บทที่ 2

เช้าวันใหม่ วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียนของขวัญเรียนอยู่ปีสอง เธอสอบเข้าได้มหาลัยรัฐชื่อดัง ทำให้เป็นภูมิใจของมาดามแฮนซันมาก เพราะมหาลัยนี้ค่อนข้างเข้ายากพอสมควร

“หมับ!!!”

นิโคลัสเดินเข้ามาลากแขนของขวัญให้เดินตามเขามา

“เดี๋ยวๆ คุณนิโคลัสจะพาหนูไปไหนคะ หนูต้องไปเรียนนะคะ” ของขวัญโวยวายขึ้นที่อยู่ดีนิโคลัสก็มาลากเธอไปโดยไม่พูดจาอะไรสักคำ

“ไปส่งเธอสิ มีสั่งให้ฉันแวะไปส่งเธอที่มหาลัย” นิโคลัสหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับของขวัญ

“บอกดีๆ ก็ได้ ทำมั้ยต้องมาใช้กำลังกันด้วย ฮึก! ฮืออ” ของขวัญพูด ปากจิ้มลิ้มเม้นตรง เธอยกข้อมือขึ้นมาดูพบข้อมือของเธอนั้นแดงช้ำเจ็บ แล้วแสร้งบีบน้ำตาออกมา ทำเหมือนว่าตนเองนั้นร้องไห้

“เอ่อ... อย่าร้องสิฉันขอโทษ” นืโคลัสตกใจทันทีเมื่อเห็นของขวัญร้องไห้ออกมาเขาแทบทำตัวไม่ถูกที่เดียวที่เห็นคนตัวเล็กร้องขึ้น

“อย่าร้องนะคนดีฉันขอโทษ” นิโคลัสดึงของขวัญเข้ามากอดปลอบ ปากก็พร่ำขอโทษคนตัวเล็กในอ้อมกอด ทำเอาลูกน้องและแม่บ้านต่างหัวเราะกับท่าทางของเจ้านายที่ต้องมาง้อเด็กสาวตัวเล็ก

“งับ!!!”

ของขวัญกัดเข้าที่แขนของนิโคลัสทันทีเมื่อมือใหญ่ของเขามาโดนหน้าอกของเธอ

“โอ๊ย!!!! เจ็บๆ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะยัยบ้า! โอ๊ย!!!” นิโคลัสร้องขึ้นเมื่อโดนคนตัวเล็กกัดเข้าที่แขนอย่างจัง

“ตาเฒ่า!!! นี่แน่ะมาเต๊ะอั๋งเค้า ตายซะเถอะ! งับ!!” ของขวัญปล่อยแขนนิโคลัสแล้วด่าขึ้น จากนั้นก็งับเข้าที่แผลเดินอีกทำให้นิโคลัสดิ้นพลานไปมาด้วยความเจ็บ

“โอ๊ย!!!! เจ็บๆ”

“หยุดเล่นได้แล้วสองคนนี้นิโคลัสลูกชอบไปแกล้งน้องจริงๆ เลยนะ” มาดามอลิสเซียเดินเข้ามาห้ามเมื่อได้ยินเสียงลูกชายของตนโวยวายเสียงดัง

“มี้ ผมไปแกล้งยัยนี้ตอนไหน อยู่ดีๆ ก็มากัดแขนผมเฉยเลย” นิโคสัลฟ้องขึ้น

“พอแล้ว พาน้องไปส่งมหาลัยเดียวนี้เลยเดี๋ยวน้องไปสาย” มาดามอลิสเซียตัดบทพูดเธอส่ายหัวกับความดื้อของสองคนนี้เลยจริงๆ

นิโคลัสขับรถมาส่งของขวัญที่มหาลัยตลอดทางของขวัญทำหน้าเชิดใส่นิโคลัสและไม่ยอมพูดกับคนตัวใหญ่ตลอดทาง ทำให้นิโคลัสรู้สึกหัวเสียขึ้นมาที่เดินเมินจากคนตัวเล็ก

รถคันหรูขับจอดลงที่หน้ามหาวิทยาลัย ของขวัญหันไปยกมือไหว้ขอบคุณนิโคลัสที่ส่งเธอก่อนที่จะเปิดประตูลงจากรถ จากนั้นลงแลบลิ้นปริ้นตาใส่คนตัวใหญ่ทำเอานิโคลัสโมโหขึ้นมาทันที

“ยัยเด็กบ้า!!!”

