3

เธอควรตระหนักตั้งแต่ตอนที่เขามาจีบแล้ว ถ้าไม่เพราะซาบซึ้งในบุญคุณของเขา เธอก็คงไม่เผลอตัวเผลอใจไปตกหลุมรักเขาแบบนี้

“จริง” ฉัฐดนัยเอ่ยตอบ เขาไม่จำเป็นต้องโกหกอะไรอีก ก็ในเมื่อเธอได้ยินหมดทุกอย่างแล้ว

ประโยคคำตอบของเขาทำเอาหัวใจของเธอแตกสลาย แทบยืนไม่อยู่

เธอกำโทรศัพท์แน่น ปล่อยให้น้ำตารินไหล

“พวกเรากลับก่อนแล้วกัน นายเคลียร์กันไปก่อนเถอะ” ปกรณ์กับชินวุฒิมองหน้ากัน ปกรณ์เองก็รู้สึกสนุกที่เพื่อนตามจีบคะนึงนิจจนติด แต่พอมาเห็นเธอร้องไห้แบบนี้เขาก็ชักใจคอไม่ดี จึงรีบลากชินวุฒิออกมาก่อน

ปกรณ์รู้ดีว่าชินวุฒิเอ็นดูคะนึงนิจมาก กลัวจะมีเรื่องกัน

“กลับมาทำไม” ฉัฐดนัยเอ่ยถามหลังจากอยู่กันสองคนในห้องพักสุดหรู เขามองเธอนิ่งไม่ได้โอ๋หรือเดินเข้ามาหาเพื่อโอบกอดปลอบใจ มันบ่งบอกว่าเรื่องที่ได้ยินทุกอย่างเป็นเรื่องจริง เขาก็แค่ต้องการหลอกเธอเท่านั้น

“มาเอาโทรศัพท์ค่ะ ลืมเอาไว้ ขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวน”

“โกรธพี่เหรอ” ประโยคคำถามของเขาทำให้คะนึงนิจอยากจะหัวเราะ ถามออกมาได้ยังไง หรือจะให้เธอยินดีที่เขาตั้งใจมาหลอกเธออย่างนั้นเหรอ

“พี่หมั้นกับจริยาอยู่แล้ว ยังมาหลอกคะขาอีกเหรอคะ” เธอพยายามไม่ให้สะอื้น แต่เสียงยังสั่นเหมือนเดิม

“เราคบกันแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ได้นี่ พี่จะให้ทุกอย่างที่คะขาต้องการ จริง ๆ ทุกวันนี้ไม่เห็นจำเป็นต้องทำงานอะไรให้เหนื่อยเลยนี่นา” ฉัฐดนัยคิดแบบนั้นจริง ๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องดิ้นรนทำงาน แค่อยู่กับเขาเธอก็มีกินมีใช้

“ทุกอย่างที่คะขาทำให้พี่ฉัฐคือความจริงใจ ไม่ได้คิดมาเกาะพี่หรือหวังเงินทองอะไรจากพี่เลย ที่คะขายอมพี่เพราะรัก ไม่ใช่เอาตัวเข้าแลกเพื่อแลกกับเงินของพี่ พี่ประเมินหัวใจของคะขาต่ำขนาดนี้เลยเหรอคะ”

“ไม่ใช่แบบนั้น” เขาคิดว่าเขาเป็นผู้ชายก็ต้องเลี้ยงแฟนตัวเองได้

“แล้วมันอย่างไหนคะ”

“คะขาคงอารมณ์ไม่ดี เอาไว้เราค่อยคุยกันก็แล้วกัน แต่พี่ยังเหมือนเดิมกับคะขานะครับ ยินดีจะดูแลคะขาทุกเรื่องไม่ว่าจะต้องการอะไร”

“เราก็คบกันไปแบบนี้เหรอคะ”

“ใช่”

“พี่พูดเอาแต่ได้ อนาคตพี่ไม่คิดจะแต่งงานกับคะขาใช่ไหมคะ แต่พี่จะไปแต่งงานกับจริยาแทน” จริยารวยและพ่อแม่ของเขาก็หาผู้หญิงมีฐานะให้แล้ว เธอจะไปมีความหมายอะไร

