมือของฉันแล้ว ครอบครัวพี่เจ้าคุณดูอบอุ่นจัง..แต่นั่นมันคงแค่ตอนนั้นเพราะไม่นานแม่ของฉันก็ได้เข้าไปทำลายความสุขของครอบครัวเขาลง...

"เฮ้อ...ฉันจะชดใช้ทั้งหมดนี้ให้พี่เจ้าคุณยังไงดีนะ.." ฉันเห็นใจพี่เจ้าคุณมากนะ ฉันเข้าใจดีว่าการที่มีครอบครัวแบบไม่สมบูรณ์น่ะมันเป็นยังไง

ฉันเองตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยได้เจอหน้าพ่อแท้ๆของตัวเองเหมือนกัน พอถามแม่แม่ก็เลี่ยงที่จะตอบและต่อว่าฉันทุกครั้ง

ฉันเข้าใจแล้วล่ะที่แม่ไม่บอกฉัน เพราะแม่เองก็คงจะไม่รู้เหมือนกันว่าพ่อแท้ๆของฉันเป็นใคร...

"หนูจะพยายามชดใช้แทนแม่ของหนูนะคะ ขอโทษคุณน้าด้วย" ฉันพูดบอกคุณแม่ของพี่เจ้าคุณผ่านรูปภาพ มันอาจจะดูบ้าๆแต่ฉันอยากให้ท่านได้รับรู้ว่าฉันรู้สึกผิดแทนแม่มากจริงๆ

แกร่ก! เพล๊ง!

ขณะที่ฉันกำลังจะยื่นมือไปเก็บรูปนั้นเข้าที่ ประตูก็ถูกเปิดออก มันทำให้ฉันตกใจมากเลยเผลอปล่อยมือทำรูปนั้นหล่นแตกลงพื้น

"ทำเหี้ยไรของมึงวะ!!!!"

ผลั่กกก!! ตุ้บบบ!!

พี่เจ้าขุนที่เปิดประตูเข้ามาพอเห็นแบบนั้นเขาก็โกรธมาก พี่เจ้าขุนตรงเข้ามาผลักฉันอย่างแรง จนฉันกระเด็นหลังกระแทกกับกำแพง มันเจ็บและจุกมากๆตอนนี้ แต่ก็สมควรแล้วล่ะที่เขาจะทำแบบนี้น่ะ

"หนะ..หนูขอโทษ อึก!" ฉันพูดเสียงสั่นเพราะความจุกมันเล่นงานฉันหนักหน่วงมาก

พี่เจ้าคุณไม่ได้ตอบอะไร เขาคุกเข่านั่งลงหยิบรูปนั้นขึ้นมากอดแนบอก น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมาอาบแก้มสาก

ฉันรู้สึกผิดมากจริงๆจนน้ำตามันไหลตามพี่เจ้าคุณออกมา ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่คอยเตือนความทรงจำดีๆเกี่ยวกับครอบครัวของพี่เจ้าคุณตอนที่มันยังอบอุ่นและสมบูรณ์แบบอยู่

ฉันนี่มันแย่จริงๆ ถ้าเดินออกไปตั้งแต่แรกเหตุการณ์แบบนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น...

"มึง..มึงนี่แม่ง!!!"

หมับบบ!!

"อึ้ก! พะ..พี่เจ้าคุณ" พี่เจ้าคุณตวาดฉันเสียงดังก่อนจะตรงเข้ามาบีบคอฉันอย่างรุนแรง

"ครอบครัวมึงจะทำลายครอบครัวกูไปถึงไหน!! มึงรู้ไหมว่ารูปนั้นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้กูนึกถึงตอนที่พ่อยังรักกูกับแม่อยู่ห๊ะ!!! แม่มึงมาพรากพ่อกูไปจากแม่กู มึงยังมาทำลายความทรงจำดีๆที่กูเหลือเพียงอย่างเดียวอีกเหรอ!!!!"

น้ำเสียงของพี่เจ้าคุณแข็งกร้าวและดังมากขึ้นเรื่อยๆ แรงบีบที่คอของฉันมันก็แรงขึ้นๆตามอารมณ์ของพี่เจ้าคุณ

"อึก! หนะ..หนูขอโทษ.." ฉันพูดเสียงแหบแถมยังติดๆขัดๆเพราะถูกพี่เจ้าคุณบีบคอเอาไว้อยู่

ฉันพยายามอ้าปากหายใจตักตวงอากาศให้ได้มากที่สุด เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหายใจไม่ออก สายตาที่พี่เจ้าคุณมองมาตอนนี้มันมีแต่ความเกลียดชัง มันแดงก่ำมีน้ำตาคลอ ถ้าทำได้เขาคงอยากจะฆ่าฉันตายคามือ

เฮือก!! ฉันดิ้นทุรนทุรายตาเหลือก เมื่อพี่เจ้าคุณบดขยี้ริมฝีปากลงมาแรงๆ ทั้งที่มือยังบีบคอของฉันอยู่

ที่พี่เจ้าคุณทำแบบนี้คงไม่ใช่เพราะว่าพิศวาทอะไรฉันหรอก แต่คงเป็นเพราะอยากจะให้ฉันตายมากกว่า เพราะฉันหายใจไม่ออกจริงๆตอนนี้ ร่างกายมันเริ่มอ่อนแรง สติเริ่มจะเลือนหาย...และมือไม้ที่ไร้เรี่ยวแรง

"โธ่เว้ยยย!!!"

ผลั่กก!!

"เฮือก! ค่อกแค่กๆ" พี่เจ้าคุณสบถออกมาพร้อมกับเหวี่ยงร่างของฉันกระแทกกำแพงอย่างแรงอีกครั้ง

พอได้เป็นอิสระฉันก็รีบกอบโกยอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด

หมับบ! ไม่ทันที่ฉันจะได้รู้สึกดี พี่เจ้าคุณก็ตรงเข้ามาบีบคางของฉันอย่างแรง

"มึงคอยดูนะ กูจะทำให้มึงต้องเจ็บปวดเพราะความรักแบบที่แม่มึงเคยทำกับแม่กู!!" พี่เจ้าคุณกดเสียงต่ำลง ก่อนจะสะบัดมือออกอย่างแรงจนหน้าฉันมันหันตาม

"ถ้ามันพอจะชดใช้ให้พี่เจ้าคุณได้ หนูก็ยินดีทำทุกอย่างค่ะ ฮึก" ฉันสะอื้นออกมาเบาๆ เมื่อความรู้สึกแย่ถาโถมเข้าใส่อย่างเต็มแรง

"ออกไป"

"...."

"กูบอกให้ออกไป!!!!"

"ฮึก" ฉันตกใจสะดุ้งกับเสียงของพี่เจ้าคุณจนต้องรีบวิ่งออกมาจากห้องของเขา แต่โชคร้ายที่พอออกมาฉันก็เจอกับพี่ปรางที่กำลังจะเดินมาที่ห้องพี่เจ้าคุณพอดี..

ถ้าพี่เจ้าคุณรู้ว่าฉันทำให้พี่ปรางรู้ว่าฉันอยู่ในห้องของเขา พี่เจ้าคุณต้องโกรธฉันมากอีกแน่ๆ

"ชิโนมาทำอะไรที่ห้องของเจ้าคุณ?"