หลังจากที่โดนบังคับไปส่งยัยก้นครัวนิโคลัสก็รีบบึ่งรถเข้าบริษัททันทีเนื่องจากมีนัดประชุมสำคัญตอนเช้าทำให้นิโคลัสขับรถไปบ่นไปพลางที่ต้องมาเสียเวลาขับรถวนไปมา

นิโคลัส แฮนซัน อายุ 35 ทายาทเจ้าของธุรกิจนำเข้าส่งออกอาหารแช่แข็งรายใหญ่ของไทย เจ้าของกิจการกาสิโน และค้าอาวุธ เป็นหนึ่งในมาเฟียที่ทรงอิทธิพลของไทย โสดสนิท ชื่นชอบการมีเซ็กซ์ที่สุดคู่นอนของเขานั้นต้องอึดและทนรองรับอารมณ์เซ็กซ์ที่รุนแรงของเขาให้ได้ ทำให้ติดหนึ่งในสิบผู้ชายของน่าหลงใหลมากที่สุดสี่ปีซ้อน

“นิโคลัสขา” เสียงหวานๆ ดังขึ้นทำให้นิโคลัสเงยหน้าขึ้นมองดู

“ฟอดดด ลิสซี่คิดถึงคุณจังเลยค่ะ” หญิงสาวถือวิสาสะเข้ามานั่งลงบนตักของนิโคลัส

“คุณมาทำมั้ยลิสซี่” นิโคลัสถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเข้ม ก่อนที่จะพยายามแกะมือเหนี่ยวหนึบของคู่ขาออก

“ลิสซี่คิดถึงคุณสิคะ คุณไปหาลิสซี่เลยนะคะ” หญิงสาวพยายามพูดจายั่วยวนชายหนุ่มตรงหน้า

“คุณไม่เห็นหรือไงว่าผมไม่ว่างและอีกอย่างผมไม่ชอบให้ใครมายุ่งเวลาทำงานของผม” นิโคลัสพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย

“แหม่ ! นิโคลัสค่ะ คุณอย่าซีเรียสไปสิคะ” หญิงสาวเอามือลูบไล้ทั่วใบหน้าของชายหนุ่ม

“เอลิก เข้ามาหาฉันด่วน” นิโคลัสกดเรียกเลขาคนสนิทให้เข้ามาหา

แอดดด

เสียงประตูเปิดขึ้นพร้อมกับชายหนุ่มลูกครึ่งร่างใหญ่ เข้มคม

“จัดการด้วย”

สิ้นเสียง เอลิกจัดการลากคู่ขาออกจากนิโคลัสทันที

“หมับ !!! ”

“กรี้ดดด ไอ้บ้าปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ กรี๊ดดดดด” หญิงดิ้นไปมาเมื่อถูกลากออกไปจากห้องเสียงกรีดร้องของเธอนั้นดังไปทั่วทำให้พนักงานต่างพากันมามุงดูด้วยความสนใจ

“เฮ้อ !! น่ารำคาญจริงๆ”

ทางด้านของขวัญไม่ว่าเธอจะเดินไปทางไหนล้วนแต่ได้รับความสนใจ เธอทั้งสวยทั้งเรียนเก่ง แถมยังเป็นดีกรีดาวคณะอีก ทุกคนต่างรู้ว่าเธอเป็นคนใช้ของตระกูลแฮนซันแต่ก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเพราะนิสัยใจคอของหญิงสาวดีมากเป็นที่รักของเพื่อนๆ ในมหาลัย