“เรื่องแต่งงานมันเป็นเรื่องใหญ่ พี่ยังเรียนอยู่เลย จะให้ไปคิดถึงเรื่องนั้นได้ยังไงกัน คะขาเองก็ยังเรียนอยู่ พี่ก็บอกให้ป้องกันตลอด ไม่ได้บอกให้ปล่อยท้องเสียหน่อย” เขาพูดจริง แต่เสียดแทงหัวใจของเธอยิ่งนัก

“คะขาขอถามพี่คำนึง” คะนึงนิจหลับตาก่อนจะเอ่ยถามออกไป

“ถามอะไร” ฉัฐดนัยยังนิ่งฟัง เขาไม่ใช่คนโมโหร้ายหรือชอบทำร้ายหรือรังแกผู้หญิง

“พี่ฉัฐเคยรักคะขาจริง ๆ บ้างไหมคะ”

“...” ฉัฐดนัยนิ่งเงียบไป เขาเองก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน

“คะขาเข้าใจแล้วค่ะ” คะนึงนิจกัดปากตัวเอง กำโทรศัพท์มือถือจนมือชื้นเหงื่อไปหมด

“ไม่เอาน่า เราคบกันก็ตกลงกันแต่แรกแล้ว อย่าเพิ่งมาคาดคั้นอะไรพี่ตอนนี้เลย เราก็ยังมีชีวิตอีกยาวไกล พี่ยังยืนยันคำเดิมว่าคะขาจะได้ทุกอย่างที่อยากได้ ไม่ต้องเป็นนักเรียนทุนพี่ก็ยินดีจ่ายให้ทุกอย่าง”

3

“คะขาไม่ต้องการค่ะ ลาก่อนนะคะ” เธอหมุนกายพร้อมเดินจากมาด้วยหัวใจร้าวราน

“ถ้าเธอไป เราจบกัน พี่จะให้โอกาสเธออีกครั้ง คิดให้ดี ๆ” ฉัฐดนัยยังให้โอกาสหญิงสาว รั้งเธอเอาไว้ เขาคิดว่าผู้หญิงทุกคนก็ซื้อได้ด้วยเงิน ที่เธอคบกับเขาก็ต้องหวัง แต่แสร้งทำเป็นคนดี

“ค่ะ เราจบกันแค่นี้” คะนึงนิจตอบออกไปอย่างแน่วแน่ ก่อนที่จะเดินจากมา

ผู้ชายที่เธอรักไม่ได้รักเธอจริง เขาแค่คิดมาหลอก หัวของคะนึงนิจร้าวรานไปหมด

ฉัฐดนัยสบถออกมายาวเหยียด แต่คนแบบเขานี่เหรอจะง้อผู้หญิง มีแต่ผู้หญิงเข้าหา เขาคบเธอก็ดีแค่ไหนแล้ว ผู้หญิงทั้งจนทั้งเชยแบบเธอจะมีผู้ชายที่ไหนอยากจริงใจด้วย

คนไม่เคยโดนทิ้ง เพราะมีแต่ผู้หญิงเข้าหาถือหางตัวเองว่าเธอรักเขามาก เดี๋ยวก็กลับมาง้อขอคืนดี ทุกครั้งที่มีเรื่องอะไร เธอจะเป็นฝ่ายยอมเขาทุกอย่าง ไม่เคยขัดใจเขาเลยสักครั้ง ฉัฐดนัยคิดได้ดังนั้นก็ทรุดตัวนั่งลงก่อนจะกลอกเหล้าเข้าปาก

คะนึงนิจเดินออกมาจากห้องของฉัฐดนัยด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เธอไม่ใช่คนที่จะเซ้าซี้ใคร เพราะเกิดมาลำบากแต่เด็ก พ่อแม่แยกทางกัน คนมองเหมือนอากาศธาตุ ถ้าใครไม่ต้องการ ไม่อยากคบหาด้วย เธอก็แค่ปลีกตัวออกมา ไม่พาตัวเองไปเสนอหน้าให้ใครมาดูถูกดูแคลน

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ชรัณพรโทร. มาเธอจึงกดรับเพราะชรัณพรคือเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ ในเวลานี้เธอต้องการเพื่อนสักคนที่ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

“คะขาอยู่ไหนจ๊ะ” ชรัณพรเอ่ยถามมาตามสาย

“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” คะนึงนิจเอ่ยถามกลับไป