แสดงตัว

“พ่อมีอะไรก็พูดมา ผมจะได้นอนต่อ เมื่อคืนเพลียชะมัด” คุณใหญ่พูดออกมาแบบไม่ใส่ใจ ก่อนที่จะหันมามองหน้าฉันที่นั่งอยู่ข้างๆ

(ฉันมีธุระด่วนต้องการคุยกับแก มาหาฉันเดี๋ยวนี้!)

“......” เมื่อได้ยินดังนั้น คุณใหญ่ก็หันมามองหน้าฉันอีกครั้ง ก่อนที่จะหยัดตัวลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป มันเลยทำให้ฉันไม่ได้ยินต่อ ว่าสองพ่อลูกเขาคุยเรื่องอะไรกัน

ฉันเดินเข้ามาในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายและทำธุระส่วนตัว แต่แล้วจู่ๆ ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็ค่อยๆ ผุด ๆเข้ามาในความคิด ก่อนที่ใบหน้าจะค่อยๆ เห่อร้อนขึ้นมาเสียดื้อๆ ฉันพยายามสะบัดหัวไล่ความคิดความรู้สึกที่เกิดขึ้น แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบๆ ปรากฎว่าไม่เห็นคุณใหญ่อยู่ในนี้แล้ว จะเห็นก็เพียงแต่เงินแบงก์พันปึกหนาที่วางอยู่บนหัวเตียงพร้อมกับกระดาษโน้ตใบเล็กที่คุณใหญ่เขียนเอาไว้

“เงินค่าจ้างสำหรับเมื่อคืน”

ฉันหยุดชะงักไปเพียงครู่นึงเมื่อได้อ่านข้อความนั้นจบ มันคือเงินค่าตัวของฉันงั้นเหรอ ในสายตาของเขา ฉันคงมีค่าแค่เป็นผู้หญิงขายตัวใช่ไหม ไม่สิ! ในสายตาของคุณใหญ่ ฉันไม่เคยมีค่าเลยต่างหาก

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ฉันที่กำลังคิดอะไรบางอย่างต้องสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ฉันรีบเดินไปเปิดประตูก่อนที่จะพบว่าคนที่มาหาแต่เช้าตรู่คือเจ๊ออย

“เมื่อกี้ฉันเห็นรถคุณใหญ่ขับสวนออกไป เขามาส่งแกหรอ?” เจ๊ออยเอ่ยถามเป็นประโยคแรกทันทีที่เห็นหน้า

“......” ฉันพยักหน้าตอบ เลือกที่จะโกหกเจ๊ออยเพราะไม่พูดอะไรมาก ไม่อยากรื้อฟื้นหรือตอบคำถามอะไรต่อ

“ฉันขอเตือนแกนะเรยา ให้อยู่ห่างคุณใหญ่เอาไว้ เขาอันตรายเกินไปกว่าที่แกจะอยู่ใกล้”

“ค่ะเจ๊” ฉันตกปากรับคำ เพื่ออยากให้เจ๊ออยสบายใจ แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้ฉันถลำลึกมาไกลเกินกว่าที่เจ๊คิดซะอีก

“อยู่ห่างเขาก็ดี เพราะคุณใหญ่เขาไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหน ทุกคนที่เข้ามาพอเขาได้กินจนเบื่อสุดท้ายก็ถูกคุณใหญ่เขี่ยทิ้งทั้งนั้นแหละ แต่ถ้าโชคร้ายหน่อยก็อาจจะถูกส่งไปขายต่อ”

“......”

“ฉันไม่อยากให้แกต้องมีจุดจบเหมือนผู้หญิงพวกนั้น” เจ๊ออยเอามือลูบหัวฉันด้วยความเอ็นดู ฉันเข้าใจในสิ่งที่เจ๊หวังดี เพราะเจ๊ก็รักฉันเปรียบเสมือนน้องสาวแท้ๆ คนนึง

“ขอบคุณเจ๊มากนะคะที่เป็นห่วงหนู”

@โรงพยาบาล

ฉันมาเยี่ยมริวในช่วงสายๆ หลังจากที่เจ๊ออยกลับไป ตอนนี้ริวรู้สึกตัวและยังตอบสนองต่อการรักษาค่อนข้างดีมาก อีกไม่กี่วัน น้องก็คงจะได้ออกจากโรงพยา บาล

“ตอนนี้ผมดีขึ้นมากแล้ว อีกไม่กี่วัน ก็คงจะได้ออกจากโรงพยาบาล” ริวพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม สีหน้าของน้องดูสดชื่นขึ้นมา พอได้เห็นดังนั้น ฉันก็หายห่วงไปได้ในระดับนึง

“หายไว ๆ นะริว”

“พี่เป็นอะไรหรือเปล่า สีหน้าพี่ดูไม่ค่อยดีเลย”