“นี่ ยัยขวัญจริงหรือเปล่าที่เขาพูดกันว่าคุณนิโคลัสนั้นกระหายเซ็กซ์มาก” นีน่าเพื่อนสนิทของของขวัญถามขึ้นอย่างสงสัย

“ไม่รู้สิ คุณนิโคลัสไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาที่บ้าน” ของขวัญเงยหน้าจากกองหนังสือขึ้นมาตอบ

“แกไม่หวั่นไหวบ้างรึไงยัยขวัญคุณนิโคลัสทั้งหล่อทั้งเท่” นีน่าถามขึ้นพร้อมกับทำท่าชวนเพ้อฝัน

“แถมยังปากหมาอีก”

“เฮ้ย!!แรงว่ะ”

“ฉันพูดความจริงทั้งปากหมาและปากเสียมาก หาเรื่องจิกกัดฉันได้ทุกวัน” ”

“หึหึ เดี๋ยวจะกลายเป็นคู่แค้นแสนรักนะจ๊ะยัยขวัญ”

“นีน่า!!

หลังจากเลิกเรียนของขวัญมีหน้าที่ต้องทำอาหารมื้อเย็นเพื่อขึ้นโต๊ะทุกวัน อาหารมื้อเย็นนั้นต้องเป็นฝีมือของของขวัญเท่านั้น ของขวัญเธอมีฝีมือในการทำอาหารทำให้หลายคนต่างติดอกติดใจในรสมือการทำอาหารของเธอขนานนิโคลัสเจ้านายคู่กัดของเธอต้องกลับมาทานอาหารฝีมือของหญิงทุกวัน

“นิโคลัส” มาดามแฮนซันเรียกลูกชายตัวดีที่กำลังจะเดินผ่านหน้าห้องของเธอ

“ครับมี้” นิโคลัสเดินเข้าไปหามารดาของตน

“เอาไปให้หนูขวัญหน่อย” มาดามแฮนซันยืนกล่องบางอย่างให้กับนิโคลัส

“ทำมั้ยมี้ไม่ใช้แม่บ้านล่ะครับ มาใช้ผมทำมั้ย”

“ก็แกเดินผ่านมาพอดี มี้ใช้แกแค่นี้ไม่ได้หรือไงห๊ะนิโคลัส”

“ได้ครับมี้”

นิโคลัสจำใจทำตามคำสั่งของมารดาตน เขาเดินไปยังห้องพักของหญิงสาวที่อยู่พักอยู่ในเรือนหลังเล็ก ซึ่งมารดาของเขายกให้เธอเป็นขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว ทำเอาเขาแทบคลั่งทั้งๆ ที่เรือนหลังนั้นเป็นที่พักผ่อนสำหรับเขา แต่จะไปขัดอะไรได้ในเมื่อมารดาของเขาเอ่ยปากยกให้ของขวัญไปแล้วอีกอย่างมันก็เป็นการดีเพราะของขวัญนั้นโตเป็นสาวแล้วจะให้ไปอยู่รวมกับบ้านพักแม่บ้านคนงานก็ไม่ได้ แถมคนส่วนใหญ่ในบ้านของเขานั้นเต็มไปด้วยผู้ชายทำให้มารดาของเขาเป็นห่วงในความปลอดภัยของหญิงสาวจึงยกเรือนหลังเล็กให้

“ซ่า!!!!! ”

ลั้นลั้นลา ลั้นลา”

เสียงน้ำกระทบกับพื้นผิวตามด้วยเสียงคลอเพลงอย่างมีความสุข ทำให้นิโคลัสหันไปมองยังที่มาของเสียง ก่อนที่จะก้าวขาเดินตามเสียงเพลงไป เขาอาศัยความเป็นเจ้าของบ้านถือวิสาสะในการเปิดประตูเข้าไป โดยไม่ได้บอกกล่าววว