-5- ยังไงก็ต้องโดนกูเย..

ปัจจุบัน..

ฉันค่อนข้างงงกับสิ่งที่พี่เจ้าคุณเล่า เพราะพี่เจ้าคุณเล่าไปก็ใส่อารมณ์ไป สรุปมันยังไงแม่ฉันเป็นเมียน้อยของพ่อพี่เจ้าคุณเหรอ..

"ทำหน้าแบบนี้แปลว่ามึงไม่เข้าใจสินะ กูก็พอจะเดาออกแหละ เพราะกะหรี่อย่างแม่มึงคงไม่มีปัญญาส่งเสียมึงเรียนหรอก"

"......" นาทีนี้ฉันได้แต่นั่งเงียบไม่กล้าพูดอะไร เพราะที่พี่เจ้าคุณพูดมามันก็จริงทั้งหมด ฉันไม่ได้เรียนหนังสือเพราะแม่ส่งให้เรียนไม่ไหว

"หึ กูจะบอกแบบสั้นๆง่ายๆนะ แม่มึงทำงานเป็นกะหรี่พอมาเจอพ่อกูก็เลยเลิกอาชีพนี้แล้วมาเกาะพ่อกูแดกแทน พ่อกูหลงแม่มึงมากจนไม่สนใจแม่กู จนแม่มึงมันผยองมาหยามแม่กูถึงบ้าน แม่กูถึงได้หัวใจวายตายไง!!!"

ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ เพราะประโยคสุดท้ายพี่เจ้าคุณพูดกระแทกเสียงดังมาก ฉันเข้าใจทั้งหมดแล้วตอนนี้ แต่ฉันแค่ยังไม่แน่ใจว่าแม่ฉันทำแบบนั้นจริงๆรึเปล่า ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าพี่เจ้าคุณไม่ได้โกหก

"มึงคงอยากได้หลักฐานสินะ ได้!!" ฉันแอบตกใจเล็กน้อยนะเพราะเหมือนกับพี่เจ้าคุณกำลังอ่านความคิดของฉันอยู่เลย

พี่เจ้าคุณลุกขึ้นไปหยิบซองเอกสารบางอย่างมาจากในลิ้นชักแล้วยื่นมันมาให้ฉัน ฉันค่อยๆยื่นมือไปรับมันมาอย่างกล้าๆกลัวๆก่อนจะเปิดมันออก ข้างในซองมีรูปภาพจำนวนมากถูกใส่เก็บเอาไว้อยู่

ฉันหยิบรูปในซองออกมาดูทีละใบๆ ฉันช็อกมากเพราะผู้หญิงที่ควงกับคุณพ่อของพี่เจ้าคุณออกหน้าออกตาก็คือแม่ฉันเอง

แถมมันยังมีภาพจากกล้องวงจรปิดวันที่แม่พี่เจ้าคุณเสียชีวิตอีก ที่ฉันรู้เพราะมันมีการเขียนกับกำบอกเอาไว้อยู่

ฉันอึ้งและตกใจมาก ทุกอย่างมันเป็นแบบที่พี่เจ้าคุณเขาบอกจริงๆ แม่ฉันเป็นเมียน้อยของคุณพ่อพี่เจ้าคุณ นอกจากนั้นยังเป็นสาเหตุหลักในการตายของคุณแม่พี่เจ้าคุณอีก ฉันไม่แปลกใจแล้วล่ะว่าทำไมพี่เจ้าคุณถึงได้เกลียดฉันนัก...

"หนะ..หนู ฮึก ขอโทษแทนแม่ด้วยนะคะ" ฉันค่อยๆยกมือขึ้นมาไหว้ขอโทษพี่เจ้าคุณพร้อมกับน้ำตาด้วยความรู้สึกผิดจริงๆ

แม้ตอนนั้นฉันจะยังไม่เกิดก็เถอะ แต่ยังไงผู้หญิงในรูปนี้ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของฉัน มันเกี่ยวกับฉันด้วยนี่แหละ ไม่งั้นพี่เจ้าคุณจะเกลียดฉันทำไมล่ะจริงไหม...

"หึ ไม่ต้องขอโทษ แค่อยู่ให้กูทรมานเล่นๆก็พอ" พี่เจ้าคุณกระตุกยิ้มร้ายที่มุมปาก ก่อนจะค่อยๆคลานตัวขึ้นมาบนเตียง มันทำให้ฉันต้องถอยหนีเขาโดยอัตโนมัติ นี่อย่าบอกนะว่าพี่เจ้าคุณจะทำเรื่องอย่างว่ากับฉันน่ะ...

หมับบบ! ตุ้บบ!

"จะหนีไปไหน!!" เมื่อเห็นว่าพี่เจ้าคุณใกล้เข้ามาถึงตัวฉันมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันก็พยายามจะลุกจากเตียงแล้ววิ่งหนี แต่ก็ช้ากว่ามือของพี่เจ้าคุณที่จับฉันเอาไว้ได้ทันแล้วเหวี่ยงฉันให้กลับลงมาบนที่นอนอย่างแรงอีกครั้ง

"อื้ออจะ..จุก!" หลังของฉันมันกระแทกกับเตียงครั้งแล้วครั้งเล่า จนตอนนี้มันเริ่มจะจุกขึ้นมา

"จะหนีไปไหน กูบอกแล้วไงว่ายังไงก็ต้องโดนกูเอา! ต่อให้ไม่ใช่วันนี้ก็ต้องเป็นวันหน้า มึงอย่าพยายามเลย ไม่งั้นล่ะก็...ครอบครัวมึงเดือดร้อนแน่!"

คำพูดของพี่เจ้าคุณทำเอาฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ ใช่สิ ฉันมันเป็นแค่นางบำเรอนิเนอะ มีหน้าที่แค่บำเรอและทำให้เขาพอใจ

มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าฉันยอมมาที่นี่เพราะไม่อยากให้พี่เจ้าคุณฆ่าคุณพ่อกับคุณแม่ฉัน แต่ฉันกลับขัดใจเขาไปซะทุกเรื่อง ฉันคงจะต้องยอมเขาจริงๆ..

"อื้ออ!" ฉันครางเสียงอู้อี้ในลำคอ เมื่อจู่ๆก็ถูกพี่เจ้าคุณประกบริมฝีปากลงมา

พี่เจ้าคุณเหมือนกำลังพยายามดูดกลีบปากอวบของฉันอยู่ แถมเขายังใช้ปลายลิ้นสากเลียๆดุนๆที่ระหว่างไรฟันของฉัน เหมือนอยากจะให้ฉันอ้าปากออก

"อ๊ะะ อื้อออ!!"

พี่เจ้าคุณเจ้าเล่ห์มาก เขาถอนริมฝีปากของตัวเองออกจากริมฝีปากของฉัน ก่อนจะใช้สองมือหนามาขยำหน้าอกของฉันจากด้านนอกเสื้อ เพื่อให้ฉันครางแล้วฉันก็ครางออกมาจริงๆ แล้วจังหวะที่ฉันอ้าปากครางพี่เจ้าคุณก็รีบประกบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง พร้อมกับสอดเรียวลิ้นอุ่นๆเข้ามาในโพรงปาก ก่อนจะตวัดเลียไปทั่วๆด้านในปาก

สองมือพี่เจ้าคุณค่อยๆบีบเคล้นคลึงหน้าอกของฉันทั้งสองข้างช้าๆ บอกตรงๆว่าตอนนี้ฉันเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆที่บริเวณน้องสาวของตัวเอง มันหวิวๆเจ็บๆยังไงก็ไม่รู้ นี่ฉันเป็นอะไร...