“พี่แค่รู้สึกเพลียนิดหน่อยน่ะ นอนพักสักหน่อยก็คงหาย” ฉันฝืนยิ้มกว้างออกมา เมื่อริวเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยดีของฉัน เพราะเรื่องคุณใหญ่มันยังคอยวนเวียนอยู่ในความคิดตลอดเวลา ฉันพยายามแล้วที่จะไม่ใส่ใจแต่สุดท้ายมันก็คงคิดแต่เรื่องเขาอยู่ดี

“ผมเป็นห่วงพี่นะ ดูแลตัวเองดีๆ นะพี่”

“......” ฉันพยักหน้ารับ พร้อมทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด เพราะไม่อยากให้

ริวต้องคิดมากเรื่องฉันในขณะที่น้องกำลังนอนป่วยอยู่แบบนี้

พอตกเย็นฉันก็เตรียมตัวไปทำงานที่คลับ ฉันตัดสินใจยังไม่บอกเรื่องนี้กับริวในตอนนี้ กะว่าให้น้องออกจากโรงพยาบาลและหายดีก่อนฉันจึงจะบอก ส่วนคุณใหญ่ก็หายไปตั้งแต่เช้า ไม่ได้ติดต่อกลับมาหาฉันอีกเลย

“สวัสดีค่ะพี่แอน” ฉันยกมือไหว้ทักทายพี่แอนที่เป็นหัวหน้าแผนกเมื่อมาถึงที่คลับ

“มีคนเม้าท์ว่าเมื่อคืนเธอออกไปต่อกับคุณใหญ่หรอ?” พี่แอนกระซิบถามฉันพร้อมหันซ้ายหันขวาแสดงท่าทางอยากรู้อยากเห็น

“......” ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆ เลือกที่จะไม่ตอบอะไร เพราะไม่คิดว่าจะมีใครรู้เรื่องนี้

“แสดงว่าที่เขาพูดกันเป็นจริงใช่ไหม?”

“เอ่อ...ตอนนี้สายมากแล้ว หนูขอตัวไปแต่งตัวก่อนนะคะ” พูดจบฉันก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้น โดยเลือกที่จะไม่ตอบอะไร ท่ามกลางความสงสัยของพี่แอน พอแต่งตัวแต่งหน้าเสร็จ ฉันก็ออกมาทำงานตามปกติ วันนี้เป็นวันหยุดคนเลยจะเยอะเป็นพิเศษ จนมาถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เห็นวี่แววของคุณใหญ่แม้แต่เงา เพราะตั้งแต่ที่เขารับสายจากเจ้าสัว คุณใหญ่ก็หายไปเลย ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่ดีกับฉันแต่อีกใจมันก็รู้สึกแปลกๆ

ทุกอย่างราบรื่นผ่านไปด้วยดีจนถึงเวลาเลิกงาน ฉันมองซ้ายมองขวาเมื่อรู้สึกเหมือนมีคนกำลังจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา มันไม่ได้คิดไปเองเพราะฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

“แกใช่ไหมที่ไปกับคุณใหญ่เมื่อคืน!?” เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทำให้ฉันที่กำลังจะเดินไปเปลี่ยนชุดจนต้องหันหลังกลับมามอง ก็เห็นผู้หญิงหน้าตาสะสวยที่อยู่ในชุดเดรสรัดรูปสีแดงคนนึงยืนจ้องหน้าฉันอยู่ด้วยความไม่พอใจ

“......”

“ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง!?” เธอคนนั้นตรงมากระชากแขนฉันอย่างแรง เมื่อเห็นว่าฉันเงียบ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมา

“คุณหมายถึงอะไร?” ฉันถามกลับด้วยความงุนงง เมื่อเห็นท่าทางที่เหมือนจะหาเรื่องของเธอ

“แกอย่ามาทำเป็นใสซื่อ บอกฉันมาว่าคุณใหญ่อยู่ไหน?” เธอคนนั้นบีบแขนฉันอย่างแรงไม่ยอมปล่อยเมื่อฉันพยายามจะสะบัดตัวออกจากเธอ

“ฉันไม่รู้ว่าคุณใหญ่อยู่ที่ไหน” ฉันตอบไปตามความจริง

ซ่า! น้ำอะไรบางอย่างถูกสาดเข้ามาที่หน้าของฉันเต็มๆ แบบไม่ทันได้ตั้งตัวนี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นใคร

“นี่เธอทำบ้าอะไร!” ฉันถามกลับ พร้อมปาดน้ำออกจากใบหน้าแบบลวกๆ ตอนนี้ชุดฉันหน้าฉันมันเปียกซ่กไปหมดแล้ว

“เลิกยุ่งกับผัวฉันซะ ไม่อย่างนั้น แกเจอหนักกว่านี้แน่!” เธอชี้หน้าพร้อมจ้องมองฉันด้วยสีหน้าที่เคียดแค้น แล้วเดินมาชนไหล่ฉันจนเซถลาออกไป แล้วเมื่อกี้เธอบอกว่าคุณใหญ่เป็นผัวเธองั้นเหรอ